Μ. Βρετανία: «Τώρα πεινάνε κι όσοι εργάζονται…» (vid)
Στις ουρές στοιχίζονται εκατοντάδες εργαζόμενοι κι άστεγοι για ένα πιάτο φαΐ
Ρεπορτάζ της Independent αποκαλύπτει το μέγεθος της εξαθλίωσης για την εργατική τάξη της Αγγλίας.
Είναι λίγο μετά το μεσημέρι και στο σταθμό Charing Cross του Λονδίνου, άνθρωποι όλων των ηλικιών κι εθνικοτήτων, περιμένουν στην ουρά για ένα πιάτο φαΐ.
Κάποιοι από αυτούς είναι φανερά άστεγοι και κουβαλούν μέσα σε τσάντες όλα τα υπάρχοντά τους. Άλλοι, έρχονται κατυεθείαν από τη δουλειά, φορώντας τα ρούχα εργασίας.
Ναι! Δουλεύουν, αλλά αυτό πλέον δεν αρκεί για να καλύψουν τις ανάγκες τους σε φαγητό.
Σε ένα κιόσκι οι εθελοντές μοιράζουν ψωμί και πακέτα τροφίμων. Πολλοί παίρνοντας το φαγητό μένουν εκεί, άλλωστε δεν έχουν που να πάνε και τρώνε όρθιοι. Άλλοι κάνουν πικνίκ στο πεζοδρόμιο, ενώ αρκετοί παίρνουν τα τρόφιμα στο σπίτι.
Οι επιβάτες περνούν από το σημείο κοιτάζουν με περιέργεια. Μια γυναίκα βλέποντας αυτή την εικόνα σχολιάζει:
«Είναι ντροπή!»
Το μαργαριταρένιο κολιέ που κρέμεται από το λαιμό της προδίδει και το επίπεδο της συνείδησής της και το βλέμμα της γεμάτο περιφρόνηση ουσιαστικά φωνάζει:
«Δεν υπάρχουν φτωχοί στην Αγγλία… Μόνο τεμπέληδες».
Δεν θεωρεί ντροπή ότι υπάρχουν άνθρωποι που πεινάνε αν κι εργάζονται! Ντροπή για κείνη είναι να τρώνε χάμου σαν τα ζώα…
Η 39χρονη Toney Kane έρχεται στο κιόσκι κάθε εβδομάδα. Τα 5 από τα τελευταία 8 χρόνια είναι άστεγη με τα τρία παιδιά της, που τώρα είναι περίπου στα 20.
Ήρθε στο Λονδίνο από το Χαλ, για να ξεφύγει από μια πολύ άσχημη σχέση:
«Δεν έχω καμία βοήθεια. Ρώτησα αν θα μπορούσα να βρω μια κατοικία για τα παιδιά μου και μας είπαν ότι θα μας μεταφέρουν σε μια ιδιοκτησία μόλις λίγους δρόμους μακριά από κει. […] Τότε αποφάσισα να φύγω από το Χαλ»,
δήλωσε στην Independent και συνέχισε:
«Υποτίθεται ότι θα πηγαίναμε την οικογένεια στο Woking, αλλά μας άφησαν να κολλήσουμε στο σταθμό King’s Cross. Έπρεπε να μείνουμε στους δρόμους. Όταν ήρθαμε για πρώτη φορά, άνθρωποι μας λήστευαν. Τον χειμώνα το χιόνι έπεφτε πάνω μας. Κανείς δενμπορούσε να βοηθήσει».
Στην ουρά περιμένει κι ένας έλληνας μετανάστης, ο 38χρονος Μ. Γραμματικόπουλος. Καθώς παραλαμβάνει ένα πακέτο τροφίμων, το χαμόγελό του κρύβει ευγνωμοσύνη.
Μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης ήρθε στο Λονδίνο για να βρει μια καλύτερη ζωή και δουλειά άλλά εδώ και σχεδόν δύο χρόνια ζει άστεγος.
Εργάζεται στις κατασκευές κι ένα σημαντικό μέρος από το εισόδημά του το στέλνει στην σύζυγό του και στην κόρη που έχουν μείνει στην Ελλάδα.
Η οικογένειά του δεν γνωρίζει πως είναι άστεγος.
«Δεν μπορώ να πληρώνω για σπίτι στο Λονδίνο. Το ενοίκιο είναι πολύ αρκιβό ακόμα και ένα δωμάτιο. Αν πληρώσω για ένα δωμάτιο στο Λονδίνο, δεν θα μπορώ να πληρώσω το ενοίκιο, και όλους του λογαριασμούς (ρεύμα, τηλέφωνο, νερό κτλ) για τη γυναίκα μου και την τρίχρονη κόρη μου που ζουν στην Ελλάδα. Πρέπει να τους στείλω χρήματα»,
εξηγεί στους δημοσιογράφους και συνεχίζει:
«Στην Ελλάδα, μετά την κρίση, έβγαζα μόνο 25€ μεροκάματο, έτσι αποφάσισα να έρθω εδώ. Δουλεύω όλη την ώρα, για τους κατασκευαστικούς ομίλους. Με πληρώνουν κι έτσι προσπαθώ να κάνω το καλύτερο.
Όταν κοιμάσαι στους δρόμους και πρέπει να ξυπνήσεις στις 6 το πρωί για να πας στη δουλειά, είναι λίγο δύσκολο. Όταν τελειώσεις δεν έχεις μέρος ούτε για ντους. Δεν ξεκουράζεσαι σωστά για να είσαι έτοιμος για την επόμενη μέρα. Αλλά τώρα μπορώ να το κάνω. Είμαι ευγνώμων επειδή έχω δουλειά».
Η τελευταία φράση δείχνει και την ζημιά που έχει γίνει στη συνείδηση ενός μεγάλου κομματιού της εργατικής τάξης, που έχει χτυπηθεί αλύπητα:
«Είμαι άστεγος αλλά επειδή έχω δουλειά είμαι ευγνώμων και δίνω τον καλύτερο μου εαυτό για τα αφεντικά μου».
Λίγο πιο μακριά, ένας άλλος υπήκοος της ΕΕ, που δεν ήθελε να δώσει το όνομά του γελάει όταν τον ρωτάνε αν είναι άστεγος:
«Όχι, έχω ένα δωμάτιο, αλλά το μοιράζομαι με άλλα τρία άτομα. Πληρώνω 60 λίρες την εβδομάδα για ενοίκιο».
Δηλαδή για ένα δωμάτιο στο Λονδίνο 4 άτομα δίνουν από 60 λίρες ο καθένας τη βδομάδα, δηλαδή 240 λίρες (270€) τη βδομάδα, δηλαδή 1000 λίρες (1150€) το μήνα, επαναλαμβάνω για ένα απλό δωμάτιο.
Στην ερώτηση αν εργάζεται μας απάντησε:
«Ναι, δουλεύω. Αλλά με τα χρήματα που παίρνω αυτό είναι που το καλύτερο που μπορώ να έχω».
Μ. Βρετανία: «Τώρα πεινάνε κι όσοι εργάζονται…»
Δεν χρειάζεται να παραθέσουμε περισσότερες συνεντεύξεις από το ίδιο ρεπορτάζ για να αντιληφθούμε το μέγεθος της εκμετάλλευσης και της εξαθλίωσης που βιώνει ένα μεγάλο κομμάτι της εργατικής τάξης στην Αγγλία.
Με επίπεδα μισθών που δεν μπορούν να καλύψουν, όχι μόνο τα πανάκριβα ενοίκια, αλλά ούτε καν τις ανάγκες της για φαγητό!
Στην Αγγλία που υπενθυμίζουμε που ΔΕΝ έχει κρίση… ΔΕΝ έχει Ευρώ αλλά ούτε και μνημόνια…
Όμως έχει Καπιταλισμό… Και μάλιστα καπιταλισμό εδω και 5 χρόνια σε Ανάπτυξη και μια από τις μεγαλύτερες οικονομίες του πλανήτη!
Τέτοια ρεπορτάζ θυμίζουν μια εικόνα σαν κι αυτή που περιγράφει ένα απόσπασμα από το «Γερμανικό Εγχειρίδιο Πολέμου» του Μπέρτολτ Μπρεχτ, γραμμένο πριν από σχεδόν 70 χρόνια:
«…Οι εργάτες φωνάζουν για ψωμί
Οι έμποροι φωνάζουν γι’ αγορές
Οι άνεργοι πεινούσαν
Τώρα πεινάνε κι όσοι εργάζονται…»
Μετάφραση – Σχολιασμός: Ροβεσπιέρος
