Βουλιάζει ο μικροαστός μαζί με το καράβι!
Αρκετοί είναι αυτοί που ρωτούν ή κι εγκαλούν τους κομμουνιστές για κάποια θέση τους, αλλά έχουν «αλλεργία» στο «Ριζοσπάστη», πόσο μάλλον να τον ξεφυλλίσουν και να διαβάσουν τι διάολο λέει κι αυτό το ΚΚΕ για τα διάφορα θέματα της επικαιρότητας.
Βλέπετε προτιμούν να «μαθαίνουν» τις θέσεις του ΚΚΕ είτε μέσω κουτσομπολιών είτε μέσω των συνηθισμένων αντίΚΚΕ διαύλων ή ιστοσελίδων που υποστηρίζουν ανοιχτά Καζάκη, Λεβέντη, Λαφαζάνη, Ραχήλ ή ακόμα και τη Ζωίτσα!
Η αναζήτησή τους βεβαίως και είναι ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΗ, το γνωρίζουμε, γιατί μετά από τόσα χρόνια στην ταξική πάλη έχουμε μάθει να ξεχωρίζουμε εκείνους που όταν ρωτούν κάτι έχουν τα αυτιά τους ανοιχτά.
Άλλοι, δυστυχώς, έχουν ΗΔΗ προαποφασίσει για τις απαντήσεις των όσων -δήθεν- ρωτάνε κι εάν ακόμα ο κόσμος τους γυρίσει τούμπα θα κλείσουν τα μάτια σφιχτά, θα χώσουν τα δάκτυλα στ’ αυτιά και θα αρχίσουν να μουρμουρίζουν δυνατά… Πολύ δυνατά… Μέχρι το τέλος!
Πώς είναι δυνατόν, λοιπόν, αυτοί ν’ αλλάξουν γνώμη;
Κάποιος μπορεί εύκολα να ισχυριστεί πως είναι ξεροκέφαλοι, αμετανόητοι ή και αντικομμουνιστές, όπως είναι συνήθως οι πρώην Πασόκοι και μέχρι προσφάτως, ένθερμοι οπαδοί του Σύριζα, αλλά δεν πρέπει να φταίει μονάχα αυτό.
Φταίει που ποτέ δεν έκαναν αυτοκριτική για τις επιλογές τους και τη στάση τους. Την τρέμουν όπως ο διάολος το λιβάνι. Προτιμούν τις όμορφες αυταπάτες τους και να υποστηρίζουν τα ακλόνητα πιστεύω τους.
Να ονειρεύονται το καταμεσήμερο έναν «άλλο» Καπιταλισμό, πιο «δίκαιο» και μόνο για κείνους!
Κι αν τους ρωτήσεις:
«Πότε ήτανε δίκαιος ο Καπιταλισμός;»
χωρίς δεύτερη σκέψη θα απαντήσουν τις δεκαετίες του ‘70 και του ‘80.
Αυτό που δεν περνά με τίποτα απ’το νου τους είναι πως το Σύστημα δεν ήταν ούτε και τότε «δίκαιο» παρότι βόλεψε πολλούς. Κι εδώ και χρόνια έχει γυρίσει- και μάλιστα επιδεικτικά – την πλάτη σε όλους τους μούτσους που φορτώθηκε για χρόνια στο Καράβι.
Γιατί αυτοί είναι οι κανόνες τούτου του καραβιού: Όταν πιεστεί λιγάκι ανεβάζει πάνω του όσους μούτσους χρειαστεί για να βγάλουν τη βρώμικη «δουλειά» της υπεράσπισής του, μα όταν έρθει η φουρτούνα και δει πως μπάζουν τα νερά, τους ξεφορτώνεται αμέσως.
Γιατί, για να γλιτώσει το καράβι από το βύθισμα, πρέπει να πετάξει όλους τους μούτσους έναν-έναν μες τη θάλασσα σαν έρμα.
Έτσι λοιπόν φτάσαμε σήμερα στην μεγάλη Κρίση και πλέουν μεσοπέλαγα οι μισοπνιγμένοι μούτσοι.
Μέσα στην αγωνία τους και στο (οικονομικό) ναυάγιό τους, προσπαθούν να πιαστούν από όποια σανίδα βρουν κι ακολουθούν πιστά όποιο καινούργιο Καπετάνιο τους τάξει σωτηρία, πάντα όμως, εντός του «Καραβιού».
Γιατί μπορεί να είναι οργισμένοι που τους πέταξαν στη θάλασσα, αλλά προς θεού δεν ζητάνε ούτε εκδίκηση ούτε τίποτα άλλα κομμουνιστικά!
Ας μη ξεχνάμε πως οι μούτσοι ζούσαν για πολλά χρόνια πάνω του κάνοντας ακόμα κι όνειρα πως μια μέρα θα γίνουν οι ίδιοι Καπετάνιοι!
Το πονάνε οι μούτσοι το καράβι και σπαρράζουν να το βλέπουν να κλονίζεται. Να βυθιστεί και το Όνειρο μαζί του είναι απαράδεκτο, δεν το αντέχουν!
Οι χειρότεροι από δαύτους, όχι απαραίτητα οι πιο απελπισμένοι, ακολουθούν ακόμα και τον πλέον αδίστακτο. Αυτόν που μέχρι χτες ήταν «αριστερός», σήμερα είναι «πατριώτης» κι αύριο θα γίνει χρυσαυγίτης έστω και χωρίς μαίανδρο.
Το Καράβι όμως, είναι σαπάκι και για να σωθεί ζητά θυσίες! Απαιτεί σχεδόν από όλους να θυσιαστούν στις ανοιγμένες τρύπες. Ζητά κάθε στιγμή και μια Ανθρωποθυσία. Κι Αίμα! Αίμα πολύ!
Για να ικανοποιηθεί η «τρύπα» του πρέπει να βγάλει απ’ τη μέση τη συντριπτική πλειονότητα των μούτσων (μικροαστών) που το εμποδίζουν να ανασάνει, μα κείνοι δεν θέλουν ή δεν μπορούν να αντιληφθουν την αλλαγή και σαν παιδάκια απορούν:
«Μα γιατί;»
Ας αφήσουμε όμως στην άκρη τις μεταφορές:
Τα μονοπώλια είναι σαν τα χταπόδια, για να επεκταθούν αναζητούν ολοένα και περισσότερο ΧΩΡΟ σε κάθε Κλάδο! Υπάρχει κι η μεταξύ τους κόντρα αλλά βρίσκουν πιο εύκολο να πιάσουν τα θύματα τους μικροαστούς.
Στην φάση της ανάπτυξης του συστήματος τους καταπίνουν λίγο-λίγο και σε περιόδους Κρίσης τους τρώνε απότομα και πολλούς μαζί, όχι γιατί δεν έχουν «συναισθήματα» (που δεν έχουν) αλλά γιατί δεν έχουν άλλη επιλογή από το να απλώσουν τα πλοκάμια τους σε μεγαλύτερο χώρο.
Χώρος που μέχρι χτες καταλάμβαναν οι δύστυχοι οι μούτσοι στο Καράβι που το λένε Αγορά!
Η Αγορά, όπως λέγεται κοινώς η ζούγκλα της Ελεύθερης Οικονομίας, δεν κυριαρχείται από συναισθήματα αλλά από σιδερένιους νόμους:
- Τον ανταγωνισμό και την Ανισόμετρη Ανάπτυξη.
- Την αναρχία στην παραγωγή.
- Το κυνήγι του μέγιστου κέρδους
- Τον νόμο του Ισχυρού (συγκέντρωση Κεφαλαίου)
Κι οι 4 νόμοι είναι βέλη στην φαρέτρα των Μονοπωλίων (του Κεφαλαίου) κι οι δύστυχοι μικροαστοί πηγαίνουν κάθε πρωί – χαμογελαστοί μα δίχως βέλη- στη μάχη και στο τέλος της ημέρας (και κάθε ημέρας) γυρνάνε πίσω πληγωμένοι κι απορούν απελπισμένα γιατί όλο να χάνουν!
Φίλε μου Μικροαστέ:
Δεν φταίνε οι «Καραβοκύρηδες» (αστοί πολιτικοί) που διάλεγες τόσα χρόνια για να κουμαντάρουν το Καράβι και που – δήθεν – το «έριξαν στα βράχια»! Κι αυτό σκέψου γιατί στο λέει ένας κομμουνιστής, που σύμφωνα με τη δική σου λογική θα είχε κάθε συμφέρον να σου πει το αντίθετο.
Επειδή ακριβώς όμως είμαστε κομμουνιστές, δηλαδή μαρξιστές, δεν μας ενδιαφέρει ο λαϊκισμός μα η ωμή αλήθεια.
Άδικα λοιπόν τους κατηγορείς για την κατάντια του κι αυτό γιατί:
Το Καράβι ήταν ήδη σάπιο από το 1890.
Την εποχή που εισήλθε στα «νερά» του Ιμπεριαλισμού (τη μαύρη θάλασσα των Μονοπωλίων) που εσύ τώρα μόλις άρχισες να εξερευνάς και τη αποκαλείς και συνωμοτικά «Παγκοσμιοποίηση»!
Αν είναι να κατηγορήσεις τους «Καραβοκύρηδες» να το κάνεις για τους σωστούς λόγους και να μην είσα άδικος:
- Κατηγόρησέ τους, λοιπόν, γιατί γνωρίζανε από την αρχή του … ταξιδιού πως το καράβι δεν ήταν αξιόπλοο και δεν αντέχει σε τέτοιες τρυκυμίες.
- Κατηγόρησέ τους γιατί συγκάλυπταν τις δομικές ρωγμές που προυπήρχαν ακόμα από την εποχή που ναυπηγήθηκε (το 1830) κι από τότε έχει περάσει πολλές, μα πάρα πολλές φουρτούνες που το ‘χουνε τσακίσει.
- Κατηγόρησέ τους γιατί σε καθησύχαζαν και ταυτόχρονα συκοφαντούσαν τους «Κόκκινους Μηχανικούς» που προειδοποιούσαν πως έρχεται θύελλα και το καράβι είναι σάπιο -πήγε όσο πήγε κι άλλο δεν μπορεί- πλησιάζει η στιγμή που με ένα κύμα θα μπατάρει!
Μην μένεις στην εποχή του ’70 και του ’80… Έχει περάσει ανεπιστρεπτί!
Το Σύστημα λόγω ειδικών ιστορικών και οικονομικών συνθηκών καθώς και λόγω ΕΣΣΔ λειτουργούσε ως εξαίρεση… Τυχαίο γεγονός, μια συγκυρία ήταν… Αφρική κι Ασία ζήσανε το σύστημα ως κανόνα μέχρι κι η Λατινική Αμερική κι είδες την επιτυχία τους!
Μια ΕΣΣΔ και μια χούφτα Ανατολικών Κρατών και τη Κίνα ήταν που φοβόταν… και σου έδωσε όσα ήταν αρκετά για να μείνεις μακριά από τον δρόμο που χάραξαν αυτοί!
Δέξου πως ήσουνα τυχερός που η γενιά μας έζησε μια τέτοια συγκυρία…Στα 200 χρόνια της ζωής του μόνο εμείς το βιώσαμε αυτό.
Και τώρα μας τα παίρνει όλα κι ακόμα περισσότερα…Όλα όσα είχε βάλει στο μάτι του πολύ νωρίτερα αλλά δεν τολμούσε ούτε να στο πει ούτε να στο επιβάλλει.
Ο καπιταλισμός σου κλείνει μαγαζί και σπίτι μα εσύ παραμένεις πιστός στις αυταπάτες που σε πρόδωσαν. Κατηγορείς τους «Κόκκινους Μηχανικούς», γιατί προσπαθούν να σχεδιάσουν ένα καλύτερο καράβι και που λένε πως για να το φτιάξουν θέλουν και τη δική σου τη βοήθεια.
Ένα καράβι όπου στις τρυκυμίες δεν θα υπάρχει ανάγκη να πετάμε τον αδύναμο, γιατί στο καράβι που εμείς σχεδιάζουμε κι ονειρεύομαστε δεν θα υπάρχει η έννοια του αδύναμου…
Θα είμαστε όλοι ταυτόχρονα και μούτσοι και καπετάνιοι!
- Μην παραμένεις θύμα των εμμονών που σου πρσέφερε – σαν πρέζα – το κωλοσύστημα!
- Δώσε, λοιπόν κι εσύ μια στο σαπάκι να πάει μια ώρα αρχύτερα κάτω στο βυθό και πριν αυτό σε πάρει μαζί του με το ζόρι!
- Ενώσου μαζί μας! Πάλεψε, αγωνίσου, πολέμα! Δεν είναι αργά! Δεν είναι ποτέ αργά! Εμείς τώρα ξεκινάμε και εσένα περιμένουμε!!
Υ/Γ.: Αφιερωμένο αυτό το τραγουδάκι! Καλή απόλαυση!
