Τι είναι τα εμβόλια; (Θεωρίες συνωμοσίας των λευκών μικροαστών)
«Ρύζι έχει κει κάτω κοντά στο ποτάμι, Εκεί ψηλά στο βουνό χρειάζονται ρύζι, Αν το ρύζι το κρύψουμε στις αποθήκες, θ’ ακριβύνει το ρύζι γι’ αυτούς εκεί πάνω, Οι μαούνες του ρυζιού θα έχουν λιγότερο ρύζι, και το ρύζι φτηνότερο θα `ναι για μένα.
Τι είναι στ’ αλήθεια το ρύζι; Πού να ξέρω το ρύζι τι είναι. Ποιος να το ξέρει τάχα; Δεν ξέρω το ρύζι τι είναι. Ξέρω την τιμή του μονάχα».[1]
Τι είναι τα εμβόλια;
Ερώτηση που θα μπορούσε να ταιριάζει στην μπαλάντα του έμπορα σε σύνθεση του Θάνου Μικρούτσικου πάνω σε ποίημα του Μπρεχτ.
Ποιος φτιάχνει τα εμβόλια; Σε ποιον χρησιμεύουν; Ποιος καθορίζει την τιμή τους;
Μήπως είναι ένα εργαλείο μιας υγειονομικής χούντας, ένα στοιχείο βιοπολιτικής (της μόδας στους κύκλους της ετοιμοθάνατης ανανεωτικής αριστεράς όπως και καθετί που πλασάρει ανά περιόδους ο Αγκάμπεν), ένα τείχος σε ένα επιστημονικό απαρτχάιντ ή ένα μπόλιασμα από τις big pharma;
Γιατί με βάση τη λογική των ακροδεξιών και φιλελευθεραριστερών αντιεμβολιαστών τα εμβόλια τα φτιάχνουν τα αφεντικά των πολυεθνικών, οι γιατροί υπαγορεύουν τις κυβερνητικές πολιτικές, η επιστήμη είναι ελεύθερη από την αγορά, η κυρίαρχη πολιτική έχει στόχο να ελέγχει τα σώματά μας και όχι το κέρδος.
Σκληρός επιστημονικός μαρξισμός, όχι αστεία.
Γιατί τι άλλο είπε ο Μαρξ αν όχι το ότι τα αφεντικά δημιουργούν και παράγουν; Και ότι χρέος των προλετάριων είναι να γυρίσουν πίσω στις βελανιδιές ώστε να πέσει ο καπιταλισμός.
Και γυρίζοντας στο ποίημα ουσιαστικά δεν ξέρουν και δεν τους ενδιαφέρει να μάθουν τι είναι τα εμβόλια. Τους ενδιαφέρει μόνο να ερμηνεύουν την ανταλλακτική τους αξία.
Τα εμβόλια, όπως καθετί δημιουργικό και παραγωγικό προτού λάβει την ανταλλακτική αυτή αξία, είναι προϊόν του μόχθου του βιομηχανικού και επιστημονικού προλεταριάτου.
Σχεδιάστηκαν μετά από πολυετείς κουραστικές έρευνες επιστημόνων και συσκευάστηκαν σε εργοστάσια από εργάτες.
Τα αφεντικά εκμεταλλεύονται το προϊόν αυτού του μόχθου, την υπεραξία αυτής της προσπάθειας, με χυδαίο τρόπο στην πανδημία, όπως και σε κάθε περίοδο κρίσης.
Ολα αυτά είναι ο βασικός πυρήνας της αριστεράς, του κομμουνιστικού και απελευθερωτικού κινήματος:
Δε χαρίζουμε στην αστική τάξη το προϊόν της εργασίας μας.
Στόχο έχουμε να κάνουμε δικά μας τα εργοστάσια, να κοινωνικοποιήσουμε την παραγωγή και όχι να την καταστρέψουμε, να επαναφέρουμε την αξία χρήσης έναντι της ανταλλακτικής.
Οποιαδήποτε σκέψη λοιπόν ταυτίζει ένα επιστημονικό θαύμα, ένα σημείο κατάληξης αγώνων αιώνων με τις εταιρείες που το διακινούν, καμία σχέση δεν έχει με την αριστερά.
Στο ίδιο πλαίσιο είναι ξεκάθαρο πως ο επιστημονικός κόσμος ουδεμία σχέση έχει με τη διαχείριση της πανδημίας. Οπως ουδεμία σχέση δεν έχουν και τα μέτρα με την επιστήμη.
Ολες οι κινήσεις των από πάνω υπαγορεύονται από το στοιχείο που υπαγορεύονταν από πάντα, το κέρδος.
Και για αυτό ο στόχος των μέτρων είναι η καθυπόταξη του εργατικού δυναμικού και η μετακύληση του κόστους της πανδημίας σε αυτό.
Υπό αυτό το πρίσμα καμία εντύπωση δεν προκαλεί ότι τα διαγνωστικά τεστ δεν καλύπτονται από τα ασφαλιστικά ταμεία.
Είναι μια πολιτική πρακτική χρόνων, όπως και η διάλυση του Εθνικού Συστήματος Υγείας.
Αυτό μπορεί να το αντιλαμβάνεται ο μέσος μικροαστός λευκός αυτή τη χρονική στιγμή, αλλά για μια μερίδα του κόσμου και κυρίως των προσφύγων και μεταναστών, ήταν η καθημερινότητα εδώ και μια δεκαετία.
Οπως τώρα αντιλαμβάνεται ότι κάθε νέο φαρμακευτικό σκεύασμα όταν μπαίνει πρώτη φορά σε μαζική κυκλοφορία (Φάση 4 των κλινικών ερευνών) είναι υπό διαμόρφωση.
Τις προηγούμενες φορές βέβαια αυτό γινόταν σε μαύρους της Αφρικής όποτε δε χρειαζόταν να ανησυχούμε για το πώς έχει δοκιμαστεί.
Αυτή η μερίδα λοιπόν των καλομαθημένων λευκών μικροαστών, είτε υπό τη σκέπη της φιλελεύθερης αριστεράς είτε υπό τη σκέπη της σκοταδιστικής ακροδεξιάς, ποτέ δε θα αναρωτηθεί πού χρησιμοποιήθηκαν πρώτη φορά τα υπόλοιπα φάρμακα.
Οπως και δε θα αναρωτηθεί για το αν έχει δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού ένας ομοφυλόφιλος. Γιατί δεν τον αφορά τίποτα που να μην τον περιγράφει.
Και αντίστοιχο είναι και το κομμάτι της αριστεράς που ψάχνει για λαϊκό έρεισμα σε αυτά τα μέρη. Λαϊκίστικο, εγωιστικό, τυχοδιωκτικό.
Και καταδικασμένο να αποτύχει γιατί δεν αντιλαμβάνεται ότι κινητήριος δύναμη της κοινωνίας είναι η εργασία και ο αγώνας για δημιουργία και όχι τα χρήματα ή τα ιδεολογήματα.
Οπως και στην πανδημία οι λιγοστές δυνάμεις του ΕΣΥ ήταν που κράτησαν ενάμιση χρόνο όρθια μια χώρα, βλέποντας τα περιθώρια να στενεύουν και ταυτόχρονα ακούγοντας πως είναι τσιράκια των φαρμακευτικών ή των μασόνων.
Αλλά δεν πειράζει, γιατί μπροστά στο μέγεθος της ιστορίας, η μικροψυχία και ο ατομισμός των κάθε λογής συντηρητικών είναι αδύνατο να συγκρατήσει την ορμή των δυνάμεων της προόδου.
Εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά φωνάζαμε στις πορείες. Γιατί το επιστημονικό και βιομηχανικό εργατικό δυναμικό είναι αυτό που κινεί το γρανάζι της ιστορίας και της εξέλιξης και σε αυτό ανήκουν τα επιτεύγματα του σύγχρονου κόσμου.
Τα οποία δε θα χαρίσει σε κανένα αφεντικό και σε κανένα ψεκασμένο.
«Κι ο άνθρωπος παρατρώει φαΐ, γι’ αυτό κι ο άνθρωπος όλο ακριβαίνει. Για να φτιάξεις φαΐ, χρειάζεσαι ανθρώπους. Οι μάγειροι κάνουν φτηνότερο το φαΐ, αλλά οι φαγάδες όλο και τ’ ακριβαίνουν. Κι έπειτα υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι.
Τι είναι στ’ αλήθεια ο άνθρωπος; Πού να ξέρω ο άνθρωπος τι είναι. Ποιος να το ξέρει τάχα; Δεν ξέρω ο άνθρωπος τι είναι. Ξέρω την τιμή του μονάχα».[2]
Σημειώσεις:
[1]. Απόσπασμα από το ποίημα του Μπρεχτ: «Η μπαλάντα του Εμπορα».
[2]. Από το ίδιο.
Πάνος Χριστοδούλου,
Ειδικευόμενος Ιατρικής Βιοπαθολογίας / Εργαστηριακής Ιατρικής,
MSc Διοίκησης Μονάδων Υγείας,
Υποψήφιος Διδάκτορας Ιατρικής Πανεπιστημίου Πατρών,
PGCert Διαχείρισης κρίσεων στη δημόσια υγεία και ανθρωπιστικής απάντησης,
Μεταπτυχιακός φοιτητής στο ΠΜΣ Τρόφιμα, Διατροφή και Μικροβίωμα της ιατρικής του ΔΠΘ
Πηγή: Κατιούσα
