Ζουν το «μύθο» τους…
Όσο περισσότερο η κυβέρνηση της ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα αστικά κόμματα ζουν το «μύθο» τους… τους για την ΕΕ που όπως λένε την τελευταία στιγμή «ξύπνησε» και επιτεύχθηκε έστω αυτός ο συμβιβασμός στο εσωτερικό της για το «Ταμείο Ανάκαμψης», τόσο πρέπει ο λαός να ανασκουμπώνεται για το νέο κουστούμι που του ράβουν.
Γιατί, αν οι επιχειρηματικοί όμιλοι και οι κυβερνήσεις τους μετράνε τα εκατομμύρια των κονδυλίων βγάζοντας τις μεζούρες για το τι τους αναλογεί, οι εργαζόμενοι πρέπει να εστιάζουν στα λεγόμενα των Ευρωπαίων αξιωματούχων ότι:
«Τζάμπα γεύμα δεν υπάρχει στην ΕΕ».
Επίσης στη σχετική δήλωση του Κυρ. Μητσοτάκη με την οποία, σπεύδοντας να …κόψει κάθε όρεξη, προειδοποίησε ότι:
«Δεν θα σκορπίσουμε τα χρήματα με την ανεμελιά του πλούτου».
Ο μηχανισμός μάλιστα με τον οποίο θα διοχετευτούν τα περιβόητα 72 δισ. ευρώ καταρρίπτει τον μύθο που διακινεί η κυβέρνηση ότι τάχα «κατάφερε» να «αποφύγει νέα μνημόνια» αλλά να «κερδίσει μεταρρυθμίσεις».
Η ίδια η «διακυβέρνηση» του Ταμείου, στην οποία κατέληξε η ΕΕ, δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνειών:
Η Κομισιόν θα εξετάζει τα προγράμματα που καταθέτει κάθε κράτος – μέλος και το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο θα ψηφίζει επί των σχετικών εισηγήσεων.
Στη δε φάση της υλοποίησης, η Κομισιόν θα κρίνει αν πληρούνται οι προϋποθέσεις για την εκταμίευση, με την Οικονομική και Δημοσιονομική Επιτροπή να δίνει το «πράσινο φως», αξιολογώντας αν τηρούνται οι «δεσμεύσεις».
Αυτό που διαμορφώνεται δηλαδή είναι άλλος ένας μηχανισμός διαρκούς αξιολόγησης του πακέτου μεταρρυθμίσεων το οποίο θα εισηγείται η κάθε κυβέρνηση, προκειμένου να αποκτά πρόσβαση στους πόρους.
Σαν να μην έφταναν στο λαό τα Ευρωπαϊκά Εξάμηνα, τα Μεσοπρόθεσμα Προγράμματα και οι προϋπολογισμοί της ΕΕ, δηλαδή τα μνημόνια διαρκείας, τώρα προστίθενται κι άλλα δεσμά προκειμένου να χρηματοδοτούνται οι επιχειρηματικοί όμιλοι.
Κι αν στα χρόνια της προηγούμενης κρίσης ο λαός έσφιγγε το ζωνάρι μετά από κάθε «αξιολόγηση» για να πέφτει η «δόση», τώρα θα καλείται να κάνει θυσίες για να μη χάνεται το ρευστό από τα μονοπώλια…
Τα παραπάνω επιβεβαιώνονται άλλωστε και από το σχέδιο της κυβέρνησης με το οποίο ετοιμάζεται να διεκδικήσει τα κονδύλια, με πυρήνα του το λεγόμενο «Πόρισμα Πισσαρίδη».
Το εν λόγω σχέδιο περιλαμβάνει σωρό από αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις, για να φορτωθεί η κρίση στις πλάτες των εργαζομένων.
Ο άλλος μύθος που διακινείται με αφορμή τη συμφωνία είναι αυτός της ανακούφισης για την εξασφάλιση της «συνοχής» της ΕΕ, για το ότι επιτέλους ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο για τη λυκοσυμμαχία…
Η ίδια η Σύνοδος όμως αποδεικνύει ότι τα «δύσκολα» είναι μπροστά για την ΕΕ, ότι οι αντιθέσεις συνεχίζονται αμείωτες, δεν θεραπεύονται αλλά οξύνονται, κάνοντας την Ένωση ακόμα πιο επιθετική απέναντι στους λαούς.
Άλλωστε κάθε τέτοια Σύνοδος είναι ακόμα πιο βασανιστική από την προηγούμενη, αφού στο φόντο της νέας κρίσης οι αντιπαραθέσεις εντείνονται για το ποια μονοπώλια, ποιων κλάδων, ποιων χωρών θα πάρουν τη μερίδα του λέοντος των κονδυλίων, ή πώς θα φορτώσουν στους αντιπάλους τους μεγαλύτερα βάρη από όσα επωμίζονται οι ίδιοι.
Τέτοιος είναι και ο καβγάς ανάμεσα στο «νότο» και το «βορρά», ανάμεσα στους «φειδωλούς» και τους «ανοιχτοχέρηδες».
Ένας καβγάς που δεν αφορά τους λαούς, αφού σε κάθε περίπτωση είναι οι μεγάλοι χαμένοι από τα μέτρα που έρχονται.
Οι εργαζόμενοι δεν έχουν κανένα λόγο να «μασήσουν» τους μύθους που διακινούν τα αστικά κόμματα και τα επιτελεία του κεφαλαίου.
Τους μύθους άλλωστε πάντα τους πληρώνουν πανάκριβα.
Στον αντίποδα, πρέπει να βρεθούν σε θέσεις μάχης, να συγκρουστούν με την αντιλαϊκή στρατηγική κυβερνήσεων – ΕΕ – κεφαλαίου, για να μην πληρώσουν ξανά τα σπασμένα της καπιταλιστικής κρίσης.
Γιατί οι ανάγκες τους δεν χωράνε στον στενό κορσέ των προγραμμάτων ενίσχυσης των μονοπωλίων.
Πηγή: Ριζοσπάστης
