Συνέντευξη του Μάρκο Ρίτσο - Γραμματέα του ΚΚ Ιταλίας

Συνέντευξη του Μάρκο Ρίτσο – Γραμματέα του ΚΚ Ιταλίας

«Δυναμώνουμε το μέτωπο ενάντια στα «ρετάλια» του ευρωκομμουνισμού μιας από τις πιο διαβόητες παρεκκλίσεις του επαναστατικού δρόμου»

Με αφορμή τη συμμετοχή του στην 20ή Διεθνή Συνάντηση Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων,

είχαμε την ευκαιρία να συνομιλήσουμε με τον Γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας, Μάρκο Ρίτσο,

για την κατάσταση στη χώρα του και τις προσπάθειες που κάνει το ΚΚ να οργανώσει τον ταξικό αγώνα,

μετά από χρόνια εγκατάλειψής του, υπό την επίδραση του ευρωκομμουνισμού.

Παραθέτουμε τη συζήτηση που είχαμε μαζί του:

Οι διαφωνίες Ιταλίας – Ευρωπαϊκής Επιτροπής για τον ιταλικό προϋπολογισμό ανέδειξαν βαθύτερες αντιθέσεις για την ΕΕ στις οποίες η κυβέρνηση «Κινήματος 5 Αστέρων» (M5S) – «Λέγκας» πρωτοστατεί.
Πώς αποτυπώνεται αυτό στην ένταση της αντιλαϊκής επίθεσης; Για παράδειγμα, πώς ξετυλίγεται η επιχείρηση χειραγώγησης, να πειστεί ο λαός ότι η «καλή» κυβέρνηση θα τον υπερασπιστεί απέναντι στη σημερινή «κακιά» ηγεσία της ΕΕ;

«Βεβαίως και υπάρχουν πολλές αντιθέσεις στη διαδικασία της λεγόμενης «ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης», και μερικές από αυτές οξύνονται,

αλλά η διαφωνία ανάμεσα στη σημερινή ιταλική κυβέρνηση και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή για τον προϋπολογισμό σε σχέση με το ποσοστό του ελλείμματος είναι μια εσωτερική αντίθεση μεταξύ διαφορετικών τμημάτων της αστικής τάξης.

Οι προηγούμενες κυβερνήσεις, υπό το Δημοκρατικό Κόμμα, ήταν άμεση έκφραση του χρηματιστικού κεφαλαίου και γι’ αυτό όχι μόνο συμμετείχαν αλλά και ενεργητικά συνέβαλλαν στη διαμόρφωση προγραμμάτων λιτότητας και στην κοινωνική γενοκτονία που αυτά προκαλούσαν.

Η «Λέγκα» και το M5S υιοθέτησαν τη δυσφορία των μικροαστικών και μεσοαστικών στρωμάτων, που επηρεάστηκαν από την οικονομική κρίση, και παράλληλα εκφράζουν άλλα τμήματα του κεφαλαίου, που προσανατολίζονται περισσότερο στις εξαγωγές, νοσταλγούν την ανταγωνιστική υποτίμηση και γι’ αυτό φλερτάρουν με την ιδέα της επαναφοράς της νομισματικής κυριαρχίας.

Στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου και τα δύο αυτά κόμματα σήκωσαν με απόλυτα δημαγωγικό τρόπο αυτό το θέμα για να εξασφαλίσουν την εκλογική επιτυχία τους.

Πρότειναν στα εκλογικά τους προγράμματα μέτρα όπως κατάργηση της συνταξιοδοτικής μεταρρύθμισης, καθιέρωση ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος, ελαστικό φορολογικό σύστημα, μονομερή κατάργηση των κυρώσεων κατά της Ρωσίας

και τα διακήρυσσαν αυτά ενώ ήξεραν ότι η εφαρμογή τους θα αύξανε το έλλειμμα, παραβιάζοντας τους κανόνες της ΕΕ.

Σήμερα, ο δημαγωγικός χαρακτήρας αυτών των μέτρων είναι ξεκάθαρος και μας επιτρέπει να πούμε ότι η αντίθεση ανάμεσα στην κυβέρνηση και την Κομισιόν είναι περισσότερο φαινομενική παρά ουσίας.

Δεν θα αναφερθούμε στις ίδιες τις προτάσεις, τις οποίες από την αρχή είδαμε αρνητικά.

Μόνο θα πούμε ότι στο σχέδιο προϋπολογισμού και τις «μανούβρες» που γίνονται, τα παραπάνω μέτρα έχουν εξαφανιστεί.

Τίποτε δεν έχει μείνει από τον «ριζοσπαστισμό» των εκλογικών προγραμμάτων και τελικά το έλλειμμα θα είναι κάπου στο 2%, αντί για 2,4% που ζητούσε η κυβέρνηση.

Είναι επίσης αδιαμφισβήτητο ότι καμία από τις αντιτιθέμενες μερίδες του κεφαλαίου δεν αμφισβητεί την ΕΕ, ούτε βάζει ζήτημα εξόδου από αυτή.

Έχουν διαφορετικά συμφέροντα, και γι’ αυτό διαφορετικές προσδοκίες για το τι θα γίνει η ΕΕ.

Ξαναλέμε, οι διαφορές τους με την Κομισιόν είναι για κάποια δέκατα στο έλλειμμα και όχι ουσίας.

Η δική μας θέση είναι ξεκάθαρη.

Είμαστε ενάντια στην ΕΕ, στα όργανά της, ενάντια στο ΝΑΤΟ, παλεύουμε η χώρα μας να αποδεσμευτεί από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και καλούμε την εργατική τάξη και τους λαούς να ανεβάσουν την πάλη τους για την τελική διάλυσή τους».

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, πώς αναπτύσσει τη δράση του το ΚΚ Ιταλίας;

«Το Κόμμα μας προσπαθεί να διαφωτίσει το λαό ότι και αυτή είναι μια κυβέρνηση του κεφαλαίου, πέρα από τις δημαγωγικές κορόνες.

Επίσης, καθημερινά οργανώνουμε την κινητοποίηση λαϊκών δυνάμεων κατά της αντιλαϊκής πολιτικής, μέσα από απεργίες και δράσεις όπου πρωτοστατούν τα μέλη και στελέχη μας και όπου διαδίδουμε τις ιδέες και το πρόγραμμά μας.

Η φοιτητική κινητοποίηση στις 12 Οκτώβρη και η γενική απεργία στις 26 Οκτώβρη, από τα συνδικάτα στη βάση που αρνήθηκαν να υπογράψουν την προδοτική συμφωνία για την εργατική τάξη της 10/1/2014, ήταν μια πολιτική επιτυχία για το Κόμμα μας, που έκανε αισθητή τη μαχητική παρουσία του.

Αυτές οι δύο κινητοποιήσεις σηματοδότησαν το τέλος του …ειδυλλίου των δύο κυβερνητικών κομμάτων με τους Ιταλούς εργαζόμενους, επίσης χάρη στη δράση του Κόμματος, ενώ αποκαλύψαμε στους εργάτες την απάτη του νόμου για τη χαλυβουργία ΙLVA στο Ταράντο,

που έγινε χειρότερος από αυτόν του προηγούμενου υπουργού, του Δημοκρατικού Κόμματος, και καταγγείλαμε ότι το M5S και η «Λέγκα» κάνουν σήμερα ακριβώς το αντίθετο από αυτό που έταζαν προεκλογικά.

Δίνουμε μεγάλη σημασία στην κριτική μας στην κυβέρνηση, που ακόμα αποσπά ανοχή μέσα στο λαό, ξεκαθαρίζοντας ότι αυτή δεν έχει καμία σχέση με την κριτική του Δημοκρατικού Κόμματος και των άλλων αστικών κομμάτων.

Η δική μας κριτική είναι ριζοσπαστική και γίνεται από τη σκοπιά της υπεράσπισης των συμφερόντων της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, ενώ η δική τους εκφράζει τα συμφέροντα των καπιταλιστών της βιομηχανίας, των τραπεζών και γι’ αυτό έχει αντιδραστικό χαρακτήρα».

Τι βήματα και τι δυσκολίες εντοπίζει το Κόμμα στην οργάνωση της εργατικής τάξης;

«Στην Ιταλία υπάρχουν κάπου 9 εκατομμύρια εργάτες στους τρεις βασικούς οικονομικούς τομείς, με τάση ανόδου από το 2011.

Αυτό απαντάει και στην οπορτουνιστική θεωρία περί συρρίκνωσης της εργατικής τάξης, η οποία αποδεικνύει ότι είναι η σημαντικότερη κοινωνική τάξη.

Η μεγαλύτερη δυσκολία στο να οργανωθεί αυτή η δύναμη είναι στη χαμηλή της συγκέντρωση, ή αλλιώς στη μεγάλη διασπορά της.

Μόνο το 22% της εργατικής δύναμης είναι σε επιχειρήσεις με πάνω από 250 εργαζόμενους, ενώ το 49% είναι σε μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, με λιγότερους από 25 εργαζόμενους.

Βασικός στόχος του Κόμματος είναι να οικοδομήσει πυρήνες και Οργανώσεις Βάσης στους χώρους δουλειάς, αλλά η διασπορά αποτελεί μια πρόσθετη δυσκολία, που δεν μπορούμε πάντα να την ξεπερνάμε με τη δράση των εδαφικών Οργανώσεων Βάσης.

Η διασπορά αδυνατίζει την εργατική τάξη και μπορεί να οδηγήσει στην απώλεια ταξικής συνείδησης.

Σε αυτήν την περίπτωση γίνονται άλλες ενώσεις, όχι στη βάση της τάξης αλλά σε τοπικιστικό επίπεδο, ή ακόμα και σε επίπεδο φιλάθλων μιας ομάδας ποδοσφαίρου.

Επομένως, η ανασύνθεση της ταξικής ενότητας είναι ζήτημα προτεραιότητας για το Κόμμα μας.

Επιδιώκουμε να ενισχύσουμε την ταξική πάλη, να δημιουργήσουμε ταξικά προσανατολισμένα, με αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση συνδικάτα, που δεν κάνουν μόνο οικονομική πάλη αλλά και πολιτική – επαναστατική.

Η καπιταλιστική κρίση επηρέασε σημαντικά και τα μη προλεταριακά στρώματα, όπως οι αυτοαπασχολούμενοι, οι αγρότες, οι μικροί επιχειρηματίες και άλλοι ελεύθεροι επαγγελματίες.

Αυτό δίνει τη δυνατότητα ευρύτερης δράσης για τους κομμουνιστές, να συσπειρώσουν αυτά τα θύματα της κρίσης και των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων και να τους ενώσουν γύρω από την εργατική τάξη,

σε ένα κοινωνικό μέτωπο που θα παλέψει για την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού – κομμουνισμού.

Η Κοινωνική Συμμαχία της εργατικής τάξης πρέπει να οικοδομηθεί με κάθε δυνατό τρόπο, όχι μέσω πολιτικών και εκλογικών συμμαχιών με αστικά κόμματα και συνασπισμούς, ούτε βέβαια με συμμετοχή σε αστικές κυβερνήσεις.

Ο συμβιβασμός και η συνεργασία με τμήματα της αστικής τάξης και η συμμετοχή στις αντιλαϊκές πολιτικές οδηγούν όσα κόμματα τα εφάρμοσαν αυτά στο να είναι μισητά από το λαό και να χάνουν και αυτήν την κοινοβουλευτική τους εκπροσώπηση.

Το Κόμμα επιδιώκει να δυναμώσει την ιδεολογικοπολιτική πάλη:

ενάντια στο φασισμό και το ρατσισμό,
ενάντια στις παλιές και νέες σοσιαλδημοκρατικές αυταπάτες,
ενάντια σε κάθε μορφή οπορτουνισμού, ρεφορμισμού και αναθεωρητισμού,
ενάντια σε όλα τα «ρετάλια» του ευρωκομμουνισμού,

μίας από τις πιο διαβόητες παρεκκλίσεις του επαναστατικού δρόμου.

Η εγκατάλειψη της δικτατορίας του προλεταριάτου, της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής και των άλλων αρχών του μαρξισμού – λενινισμού οδήγησαν το ισχυρό στον καπιταλιστικό κόσμο και δοξασμένο Ιταλικό ΚΚ

να στηρίζει αστικές κυβερνήσεις τη δεκαετία του ’70, να σπάει τους δεσμούς του με το Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα και τη δεκαετία του ’80 να αποδέχεται το ΝΑΤΟ μέχρι την αυτοδιάλυσή του στις αρχές του ’90.

Παλεύουμε επίσης ενάντια σε ορισμένες οπορτουνιστικές θέσεις στο Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα, όπως ο «σοσιαλισμός της αγοράς» ή ο «σοσιαλισμός του 21ου αιώνα» και επιβεβαιώνουμε τη θέση μας ότι η εγκατάλειψη των αρχών του μαρξισμού – λενινισμού οδηγεί

αρχικά στην απομάκρυνση από το δρόμο της σοσιαλιστικής επανάστασης, στη συνέχεια στην ταξική συνεργασία και τελικά στην ήττα και την εξαφάνιση των εργατικών κομμάτων.

Υποστηρίζουμε απόλυτα την Ευρωπαϊκή Κομμουνιστική Πρωτοβουλία και είμαστε περήφανοι που είμαστε μέλη της, εκτιμάμε τις προσπάθειες και τον αναντικατάστατο ρόλο του ΚΚΕ, στα πρώτα 100 χρόνια της ύπαρξής του,