Τί έχουν τα έρμα και ψοφάνε; (πίνακες)
Μια απάντηση στους απανταχού κουκουεδολόγους
Μετά από κάθε εκλογική αναμέτρηση – εδώ και τουλάχιστον 15-20 χρόνια – η μόνιμη επωδός των απανταχού κουκουεδολόγων είναι:
«Γιατί το ΚΚΕ μένει στάσιμο και δεν αυξάνονται τα ποσοστά του;»
Αυτό το ερώτημα γίνεται από χρυσοπληρωμένους κονδυλοφόρους και διάσημες τηλεπερσόνες στα διάφορα πάνελ, με αποκλειστικό σκοπό να πλήξουν την αξιοπιστία της πολιτικής πρότασης διεξόδου που προβάλλει το ΚΚΕ.
Κι αυτό το ερώτημα συνοδεύεται πάντα από την «διαπίστωση» ότι:
«Το ΚΚΕ δεν πείθει!»
Ο «πόνος» τους για το εάν και κατά πόσο πείθει το ΚΚΕ είναι τελείως υποκριτικός.
Όχι μόνο δεν κόπτονται για τα ποσοστά ή την επιρροή του Κόμματος στο λαό -επιρροή που είναι κατά πολύ μεγαλύτερη από το ποσοστό που εκφράζεται στην κάλπη- αλλά επειδή ακριβώς θέλουν να εμφανίσουν την πραγματικά επικίνδυνη (για αυτούς και τα αφεντικά τους) πρόταση του ΚΚΕ ως «αδιέξοδη και λαθεμένη».
Κι όπου «γάμος και χαρά» η Βασίλω (βλέπε: αριστεροχώρι) πρώτη.
Κάθε λογής γκρουπόσκυλα, αναρχοχαρούμενοι και λοιποί εξωκοινοβουλευτικοί προσεύχονται (παρότι δηλώνουν …άθεοι) ελπίζοντας σε μια εκλογική συντριβή του ΚΚΕ, όπου σύμφωνα με την ανίκητη (βλακεία) λογική τους θα «δικαιώσει» τις δικές τους πρακτικές για το πως χτίζονται τα «κινήματα», τα «μέτωπα» και οι «συμμαχίες»!
Στο θολό τους μυαλό εδώ και χρόνια κυριαρχεί η «μαρξιστική» (λέμε τώρα) αντίληψη ότι ένα ΚΚ (το ΚΚΕ εν προκειμένω) πρέπει να καθορίζει την στρατηγική και την τακτική του αποκλειστικά και μόνο βάσει των εκλογικών αποτελεσμάτων.
Ιδέα δεν έχουν οι κάτοικοι στο «αριστεροχώρι» για ποιο λόγο συμμετέχουν οι κομμουνιστές στις εκλογές και στο αστικό κοινοβούλιο.
Οι κομμουνιστές δεν έχουν στο μυαλό τους να συγκεντρώσουν απλά κάποιο ποσοστό μπας και γίνουν …τσόντα σε μία κυβέρνηση (με «αριστερό» πρόσημο), αλλά χρησιμοποιούν τις εκλογές για να προπαγανδίσουν τις θέσεις τους, να ζυμώσουν στο λαό τις επαναστατικές ιδέες τους,
να διαλύσουν προλήψεις, προκαταλήψεις ή αυταπάτες και να καταρρίψουν όσα ψευτοδιλλήματα κι ιδεολογήματα ρίχνει στο λαό ως δόλωμα η κυρίαρχη τάξη.
Το ποσοστό που παίρνει ένα ΚΚ στις εκλογές είναι δείκτης, είναι μέτρο της απήχησης των θέσεων που έχει μέσα στο λαό και για αυτό το λόγο είναι σημαντικό να είναι όσο το δυνατόν πιο υψηλό.
Όμως η ιστορία έχει δείξει ότι οι αστικές εκλογές είναι από τη φύση τους γήπεδο-έδρα του αντιπάλου για κάθε επαναστατικό κόμμα, κι ότι δεν μπορούμε να ελπίζουμε σε μεγάλα (βλέπε διψήφια) ποσοστά.
Εδώ κοτζάμ Λένιν και οι Μπολσεβίκοι στην Ρωσία δεν κατάφεραν ποτέ να πιάσουν πάνω από 5% ούτε καν παραμονές της επανάστασης.
Κι εδώ ερχόμαστε στο δεύτερο αλλά πιο ουσιαστικό ερώτημα που κρύβει πίσω η διαφωνία:
Το ότι οι θέσεις ενός κόμματος δεν βρίσκουν (τη συγκεκριμένη στιγμή) μεγάλη απήχηση στο λαό αυτό μεταφράζεται a priori ότι είναι λαθεμένες;
Δηλαδή η ορθότητα των θέσεων κάποιου κόμματος κρίνεται αποκλειστικά και μόνο με βάση του πόσοι άνθρωποι τις αποδέχονται και τελικά το ψηφίζουν;
Μα αν ήταν έτσι τότε ακόμα θα πιστεύαμε ότι η γη είναι επίπεδη, αφού έτσι πίστευε η πλειοψηφία πιο παλιά, ότι ο Γαλιλαίος έκανε λάθος όταν έλεγε ότι η γη κινείται και η πλειοψηφία τον πέρασε από ιερά εξέταση και τον καταδίκασε σε κατ’ οίκον περιορισμό.
Αν ήταν έτσι τότε ο όλα τα αστικά κόμματα που τσάκισαν την ζωή των εργαζομένων, που οι ίδιοι τους ψήφισαν και τους έφεραν στην κυβέρνηση, ψηφίστηκαν επειδή είχαν καλές θέσεις και σωστή πολιτική!
Ποιος τελικά δικαιώνεται;
Η μειοψηφική (αλλά με σύμμαχο την επιστήμη) πρωτοπορία ή η πλειοψηφική (αλλά τις περισσότερες φορές παραπλανημένη)… αργοπορία;
<
Επιπλέον έχει ένα ενδιαφέρον να εξετάσουμε την «φετιχοποίηση» των εκλογικών ποσοστών που κάνουν ακόμα κι «αναρχικοί» που δηλώνουν ότι δεν συμμετέχουν στις εκλογές αλλά στο τέλος όλο και κάποιοι βρίσκονται να έχουν ψηφίσει …ΣΥΡΙΖΑ!
Κι αυτό βέβαια δεν πρέπει να αποτελεί έκπληξη.
Τέτοιες ομάδες που έχουν στο DNA τους τα γονίδια του αθάνατου ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα (της καρδιάς τους) και η τωρινή συριζοποίησή τους που αν και δεν θέλουν να την παραδεχτούν, ουσιαστικά τους αναγκάζει να δουν ως μοναδικό δρόμο προς τον… σοσιαλισμό, τον κοινοβουλευτικό δρόμο που τους προβάλλει η παλιά κι η νέα σοσιαλδημοκρατία ή τον δρόμο της… αποχής που τους προβάλει το σύστημα.
Κι αυτό δεν είναι αυθαίρετο συμπέρασμα.
Απόδειξη οι πίνακες που επισυνάπτουμε κι όπου φαίνεται καθαρά ποιοι και πόσο τσίμπησαν στο συριζαίικο αφήγημα με τον δρακο-κούλη κι αυτό δεν έγινε μονάχα μία φορά. (Την ίδια στάση είχαν κρατήσει και το 2012 αλλά και -πιο περιορισμένα- το 2015, για να φύγει η … δεξιά).
Κι όμως αυτοί φτάνουν στο σημείο να εγκαλούν το ΚΚΕ ότι δήθεν αυτό προτάσσει τον κοινοβουλευτικό δρόμο κι ότι εμποδίζει την …ριζοσπαστικοποίηση του λαού.
Πριν όμως φτάσουμε εκεί ας δούμε τι συνέβη στις ευρωεκλογές και στις εθνικές εκλογές.
Στον πίνακα που ακολουθεί βλέπουμε ότι ο παλιός δικομματισμός, που είχε καταρρεύσει τον Μάη του 2012 (ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, στη θέση του ΠΑΣΟΚ, είχαν λάβει 35,5%), αρχίζει και στέκεται πάλι στα πόδια του ξεπερνώντας το 71%, διπλασιάζοντας το ποσοστό του.
Σε οξυμένες συνθήκες πόλωσης που θύμισαν τις «καλές εποχές» της δεκαετίας του ’80, το γεγονός ότι το 71% των ψηφοφόρων τσακίστηκαν πάνω στις συμπληγάδες που έστησε ο δικομματισμός, δεν πρέπει να προκαλεί καμιά έκπληξη.
Η αέναη μπουρδολογία μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, που ακολούθησε το διάστημα μεταξύ των δύο εκλογικών αναμετρήσεων έφερε αποτέλεσμα.
Περισσότεροι από 815.000 ψηφοφόροι έπεσαν στην παγίδα της πλαστής αντιπαράθεσης, που έρχεται να κρύψει την στρατηγική τους συμφωνία στα πιο κρίσιμα ζητήματα (καπιταλιστική ανάπτυξη, αποθέωση της επιχειρηματικότητας, τσάκισμα μισθών-συντάξεων, εξωραϊσμός ΕΕ και ΝΑΤΟ).
Έτσι το σύνολο των ψηφοφόρων, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, φαίνεται πως έχουν σκύψει το κεφάλι, αποδεχόμενοι την …μοίρα που τους επιφυλάσσει ο σφαγέας τους, ξεπέρασαν τα 4 εκατομμύρια επί συνόλου 5.770.000 ψηφισάντων.
Και σε αυτούς δεν υπολογίζουμε καν όσους ψήφισαν ΠΑΣΟΚ, τους Ναζί ή τον Βελόπουλο…
Μπορούν λοιπόν τέτοιες συνθήκες να χαρακτηριστούν «ευνοϊκές» για να ανέβει το ποσοστό ενός Κομμουνιστικού κόμματος;
Κι αν κάποιος απαντήσει «ΝΑΙ» από που προκύπτει αυτό;
Μήπως είχαμε καμιά θεαματική άνοδο του κινήματος που θα βοηθούσε έναν κόσμο να βγάλει τα αναγκαία συμπεράσματα και να σπάσει την λογική του φόβου και του μικρότερου κακού;
Σε αυτές τις αντίξοες συνθήκες λοιπόν ας δούμε τι κατέγραψε το ΚΚΕ.
Τον Μάη ΚΚΕ ψήφισαν 302.600 άνθρωποι και τον ιούνη 299.500, χάνοντας ουσιαστικά μόλις 3.000 ψήφους, απώλειες που αντιπροσωπεύουν περίπου από το 1% της εκλογικής του δύναμης.
Δηλαδή μόλις 1 στους 100 από όσους ψήφισαν ΚΚΕ στις ευρωεκλογές τσίμπησε στην παγίδα που έστησε ο δικομματισμός.
Επιπλέον το ΚΚΕ κατέγραψε σημαντική άνοδο στην Αττική, (όπου αναδείχτηκε μάλιστα και 3η δύναμη) ενώ μικρή άνοδο είχε σε Μακεδονία, Θράκη περιοχές της Κρήτης και κάποια νησιά.
Με βάση τα παραπάνω βγήκαν αρκετοί κακοπροαίρετοι κι άρχισαν το γνωστό (προβοκατόρικο) βιολί:
«Το ΚΚΕ δεν κάνει αυτοκριτική… Αφού δεν ανέβηκε ούτε τώρα, πότε θα ανέβει; Με τέτοια σεχταριστική γραμμή πως να ανέβει; Στον περισσό βολεύονται με το 5% αφού δεν θέλουν παραπάνω για να μην… κυβερνήσουν…»
κι πολλά ακόμη τέτοια …«μαρξιστικά ευφυολογήματα» που συναντά όποιος συναναστρέφεται με το αριστεροχώρι.
Δεν θα απαντήσουμε στο πως το ΚΚΕ αναλύει τα εκλογικά αποτελέσματα (όποιος ενδιαφέρεται ας δει εδώ) ενώ όσο αφορά την αυτοκριτική έχουμε ήδη αναφερθεί εδώ.
Τί έχουν τα έρμα και ψοφάνε; (πίνακες)
Ας δούμε τώρα τι αποτελέσματα έφεραν τα υπόλοιπα (απο)κόμματα της… αριστεράς, που κουνάνε το δάκτυλο στο ΚΚΕ για «στασιμότητα» της εκλογικής του επιρροής.
Ο πίνακας που ακολουθεί είναι αποκαλυπτικός.
Ας ξεκινήσουμε πρώτα με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ:
Στις ευρωεκλογές του Μάη έλαβε περισσότερους από 36.000 ψήφους συγκεντρώνοντας το 0,64% των έγκυρων.
Αυτό όμως αντιπροσωπεύει μόλις το μισό ποσοστό από ότι είχε πάρει τον Μάη του 2012 όπου είχε πάρει 77.000 ψήφους και ποσοστό 1,19%.
Στις ίδιες συνθήκες πόλωσης, που περιγράψαμε πιο πριν η ΑΝΤΑΡΣΥΑ τον Ιούνη έχασε πάνω από 13.000 ψήφους πέφτοντας στο 0,41%.
Απώλειες που αντιστοιχούν στο 36,22% της εκλογικής της δύναμης (που ήταν ήδη στο μισό της σε σχέση με το ποσοστό που είχε λάβει πριν από 7 χρόνια).
Ας δούμε όμως τι αναφέρει σε ανακοίνωσή του το ΝΑΡ (βασική συνιστώσα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ) για τα αποτελέσματα που έφερε το ΚΚΕ (το οποίο έχασε μόλις 3.000 ψήφους και το 1% της εκλογικής του δύναμης):
«Το ΚΚΕ παραμένει καθηλωμένο στα επίπεδα των ευρωεκλογών, ενώ σημειώνει μικρή πτώση από τις βουλευτικές του 2015. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι παγιώνεται η μεγάλη πτώση των ποσοστών του ΚΚΕ στα χρόνια της κρίσης.
Μπορεί να φαίνεται σαν η μόνη υπαρκτή αριστερά με πολιτικούς και κοινοβουλευτικούς όρους, ωστόσο δεν εμπνέει για «κάτι παραπάνω», πολύ περισσότερο για την αναγκαία προγραμματική, κινηματική και συνολική ανασυγκρότηση της αριστεράς».
Μάλιστα…
Για ακόμη μία φορά τα διάφορα αριστερά αποκόμματα κι αναχώματα χρησιμοποιούν δύο μέτρα και δύο σταθμά σε ότι αφορά την κριτική στον εαυτό τους και στο ΚΚΕ.
Το ΚΚΕ, που έχασε μόλις έναν στους 100 ψηφοφόρους του «παγιώνει τη μεγάλη πτώση των ποσοστών του» ενώ η ΑΝΤΑΡΣΥΑ που έχασε τριανταέξι (36!!!) από τους 100 ψηφοφόρους της μέσα σε 40 ημέρες κι έχει απωλέσει εβδομήντα (70!!!) από τους 100 ψηφοφόρους που τη στήριξαν το 2012 απλά:
«Αδυνατεί να εκφράσει μια διαφορετική ποιότητα παρέμβασης».
Η περίπτωση της ΛΑΕ
Ας δούμε τώρα τι έγινε με τη ΛΑΕ:
Η Αριστερή Πλατφόρμα του Πιλάφ, η Ζωή -θέλω και τα χρυασύγουλα μαζί- Κωνσταντοπούλου και το απόλυτο σούργελο η Ραχήλ Μακρή, κατέβηκαν πρώτη φορά ως αυτόνομο κόμμα σε εκλογές το Σεπτέμβρη του 2015, όπου έλαβε 155.000 ψήφους και ποσοστό 2,86%, μένοντας εκτός κοινοβουλίου για μόλις 8.000 ψήφους!
Από κει και πέρα η απόλυτη κατρακύλα.
Στις ευρωεκλογές του Μάη 2019 έλαβε μόλις 31.000 ψήφους και ποσοστό 0,56% που την εδραίωσε ως κόμμα του εξωκοινοβουλίου, χάνοντας 124.000 ψήφους!
Αυτό το αποτέλεσμα δεν θα μπορούσε να μην προκαλέσει αναταράξεις σε ένα κόμμα όπου ο οπορτουνισμός και ο τυχοδιωκτισμός αποτελούν το πιο βασικά συστατικά του.
Την ευθύνη της αποτυχίας ανέλαβε ο Παναγιώτης Λαφαζάνης δηλώνοντας την παραίτησή του από τη θέση του γραμματέα της ΛΑΕ, ίσως για να προλάβει και το επόμενο χαστούκι…
Την οριστική διάλυση της ΛΑΕ ήρθε να σφραγίσει το αποτέλεσμα των εθνικών εκλογών αφού κατάφερε να χάσει τους μισούς (!!) από τους εναπομείναντες ψηφοφόρους της (μείον 15.700 ψήφους) πέφτοντας στο 0,28%.
Την ίδια εικόνα εξαύλωσης που παρουσίασε η ΛΑΕ και σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό εμφάνισαν και το Μ-Λ ΚΚΕ και η ΟΚΔΕ, όπου έχασαν το 77% και το 65% της εκλογικής τους δύναμης αντίστοιχα σε σχέση με τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών του Μάη.
Είναι χαρακτηριστικό πως το Μ-Λ ΚΚΕ του …0,22% έχασε υπερτριπλάσιους (!) ψήφους από αυτούς που έχασε το …ΚΚΕ, ενώ η ΟΚΔΕ του …0,08% κατάφερε να χάσει 100 ψήφους περισσότερους από το ΚΚΕ.
Μόνο που για το ΚΚΕ οι 3.000 ψήφοι αντιστοιχούν μόλις στο 1% της εκλογικής του δύναμης ενώ για την ΟΚΔΕ οι 3.100 ψήφοι αντιστοιχούν στο …65%.
Συνολικά λοιπόν τέσσερα κόμματα του εξωκοινοβουλίου μέσα σε 40 ημέρες έχασαν περισσότερους από 41.000 ψήφους που αντιστοιχούν σχεδόν στο 49% της εκλογικής τους δύναμης!
Δεν θέλει πολύ να καταλάβει κανείς που πήγαν όλοι αυτοί οι ψήφοι…
Αν θεωρήσουμε ότι κάποιοι ψηφοφόροι παράτησαν το κουτσό άλογο του Λαφαζάνη ποντάροντας στο χρεοκοπημένο άλογο του Βαρουφάκη, οι υπόλοιποι όχι μόνο τσίμπησαν το δόλωμα που τους πέταξε ο – εδώ και 4 χρόνια ξεφτιλισμένος σε όλους τους αριστερούς – ΣΥΡΙΖΑ αλλά κατάπιαν και το …αγκίστρι!
Κι όλοι αυτοί έχουν το θράσος να μιλούν για… αποτυχία του ΚΚΕ, να το εγκαλούν γιατί δήθεν δεν κάνει… αυτοκριτική, εννοώντας ουσιαστικά να αναθεωρήσει τις -ψηφισμένες από το 98% των μελών- θέσεις του και να αλλάξει 180ο πορεία, ώστε να απωλέσει τα επαναστατικά του χαρακτηριστικά.
Κοροϊδεύουν το ΚΚΕ που σε τέτοιες συνθήκες κατάφερε όχι μόνο να κρατήσει τα ποσοστά του και να εδραιωθεί στην 4η θέση από την 7η που ήταν το 2012, αλλά να φέρει και νέο κόσμο στις γραμμές του, ένα κόσμο έντιμο που προέρχεται από τα παραπάνω κόμματα και που έχει βγάλει συμπεράσματα για το που οδηγεί η ελλιπής ιδεολογική θωράκιση και ο εκλογικός τυχοδιωκτισμός.
Το ΚΚΕ κράτησε τις δυνάμεις του (πολύ σημαντικό όταν το κίνημα βρίσκεται σε διαρκή υποχώρηση) γιατί λειτουργεί με βάση την Λενινιστική αρχή για το Κόμμα Νέου Τύπου, έχοντας βαθιές οργανωτικές δομές και ρίζες στους τόπους δουλειάς και δεν περνάει μέρα χωρίς να προσπαθεί να μπολιάσει τις θέσεις του στην εργατική τάξη μην λογαριάζοντας ότι σε αυτή τη διαδικασία ίσως θα δυσαρεστήσει ακόμα και κάποιους φίλους του.
Το ΚΚΕ άπλωσε το χέρι σε όποιον σηκώνεται και του άνοιξε μια μεγάλη αγκαλιά να τον υποδεχτεί γιατί ξέρει πολύ καλά ότι υπάρχει κόσμος που βλέπει την αδιέξοδη πολιτική του αριστεροχωρίου που ζει και αναπνέει με ένα και μόνο σκοπό:
Την οριστική εξαφάνιση του ΚΚΕ…
Κι όσο δεν το καταφέρνουν αυτό, κάθε τόσο θα «ανανεώνονται» και θα «επανιδρύονται» μέχρι να φτιάξουν το …Πασόκ που ονειρεύονται και τους ταιριάζει!
