Χρήσιμα συμπεράσματα από την εξέγερση του πολυτεχνείου! (vid)

Νοέμβρης 1973 – Νοέμβρης 2017

«Έφτασαν ντυμένοι «φίλοι» αμέτρητες φορές οι εχθροί µου τα παμπάλαια δώρα προσφέροντας. Και τα δώρα τους άλλα δεν ήτανε παρά µόνο σίδερο και φωτιά. […] Μόνο όπλα και σίδερο και φωτιά».

Οδυσσέας Ελύτης

44 χρόνια συμπληρώνονται φέτος από τον ηρωικό ξεσηκωμό του λαού και της νεολαίας το Νοέμβρη του 1973, ενάντια στη αμερικανο-ΝΑΤΟική, φασιστική, απριλιανή δικτατορία.

Η διακυβέρνηση της χώρας, την 21η Απριλίου 1967, πέρασε από τα αστικά κόμματα σε τμήματα δυνάμεων του στρατού. Το πραξικόπημα έγινε στο όνομα του υποτιθέμενου «κομμουνιστικού κινδύνου».

Οι λόγοι όμως που επέβαλαν τη δικτατορία ήταν η ανάγκη του αστικού πολιτικού συστήματος να προσπαθήσει να υπερβεί τις αντιθέσεις του, αλλά και για να στηριχτούν οι επιδιώξεις του αµερικανο-ΝΑΤΟικού ιμπεριαλισμού στην περιοχή.

Η εξουσία δεν άλλαξε χέρια. Οι µεγάλοι επιχειρηµατικοί όµιλοι συνέχισαν να την κρατούν, όπως και πριν τη δικτατορία. Αυτό που άλλαξε ήταν η µορφή άσκησής της.

Τα µονοπώλια βγήκαν ενισχυμένα απ’ τη χουντική διακυβέρνηση. Τα κέρδη τους εκτινάχθηκαν, ενώ εντάθηκε η εκµετάλλευση της εργατικής τάξης, τσακίστηκε το εργατικό κίνημα µε την καταστολή.

Χρήσιμα συμπεράσματα από την εξέγερση του πολυτεχνείου!

Η αδυναμία του λαϊκού κινήματος να αντιτάξει εξαρχής οργανωμένη αντίσταση για να αποτύχει το πραξικόπημα, παρότι τα σχέδια για επιβολή της δικτατορίας ήταν γνωστά, επιβεβαιώνει πως µονάχα ένα γερά, ταξικά οργανωμένο εργατικό – λαϊκό κίνημα ριζωμένο στους χώρους δουλειάς που αντιπαλεύει την εξουσία των µονοπωλίων, µπορεί να είναι έτοιμο για να αντιμετωπίσει και τέτοια σχέδια σε βάρος του λαού.

Η αταλάντευτη στάση των αγωνιστών του αντιδικτατορικού αγώνα στις φυλακές, στις εξορίες και στα βασανιστήρια, αποτέλεσαν οδηγό και έμπνευση στις πρώτες προσπάθειες οργάνωσης του λαϊκού αγώνα.

Στα τέλη του 1971 και καθώς εξελίσσεται διεθνής καπιταλιστική οικονομική κρίση (η λεγόμενη «πετρελαϊκή»), ο αντιδικτατορικός αγώνας αρχίζει να σημειώνει άνοδο.
Ιδιαίτερα, το 1973 υπάρχουν αντιδράσεις κι από την εργατική τάξη. Στην πρώτη γραμμή µπαίνουν διεκδικήσεις για την ίδρυση σωματείων, για τα µεροκάµατα, τα ωράρια, τις συνδικαλιστικές ελευθερίες.

Οργανώνονται απεργίες στους τυπογράφους της Αθήνας, στους αλιεργάτες της Καβάλας, στους τεχνικούς της «Ολυμπιακής», στη ΔΕΗ και αλλού. Κινητοποιήσεις οργανώνονται και απ’ τους φοιτητές – σπουδαστές.

Απ’ το 1972 ξεκινούν κινητοποιήσεις µε αιχµή το αίτηµα της διεξαγωγής γνήσιων σπουδαστικών εκλογών.
Το 1973, µε αφορμή τον «καταστατικό χάρτη» της Ανώτατης Παιδείας που προωθούσε η χούντα, οι αγώνες κλιμακώνονται.
Το Φλεβάρη οι φοιτητές καταλαμβάνουν τη Νομική για δύο µέρες.
Μέσα στους µήνες Μάρτη – Απρίλη γίνονται καταλήψεις, ξανά στη Νομική και στην Ιατρική, διάφορες κινητοποιήσεις σε άλλες σχολές της Αθήνας, της Πάτρας, της Θεσσαλονίκης.

Αγωνιστικές κινητοποιήσεις οργανώνονται κι από αγρότες σε ορισμένους χώρους, γίνονται συλλαλητήρια εναντίον των απαλλοτριώσεων γης που εφαρμόζονταν για την εγκατάσταση µονοπωλιακών οµίλων (π.χ. ΠΕΤΡΟΛΑ).

Παράλληλα, πραγματοποιούνται κι εκδηλώσεις µε καθαρά πολιτικό – αντιδικτατορικό χαρακτήρα.

Τέτοιες µέρες κινητοποίησης του λαού ήταν η 28η Οκτώβρη του ’72, η επέτειος του πραξικοπήματος το ’73 και η Πρωτομαγιά του ’73.

Η ανάπτυξη του αντιδικτατορικού αγώνα, βέβαια, δεν προέκυψε µόνο απ’ το ανέβασµα των µορφών πάλης, αλλά και µε την όξυνση της ιδεολογικοπολιτικής διαπάλης.

Είχε µεγάλη σημασία, για να προχωρήσει το κίνημα µπροστά, να ηττηθούν οι απόψεις που αποδέχονταν το λεγόμενο «δηµοκρατικό» εγχείρημα της χούντας, µε σκοπό να το αξιοποιήσουν, όπως έλεγαν, εκφράζοντας τη λογική του µικρότερου κακού, του «ρεαλισμού».

Έτσι, φτάσαμε στο Νοέμβρη του ’73 και την κατάληψη του Πολυτεχνείου, που δεν ήρθε σαν «κεραυνός εν αιθρία» αλλά ήταν η κορύφωση όλης της προηγούμενης αγωνιστικής πορείας του λαϊκού και του νεολαιίστικου κινήματος.

Ο ξεσηκωμός του Πολυτεχνείου

Το απόγευμα της Τετάρτης (14/11/1973), ξεκινά η κατάληψη του Πολυτεχνείου. Φτιάχνεται ο πρώτος ραδιοφωνικός πομπός, αρκετός κόσμος µαζεύεται γύρω απ’ το Πολυτεχνείο έως το βράδυ.

Από εκείνη τη στιγμή, η κατάληψη του Πολυτεχνείου καθώς ενώνεται µε το εργατικό – λαϊκό κίνημα αποκτά χαρακτήρα παλλαϊκού ξεσηκωμού.

Δίπλα στο σύνθημα «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία», δυνάμωναν και τα «Έξω οι ΗΠΑ, έξω το ΝΑΤΟ» και «Κάτω η Χούντα».

Το µήνυµα ήταν πολιτικό, ανατρεπτικό, αντιιµπεριαλιστικό!

Η 16η Νοέμβρη ήταν η µέρα κορύφωσης της εξέγερσης. Οι φοιτητές της Θεσσαλονίκης και της Πάτρας προχωρούν και αυτοί σε καταλήψεις.

Στην Αθήνα, χιλιάδες λαού κατεβαίνουν µε πυκνά και µεγάλα µπλοκ στο Πολυτεχνείο. Οι οικοδόμοι και οι ιδιωτικοί υπάλληλοι έχουν τα µαχητικότερα µπλοκ.

Περίπου 150.000 λαού είναι στους δρόμους. Η αστυνομία χτυπά τον λαό, χωρίς να µπορεί να διαλύσει τις διαδηλώσεις. Αργά το απόγευμα, πέφτουν οι πρώτοι νεκροί.

Ξημερώματα της 17ης Νοέμβρη, τα τανκς κυκλώνουν το Πολυτεχνείο. Στις 3 το πρωί, ένα απ’ τα τανκς πέφτει πάνω στην πύλη του Πολυτεχνείου.

Χρήσιμα συμπεράσματα από την εξέγερση του πολυτεχνείου! (vid)

Η θυσία δεν πήγε χαµένη:

«Άνοιξε ο δρόμος για την κατάρρευση της δικτατορίας. Χιλιάδες νέοι και νέες απ’ το παράδειγμα του Πολυτεχνείου διαπαιδαγωγήθηκαν µε τα ιδανικά του οργανωμένου αγώνα».

Τελικά τον Ιούλη του 1974, κάτω από το βάρος της Κυπριακής τραγωδίας, στην οποία η χούντα πρωτοστάτησε, και την τουρκική εισβολή και κατοχή που ακολούθησαν, αλλά και λόγω των αναγκών του ίδιου του συστήματος,

το στρατιωτικό καθεστώς κατέρρευσε, ως αποτέλεσμα του συμβιβασμού που επήλθε ανάμεσα στις ΗΠΑ – ΝΑΤΟ και του αστικού πολιτικού κόσμου από τη µία και τη χουντική διακυβέρνηση από την άλλη.

Η µορφή άσκησης της εξουσίας το 1974 άλλαξε. Η εξουσία όμως παρέμεινε στα χέρια των εφοπλιστών, των βιομηχάνων, των τραπεζιτών, των µεγαλοεπιχειρηµατιών.

Όσες κυβερνήσεις αναδείχτηκαν από τότε υπηρετούν το κεφάλαιο και τις διεθνείς καπιταλιστικές ενώσεις στις οποίες συμμετέχει.

Σήμερα η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ στο όνομα της «γεωστρατηγικής αναβάθμισης» της Ελλάδας στηρίζει τις επιδιώξεις του κεφαλαίου στον ανταγωνισμό µε άλλα µονοπώλια άλλων χωρών.

Γι’ αυτό και βάζει πλάτη στα επικίνδυνα πολεμικά σχέδια των ΗΠΑ – ΝΑΤΟ στην περιοχή. Παίρνει µέρος στις µεγάλες κόντρες µεταξύ των ιμπεριαλιστών ΗΠΑ – ΝΑΤΟ, ΕΕ, Ρωσίας, Κίνας και άλλων καπιταλιστικών κρατών.

Οι στόχοι της κυβέρνησης και της πλουτοκρατίας είναι εχθρικοί για τη νεολαία και τον λαό. Αφορούν αποκλειστικά τα κέρδη, το κομμάτι από την πίτα που θέλουν να πάρουν οι µεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι της Ελλάδας.

Τίποτα θετικό δεν προμηνύει η πιο βαθιά εμπλοκή της Ελλάδας στους ανταγωνισμούς και τους πολέμους των ιμπεριαλιστών.

Οι κόντρες µεταξύ των ιμπεριαλιστών και των αστικών τάξεων κάθε χώρας για το ποιος θα έχει το πάνω χέρι στα πετρέλαια, το φυσικό αέριο και τους ενεργειακούς δρόμους της περιοχής µπορούν να οδηγήσουν σε γενίκευση του ιμπεριαλιστικού πολέµου.

Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ µπλέκει το λαό στα επικίνδυνα πολεμικά σχέδια στην περιοχή καλλιεργώντας την αφέλεια ότι το ΝΑΤΟ µας “προστατεύει”.

Όμως:

Η στρατιωτική δικτατορία στην Ελλάδα έχει τη σφραγίδα των ΗΠΑ – ΝΑΤΟ.
Η εισβολή και η κατοχή του 37% της Κύπρου έχουν τη σφραγίδα του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ αλλά και της ΕΕ.
Η παρουσία του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο έχει δώσει αέρα στα πανιά των διεκδικήσεων εκ µέρους της τουρκικής πλουτοκρατίας.
Το ΝΑΤΟ δεν αναγνωρίζει σύνορα στο Αιγαίο.

Το ΝΑΤΟ, η ΕΕ κι οι καπιταλιστές µετράνε µόνο τα κέρδη τους, τους τζίρους και τα συμφέροντά τους. Στέλνουν τους λαούς να χύσουν το αίμα τους για ξένα προς τις ανάγκες τους συμφέροντα.

Δεν θα γίνουμε κρέας για τα κανόνια των εκμεταλλευτών μας! Παλεύουμε µε τη δική µας σημαία, για να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες ανάγκες του λαού και της νεολαίας.

Οι λαοί µε τον αγώνα τους και την αλληλεγγύη τους µπορούν να ανοίξουν έναν ριζικά διαφορετικό δρόμο σε ρήξη µε την εξουσία του κεφαλαίου, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ.

Οι αγωνιστικές παρακαταθήκες, οι ηρωικές εξάρσεις, του λαού και της νεολαίας στην εξέγερση του Πολυτεχνείου το Νοέμβρη του 1973 και η αταλάντευτη στάση των αγωνιστών του αντιδικτατορικού αγώνα στις φυλακές, στις εξορίες και στα βασανιστήρια, αποτελούν οδηγό για τα δικά μας σημερινά αγωνιστικά βήματα.

Η φετινή επέτειος του Πολυτεχνείου και τα αιματοβαμμένα συνθήματα στην πύλη τους, δίνουν ένα ακόμη ηχηρό μήνυμα ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, στο φασισμό που πρέπει να απαντηθεί σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε γειτονιά.

Ο κατάλογος των νεκρών

Αποτελεί χρέος στη μνήμη όλων όσων έδωσαν τη ζωή τους και αγωνίστηκαν για ένα καλύτερο μέλλον να καταδικάσουν και ν’ απομονώσουν ακόμα πιο αποφασιστικά τη ναζιστική Χρυσή Αυγή, που υπερασπίζεται και εξυμνεί τη στρατιωτική δικτατορία και βρωμίζει την αντιδικτατορική πάλη του λαού και της νεολαίας.

Συσπειρωμένοι στο σύλλογό μας με πίστη στο δίκιο μας, με μαχητικότητα και αποφασιστικότητα, μπορούμε να βάλουμε τη σφραγίδα μας στις εξελίξεις.

Τα οράματα και τα ιδανικά για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, είναι ο δρόμος για να οργανώσουμε και να δυναμώσουμε τους αγώνες μας που θα βάλουν στη ζωή αυτά τα οράματα και τα ιδανικά. Έτσι τιμούμε τους νεκρούς μας και δικαιώνουμε τους αγώνες τους.

Ο λαός, η νεολαία, όταν είμαστε οργανωμένοι και ενωμένοι, όταν ξέρουμε γιατί παλεύουμε, μπορούμε να ξεπεράσουμε κάθε δυσκολία. Μπορούμε να αποκτήσουμε τεράστια δύναμη!

Βάζοντας στο στόχαστρο τον πραγματικό αντίπαλο: