Η σύγχρονη εργατική τάξη και το κίνημά της – Επίλογος
Συνέχεια από το 5ο Μέρος
Το ΚΚΕ στηρίζει την ταξική κατεύθυνση στο συνδικαλιστικό κίνημα της εργατικής τάξης, τον ταξικό πόλο που συγκροτείται στο ΠΑΜΕ.
Οι κομμουνιστές οφείλουν να δουλεύουν στα συνδικάτα με σκοπό η οικονομική πάλη των εργατών να συμβάλλει και στην πολιτική ωρίμανσή τους, στην μαχητικοποίησή τους απέναντι στην τάξη των κεφαλαιοκρατών και στην εξουσία τους.
Στα καθήκοντα της δράσης των κομμουνιστών συνδικαλιστών είναι και η ιδεολογική-πολιτική ζύμωση για την ανάγκη ανάπτυξης και οργάνωσης της πάλης με στόχο την εξουσία.
Το Κόμμα με την ιδεολογική του παρέμβαση και δράση πρέπει να συμβάλλει στη διαμόρφωση ριζοσπαστικής συνείδησης, να ωριμάζουν οι μάζες της εργατικής τάξης μέσα από την πείρα τους.
Να βλέπουν ότι π.χ. η συνεπής υπεράσπιση του δικαιώματος στην κοινωνική ασφάλιση, συνεπάγεται σύγκρουση με τον ιμπεριαλισμό, τα μονοπώλια, τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, τα κόμματα και τις κυβερνήσεις που τα υπηρετούν ανοιχτά ή συγκαλυμμένα.
Η παρέμβαση των κομμουνιστών πρέπει να συμβάλλει στο να ξεπερνιέται η κλαδική, επιχειρησιακή στενότητα που επιβάλλεται από την αντικειμενική λειτουργία του καπιταλισμού, να προωθείται η αλληλεγγύη ανάμεσα στα διάφορα τμήματα της εργατικής τάξης και η κοινή δράση.
Η οργάνωση και πολιτικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης, με στόχους πάλης ενταγμένους σ’ ένα συνεκτικό πλαίσιο, απαιτεί αντιπαράθεση με τη συντεχνιακή τακτική που περιορίζει την πάλη και τα αιτήματα μόνο σε στενό επιχειρησιακό, τοπικό ή κλαδικό επίπεδο,
που αποδυναμώνει ακόμη και την προστασία κεκτημένων δικαιωμάτων, τη διεκδίκηση μόνο εισοδηματικών αιτημάτων, αδυνατίζει την ταξική ενότητα της εργατικής τάξης, που αποτελεί προϋπόθεση για επιμέρους και γενικότερες κατακτήσεις.
Η πείρα δείχνει ότι ακόμη και η ανάκληση μιας απόλυσης προϋποθέτει ευρύτερη κινητοποίηση
Η παρέμβαση των κομμουνιστών στο συνδικαλιστικό κίνημα δε θα πρέπει να περιορίζεται μόνο στην παρουσίαση των προβλημάτων ή στην καταγγελία των αντιπάλων ή στην προβολή ορισμένων αιτημάτων και προτάσεων για τα προβλήματα των εργαζομένων.
Χρειάζεται να αποκαλύπτει στους εργαζόμενους το μηχανισμό της εκμετάλλευσης, της υπεραξίας, να διαπαιδαγωγεί την εργατική τάξη στην ασυμφιλίωτη αντίθεση με το κεφάλαιο, ώστε με αυτό το βασικό κριτήριο να διαμορφώνει τα αιτήματά της.
Να αποκαλύπτει ότι η καπιταλιστική κρίση είναι προϊόν της υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων, του ίδιου του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής.
Να ανοίγει σφοδρό μέτωπο με την αστική διαχείριση σε όλες τις παραλλαγές της, την κλασική φιλελεύθερη ή τη σοσιαλδημοκρατική, στην Ευρωζώνη και στην υπόλοιπη ΕΕ, συνυπεύθυνες για τη νέα αύξηση της φτώχειας και της εξαθλίωσης, για την ένταση της κρατικής βίας και της καταστολής. Να προβάλλονται αιτήματα που αμφισβητούν την καπιταλιστική κερδοφορία.
Η παρέμβαση των κομμουνιστών στη συγκεντρωμένη εργατική τάξη σε κλάδους της καπιταλιστικής οικονομίας (π.χ. τουρισμός) προϋποθέτει την παρακολούθηση και βαθιά γνώση των εξελίξεων σε κάθε κλάδο.
Σ’ αυτή τη βάση μπορεί να ζυμώνεται η στρατηγική πρόταση για το ρόλο του κάθε κλάδου στα πλαίσια της Λαϊκής Οικονομίας. Σε αυτό τον άξονα να συγκροτείται η γραμμή πάλης.
Ταυτόχρονα σ’ αυτή τη βάση πρέπει να μελετώνται οι δυνατότητες συμμαχιών με αυτοαπασχολούμενους.
Η πάλη της εργατικής τάξης πρέπει να διευρύνεται για τη δημόσια δωρεάν παιδεία, υγεία και πρόνοια, για ενιαία, καθολική, δημόσια κοινωνική ασφάλιση, για τα συλλογικά δημοκρατικά δικαιώματα και τις λαϊκές ελευθερίες, ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους,
πάλη που αντικειμενικά πρέπει να παίρνει πολιτικό περιεχόμενο, να στρέφεται ενάντια στο αστικό κράτος, τα αστικά κόμματα, τις κυβερνήσεις, τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς, να διαπερνά όλα τα μέτωπα πάλης της εργατικής τάξης, να αναπτύσσεται μέσα στις οργανωμένες μορφές δράσης του εργατικού κινήματος, συνδικάτα, επιτροπές αγώνα κ.ά.
Όπως επισημαίνει το κλείσιμο της ΚΕ στο 18ο Συνέδριο του ΚΚΕ στο πρώτο θέμα:
«Το συνδικαλιστικό κίνημα είναι σχολειό, μόνο που τα μαθήματα τώρα πρέπει να είναι πιο προωθημένα σε σχέση με την αρχική περίοδο δράσης των σωματείων. Αν την αρχική περίοδο ήταν δημοτικό σχολείο, τώρα πρέπει να είναι τουλάχιστον Λύκειο. Ο ερασιτεχνισμός δε σε πάει μακριά».[1]
Σε συνθήκες εκδήλωσης της οικονομικής κρίσης δεν είναι προκαταβολικά δοσμένη, αυτόματη και αυθόρμητη, η άνοδος της ταξικής πάλης.
Η επίδραση που ασκεί η κρίση στην εργατική, τη λαϊκή συνείδηση, έχει αντιφατικό χαρακτήρα. Μεγαλώνουν οι ευθύνες του ΚΚ για την προετοιμασία της ανόδου του κινήματος.
Στις συνθήκες της κρίσης ανεβαίνει η δυσαρέσκεια και η τάση διαμαρτυρίας σε μικροαστικές δυνάμεις, εισοδηματικά ανώτερα τμήματα της εργατικής τάξης, σε εργαζόμενους στη δημόσια διοίκηση κλπ.
Είναι κρίσιμο το ζήτημα της ανασύνταξης του εργατικού κινήματος, ώστε αυτό να προσανατολίσει τη διαμαρτυρία και την αγανάκτηση που συσσωρεύεται και να μπορέσει να τη στρέψει σε ριζοσπαστική κατεύθυνση.
Η προσπάθειά μας για την άνοδο της ταξικής πάλης δε θα αναμετρηθεί μόνο με το επίπεδο της ωριμότητας των μαζών, αλλά και με την παρέμβαση της αστικής τάξης, των μηχανισμών της, των κομμάτων εξουσίας, των ρεφορμιστών και οπορτουνιστών.
Η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος προϋποθέτει την οργάνωση νέων μαζών στο ταξικά προσανατολισμένο συνδικαλιστικό κίνημα, την περιθωριοποίηση των εργοδοτικών και κυβερνητικών ηγεσιών στα συνδικαλιστικά όργανα.
Προϋποθέτει την ίδρυση νέων ταξικών σωματείων, όπου αυτά δεν υπάρχουν, αλλά και τη διαμόρφωση ποικίλων μορφών οργάνωσης, όπως π.χ. απεργιακές επιτροπές, επιτροπές αγώνα, επιτροπές ενάντια στις απολύσεις και τη συνένωσή τους σ’ ένα γενικό πλαίσιο πάλης και δράσης, του ταξικού πόλου, του ΠΑΜΕ.
Ιδιαίτερα προϋποθέτει την οργάνωση των χαμηλόμισθων εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα, των ανέργων, των νέων ηλικιακά εργατών, των μεταναστών και των γυναικών. Μέσα από αυτή την κατεύθυνση θα ενισχύεται και το ΠΑΜΕ ως ταξικός πόλος στο συνδικαλιστικό κίνημα.
Στην Απόφαση του 18ου Συνεδρίου του ΚΚΕ προσδιορίζεται ως εξής η ανασύνταξη:
«Σήμερα, δεν αρκεί το κίνημα να έχει απλά κάποιους θετικούς επιμέρους στόχους. Αυτό που καθορίζει την αποτελεσματικότητα του κινήματος, το ρόλο του στη θετική προοπτική, είναι ποιο ιδεολογικοπολιτικό πλαίσιο στηρίζει τους στόχους πάλης.
Δεν αρκεί η «ενότητα στο πρόβλημα» ή η «πάλη για τα προβλήματα» γενικά, σημασία έχει σε ποιο πολιτικό πλαίσιο εντάσσονται τα αιτήματα, ποιες ιδεολογικές θέσεις τα διέπουν, ο σκοπός του αγώνα.
Το εργατικό κίνημα, από τις ίδιες τις απαιτήσεις της πάλης, πρέπει να κατακτά αντιμονοπωλιακό – αντιιμπεριαλιστικό προσανατολισμό, να αναπτύσσει μέτωπο αντιπαράθεσης με τις αστικές αντιλήψεις και τα ιδεολογήματα, με το ρεφορμισμό και οπορτουνισμό, με βάση την πείρα που διαμορφώνει στην ταξική πάλη, στους μαζικούς αγώνες. Ο ιδεολογικός, πολιτικός και οικονομικός αγώνας διεξάγεται ενιαία, δε διαχωρίζεται με στεγανά.
Να προσανατολίζονται οι εργατοϋπάλληλοι, οι εργαζόμενοι γενικότερα μέσα από την πείρα τους, αλλά και από τη δική μας εντατική και εύστοχη ιδεολογικοπολιτική δουλειά, στην επιλογή του άλλου δρόμου ανάπτυξης, σε αντίθεση με τα μονοπώλια, την ιμπεριαλιστική πολιτική.
Να γίνεται κατανοητό τι έχει να προσφέρει στη μεγάλη πλειοψηφία του λαού η Λαϊκή Εξουσία – Οικονομία που μπορεί να εκφράσει όλους εκείνους που συμφωνούν στην πάλη κατά της εξουσίας των μονοπωλίων, διαφέρουν όσον αφορά στην αντίληψη για το σοσιαλισμό».
Σ’ αυτό το πλαίσιο, το ταξικά προσανατολισμένο συνδικαλιστικό κίνημα της εργατικής τάξης θα πρέπει να πρωτοστατεί σε πρωτοβουλίες που να βοηθούν στην κατεύθυνση της κοινωνικής συμμαχίας με τους φτωχούς αγρότες και αυτοαπασχολούμενους.
Πρωτοβουλίες που να έχουν και το στοιχείο της αλληλεγγύης, π.χ. την παρουσία του ΠΑΜΕ στα μπλόκα των αγροτών στις κινητοποιήσεις του χειμώνα, αλλά ταυτόχρονα να συμβάλλουν στην ενιαιοποίηση της πάλης κάτω από ένα κοινό πλαίσιο ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό.
Παρέμβαση για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος σημαίνει ένταση της ιδεολογικής-πολιτικής παρέμβασης των κομμουνιστών πρώτα στις μαζικές οργανώσεις της εργατικής τάξης για να κατανοηθεί η ανάγκη σύγκρουσης όχι μόνο με την εκάστοτε κυβέρνηση, αλλά με τον ταξικό χαρακτήρα της εξουσίας.
Να συνειδητοποιείται η αναγκαιότητα αλλαγής του ταξικού χαρακτήρα της εξουσίας. Η ανάγκη να πρωτοστατήσει η εργατική τάξη στην ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, στην κατάληψη της εξουσίας από αυτήν, σε συμμαχία με τα φτωχά λαϊκά στρώματα.
Για να μπορεί το Κόμμα να παίζει το ρόλο του στην αφύπνιση της εργατικής τάξης, στον προσανατολισμό του συνδικαλιστικού κινήματος θα πρέπει να αναπτύξει τη δουλειά του, τη συγκρότηση ΚΟΒ, ιδιαίτερα σε κλάδους, μεγάλους εργασιακούς χώρους, ιδιαίτερα στα μεγάλα εργοστάσια και εμπορικά κέντρα.
Η υλοποίηση αυτής της κατεύθυνσης προϋποθέτει στοχοπροσήλωση όλου του Κόμματος στην εργατική τάξη. Η ΚΟΒ πρέπει να προσανατολίζεται στην εργατική τάξη, ανεξάρτητα αν είναι συγκροτημένη εδαφικά ή κλαδικά.
Η εργατική ΚΟΒ να αναπτύσσει αυτοτελές πρόγραμμα ιδεολογικοπολιτικής παρέμβασης, μέσα στο οποίο να εντάσσεται η παρέμβαση στο σωματείο, στο συνδικάτο, στην οργάνωση των εργαζομένων που δεν πρέπει να μένει υπόθεση των εκλεγμένων.
Και η εδαφική ΚΟΒ να διατάσσει τις δυνάμεις της με στόχο τη συνδικαλιστική δουλειά στην εργατική τάξη, ιεραρχώντας ανάλογα και με τη σύνθεση του χώρου, τη συγκέντρωση στους συγκεκριμένους κλάδους, π.χ. του εμπορίου, σε βιομηχανικές ή βιοτεχνικές ζώνες.
Η ενεργοποίηση του περίγυρου των ΚΟΒ με κλαδικά παραγωγικά κριτήρια είναι κρίσιμο ζήτημα για την υλοποίηση των καθηκόντων της ΚΟΒ, για την ανάπτυξη και ανανέωση των δυνάμεών της.
Σημειώσεις:
[1]. «Τελική ομιλία εκ μέρους της ΚΕ του ΚΚΕ στο πρώτο θέμα», ΚΟΜΕΠ, τ. 2/2009, σελ. 92.
Κείμενο της Ιδεολογικής Επιτροπής της Κ.Ε. του ΚΚΕ
που δημοσιεύτηκε σε ΚΟΜΕΠ και Ριζοσπάστη σε έξι μέρη.
Το τελευταίο μέρος εδώ
