Τηλεργασία: Η χαρά των εργοδοτών!
Πανελλαδική έρευνα αναδεικνύει ορισμένες από τις πιο οδυνηρές συνέπειες που είχε η εφαρμογή της τηλεργασίας την περίοδο της πανδημίας:
— Το 45% των εργαζομένων προχώρησαν σε νέες αγορές για να καλύψουν τις ανάγκες της τηλεργασίας, όπως κάμερα, ακουστικά υπολογιστή ή καρέκλα, με τα έξοδα των αγορών να επιβαρύνουν στο μεγαλύτερο μέρος τούς ίδιους τους εργαζόμενους.
— Το 53% των εργαζομένων απάντησαν πως η τηλεργασία συνδυάστηκε με την απουσία ελέγχου στο ωράριο εργασίας, με συνέπεια αυτό να επεκτείνεται εύκολα.
Πιο συγκεκριμένα, σε ποσοστό 46% δουλεύουν περισσότερες ώρες από το κανονικό ωράριό τους, ενώ σε ποσοστό 90% δεν πληρώνονται υπερωρίες!
— Αυτό που φαίνεται να στερούνται οι περισσότεροι εργαζόμενοι λόγω της εργασίας από το σπίτι (70%) είναι η αλληλεπίδραση που υπήρχε μεταξύ συναδέλφων, όσο πήγαιναν κανονικά στην εργασία τους (2 στους 3 νιώθουν δυσάρεστα για την έλλειψη αυτή).
Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι η επέκταση της τηλεργασίας βρισκόταν ψηλά στην ατζέντα των επιτελείων του κεφαλαίου πριν ακόμα εμφανιστεί η πανδημία.
Η απαλοιφή των ορίων μεταξύ του εργάσιμου και του μη εργάσιμου χρόνου, η παραμονή σε κατάσταση «stand by» ανάλογα με τις ανάγκες του εργοδότη –ο οποίος επιπλέον απαλλάσσεται από τα έξοδα γραφείου– ήταν ένα «όνειρο» για τους επιχειρηματικούς ομίλους, που η πανδημία τούς έδωσε την ευκαιρία να το πραγματοποιήσουν πιο γρήγορα.
Δεν μπορεί να το…πιστέψει!
Την ίδια στιγμή ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Χρ. Ταραντίλης, απαντώντας στην επισήμανση του «Ριζοσπάστη» ότι πληθαίνουν οι καταγγελίες σε σωματεία για μεγάλους χώρους δουλειάς, όπως σούπερ μάρκετ, ότι πάνω στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας και με τη λεγόμενη «διευθέτηση» του χρόνου εργασίας, εργαζόμενοι οδηγούνται σε απάνθρωπες συνθήκες δουλειάς, 7 μέρες τη βδομάδα, χωρίς ρεπό, ξεκούραση, οικογενειακή ζωή, και χωρίς κανένα ουσιαστικό μέτρο προστασίας, είπε:
«Δεν μπορώ να πιστέψω ότι δεν τηρούνται όλοι οι όροι ασφαλείας που έχουν τεθεί από την εργατική νομοθεσία».
Η απάντηση της κυβέρνησης δεν εκπλήσσει.
Η «εργατική νομοθεσία», με τους νόμους τους δικούς της και όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων, θωρακίζει την άγρια εκμετάλλευση στους χώρους δουλειάς, αφαιρεί και με τη βούλα όσα δικαιώματα έχει ήδη «σκουπίσει» η εργοδοσία, κάτω από απειλές και εκβιασμούς.
Και όχι μόνο αυτό, αλλά οι εργαζόμενοι ζουν καθημερινά με την αγωνία μη νοσήσουν, αφού τα μέτρα προστασίας είναι σχεδόν ανύπαρκτα, με την ανοχή και την κάλυψη του κράτους.
Την ίδια ώρα, η κυβέρνηση έρχεται να μοιράσει αφειδώς «δωράκια» και προνόμια στους επιχειρηματικούς ομίλους, αξιοποιώντας τον κορωνοϊό ως ευκαιρία για επιπλέον μέτρα στήριξης της κερδοφορίας τους.
Αυτές είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος: Οπως κι αν στρίψει, όπως κι αν «κάτσει», χαμένοι βγαίνουν πάντα οι εργαζόμενοι.
Στα δικά τους χέρια βρίσκονται επομένως η διέξοδος και η σωτηρία.
Στον συλλογικά οργανωμένο αγώνα για τις ανάγκες τους, για την προστασία της υγείας τους, για ζωή και δουλειά με σύγχρονα δικαιώματα.
Πηγή: Ριζοσπάστης
