Ο Ζωντανός Άνθρωπος ΔΕΝ Ζει με Ελπίδες!

Τα τρομερά 100 χρόνια (Η Τρομερή Εξίσωση)

Το πρόβλημα είναι πανάρχαιο και απασχολεί μονίμως τη Φιλοσοφία, την Επιστήμη και την Τέχνη.

Δηλαδή τη ζωή μας.

Το «Αφεντικό» και ο «Δούλος».

Η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Από τότε, πολύ παλιά, όταν η Ατομική Ιδιοκτησία και το Κεφάλαιο παγίδεψαν την ανθρώπινη κοινωνία και την κρατάνε ακίνητη στον πρωτογονισμό και τη βαρβαρότητα.

Σαν την Πανούκλα και τη Χολέρα, έχουν επιβάλει στον Κόσμο την Άγνοια και το Φόβο.

Προσπαθούν να αναστρέψουν την πορεία της Εξέλιξης.

Την αναγκαστική πορεία προς τον Εξανθρωπισμό.

Κι εδώ καταφθάνει η εξ ύψους βοήθεια.

Το έτερον ήμισυ του Καπιταλιστή.

Η Θρησκεία.

Το μέγα πλήθος των ανθρώπων, τρελαμένο από την τρομερή σύγκραση Άγνοιας και Φόβου, τρέφεται, σαν τους λωτοφάγους, με τα σάπια φρούτα του διπρόσωπου αυτού Αφεντικού.

Αντί του απαγορευμένου μήλου της Γνώσης, του προσφέρουν την Πίστη και την Ελπίδα.

Να έχει δηλαδή ακλόνητη Πίστη και να περιμένει τη σωτηρία του από δυνάμεις εξωπραγματικές, από Θεούς κι από Δαίμονες…

και να Ελπίζει ότι την Ημέρα της Κρίσης, θα ξαναμπεί στα περιβόλια του Πανάγαθου Πατέρα και θα ζήσει επί τέλους σαν Άνθρωπος, αφού σ’ όλη την αληθινή του ζωή έζησε στα καζάνια της Κόλασης.

Δηλαδή, στον Καπιταλισμό.

Οι Πρωτοπόροι Αγωνιστές, οι Ποιητές της ζωής και οι Ποιητές του Λόγου, άλλα μας μαθαίνουν… και μας το αποδεικνύουν με τις δικές τους μαθηματικές εξισώσεις:

Αφεντικό συν Δούλος = Εκμετάλλευση, Αθλιότητα.
Αφεντικό χωρίς Δούλο = Θάνατος του Αφεντικού.
Δούλος χωρίς Αφεντικό = Άνθρωπος

Η εξίσωση είναι αδιάψευστη όσο και η εξίσωση της Σχετικότητας.

Η Ενέργεια και η Μάζα είναι ένα και τ’ αυτό,

Η μία παράγεται από την άλλη.

Αρκεί να παρέμβει ο καταλύτης: Η Ταχύτητα του Φωτός εις το τετράγωνο. E = Μ x C²

Και καταργήθηκαν οι δυϊσμοί.

Τέρμα τα φληναφήματα και οι διαχωρισμοί.

Πνεύμα και Ύλη.

Ψυχή και Σώμα.

Τέρμα στο εμπόριο της Ελπίδας. Η Ελπίδα είναι ένας λάκκος με φίδια. Είναι δόκανο που σου πιάνει το πόδι και δεν μπορείς να κουνηθείς.

Και περιμένεις ν’ ακούσει κάποιος τα ουρλιαχτά σου και να ‘ρθει να σε «σώσει». Είναι Θάνατος εν Ζωή.

Ο ζωντανός άνθρωπος δεν ζει με ελπίδες.

Ο ζωντανός άνθρωπος είναι αγωνιζόμενος άνθρωπος.

Αγωνίζεται να ανακαλύψει τον Κόσμο που τον περιβάλλει, να τον γνωρίσει, να τον κατανοήσει στις πραγματικές του διαστάσεις και να φτιάξει τη ζωή του τέτοια, που να αξίζει τον κόπο να τη ζει.

Κι ακόμα παραπέρα, που ν’ αξίζει τον κόπο να πεθάνει για χάρη της.

Η «Ελπίδα» και η «Πίστη», οι «Μεσσίες» και οι «Σωτήρες» είναι για τους πεθαμένους.

Οι ζωντανοί δεν παλεύουν να φτιάξουν τις μετά θάνατον συνθήκες, παλεύουν να φτιάξουν τις εν ζωή συνθήκες.

Ο αγώνας τους είναι να απομακρυνθούν όσο γίνεται περισσότερο από τη ζωώδη ζωή, από την κατά φύση ζωή, από τη θανατηφόρα επιβίωση.

Είναι ο αγώνας για εξανθρωπισμό.

Κι αυτός χρειάζεται «Αρετήν και Τόλμην», κατά τους ποιητές.

Η μόνη «Πίστη» που δικαιολογείται είναι η εμπιστοσύνη στις δυνατότητες του ανθρώπου.

Από τον Αγωνιζόμενο Άνθρωπο παράγεται η Ανθρωπιά και η Περηφάνια. Ο Άνθρωπος Αγωνίζεται και Αγωνιά για το αποτέλεσμα του Αγώνα του.

Οι Ποιητές μας, οι Δημιουργοί, από τον Όμηρο μέχρι τον Καβάφη και μέχρι τους σημερινούς, παρομοίασαν τη ζωή μας, σαν μιαν Ιθάκη.

Που υπάρχει και δεν υπάρχει.

Ο Όμηρος μας παρακινεί να γίνουμε ένας Οδυσσέας και να κάνουμε την περιπέτεια της ζωής όσο πιο μαγευτική και όμορφη μπορούμε.

Να καθαρίσουμε το μυαλό μας από τους εκδικητικούς θεούς, Ποσειδώνες, Λαιστρυγόνες και Κύκλωπες, κι απ’ όλα τα τέρατα που μας τρομάζουν, την Κίρκη και την Καλυψώ κι απ’ όλες τις μάγισσες και τις Σειρήνες.

Αρκεί να έχουμε «Αρετήν και Τόλμην».

Κι απέραντο Νόστο για την Ιθάκη.

Και ο Καβάφης με τη σειρά του, μας ενισχύει:

Αν μεν η σκέψη σου υψηλή, Αν υψηλή συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.

Κι αυτός, «Αρετήν και Τόλμην» απαιτεί.

Το μεγάλο έγκλημα του Καπιταλισμού είναι το ότι στέρησε από το μέγα πλήθος των ανθρώπων αυτό το μαγευτικό ταξίδι της ζωής.

Το ερώτημα είναι βασανιστικό και επίμονο.

Πότε θα λειτουργήσει η εξίσωση;

Πότε θα αποφασίσει ο Δούλος να εγκαταλείψει το Αφεντικό;

Το Αφεντικό, έρημο, χωρίς Δούλο πεθαίνει.

Αυτό που αποκαλύφτηκε, στην Ελληνική Κοινωνία, αυτά τα τελευταία 100 χρόνια, είναι ότι δε φτάνει να είσαι μάστορας στη δουλειά σου, για να μπορέσεις να παίξεις το ρόλο σου ως άνθρωπος.

Δε φτάνει να είσαι σοφός, διανοούμενος, άνθρωπος των γραμμάτων, καλλιτέχνης, γιατρός, μηχανικός, δικηγόρος, αγρότης, εργάτης, φοιτητής. Χρειάζεται κάτι περισσότερο:

Χρειάζεται να είσαι κομμουνιστής.

Χωρίς αμφισβητήσεις και χωρίς ταλαντεύσεις. Καθαρά και ξάστερα.

Ο κομμουνιστής, 100 χρόνια τώρα, είναι ο ορκισμένος εχθρός της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Ο κομμουνιστής, 100 χρόνια τώρα, είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να βγάλει τον άνθρωπο από το βούρκο, που τον βυθίζουν κάθε μέρα και περισσότερο.

Γι’ αυτό ο κομμουνιστής, 100 χρόνια τώρα, είναι σαν το αλεξικέραυνο. Τραβάει πάνω του όλους τους κεραυνούς.

Γι’ αυτό και ολόκληρο το οπλοστάσιο του καπιταλισμού έχει στραφεί εναντίον του, 100 χρόνια τώρα!

Ο κομμουνιστής, 100 χρόνια τώρα, είναι η καταλυτική ιδιότητα που δίνει ανώτερο περιεχόμενο στην ανθρώπινη εργασία.

Ο αταλάντευτος, ο ανυποχώρητος, ο αληθινός κομμουνιστής, είναι ο καταλύτης, η ταχύτητα του φωτός εις το τετράγωνο, που βάζει σε λειτουργία τη Ναρκωμένη Ανθρώπινη Μάζα και γεννάει την Ενέργεια.

Δηλαδή την Επανάσταση.

Επειδή η ανθρώπινη συνείδηση είναι αντανάκλαση των φυσικών νόμων, αυτά τα ποιητικά ισοδύναμα, μας δίνουν την αδιαμφισβήτητη εξίσωση: