Ξανάσμιξαν πάλι και φτιάξανε τραστ…
Η αποσχιστική τάση 12 μεγάλων ευρωπαϊκών Συλλόγων έχει προκαλέσει μεγάλη αναταραχή στην οπαδική τους βάση, στις UEFA και FIFA και γενικά στους ποδοσφαιρόφιλους.
Ακολουθείται με λίγα χρόνια διαφορά η πεπατημένη του ευρωπαϊκού μπάσκετ.
Εχοντας το δεδικασμένο της Ευρωλίγκα, μπορούμε να πούμε με ασφάλεια ότι η «ελιτοποίηση» του αθλήματος δημιούργησε ένα υψηλής ποιότητας «προϊόν» και διέλυσε ή υποβάθμισε τα αντίστοιχα πρωταθλήματα, με συνέπεια αυτό να έχει επιπτώσεις και στα τμήματα υποδομής, στο μαζικό αθλητισμό γενικότερα.
Η ευρωπαϊκή Super League δεν είναι κάτι διαφορετικό από αυτό που γίνεται σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας.
Με τον ίδιο τρόπο που οι μεγάλες επιχειρήσεις που λέγονται Ρεάλ, Λίβερπουλ ή Μπάγερν ενώνονται για να βγάλουν περισσότερα εκατομμύρια ενώνονται οι μεγάλες πετρελαϊκές εταιρίες, οι εφοπλιστικές εταιρίες, οι φαρμακοβιομηχανίες και πάει λέγοντας.
Μεταξύ τους έχουν τους ανταγωνισμούς τους, ωστόσο ενωμένες διεκδικούν μεγαλύτερο τμήμα από την πίτα αφήνοντας μεγαλύτερες μάζες νηστικές προκειμένου να κορέσουν την αχόρταγη πείνα τους για ακόμα περισσότερα κέρδη.
«Ξανάσμιξαν πάλι και φτιάξανε τραστ» που λέει και το τραγούδι.
Ο Μαρξ έγραφε το 1848 ότι το κράτος δεν είναι τίποτα άλλο από την επιτροπή διαχείρισης των υποθέσεων της αστικής τάξης.
Αν ποδοσφαιροποιήσουμε το Κομμουνιστικό Μανιφέστο, θα πούμε ότι η UEFA και η FIFA είναι επιτροπές διαχείρισης των υποθέσεων των μεγάλων club.
Πλανάται όμως ένα φάντασμα πάνω από την Ευρώπη;
Τα πρώτα μηνύματα από τους οργανωμένους οπαδούς προδίδουν την αντίθεσή τους σε αυτά τα σχέδια.
Ιδιαίτερα στην Αγγλία όπου το ποδόσφαιρο είναι κάτι παραπάνω από θρησκεία, η διαφοροποίηση των οργανωμένων οπαδών ήταν περίπου αναμενόμενη.
Ομως πόσο μαζική θα είναι;
Σε ποιο βαθμό κατάφεραν αυτά τα μεγάλα club να αντικαταστήσουν τους φιλάθλους με καταναλωτές προϊόντος;
Ποια μερίδα της μάζας αντιπροσωπεύει το κάθε κλαμπ οπαδών;
Πόσο μαζικό είναι το Against Modern Football;
Θα σώσει το ποδόσφαιρο η UEFA που έτσι κι αλλιώς έχει μετατρέψει τις διοργανώσεις της σε κλειστές λίγκες;
Το ποδόσφαιρο, ο αθλητισμός γενικά, έχει εμπορευματοποιηθεί ακραία και με σταθερά βήματα τις τελευταίες δεκαετίες.
Ο δρόμος αυτός μοιάζει χωρίς γυρισμό.
Σε τέτοιο βαθμό που ένας φίλαθλος που αγαπάει ένα άθλημα δεν μπορεί καν να το φανταστεί χωρίς τους εμπορευματικούς όρους, χωρίς τις εταιρίες, τα συμβόλαια, τα κέρδη, τους χορηγούς και όλα αυτά.
Αδυνατεί να φανταστεί ότι το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα και όχι ένας καμβάς επιχειρηματικών συμφερόντων.
Αδυνατεί να φανταστεί ότι η ομάδα που αγαπάει μπορεί να υπάρχει χωρίς τον ιδιοκτήτη/μεγαλομέτοχο/πατερούλη της.
Αυτή η αντίληψη έχει εμποτιστεί σε τέτοιο βαθμό ώστε η αντίθεση με την επιχείρηση «Super League» να αποκτά μόνο χαρακτήρα συνθήματος ή να φτάνει μόνο στο όριο του «μικρότερου κακού».
Ας μείνει δηλαδή όπως ήταν, και ας πρωταγωνιστούν μόνο 4-5 ομάδες εδώ και δύο δεκαετίες δίνοντας μια ψευδαίσθηση ισονομίας ότι δήθεν όλοι έχουν την ευκαιρία τους. Oπως δηλαδή και στον πραγματικό κόσμο!
Κοίτα συμπτώσεις…
Πηγή: Κατιούσα
