Τι θα θυμόμαστε από αυτές τις εκλογές;

Και μετά δε μιλάμε πολύ, γιατί το όνειρο ζει στη σιωπή. Κι όσο υπάρχει εκκωφαντική σιωπή στο κίνημα, τόσο θα προκαλούν θλίψη και βουβαμάρα οι κάλπες

Σκηνές, στιγμές και τάσεις που κρατήσαμε από τη βραδιά των εκλογών:

Τις φάτσες των Συριζαίων με μαύρες πλερέζες, να προσπαθούν να διαχειριστούν τη ζημιά και το αποτέλεσμα.

Τον Κατρούγκαλο σε ρόλο Λουτσέσκου.

«Για μένα δεν έχασε ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν υπέστη στρατηγική ήττα».

Επίσης, να κρατήσουμε υπόψη πως για τον Κατρούγκαλο, ο ίδιος είναι κομμουνιστής.

Την αγωνία των Συριζοτρόλ να διαχειριστούν από νωρίς τη ζημιά, αφού πήραν τα πρώτα μηνύματα.

Το ξέσπασμά τους ενάντια στον κυρίαρχο λαό, που δεν εκτίμησε το λαϊκό ηγέτη και τις ευεργεσίες του προς το πόπολο.

Τόση αχαριστία πια, θέλετε να βγάλει ξανά έρπη;

Το πανηγύρι των στελεχών της κυβέρνησης γιατί κατοχυρώνουν το ρόλο τους ως πόλος του δικομματισμού.

Πανηγυρίζουν γιατί έχουν γίνει επισήμως κομμάτι του συστήματος και επιβεβαιώνουν ένα ρόλο που κανείς ποτέ δεν τους αμφισβήτησε.

Ωστόσο, δε νιώθουν καμία ανάγκη αυτοκριτικής που η ΝΔ πέρασε για πρώτη φορά στα χρόνια της κρίσης, μετά από μια δεκαετία, το 30% και προβάλλει σα σοβαρή λύση και προοπτική.

Τη συμμετοχή να μη γλιτώνει το ΣΥΡΙΖΑ.

Την κυβέρνηση να πέφτει για λάθος λόγους (Πρέσπες).

Και μια σειρά «Μακεδονομάχους» να μένουν με το παράπονο, γιατί πούλησαν φτηνό εθνικισμό, αλλά δεν είχαν αντίστοιχη επιβράβευση στις κάλπες.

Τον Άδωνη να αλλάζει χρώματα, καθώς προσπαθούσε να κρατήσει γραμμή «σεμνά και ταπεινά».

Το Μητσοτάκη.

Τον Ψαριανό να πετυχαίνει επιτέλους ένα κόμμα που νίκησε στις εκλογές. Ο επιμένων νικά. Τώρα του μένει να βγει και βουλευτής.

Το παλιό που αρνείται να πεθάνει. Το ΠΑΣΟΚ είναι η Ελλάδα που ποτέ δεν πεθαίνει -αλλά μένει να σαπίζει και να αποσυντίθεται.

Και όλη η Ελλάδα είναι ΠΑΣΟΚ, και δεν έπαψε ποτέ κατά βάθος να είναι.

Όπως έγραψε κι ένας φίλος:

Δεξιό ΠΑΣΟΚ 33%, Επίδοξο ΠΑΣΟΚ 23%, Το ορθόδοξο ΠΑΣΟΚ 7,5%, ΚΚΕ 5,4%, Ναζιστικό ΠΑΣΟΚ 4,8%, Ψεκασμένο ΠΑΣΟΚ 4,2, Vegan ΠΑΣΟΚ 3% κοκ.

Τον επίδοξο τηλεπωλητή να φτιάχνει κόμμα, χωρίς υποψήφιους, από το πουθενά.

Και τα κανάλια να προχωρούν σε επίδειξη δύναμης, δείχνοντας πως μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν και τα μυαλά του κόσμου μπλέντερ.

Τον τηλεοπτικό ροκ-σταρ Βαρουφάκη, να βαδίζει στα χνάρια του θρίλερ του Συνασπισμού (κάποτε) και του Λαφαζάνη (πρόσφατα) και να προαλείφεται για νέο ανάχωμα.

Το παλιό ανάχωμα του Λαφαζάνη να ξεφουσκώνει σα σκασμένη μπάλα και να καθιερώνεται ως εξωκονοβουλευτική αριστερά.

Το Λεβέντη, το Φαήλλο κι άλλους να γκρινιάζουν γιατί δεν τους πρόβαλαν αρκετά τα κανάλια, και μετρούσαν το χρόνο με το σταγονόμετρο.

Έχουν τόση κοινωνική γείωση, που χωρίς το τηλεοπτικό τους οξυγόνο δεν μπορούν να επιβιώσουν και να σταθούν πουθενά στην τηλεοπτική μας αστική δημοκρατία.

Τα ακροδεξιά κόμματα να φυτρώνουν σα μανιτάρια, όπως τα περίπτερα με τις ψεκασμένες εκδόσεις στο Φεστιβάλ βιβλίου.

Και παρά την… πολυδιάσπαση του χώρου, να βγάζουν στην ευρωβουλή έναν προβεβλημένο τηλεπωλητή, που εμπορεύεται επιστολές του Ιησού και βότανα.

Το πρωτοπόρο σπερματοζωάριο του Σταύρου να μη γονιμοποιεί κανένα ωάριο και να αργοπεθαίνει.