Θρανιογέφυρες (της Λιάνας Κανέλλη)
Χρειάστηκε να πέσει απ’ τον ουρανό, σ’ ένα λειψό οχτάωρο, βροχή έξι μηνών στην Αττική για να ξεπλυθεί το βαρύ θεατρικό μακιγιάζ της μοντέρνας εκσυγχρονισμένης παιδείας.
Λίθοι, πλίνθοι και… κεραμέως ατάκτως ερριμμένα που θα λέγανε κι οι μπαμπινιώτηδες, το αποτέλεσμα.
Σ’ ένα λεκανοπέδιο που κατά πρακτική οικονομία αποκαλείται Αθήνα και συγκεντρώνει περίπου τον μισό πληθυσμό της χώρας, στον 21ο αιώνα δεν κρύβονται τα βαθιά σημάδια της αστικής ακμής από το ψευτοστολισμένο πρόσωπο της… μητροπολιτικής πρωτεύουσας.
Δεν πάνε παρά λίγες μέρες που οι καθηγητές ήταν στους δρόμους αρνούμενοι μια αξιολόγηση από τους ιθύνοντες νόες του οργανωμένου χάους και της σκόπιμης παραμόρφωσης, αυτής καθ’ αυτής της σύνθετης λέξης που προκύπτει απ’ την αξία και το λέγω – λόγος.
Η εικόνα των θρανίων που μετατρέπονται σε αυτοσχέδια γέφυρα, για να μη μουσκέψουν και πνιγούν παιδιά μες στο ίδιο το σχολείο τους, δίνει άλλη βαρύτητα στη λέξη.
Τα παιδιά αξιολογούνται με άριστα. Κι οι καθηγητές το ίδιο. Εμαθαν να επιβιώνουν και μετέτρεψαν την tabula rasa (τον άγραφο πίνακα) της μικρής ζωής τους σε γνώση επείγουσα κι αποτελεσματική.
Οι δάσκαλοι πήραν τα πιτσιρίκια στην πλάτη, κι οι έφηβοι που το ‘λεγε η καρδούλα τους βοήθησαν, ισορροπώντας και πλατσουρίζοντας, τους υπόλοιπους να περάσουν την εφευρετική θρανιογέφυρα και να γλιτώσουν τουλάχιστον το κορμί τους.
Αν σκεφτεί κανείς ότι μεγάλος αριθμός μαθητών όλων των ηλικιών, απ’ τα νήπια ως το λύκειο, με τον κορονοϊό καπάκι, βρίσκονται σε θέση σάντουιτς, συμπιεσμένοι από έκτακτα «χημικά» και «φυσικά»… φαινόμενα, τότε, μα τον όποιο θεό, η απάντηση είναι, αυθόρμητα, τουλάχιστον κατάληψη.
Δηλαδή, εξέγερση και αγωνιστική πάλη μέχρις εσχάτων απέναντι σ’ ένα σύστημα που όλο μιλάει για τα νιάτα και τα λαμπρά μυαλά που πρέπει να επιστρέψουν από το εξωτερικό, και την ίδια ώρα τα στεγάζει σε κοντέινερ ή σε άθλια κτίρια, επικίνδυνα και χωρίς βροχή μισού χρόνου.
Δεν μπορεί να συζητάμε για την ουσία του εκπαιδευτικού συστήματος, όταν μετά από ενάμιση χρόνο κλειστών σχολείων, με την πανδημία να προξενεί μορφωτικά κενά και μεγάλα ψυχοκοινωνικά ζητήματα στα παιδιά, έρχεται ένας μικροκατακλυσμός του Νώε κι αποκαλύπτει ότι αυτό που πρέπει να αξιολογηθεί είναι το αντιεκπαιδευτικό μεδούλι του εκπαιδευτικού συστήματος.
Γιατί μπορεί τα βιντεάκια των παιδιών, κι όχι οι κάμερες των καναλιών, να έδειξαν τη θρανιογέφυρα, αλλά μες στο χαμό δεν θα δείξει κανείς τις συγχωνεύσεις.
Μες στον Οκτώβρη η κυβέρνηση σχεδιάζει να προχωρήσει στο κόψιμο 63 τμημάτων που ήδη λειτουργούν σε 46 γυμνάσια και λύκεια της Αθήνας.
Θα στοιβάξει δηλαδή σε τμήματα με 27 και 28 παιδιά το μέλλον της χώρας, και θα περιμένει να μπούνε και σε πανεπιστήμια να συναντήσουν μια πιο αναβαθμισμένη πλημμύρα, τριτοβάθμια, σαν αυτή της Σχολής Καλών Τεχνών.
Αναρωτιέμαι πώς γίνεται να μη συγκινούνται οι μάζες και να μη γρατζουνιέται η κοινή λογική όταν εμείς τα κομμούνια ζητάμε προσλήψεις και κάλυψη των χιλιάδων κενών των εκπαιδευτικών, άρτια κτίρια, χώρο και μέσα για να λειτουργούν τάξεις με δεκαπέντε παιδιά.
Διαβάζω ότι θα ξαναομορφύνει και θα επιδιορθωθεί η …Πανεπιστημίου και θέλω να γκρεμίσω το μυαλό που το θέτει προτεραιότητα, αφού ανέχεται κοντέινερ και θρανιογέφυρες.
Ισως γιατί η εικόνα των έσχατων ημερών μαζί με το υποτιθέμενο ρητό του Μεγαλέξανδρου (χρωστάω στους γονείς μου το ζην και στους δασκάλους μου το ευ ζην) με οργίζουν σε βαθμό εφηβείας. Καταλογίστε μου παλιμπαιδισμό κι εγώ σας καταλογίζω καπιταλισμό.
Υ/Γ.: Τυχερές οι τέσσερις περιοχές που θ’ αποκτήσουν αμερικανικές βάσεις. Εκεί θα σπεύδουν οι κάπτεν Αμέρικα και θα στήνουν στο πιτς φιτίλι γέφυρες χωρίς θρανία για τα παιδιά μας.
Αρθρο της Λιάνας Κανέλλη
στη στήλη «Πατριδογνωμόνιο» του Ριζοσπάστη
