Τι γιορτάζουν «οι νικητές» στον Γράμμο, κύριε Πρετεντέρη;
Ο Πρετεντέρης ανακαλύπτει την …πυρίτιδα
«Αν οι ηττημένοι του εμφυλίου αρέσκονται να γιορτάζουν την ήττα, τότε και οι νικητές δικαιούνται να γιορτάζουν τη νίκη»,
γράφει ο Πρετεντέρης στα «Νέα», προσπαθώντας κι αυτός να ξεπλύνει την απαράδεκτη εκπροσώπηση της κυβέρνησης στις γιορτές μίσους που διοργανώνει η Ένωση Αποστράτων Αξιωματικών στον Γράμμο και στο Βίτσι.
Το τι γιορτάζουν όμως «οι νικητές» το περιγράφει ένας από τους ένθερμους υποστηρικτές των φασιστομαζώξεων σε Γράμμο και Βίτσι, στον «επετειακό» αντικομμουνιστικό του λίβελο (γράφει τα ίδια κάθε χρόνο) στην εφημερίδα «Δημοκρατία»:
«Εαμοβούλγαροι», «αποσχιστές συμμορίτες», «κομμουνιστική ανταρσία κατά της πατρίδας», «προδότες στασιαστές», «σταλινική δικτατορία»
είναι ο οχετός που εξαπολύει ο πρόεδρος της περιθωριακής «Νέας Δεξιάς», Φαήλος Κρανιδιώτης, υποδεικνύοντας στην κυβέρνηση «το χρέος της να τιμά τους ήρωές της» με «επίσημη παρουσία στους τόπους του εθνικού αγώνα».
Αυτοί είναι οι «διοργανωτές» της αντικομμουνιστικής γιορτής στον Γράμμο: Τα πιο βρώμικα «απόνερα» της μετεμφυλιακής περιόδου, που σύμφωνα με τον Πρετεντέρη «δικαιούνται να γιορτάζουν τη νίκη» και η κυβέρνηση τους νομιμοποιεί με την παρουσία της.
Ο Πρετεντέρης ανακαλύπτει την …πυρίτιδα
Ισχυρίζεται επίσης ο αρθρογράφος των «Νέων» ότι «στον εμφύλιο νίκησε όλη η Ελλάδα πλην των κομμουνιστών» και ότι αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι για την ήττα του ΔΣΕ συνασπίστηκαν ο βασιλιάς, ο Παπάγος, ο Πλαστήρας, ο Παπανδρέου, ο Κανελλόπουλος.
Ο Πρετεντέρης ανακαλύπτει την …πυρίτιδα, διαπιστώνοντας ότι όλος ο αστικός κόσμος της εποχής συνασπίστηκε για να συντρίψει το λαϊκό κίνημα αμέσως μετά την απελευθέρωση και να στεριώσει την εξουσία του, με τη στρατιωτική βοήθεια των Αγγλοαμερικανών «συμμάχων».
Άλλωστε, σε ποια περίοδο της Ιστορίας, ειδικά σε φάσεις όξυνσης της ταξικής πάλης, η αστική τάξη και τα κόμματά της δεν στάθηκαν ενιαία και με το ίδιο μίσος απέναντι στους αγώνες των εργαζομένων και του λαού;
Τι ήταν το μακέλεμα των εργατικών αγώνων από την εμφάνιση κιόλας της εργατικής τάξης στην Ελλάδα, το «ιδιώνυμο» του Βενιζέλου, η παράδοση των έγκλειστων κομμουνιστών στους Γερμανούς αντί να σταλούν στο μέτωπο όπως ζητούσαν, τα ξερονήσια και οι φυλακές όπου σάπισαν χιλιάδες αγωνιστές, ανεξάρτητα από το ποιος κυβερνούσε και από τις αντιθέσεις στο εσωτερικό της αστικής τάξης;
Το ίδιο επιβεβαιώνει και σήμερα η προσπάθεια του αστικού κράτους, με εναλλαγή όλων των κυβερνήσεων, να βάλει στο «γύψο» το κίνημα, χρησιμοποιώντας ταυτόχρονα το καρότο της ενσωμάτωσης και το μαστίγιο της καταστολής.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο έχουν σταθερά στο στόχαστρο το ΚΚΕ. Επειδή δεν μπόρεσαν και δεν μπορούν να το βάλουν στο χέρι.
Πηγή: Ριζοσπάστης
