Η Χώρα με τα Τέσσερα Γράμματα! (Μέρος Β’)
Συνέχεια από το Α’ Μέρος
Πολύτιμοι λίθοι, μέταλλα, ακατέργαστες αγροτικές πρώτες ύλες, αγροτικά και κτηνοτροφικά προϊόντα, ψάρια, όλα καταλήγουν στην Κίνα για ικανοποιήσει την εγχώρια ζήτησή της για φυσικούς πόρους που δημιουργείται από την ραγδαία αύξηση της κατανάλωσης μιας μερίδας του πληθυσμού της και των επιχειρήσεών της.
Οι κινεζικές επενδύσεις τείνουν να επικεντρώνονται σε υποδομές όπως αυτοκινητόδρομους, λιμάνια, σιδηροδρομικά δίκτυα, ακίνητα, φράγματα, στα δίκτυα ύδρευσης και ηλεκτρισμού και τέλος σε αρπαγή γης από Κινέζους «επενδυτές» σε καλλιεργούμενες εκτάσεις, εννοείται!
Ταυτόχρονα, η βιομηχανοποίηση των χωρών της Αφρικής απειλείται από τα κινεζικά καταναλωτικά προϊόντα, με τα οποία οι ντόπιες βιομηχανίες αδυνατούν να ανταγωνιστούν.
Τα κινεζικά προϊόντα χαμηλού κόστους: υφάσματα, ρούχα, πλαστικά, ραδιόφωνα, ρολόγια και διάφορα ηλεκτρονικά προϊόντα χαμηλής τεχνολογίας έπληξαν σε πρωτόγνωρα επίπεδα την ντόπια παραγωγή.
Τέλος, η χώρα του Μάο προσπαθεί, στα πλαίσια του νεοαποικιακού προγράμματος «Μία Ζώνη, Ένας Δρόμος», να χρησιμοποιήσει την Αφρική ως τοποθεσία για να εξασφαλίσει θαλάσσιες οδούς που να διευκολύνουν τις κινεζικές εξαγωγές στην Ευρώπη και την Λατινική Αμερική.
Το πρόγραμμα χρηματοδοτείται με «ευνοϊκά δάνεια» από τις τράπεζες: Exim Bank, China Development Bank, China-Africa Development Fund, China Construction Bank, Industrial Commercial Bank of China.
Για την εκτέλεση των «αναπτυξιακών» προγραμμάτων του Πεκίνου, χρησιμοποιείται φθηνό και ευέλικτο εργατικό δυναμικό από την Κίνα.
Για την προστασία όλων αυτών των επενδύσεων, η Κίνα διατηρεί στο Τζιμπουτί, στα στενά Μπαμπ-Ελ-Μαντέμπ, μια από τις πιο πολυσύχναστες ναυτικές οδούς του κόσμου, μια τεράστια στρατιωτική βάση!
Να όμως που φτάσαμε στο δεύτερο σκέλος του πονήματός μου.
Στη Λατινική Αμερική…
Δηλαδή στο δεύτερο ορυκτό μας: Το λίθιο.
Εχετε ακούσει την εταιρεία TBEA Group Co Ltd;
Οχι; Λοιπόν, ήταν ο κινεζικός στρατηγικός εταίρος της Βολιβιανής κυβέρνησης του Εβο Μοράλες.
Η TBEA Group Co Ltd αγόρασε τον Φεβρουάριο του 2019, με αντίτιμο 2,3 δισεκατομμύρια δολάρια, το 49% της κρατικής εταιρείας λιθίου.
Οταν ο Έβο Μοράλες στην τελετή της υπογραφής ρωτήθηκε γιατί επέλεξε να παραδώσει το λίθιο στους Κινέζους απάντησε:
«Γιατί υπάρχει μια εγγυημένη αγορά στην Κίνα για παραγωγή μπαταριών».
Πράγματι, η Κίνα, που ακολουθεί την πολιτική της μη ανάμιξής της στα εσωτερικά ζητήματα της κάθε χώρας, θα χρειαστεί 800.000 τόνους μετάλλων ετησίως έως το 2025 για να στηρίξει την ανερχόμενη βιομηχανία ηλεκτρικών αυτοκινήτων, σύμφωνα με τον Πρέσβη της Κίνας στη Βολιβία Liang Yu.[1]
Είναι χρήσιμο να γνωρίζουμε, πως τα αποθέματα της Βολιβίας σε αυτό το σημαντικό μέταλλο για την βιομηχανία ξεπερνούν τα 21 εκατομμύρια τόνους.
Αλλά και στα πλούσια αποθέματα πετρελαίου της Βολιβίας έχουν εισχωρήσει οι Κινεζικές εταιρείες.
Η China National Petroleum Corporation και η θυγατρική της BGP Bolivia συμμετέχουν στην εκμετάλλευση πετρελαιοπηγών και αποθεμάτων φυσικού αερίου, εννοείται με την συνακόλουθη οικολογική καταστροφή.[2]
Είναι βέβαιο πια, ότι η Κίνα έχει αναδειχθεί κορυφαίος ανταγωνιστής των ΗΠΑ στην αναζήτηση μαύρου χρυσού, φυσικού αερίου και ορυκτών σε ολόκληρο τον κόσμο και κυρίως στην Κεντρική Ασία, την Αφρική και την Λατινική Αμερική.
Τα συμφέροντα της Κίνας στην Αμερικανική ήπειρο, περιοχή που έχει γίνει μια πολύ σημαντική πηγή πρώτων υλών και τροφίμων για το Πεκίνο, είναι σημαντικά και συνεχίζουν να επεκτείνονται.
Η πάλαι ποτέ «πίσω αυλή» των ΗΠΑ με τις αμέτρητες στρατιωτικές επεμβάσεις, τα πραξικοπήματα και τις οικονομικές παρεμβάσεις της Ουάσιγκτον στα εσωτερικά των κρατών, στη βάση ακραίων και ολοκληρωτικών νεοφιλελεύθερων αρχών, που επέβαλαν τα Τανκς και το ΔΝΤ από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 ως τα τέλη της δεκαετίας του ’90 με τα καταστροφικά αποτελέσματα, φαίνεται να άλλαξε αφεντικό.
Πολλές λατινοαμερικανικές κυβερνήσεις, όχι απαραίτητα «αριστερές» ή «ροζ», βλέπουν στην Κίνα μια εναλλακτική στον Αμερικανικό ιμπεριαλισμό, τόσο σε οικονομικό- πολιτικό επίπεδο όσο και σε στρατιωτικό.
Στην Βραζιλία οι κινεζικές επιχειρήσεις, που δεν τις απασχολεί το γεγονός πως συνεργάζονται με τον φασίστα Ζαΐρ Μπολσονάρου, διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη και εκμετάλλευση των αποθεμάτων πετρελαίου.
Παράλληλα, η Κίνα κατασκευάζει την διηπειρωτική σιδηροδρομική γραμμή που θα ενώσει την ακτή του Ατλαντικού στη Βραζιλία με αυτήν του Περού στον Ειρηνικό.
Η γραμμή διασχίζει αγροτικές ζώνες της Βραζιλίας για την εύκολη μεταφορά αγροτικών και κτηνοτροφικών προϊόντων κυρίως βοδινού κρέατος, του σιδηρομεταλλεύματος και του πετρελαίου.
Το τρένο θα διασχίζει την περιοχή του Αμαζονίου και θα μπαίνει στις Άνδεις για να καταλήξει στα λιμάνια του Περού, προκειμένου οι πρώτες ύλες να εξαχθούν στο Πεκίνο.
Κατά την επίσκεψή του στην «Λαϊκή» Δημοκρατία της Κίνας ο φασίστας Ζαΐρ Μπολσονάρο δήλωσε:
«Σήμερα μπορούμε να πούμε ότι η Βραζιλία χρειάζεται την Κίνα και η Κίνα χρειάζεται επίσης την Βραζιλία».[3]
Ταυτόχρονα, προχωράει και το άλλο μεγάλο έργο στην περιοχή, η Διώρυγα της Νικαράγουας, μήκος 275 χιλιομέτρων που θα ενώσει την Κεντρική Αμερική, τον Ειρηνικό και τον Ατλαντικό, και την οποία έχουν αναλάβει κινεζικά κρατικά μονοπώλια.
Η Χώρα με τα Τέσσερα Γράμματα! (vid)
Δεν χρειάζεται νομίζω να πω, πως η νέα διώρυγα είναι άκρως ανταγωνιστική με τη σημερινή διώρυγα του Παναμά που ελέγχουν οι αμερικανικές πολυεθνικές.
Στο Εκουαδόρ, μετά την «μονομερή διαγραφή μέρους του χρέους στο ΔΝΤ», η νέα εκδοχή διαχείρισης του καπιταλισμού του Ραφαέλ Κορέα, επέβαλε τα δάνεια της Κίνας τα οποία ξεπέρασαν τα 6 δισεκατομμύρια δολάρια!
Επιπρόσθετα, η τράπεζα «Exim Bank» της Κίνας χρηματοδότησε με 2 δισεκατομμύρια δολάρια την κατασκευή του υδροηλεκτρικού φράγματος Coca-Codo Sinclair, του μεγαλύτερου στη χώρα. Το Εκουαδόρ θα αποπληρώσει διαθέτοντας πετρέλαιο στην Κίνα.[4]
Ακόμα και ο χαλκός της Χιλής και του Περού σε κινεζικές κοινοπραξίες κατευθύνεται.[5]
Την ίδια στιγμή ολόκληρες περιοχές ακόμη και τμήμα του δάσους του Αμαζονίου από την Βολιβία ως την Αργεντινή αποψιλώνονται και προωθούνται οι αγροτικές και κτηνοτροφικές επιχειρήσεις, προκειμένου να καλυφθούν οι εξαγωγές προς την Κίνα.
Πέραν των περιβαλλοντολογικών επιπτώσεων από την καταστροφή του δάσους του Αμαζονίου, η εντατικοποίηση της παραγωγής οδηγεί στη συγκέντρωση γης στα χέρια λίγων.
Εκτάσεις ολόκληρες υφαρπάζονται, συνήθως από τις γηγενής φυλές, με αποτέλεσμα χωριά ολόκληρα να οδηγούνται σε μαρασμό, φτώχεια και εξαθλίωση!
Και ο θείος Σαμ;
Στο σημείο αυτό, ας αναρωτηθούμε: μήπως η οικονομική ηγεμονία των ΗΠΑ είναι πια μια τεράστια αυταπάτη, από την στιγμή μάλιστα που το τεράστιο εξωτερικό χρέος τους βρίσκεται, κατά πρώτο λόγο, στα χέρια του κύριου εναπομείναντα στρατιωτικού εχθρού τους, την Κίνα;
Το ποσό που κρατά η Κίνα ανέρχεται στο 1,15 τρισεκατομμύρια δολάρια!
Είναι γεγονός, πως όταν ξέσπασε στις ΗΠΑ η καπιταλιστική κρίση του 2007, η αμερικανική κυβέρνηση για να αντιμετωπίσει την αύξηση του ελλείμματος του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών της, προχώρησε σε εξωτερικό δανεισμό ιδιαίτερα από την Κίνα και δευτερευόντως από την Ιαπωνία.
Μήπως, λοιπόν, η οικονομική δύναμη του δολαρίου, η χαλάρωση της υποταγής στη διεθνή χρηματοπιστωτική, δηλαδή στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, την Παγκόσμια Τράπεζα και στην αμερικανική κηδεμονία σε σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο άρχισε να φθίνει;
Υπάρχει κάποιος λόγος ή κάποια ένδειξη ώστε να πεισθούμε ότι η Κίνα βρίσκεται στο πρώτο στάδιο μιας διαδικασίας που το τέλος της θα είναι η μετατροπή των ΗΠΑ σε κράτος προτεκτοράτο του Πεκίνου;
Προσοχή: Δεν αμφισβητείται η ουσία της πρωτοκαθεδρίας του αμερικανικού στρατού σε παγκόσμιο επίπεδο, και του γεγονότος ότι μπορεί να βομβαρδίσει κατά βούληση τους απείθαρχους, όμως υπάρχει και μια άλλη παράμετρος η οποία έχει σχέση με τα όσα συμβαίνουν στην Λατινική Αμερική.
Το έγραψα αλλού μα θα το επαναλάβω:
Μήπως αυτό που συμβαίνει σήμερα στις χώρες της Αμερικανικής ηπείρου είναι μια ανακατανομή ρόλων μεταξύ παλαιών και νέων δυνάμεων στη μάχη για την παγκόσμια ηγεμονία;
Μήπως είμαστε θεατές μιας εκστρατείας επανακατάληψης εκ μέρους των ΗΠΑ του χώρου της «πίσω αυλής» τους, δίχως να εξαιρούνται και μέθοδοι όπως αυτές του πραξικοπήματος; Το έκαναν στην Ονδούρα, το προσπάθησαν στην Βενεζουέλα, το προσπαθούν τώρα στην Βολιβία…
Προσωπικά, είμαι σίγουρος πως η Κίνα δεν ενδιαφέρεται να δώσει ώθηση στην ανάπτυξη της παγκόσμιας οικονομίας.
Αντιθέτως, προσπαθεί με την ενίσχυση των δεσμών της με τις περιφερειακές οικονομίες να προσανατολίσει την παγκόσμια οικονομία προς όφελος της εσωτερικής της αγοράς.
Γι αυτό, χρειάζεται ενέργεια και συνεχώς νέους προμηθευτές πρώτων υλών, ενώ οι βιομηχανίες της εξαγωγής της επιθυμούν να εξάγουν φτηνά κινέζικα προϊόντα σε νέες αγορές. Η Κίνα έχει ήδη δρομολογήσει βαθύτατες δομικές αλλαγές προς αυτήν την κατεύθυνση.
Εν ολίγοις, η Κίνα, στην οποία ανήκει μέσω της αυτοκινητοβιομηχανίας «Gelly» η παραγωγή των λονδρέζικων μαύρων ταξί, ακόμα και οι ονομαστοί Γαλλικοί αμπελώνες της Βουργουνδίας, εφόσον θα καταφέρει να συγκεντρώσει μεγάλο μέρος του παγκόσμιου παραγόμενου πλούτου, θα απαιτήσει και αλλαγές στην κατανομή της παγκόσμιας ισχύος και σε γεωπολιτικό επίπεδο.
Και τότε τι θα κάνεις γέρο Σάμ;
Σημειώσεις:
[1]. Reuters: «Bolivia picks Chinese partner for $2.3 billion lithium projects».
[2]. Mongabay News: «Environment and rights founder in the wake of Chinese funding in Bolivia».
[3]. Reuters: «Brazil’s Bolsonaro invites China to participate in massive oil auction on November 6».
[4]. Reuters: «Ecuador seeks renegotiation of China oil sales, loans».
[5]. Business Insider: «China is still hungry for Chile’s copper».
Πηγή: Ημεροδρόμος
