Υπερασπίσου το παιδί γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα!

36.000 λιγότερες γεννήσεις από θανάτους έχουμε. Κοντά 70.000 παιδιά έχασαν τον κλήρο, το λαχνό του voucher για τον παιδικό σταθμό.

Το θαύμα να φτιάξεις πάνω από 200 νέους παιδικούς σταθμούς με εφάπαξ καμιά εξηνταριά χιλιάδες ευρώ μέσα στο ’18, όχι απλώς δεν συντελέστηκε, αλλά ξεπέρασε σε επικοινωνιακή απάτη και το πάλαι ποτέ νερό του Καματερού.

Ξέρω γυναίκα τριανταπεντάρα, αυτοαπασχολούμενη με τρελά ωράρια, που το δίχρονο παιδί της άλλαξε τρεις σταθμούς για να γυρίσει σ’ αυτόν που το πήγε πέρυσι, αφού επιστρατεύτηκαν γκρίνια, απειλές, μέσα και παράμεσα.

Άλλωστε ο ΣΕΒ θέλει τα μωρά να αποκτήσουν ψηφιακές δεξιότητες, πριν καλά καλά μιλήσουν, για να εξασφαλίσει νωρίς-νωρίς online δουλάκια με κονσερβαρισμένα μυαλουδάκια, μεγαλωμένα σε σταθμούς, που 7 στους 10 δεν έχουν αυλή και σχεδόν 3 στις 10 τάξεις δεν έχουν καν παράθυρο.

Δώστε ρε δεξιότητες κομπιουτεράδικες σε πιτσιρίκια, που δεν μπορούν να τρέξουν και να παίξουν, δεν έχουν αγγίξει χώμα ή λουλούδια και είναι σε ποσοστό 65% παιδιά ανέργων και φτωχών λαϊκών οικογενειών.

Απ’ αυτά τα συγκλονιστικά στοιχεία που έδωσε ο ΓΓ του Κόμματος στην πρόσφατη ομιλία του, στη Νομική, για την Προσχολική Αγωγή, προτείνοντας να ανοίξουμε «τον όμορφο δρόμο της ανατροπής», ομιλία κυριολεκτικά «παιδαγωγικό ποίημα»,

που θάφτηκε επικοινωνιακά από πληθώρα μαζικών μέσων και κομματικών ντουντούκων, που τάχα μου δήθεν κόπτονται και σπαράζουν για το μέλλον της χώρας των παιδιών, είναι ένα διαλεκτικό ρινγκ στο οποίο πρέπει να μπούμε και να χτυπηθούμε μέχρι το νοκ άουτ του αντιπάλου, σύντροφοι.

Γιατί έξω απ’ τα σχοινιά αυτού του ρινγκ, ΣΥΡΙΖΑίοι και ΑΝΕΛίτες και Νεοδημοκράτες και ΚΙΝΑΛιοι και κεντροτιποτάδες και επικοινωνιάδες και λαϊκιστές και φασισταριά, τα παιδιά, τα μωρά, τα βρέφη, οι έφηβοι, τα ασυνόδευτα προσφυγόπουλα, έχουνε βγει κυριολεκτικά σε μια λοταρία κόλασης.

Αρκεί μια περιήγηση στις πάντα διαβαστερές ειδήσεις περί παιδιών εδώ, και στον υπόλοιπο θαυμαστό καπιταλιστικό κόσμο, για να σου στρίψει η βίδα, επίσης κυριολεκτικά, και να βγεις στο δρόμο να φωνάζεις μαζί με το «φονιάδες των λαών Αμερικάνοι» και «φονιάδες των παιδιών πολεμοκάπηλοι ρουφιάνοι».

Δε θέλω να βρωμίσω τη στήλη με τραγικές ιστορίες παιδιών, παγιδευμένων στον πακτωλό δισεκατομμυρίων της διαδικτυακής πορνογραφίας, παιδιών που χρειάζεται έρανος για να σωθεί η ζωή τους, μωρών και βρεφών που εγκαταλείπονται σε ελάχιστες κανονικές και αρκετές ύποπτες δομές, λόγω αδυναμίας εξαθλιωμένων γονέων να τα συντηρήσουν, πολλώ μάλλον να τα εκπαιδεύσουν.

Θέλω να σταθώ σ’ αυτό που για μια ακόμη φορά κάνει το Κόμμα, να χτυπάει δηλαδή, όπως 100 χρόνια, τη σάπια ρίζα, την καρδιά του προβλήματος, της υποθήκευσης, για να μην πω της γενοκτονίας του μέλλοντος του κόσμου, που είναι τα παιδιά.

Όπως το κανε η δασκάλα, η αντάρτισσα στα βουνά, απ’ τις μούσες του ΕΑΜ, και ζωντανεύει σαν θεά στα μάτια του μικρού ανταρτόπουλου (λεύκωμα για τα 100 χρόνια του ΚΚΕ), που φρόντισε εκτός από το να φυτέψει γράμματα στα μυαλουδάκια των παιδιών, να τους εξασφαλίσει και παπούτσια και τσουράπια…

Η λέξη σταθμός, όταν μιλάς για παιδιά, έχει βαριά ιδεολογική φόρτιση και όχι απλώς πρόσημο.

Για τους κομμουνιστές, ο παιδικός σταθμός είναι το πρώτο αποφασιστικό, γεμάτο σωματικά, ψυχικά και πνευματικά εφόδια, βήμα, απ’ τα πολλά της ανθρώπινης ζωής.

Για τους καπιταλίστες είναι κάτι ανάμεσα σε πάρκινγκ παιδιών ή εργοστάσιο εύκολης αναπαραγωγής του χειραγωγημένου απ’ την αρχή της ζωής του πληθυσμού, ώστε να προσαρμόζεται καλύτερα στο σύστημά του.

Κανένα όνειρο δεν μπορεί να πάρει εκδίκηση αν δεν έχεις στο νου σου το παιδί και δεν γλιτώσει για να υπάρχει ελπίδα…