Τι είναι «εφικτό» και τι «ανέφικτο»;
Ολες αυτές τις μέρες, η κυβέρνηση και τα επιτελεία της παρουσιάζουν ως «επιλογή» το να διασφαλιστούν οι ανθρώπινες ζωές, έναντι οποιασδήποτε άλλης προτεραιότητας, όπως το να σωθούν το δάσος και οι περιουσίες του λαού που γίνονται στάχτη.
Ο πρωθυπουργός μάλιστα το συνόψισε ως εξής στο διάγγελμά του το βράδυ της Πέμπτης:
«Η προτεραιότητά μας είναι πάντα η προστασία της ανθρώπινης ζωής. Ακολουθεί η προφύλαξη των περιουσιών, του φυσικού περιβάλλοντος και των κρίσιμων υποδομών. Δυστυχώς, στις συνθήκες αυτές, η ταυτόχρονη επίτευξη όλων αυτών των στόχων είναι απλά ανέφικτη».
Αλήθεια, όμως:
Αφού η «προστασία της ανθρώπινης ζωής» περιορίζεται στην εκκένωση των πόλεων και των χωριών πολύ πριν τις πλησιάσει η πυρκαγιά, δηλαδή στο «τρεχάτε ποδαράκια μου», τι εμποδίζει στη συνέχεια το κράτος να ικανοποιήσει απρόσκοπτα και τις άλλες δύο προτεραιότητες, να προφυλάξει τις περιουσίες, το φυσικό περιβάλλον και τις κρίσιμες υποδομές;
Κι αν τέλος πάντων είναι «ανέφικτο» να διασφαλιστούν όλα αυτά μαζί, πώς εξηγείται το γεγονός ότι δεν έχουν μείνει όρθια ούτε περιουσίες ούτε υποδομές ούτε δάση από την καταστροφική πυρκαγιά;
Οι σοφιστείες της κυβέρνησης για τις «προτεραιότητες» και για το τι είναι «εφικτό» και τι «ανέφικτο» στόχο έχουν να συγκαλύψουν τις τεράστιες ευθύνες της για την καταστροφή, που δεν περιορίζονται βέβαια σε διαχειριστικές αστοχίες.
Είναι ζήτημα πάνω απ’ όλα προσανατολισμού και προτεραιοτήτων του κράτους, που κινούνται στην εντελώς αντίθετη κατεύθυνση από τη σχεδιασμένη και ολοκληρωμένη προστασία του λαού και του περιβάλλοντος, το οποίο άλλωστε αντιμετωπίζεται ως πεδίο επιχειρηματικής εκμετάλλευσης για το κέρδος του κεφαλαίου.
Η συζήτηση αυτή έχει όμως κι έναν ακόμα στόχο:
Να πείσει τον λαό ότι είναι «ανέφικτο» και «παράλογο» να ζητάει σήμερα την προστασία της ζωής του και ταυτόχρονα να απαιτεί τη διάσωση του περιβάλλοντος και της περιουσίας του από τις φυσικές καταστροφές.
Του λένε δηλαδή ότι στη σημερινή εποχή, που η εξέλιξη της τεχνολογίας και των επιστημών προσφέρει ανεξάντλητα μέσα για την ελαχιστοποίηση των απωλειών και των ζημιών από φυσικές καταστροφές, με έμφαση στην πρόληψη, είναι μαξιμαλισμός να ζητάει να μην καίγονται αυτός και η περιουσία του, να μην καταστρέφονται τα δάση.
Του λένε δηλαδή να συμβιβαστεί με τη μοίρα του, να καίγεται αδιαμαρτύρητα το καλοκαίρι και να πνίγεται τον χειμώνα, με μοναδικό μέτρο κάθε φορά το αν και πόσοι χάθηκαν.
Κι αυτό είναι κάτι που δεν πρέπει να το επιτρέψει…
Υ/Γ.: Να σταματήσει ο πρωθυπουργός να προκαλεί τους πυρόπληκτους ότι:
«Τα (καμένα) σπίτια ξαναχτίζονται και τα δέντρα θα ξαναφυτρώσουν».
Η εμπειρία από προηγούμενες φυσικές καταστροφές έδειξε ότι ούτε το ένα ισχύει ούτε το άλλο.
Για τη μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία που χάνει το σπίτι της, είναι «Γολγοθάς» να το ξαναστήσει έστω και μισό, ενώ τα εκατομμύρια στρέμματα των χαμένων δασικών εκτάσεων που άλλαξαν χρήση μετά από πυρκαγιές τα τελευταία χρόνια επιβεβαιώνουν ότι στα καμένα δεν φυτρώνουν μόνο δέντρα…
Κ. Μ.
Πηγή: Ριζοσπαστης
