Ο Τρότσκι και το ρεύμα του Τροτσκισμού – Επίλογος
Κριτική παρουσίαση κοινών χαρακτηριστικών Τροτσκιστικών ομάδων
Συνέχεια από το 4ο Μέρος
Οι βασικές τροτσκιστικές ομάδες στην Ελλάδα και διεθνώς, παρά τις όποιες επί μέρους διαφοροποιήσεις, έχουν τα εξής κοινά χαρακτηριστικά:
1. Αναφορές στον Τρότσκι
Υπερασπίζονται την πολιτική διαδρομή του Τρότσκι. Προβάλλουν με κάποιο εκλεκτικισμό και όχι ως σύστημα πολιτικής σκέψης (που έτσι και αλλιώς δεν είναι) τις διάφορες τροτσκιστικές θέσεις.
Έχουν επιλεκτικές αναφορές στο Λένιν και στο έργο του για να θεμελιώσουν την άποψη ότι ο Τρότσκι ήταν συνεχιστής του Λένιν. Φέρνουν σε αντιπαράθεση το Λένιν με το Στάλιν. Αναπαράγουν όλη την «αντι-σταλινική» επιχειρηματολογία.
2. Αντισοσιαλιστική προπαγάνδα
Μηδενίζουν την προσφορά του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε στον 20ό αιώνα στην ΕΣΣΔ και στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη.
Θεωρούν κοινωνική πρόοδο την ανατροπή του, υποστηρίζουν κάθε αντεπαναστατική ενέργεια που αναπτύχθηκε στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες για την παλινόρθωση του καπιταλισμού, χαρακτηρίζοντάς την ως λαϊκή επανάσταση.
Για παράδειγμα το ΣΕΚ στην Ελλάδα και η πολιτική φιλολογία της IST, της διεθνούς οργάνωσης στην οποία ανήκει, χαιρετίζουν τις ανατροπές και χαρακτηρίζουν ως «λαϊκά κινήματα» και «λαϊκές εξεγέρσεις» ακόμη και ενέργειες, για τις οποίες η ίδια η CIA και πρώην αξιωματούχοι καπιταλιστικών κρατών αναγνωρίζουν την έμμεση ή άμεση συμμετοχή τους.
Αναπαράγουν όλη την αντικομμουνιστική και αντισοβιετική προπαγάνδα για το Β΄ παγκόσμιο πόλεμο.
Έτσι στο τεύχος 593 της εφημερίδας «Εργατική Αλληλεγγύη» του ΣΕΚ αναφέρεται:
«H Pωσία του Στάλιν ήταν, στα χαρτιά, ανυποχώρητη απέναντι στον φασισμό. «H EΣΣΔ» γράφει ο Xόμπσμομ, «Ηταν δημοφιλής κυρίως λόγω της συνέπειας που έδειχνε στην αντίθεσή της προς τη ναζιστική Γερμανία, πράγμα που την παρουσίαζε τόσο διαφορετική σε σχέση με τους δισταγμούς της Δύσης…».
Tον Aύγουστο του 1939, όμως, η «ανυποχώρητη» Pωσία ήρθε σε μυστική συνεννόηση με τη Γερμανία. Το διαβόητο σύμφωνο Mολότοφ-Pίμπεντροπ «χάρισε» στην EΣΣΔ τις χώρες της Bαλτικής και «μοίρασε» την Πολωνία ανάμεσα στις δύο χώρες.
Το Σεπτέμβρη του 1939, την ίδια ώρα που τα γερμανικά στρατεύματα εισέβαλαν στη δυτική Πολωνία ο «κόκκινος στρατός» του Στάλιν εισέβαλε στην ανατολική. Ένα μήνα αργότερα η Πολωνία είχε πάψει να υπάρχει.
Χρειάστηκε η επιχείρηση «Mπαρμπαρόσα», η αιφνιδιαστική επίθεση της Γερμανίας στη Pωσία τον Iούνη του 1941 για να περάσει ο Στάλιν στην πλευρά των «συμμάχων»».[1]
Με τέτοιου είδους συκοφαντίες επιδιώκουν να μηδενίσουν την καθοριστική συμβολή της ΕΣΣΔ στον αντιφασιστικό αγώνα, καθώς και τη συμβολή του κομμουνιστικού κινήματος στη νίκη των λαών ενάντια στην ιμπεριαλιστική πολεμική επίθεση του Άξονα, αθωώνοντας παράλληλα το ρόλο των καπιταλιστικών κρατών στην ενίσχυση του φασισμού στην Ευρώπη.
Υιοθετούν την ιμπεριαλιστική προπαγάνδα πως οι σοσιαλιστικές χώρες στην ανατολική Ευρώπη προέκυψαν ως αποτέλεσμα της προέλασης του Κόκκινου Στρατού και μόνο.
Ο Τρότσκι και το ρεύμα του Τροτσκισμού – Επίλογος
Έτσι λένε:
«Στις χώρες της Aν. Eυρώπης, όπως στη «Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας»… πουθενά δεν υπήρξε μια εργατική επανάσταση που αργότερα ηττήθηκε… Oι στρατιές του Στάλιν τις κατέλαβαν καθώς προέλαυναν προς το Bερολίνο το 1944-45.
Και μετά ο νέος χάρτης της Eυρώπης επικυρώθηκε και επίσημα στην κυνική μοιρασιά των σφαιρών επιρροής που έκαναν οι «Σύμμαχοι» στις διασκέψεις της Γιάλτας και του Πότσνταμ.
Κανείς δε ρώτησε τους εργάτες της Πολωνίας αν θέλουν να είναι στη ρώσικη «σφαίρα επιρροής», όπως κανείς τους δε ρώτησε τους εργάτες της Eλλάδας αν θέλουν τους Bρετανούς και τους Aμερικάνους «προστάτες»».[2]
Σε αυτήν την περίπτωση εξισώνουν δυο διαμετρικά αντίθετες εκδηλώσεις διεθνούς ταξικής αλληλεγγύης.
Από τη μια μεριά του διεθνούς κεφαλαίου με την αγγλοαμερικανική εισβολή στη χώρα μας, από την άλλη με τη διεθνιστική υποστήριξη της ΕΣΣΔ, του Κόκκινου Στρατού προς την προσπάθεια οικοδόμησης του σοσιαλισμού στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη και τη θετική επίδραση που είχε στους εργαζόμενους αυτών των χωρών και όλου του κόσμου.[3]
Ως συνέπεια της προσέγγισής τους περί «κρατικού καπιταλισμού» στην ΕΣΣΔ και τα κράτη της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, θεωρούν ως ενδοϊμπεριαλιστική διαμάχη την αντιπαράθεση σοσιαλισμού – καπιταλισμού από το 1945 μέχρι το 1989:
«Το Σύμφωνο της Bαρσοβίας δεν ήταν το «αντίπαλο δέος» στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, όπως υποστήριζε η σταλινική αριστερά της εποχής εκείνης, αλλά ένα ανταγωνιστικό ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο που καταπίεζε και καταλήστευε τον κόσμο «του», με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που καταπίεζε και λήστευε τον «δικό του» κόσμο το NATO».[4]
Αυτές οι απόψεις ενισχύουν την αστική ιδεολογία και προπαγάνδα για το ανεδαφικό της σοσιαλιστικής οικοδόμησης.
3. Η σύμπραξη με τη σοσιαλδημοκρατία
Υπάρχουν πολλά ιστορικά παραδείγματα για τις ανοιχτές ή υπόγειες διασυνδέσεις του τροτσκισμού με τη σοσιαλδημοκρατία, ως αποτέλεσμα και της τακτικής «εισοδισμού» που ακολουθούν οι τροτσκιστές.
Η δράση των τροτσκιστών διευκόλυνε τόσο τη διαμόρφωση του απαραίτητου «αριστερού» προφίλ στα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, όσο και την «από τα αριστερά» αντικομμουνιστική τακτική αυτών των κομμάτων απέναντι στα ΚΚ.
Σήμερα ο τροτσκισμός συμπράττει με τη σοσιαλδημοκρατία με πολλούς τρόπους. Πολλά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα είχαν και έχουν τροτσκιστικές τάσεις στο εσωτερικό τους, π.χ. στην Ελλάδα η τροτσκιστική ομάδα «Ξεκίνημα» κυκλοφορούσε την εφημερίδα της, αναγράφοντας στον τίτλο: «Ξεκίνημα – Μαρξιστική τάση του ΠΑΣΟΚ».
Επί σειρά ετών στήριζαν εκλογικά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, όπως το ΠΑΣΟΚ στην Ελλάδα, το Εργατικό Κόμμα στην Αγγλία, ιδιαίτερα σε περιόδους που στο εργατικό κίνημα υπήρχαν μεγάλες αυταπάτες για το χαρακτήρα και το ρόλο της σοσιαλδημοκρατίας.
Οι τροτσκιστές εξωράιζαν και εξωραΐζουν με επαναστατικές κορώνες αυτή τους τη σύμπλευση, π.χ. καλούσαν τον κόσμο να ψηφίσει το ΠΑΣΟΚ και ταυτόχρονα μιλούσαν για επανάσταση και σοσιαλισμό, με «θεωρίες» ότι για τους επαναστάτες δεν έχουν σημασία οι εκλογές.
Σήμερα η ολοφάνερη θέση της σοσιαλδημοκρατίας -σαν αστικό πολιτικό κόμμα- τους αναγκάζει να παίρνουν αποστάσεις, να έχουν διαφοροποιήσει την τακτική τους.
Παρόλα αυτά, ιδιαίτερα στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, είναι «φυσικοί» σύμμαχοι των σοσιαλδημοκρατικών συμβιβασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών, στηρίζουν την τακτική τους σε ευθεία αντίθεση με τις ταξικές δυνάμεις.
Οι δυνάμεις τόσο του ΣΕΚ όσο και των υπόλοιπων τροτσκιστικών ομάδων συμμετείχαν (τουλάχιστον μέχρι το 2009) στις συγκεντρώσεις και εκδηλώσεις που διοργανώνουν οι συμβιβασμένες ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ στο όνομα της «ενότητας» της εργατικής τάξης και «της δουλιάς όπου είναι οι μάζες».
Οι δυνάμεις αυτές επιτίθενται στην τακτική του ΚΚΕ στο συνδικαλιστικό κίνημα και τη στήριξη που δίνει στην ταξική συνδικαλιστική συσπείρωση, στο ΠΑΜΕ, αναπαράγοντας όλη την επιχειρηματολογία για σεχταρισμό, απομονωτισμό, διασπαστική τακτική.
Η επιλογή αντιπαράθεσης με το ΠΑΜΕ αντικειμενικά εξυπηρετεί τον κυβερνητικό εργοδοτικό συνδικαλισμό.
Ας δούμε για παράδειγμα, με ποιον τρόπο αναφέρονται στη συγκέντρωση του εργοδοτικού συνδικαλισμού στην απεργία της 11ης Μαΐου 2005:
«Η συμμετοχή στο Πεδίο του Αρεως ήταν εντυπωσιακή»,
προσθέτοντας για τη στάση των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών της ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ:
«Έστω και αν οι ηγεσίες της ΓΣEE και της AΔEΔY ταλαντεύτηκαν και διχάστηκαν για το πώς να απαντήσουν στην πρόκληση της κυβέρνησης, ο κόσμος ένιωσε την πρόκληση και έστειλε το μήνυμα ότι δεν σκοπεύει να υποταχθεί μοιρολατρικά, με σταυρωμένα χέρια».[5]
Οι ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ δεν είναι ούτε «άτολμες» ούτε «ταλαντεύονται», είναι συνειδητοί υποστηρικτές της πολιτικής των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, της στρατηγικής του κεφαλαίου.
4. Η στήριξη διαφόρων σχημάτων ενσωμάτωσης
Οι τροτσκιστικές ομάδες είναι βασικοί υποστηρικτές των «Κοινωνικών Φόρουμ». Θεωρούν ότι μέσα από τέτοια σχήματα διαμορφώνεται το υποκείμενο της «παγκόσμιας επανάστασης», ο παγκόσμιος συντονισμός της.
Οι διάφορες εκφράσεις του τροτσκισμού διεκδικούν πρωταγωνιστικό ρόλο μέσα σε αυτά τα σχήματα, θεωρώντας ότι αποτελούν δικαίωση των απόψεών τους για προτεραιότητα της πάλης σε διεθνές επίπεδο και υποτίμησης της πάλης σε εθνικό.
Οι θεωρίες για «νέα κινήματα» σε αντίθεση με τα «παλιά» αναχρονιστικά και «ξεπερασμένα» που συνδέονται με το κομμουνιστικό κίνημα, ο έντονος αντικομμουνισμός με τη μορφή του αντισταλινισμού αυτών των σχημάτων, η ακτιβίστικη λογική, διαμορφώνουν ένα ευνοϊκό για τη δράση των τροτσκιστών περιβάλλον.
Οι τροτσκιστές διεκδικούν το ρόλο της «αριστερής» και «επαναστατικής» πτέρυγας αυτών των σχημάτων ενσωμάτωσης, στα οποία κυριαρχεί η σοσιαλδημοκρατία και οι διάφοροι εκπρόσωποι των πολιτικών ρύθμισης του καπιταλισμού.
Με «επαναστατική» φρασεολογία συμβάλλουν στην εκτόνωση της λαϊκής δυσαρέσκειας, κυρίως άπειρων τμημάτων της εργατικής τάξης, της νεολαίας και των μικροαστικών δυνάμεων, στον εγκλωβισμό τους στα διάφορα σχήματα ενσωμάτωσης.
Ακολουθούν την παραδοσιακή γραμμή των διαφόρων οπορτουνιστών και σοσιαλδημοκρατών, συμβιβασμού και συνεργασίας του «αντιπολεμικού» κινήματος με κάποιο από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα, στο όνομα της πάλης ενάντια σε ένα άλλο (π.χ. ενάντια στην κυριαρχία των ΗΠΑ στα πλαίσια της λεγόμενης «παγκοσμιοποίησης»).
Χαρακτηριστικά αναβαθμισμένος ήταν ο ρόλος τους στο 3ο «Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ» που πραγματοποιήθηκε στο Λονδίνο υπό την αιγίδα του δήμου του Λονδίνου, με χορηγό επικοινωνίας την εφημερίδα «Guardian» και με ευθύνη διοργάνωσης από την ανώνυμη εταιρία «Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ – Λονδίνο 2005 ΑΕ», ρόλο που διεκδίκησαν και στη συνέχεια στο 4ο «ΕΚΦ» στην Αθήνα.
Είναι συστηματική η προσπάθεια να δημιουργούνται σχήματα που συνυπάρχουν κομμουνιστικές ή κομμουνιστογενείς δυνάμεις μαζί με τροτσκιστές και σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις υπό την αιγίδα του οπορτουνισμού.
Με θετικό τρόπο αντιμετωπίζουν οι τροτσκιστές και την ίδρυση του «Ευρωπαϊκού Αριστερού Κόμματος».
Μάλιστα το εκλογικό σχήμα στο οποίο συμμετέχουν οι τροτσκιστές στη Μ. Βρετανία, το «Respect» του πρώην βουλευτή των Εργατικών Γκάλαγουεϊ, έκανε αίτηση για να γίνει μέλος του «ΕΑΚ».
Είναι χαρακτηριστική η εκτίμηση:
«Την Κυριακή 30 Οκτώβρη ολοκληρώθηκαν οι εργασίες του 1ου Συνεδρίου του Ευρωπαϊκού Αριστερού Κόμματος. Ήταν μια εντυπωσιακή συνάντηση από άποψη συμμετοχής.
Εκεί ήταν παρόντες και παρούσες αντιπρόσωποι και προσκαλεσμένοι από όλα σχεδόν τα αριστερά κόμματα της Ευρώπης. Διάχυτη ήταν η αίσθηση ότι ιδιαίτερα μετά το Γαλλικό και Ολλανδικό «Όχι» στο Ευρωσύνταγμα και τα αποτελέσματα των Γερμανικών εκλογών, κάτι νέο έχει γεννηθεί».[6]
Ο Τρότσκι και το ρεύμα του Τροτσκισμού – Επίλογος
5. Η στάση τους απέναντι στον ιμπεριαλιστικό οργανισμό της ΕΕ
Χαρακτηριστικό στοιχείο όλων των τροτσκιστικών ομάδων είναι η σχεδόν μηδενική ανάδειξη του ιμπεριαλιστικού χαρακτήρα της EE. Οι αναφορές στα κείμενά τους είναι περιορισμένες.
Μάλιστα παλιότερα επιτίθεντο έντονα στο ΚΚΕ για τη θέση του ενάντια στην ΕΕ, εκτιμώντας ότι αυτή η θέση είναι εθνικιστική, εκφράζει τα συμφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης που διεκδικεί καλύτερες θέσεις στα πλαίσια του διεθνούς ιμπεριαλισμού.
Το ζήτημα της πάλης ενάντια στην ΕΕ, της αποδέσμευσης, δεν μπαίνει πουθενά γιατί ένας τέτοιος στόχος συνδέεται με τη λενινιστική και όχι τροτσκιστική ανάλυση του ιμπεριαλισμού, με το λενινιστικό νόμο της ανισόμετρης ανάπτυξης, με τη θεωρία του «αδύναμου κρίκου» του ιμπεριαλισμού και τη δυνατότητα εκδήλωσης και νίκης της επανάστασης σε μια χώρα.
Από την άλλη η δημιουργία της ΕΕ αντιμετωπίζεται από διάφορα τροτσκιστικά ρεύματα σαν πεδίο ταξικής πάλης και συνηγορεί στην αντίληψή τους για πέρασμα της ταξικής πάλης από το εθνικό στο περιφερειακό επίπεδο και της θεωρίας τους για παγκόσμια επανάσταση.
Άλλωστε ο ίδιος ο Τρότσκι αποτέλεσε έναν από τους βασικούς εμπνευστές του συνθήματος των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης, επηρεασμένος από τις αναλύσεις του Κάουτσκι για τον υπεριμπεριαλισμό, σύνθημα το οποίο απέρριψε ο Β. Ι. Λένιν στο έργο του «Για το σύνθημα των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης», υποστηρίζοντας σαφέστατα ότι η υιοθέτηση ενός τέτοιου συνθήματος θα σήμαινε απόρριψη του νόμου της ανισόμετρης ανάπτυξης, της δυνατότητας νίκης του σοσιαλισμού σε μια χώρα.
Ταυτόχρονα η δραστήρια και ενεργητική τους συμμετοχή και υποστήριξη στο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ και το σύνθημα του «μια άλλη Ευρώπη είναι εφικτή», τους κατατάσσει στους απολογητές του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού, τους κάνει τμήμα του σύγχρονου ευρωπαϊκού «σοσιαλσοβινισμού» που εμφανίζεται με τη στήριξη του ευρωπαϊκού ιμπεριαλιστικού κέντρου ως αντίπαλου δέους σε αυτό των ΗΠΑ.
6. Η επίθεση στο κομμουνιστικό κίνημα
Όλες οι σύγχρονες τροτσκιστικές ομάδες, ενώ δρουν συστηματικά ως αντικομμουνιστική δύναμη -όπως έκανε ιστορικά το τροτσκιστικό ρεύμα- καλύπτονται πίσω από το «Μαρξιστικό» αυτοχαρακτηρισμό και τις αναφορές τους στους κλασσικούς του Μαρξισμού, την επανάσταση και το σοσιαλισμό.
Ο αντικομμουνισμός τους στην Ελλάδα συνοδεύεται με «επιθέσεις φιλίας» στο ΚΚΕ, με κύριο στόχο μέλη και στελέχη του.
Οι επιθέσεις φιλίας έχουν βασικό χαρακτηριστικό την εξύμνηση των μελών και των οπαδών του ΚΚΕ ως αγωνιστές, αλλά ταυτόχρονα ως πολιτικά αμόρφωτους που ακολουθούν την πολιτική ενός «ρεφορμιστικού» κόμματος, του ΚΚΕ.
Η τακτική αυτή είναι επεξεργασμένη, αφού στην προσπάθεια να μπερδέψουν, δε διστάζουν να κολακεύουν μέλη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ για την επιλογή ένταξης στην οργανωμένη πάλη, να τους αποκαλούν «συντρόφους» κλπ.
Την ίδια τακτική εξυπηρετεί και ο ιδεολογικός εκλεκτικισμός τους. Αξιοποιούν τσιτάτα από τους κλασικούς του μαρξισμού αποκομμένα από τις συνθήκες που ειπώθηκαν είτε για να στηρίξουν τις θέσεις τους είτε για να επιτεθούν στο ΚΚΕ.
Βασικές πλευρές της πολεμικής τους ενάντια στο ΚΚΕ και την ΚΝΕ είναι οι εξής:
— Προσπάθεια να αποδείξουν ότι όλη η ιστορική πορεία του Κόμματος είναι μια πορεία προδοσίας της ηγεσίας προς τη βάση του, τις πλατιές λαϊκές μάζες που το ακολουθούσαν.
Από το ΕΑΜ, τη μάχη του Δεκέμβρη, το ΔΣΕ, τα Ιουλιανά, το Πολυτεχνείο μέχρι σήμερα. Αναπαράγουν δηλαδή το σχήμα αντίθεσης βάσης – ηγεσίας.
Ως αιτία της «προδοτικής στάσης» του ΚΚΕ προβάλλουν τη «σταλινική – ρεφορμιστική γραμμή του». Συνολικά θεωρούν τη γραμμή στο κομμουνιστικό κίνημα των δεκαετιών του 1920-1930 υπεύθυνη για την ήττα των επαναστάσεων στην Ευρώπη, για την άνοδο του φασισμού, κλπ.
— Διαστρεβλώνουν συνειδητά την πολιτική του ΚΚΕ. Αναπαράγουν μια σειρά «πασοκικής» έμπνευσης επιχειρηματολογία, όπως π.χ. τα περί συνεργασίας του Κόμματος με τη ΝΔ.
Στο στόχαστρό τους δε βρίσκονται επιμέρους ζητήματα αλλά η ουσία της πολιτικής του Κόμματος, όπως η στάση του απέναντι στα Φόρουμ, απέναντι στον οπορτουνισμό, η τακτική του ενάντια στις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, η στάση του απέναντι στην εμπειρία οικοδόμησης του σοσιαλισμού τον 20ό αιώνα κλπ.
Έτσι «χρεώνουν» στο Κόμμα ότι κρατάει «αρνητική στάση απέναντι σε μεγάλες μάχες», ότι οι ηγεσίες του Κόμματος και της ΚΝΕ κρατούν:
«σεχταριστική και συντηρητική αντιμετώπισή τους προς τα κινήματα που εμπνέουν χιλιάδες νέους και που βάζουν στόχο ένα καλύτερο κόσμο».
— Τα περί «ενότητας της αριστεράς» αποτελούν από τα πιο βασικά επιχειρήματα στις «επιθέσεις φιλίας» των τροτσκιστών και ιδιαίτερα της ΔΕΑ -που συμμετείχε στο ΣΥΡΙΖΑ- και του ΣΕΚ σε δυνάμεις του Κόμματος και της ΚΝΕ.
Οι τροτσκιστές πάντα προσπαθούσαν να παίξουν ρόλο «συγκολλητικής ουσίας» ανάμεσα στο επαναστατικό ρεύμα και τον οπορτουνισμό.
Ο Τρότσκι και το ρεύμα του Τροτσκισμού – Επίλογος
Όντας τμήμα του οπορτουνισμού, γι’ αυτούς δεν υπάρχει οπορτουνισμός και δε γίνεται καμιά αναφορά τέτοιου είδους στα κείμενά τους.
Γιαυτό άλλωστε το ΣΕΚ κάνει κριτική στο ΣΥΝ (ΣΥΡΙΖΑ) για ατολμία και ηττοπάθεια και όχι στην ουσία της πολιτικής του:
«Μια νέα Aριστερά είναι εφικτή, μπορεί να εκφράσει αυτή τη δυναμική και να γίνει πονοκέφαλος για τον Kαραμανλή αλλά και για την αφυδατωμένη αντιπολίτευση Παπανδρέου. Aρκεί να αφήσει πίσω της τους σεχταρισμούς που τόσα χρόνια έχουν γίνει το σήμα κατατεθέν της ηγεσίας του KKE.
Aκόμα και αυτή τη στιγμή το μόνο που έχει ο Pιζοσπάστης για την Aριστερά στη Γερμανία είναι επιθέσεις. Aρκεί ν’ αφήσει πίσω της την ηττοπάθεια που κουβαλάει η ηγεσία του ΣYN.
Aκόμα και το Σαββατοκύριακο των Γερμανικών εκλογών, ο Aλέκος Aλαβάνος καλούσε τη νεολαία να μην ακολουθεί τα καλέσματα «ελάτε να αλλάξετε τον κόσμο», αλλά «ελάτε να συναντηθούμε, μπας και μπορούμε ν’ αλλάξουμε μερικά πράγματα στον κόσμο»».[7]
Μάλιστα προωθούν όχι μόνο την ενότητα των «αριστερών οργανώσεων», αλλά και την ενότητα με τη λεγόμενη «αριστερή σοσιαλδημοκρατία», που στην Ελλάδα τη βλέπουν στο πρόσωπο του Πολυζωγόπουλου και των εργοδοτικών συνδικαλιστών.
Σε τελευταία ανάλυση υποστήριζαν:
«Για τον κόσμο του ΠAΣOK και όλης της Αριστεράς υπάρχει η ελπίδα ότι υπάρχει ένας κόσμος που παλεύει και ότι μπορεί αυτή η πάλη να έχει και πολιτική έκφραση. […]
Tο θέμα δεν είναι να ψάχνουμε ποιο θα είναι το αριστερό κομμάτι μέσα στο ΠAΣOK που θα σπάσει και θα δημιουργήσει αντίστοιχες συνθήκες με τη Γαλλία, τη Γερμανία ή την Αγγλία.
H ιστορία δεν επαναλαμβάνεται. Τα μοντέλα δεν είναι ίδια για το πώς σπάει ένας κόσμος και δημιουργεί αριστερότερα κόμματα από τη σοσιαλδημοκρατία. Το βασικό είναι ότι το ρόλο που δεν παίζει το ΠAΣOK την ώρα που το κίνημα απεργεί, διαδηλώνει και οργανώνει τη κόντρα του με τη NΔ, χρειάζεται να τον παίξουμε εμείς όπως το κάναμε μέχρι τώρα με τις απεργίες, με τη Θεσσαλονίκη».[8]
Ο αντικομμουνισμός των τροτσκιστικών ομάδων τις φέρνει κοντά όχι μόνο στη σοσιαλδημοκρατία αλλά και προς την αντιδραστική προπαγάνδα και πρακτική.
Παρά την αριθμητικά πολύ μικρή οργανωμένη δύναμή τους, δεν πρέπει να υποτιμηθεί ότι ο μαρξίζων μανδύας τους προσφέρει «επαναστατικό» άλλοθι σε στρατηγικές θέσεις της κυρίαρχης αστικής ιδεολογίας και πολιτικής.
Η αστική τάξη τις αξιοποιεί για την ενσωμάτωση ριζοσπαστικών τάσεων που αναπτύσσονται στο εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα.
Σημειώσεις:
[1]. «Εργατική Αλληλεγγύη», τεύχος 593, άρθρο του Σ. Κοντογιάννη στη στήλη Ιμπεριαλισμός και αντιιμπεριαλισμός, με τίτλο: «Δεύτερος Παγκόσμιος πόλεμος, ιμπεριαλιστικός όπως και ο πρώτος».
[2]. «Εργατική Αλληλεγγύη», τεύχος 578, «Ανατολικό Βερολίνο, Ιούνιος 1953 – Πενήντα χρόνια από την Πρώτη εργατική εξέγερση ενάντια στο σταλινισμό». Το κείμενο βασίζεται σε άρθρο του Ian Birchall.
[3]. Περισσότερα για τη διαμόρφωση των «Λαϊκών Δημοκρατιών» στις χώρες της Αν. και Κ.Ευρώπης και για τις αντεπαναστατικές προσπάθειες και ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις δείτε:
• ΚΕ του ΚΚΕ «60 χρόνια από την μεγάλη Αντιφασιστική Νίκη των Λαών. Έπος και διδάγματα», εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή».
• «Ριζοσπάστης», 11 Νοεμβρίου 2001, αφιέρωμα: «Η ιμπεριαλιστική αντεπανάσταση» .
• Ιδεολογική Επιτροπή της ΚΕ του ΚΚΕ, «Ο αντικομμουνισμός χθες και σήμερα», εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή».
[4]. «Εργατική Αλληλεγγύη», τεύχος 598, άρθρο του Σ. Κοντογιάννη στη στήλη Ιμπεριαλισμός και αντιιμπεριαλισμός, με τίτλο: «Ο Ιμπεριαλισμός του Ψυχρού Πολέμου».
[5]. «Εργατική Αλληλεγγύη», τεύχος 669, κεντρικό άρθρο με τίτλο: «ΑΠΕΡΓΙΑ 11 ΜΑΗ Πανεργατική οργή ενάντια στον Καραμανλή».
[6]. «Εργατική Αλληλεγγύη», φύλλο 692, Νοέμβριος 2005. Άρθρο με τίτλο: «Το κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς στην Αθήνα. Οι κρίσιμες επιλογές δε συζητήθηκαν».
[7]. «Εργατική Αλληλεγγύη», φύλλο 687. Κεντρικό άρθρο με τίτλο: «Το μήνυμα της Γερμανίας. Μια νέα Αριστερά είναι εφικτή».
[8]. «Εργατική Αλληλεγγύη», φύλλο 688, ομιλία της Μαρίας Στύλου στην εκδήλωση με τίτλο: «Μια νέα αριστερά στην Ευρώπη. Σοκ για τους από πάνω, ελπίδες για τους από κάτω».
Κύριλλος Παπασταύρου
μέλος της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΕ του ΚΚΕ
Δημοσιεύτηκε στο 6ο τεύχος της ΚΟΜΕΠ του 2006
