«Έξυπνες» βόμβες κι ο μύθος των «χειρουργικών» χτυπημάτων!
Αποκαλυπτικά στοιχεία για τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους
κι επεμβάσεις από το 1940 μέχρι σήμερα
Του Nicolas Davies1
Στην πρόσφατη έκθεσή μου σχετικά με τον αριθμό των νεκρών στους πολέμους που πραγματοποίησαν οι ΗΠΑ με τους συμμάχους τους μετά τις επιθέσεις της 9/11 (2001), υπολόγισα ότι περίπου 2,4 εκατ. Ιρακινοί έχουν σκοτωθεί συνολικά ως αποτέλεσμα της εισβολής των ΗΠΑ και της στρατιωτικής κατοχής στο Ιράκ.
Ωστόσο, οι δημοσκοπήσεις στις ΗΠΑ και στο Ηνωμένο Βασίλειο διαπίστωσαν όπως η πλειοψηφία των πολιτών και στις δύο χώρες πιστεύει ότι έχουν σκοτωθεί όχι περισσότεροι από 10.000 άνθρωποι.
Ένας σημαντικός παράγοντας για την αδυναμία του κοινού να αντιληφθεί το πραγματικό μέγεθος των θανάτων εξαιτίας των αμερικανικών επεμβάσεων, είναι ότι ο αμερικανικός στρατός έχει δουλέψει σκληρά ώστε να πείσει το κοινό πως τα όπλα, που χρησιμοποιεί σήμερα είναι τόσο «ακριβή» ώστε να μπορούν να σκοτώσουν εχθρούς και τρομοκράτες δίχως να βλάψουν αθώους πολίτες.
Ακόμη κι όταν δημοσιογράφοι κι Ανθρωπιστικές Οργανώσεις επιβεβαίωναν την ολική καταστροφή της Συριακής πόλης Ράκκα ο εκπρόσωπος του αμερικανικού στρατού περιέγραφε τον βομβαρδισμό της ως:
«Μία από τις πιο ακριβείς αεροπορικές επιδρομές της στρατιωτικής ιστορίας»,
Το τρομακτικό παράδοξο των «όπλων ακριβείας» είναι ότι όσο περισσότερο η κοινή γνώμη εσφαλμένα πείθεται για τις σχεδόν μαγικές ιδιότητες αυτών των όπλων,
τόσο πιο εύκολο είναι για τους στρατιωτικούς και τους πολιτικούς ηγέτες των ΗΠΑ να δικαιολογήσουν τη χρήση τους για να καταστρέψουν ολόκληρα χωριά και πόλεις, από τη μία χώρα στην επόμενη:
Φαλούτζα, Ραμάντι και Μοσούλη στο Ιράκ, Σανγκίν και Μούσα Κάλα στο Αφγανιστάν, Σύρτη στη Λιβύη, Κομπάνι και Ράκκα στη Συρία.
Μια ανακριβής ιστορία
Η επιδέξια χρήση της παραπληροφόρησης σχετικά με τους βομβαρδισμούς «ακρίβειας» ήταν απαραίτητη για την ανάπτυξη των αεροπορικών βομβαρδισμών ως όπλου στρατηγικής σημασίας.
Σε ένα προπαγανδιστικό φυλλάδιο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου με τίτλο «Τελικό Όπλο της Νίκης», η αμερικανική κυβέρνηση χαιρετούσε το βομβαρδιστικό Β-17 ως:
«…το ισχυρότερο βομβαρδιστικό που κατασκευάστηκε ποτέ […] εξοπλισμένο με την απίστευτης ακρίβειας βόμβα Norden, η οποία μπορεί να πλήξει έναν κύκλο διαμέτρου 25 ποδιών από τα 20.000 πόδια.»
Στην πραγματικότητα, η έκθεσή του Ηνωμένου Βασιλείου για το 1941 διαπίστωσε ότι μόνο το 5% των βρετανικών βομβαρδιστικών (Β-17) έριχνε τις βόμβες τους σε απόσταση 5 μιλίων από τους στόχους τους κι ότι σχεδόν το 50% των βόμβων τους έπεφταν κυριολεκτικά «όπου νάναι».
Σε ένα υπόμνημα προς τον Ουίστον Τσώρτσιλ, γνωστό ως «Dehousing Paper», ο επικεφαλής επιστημονικός σύμβουλος της Βρετανικής κυβέρνησης ισχυρίστηκε πως οι μαζικοί αεροπορικοί βομβαρδισμοί των Γερμανικών πόλεων θα ήταν πιο αποτελεσματικοί από ότι οι βομβαρδισμοί «ακριβείας» πάνω σε στρατιωτικούς στόχους.
Ο Τσώρτσιλ συμφώνησε κι οι Βρετανοί υιοθέτησαν τη νέα αυτή προσέγγιση:
Βομβαρδισμοί «περιοχής», με τον στρατηγικό σκοπό της «αποθάρρυνσης» του άμαχου πληθυσμού της Γερμανίας.
Οι ΗΠΑ υιοθέτησαν σύντομα την ίδια στρατηγική εναντίον τόσο της Γερμανίας όσο και της Ιαπωνίας και σε μια μεταπολεμική έρευνα των «Στρατηγικών» Βομβαρδισμών, που μελετούσε τις επιθέσεις «ακρίβειας», ένας αμερικανός πιλότος τις χαρακτήρισε ως μια:
«σοβαρή επίθεση στη γερμανική… γεωργία!»
Η καταστροφή της Βόρειας Κορέας από τις ΗΠΑ, που προξενήθηκε από τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς κατά την διάρκεια του Πολέμου της Κορέας, ήταν τόσο ολοκληρωτική που οι αμερικανοί στρατιωτικοί εκτιμούσαν ότι σκότωσαν το 30% του πληθυσμού.
Στους βομβαρδισμούς σε Βιετνάμ, Λάος και Καμπότζη, οι ΗΠΑ έριξαν περισσότερες βόμβες από όσες έπεσαν σε ολόκληρο τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο (από όλες τις πλευρές μαζί), με ευρεία χρήση των φρικιαστικών ναμπάλμ και των βομβών διασποράς.
Ολόκληρος ο κόσμος αντέδρασε σε αυτή τη μαζική σφαγή κι οι ΗΠΑ αναγκάστηκαν να χαμηλώσουν τις στρατιωτικές τους φιλοδοξίες για μια δεκαετία τουλάχιστον.
Στον Πόλεμο του Βιετνάμ έγινε η εισαγωγή της καθοδηγούμενης από λέϊζερ «έξυπνης βόμβας», αλλά οι Βιετναμέζοι γρήγορα κατάλαβαν πως ο καπνός μιας μικρής φωτιάς ή από ένα φλεγόμενο ελαστικό ήταν αρκετός για να μπερδέψει το σύστημα καθοδήγησης.
Ένας βετεράνος του Πολέμου της Κορέας δήλωσε στον Ντάγκλας Βαλεντίν, συγγραφέα του βιβλίου «Το Πρόγραμμα Phoenix»:
«Θα πήγαιναν, λέει, πάνω – κάτω, πλαγίως και σ’ όλα τα μέρη! Κι οι άνθρωποι έβλεπαν και χαμογελούσαν, λέγοντας: «Έφυγε άλλη μία έξυπνη βόμβα!» Τόσο έξυπνη που ένας κορεάτης με ένα σπίρτο κι ένα παλιό ελαστικό μπορεί να τη γ@…σει!»
Κλωτσώντας το «Σύνδρομο του Βιετνάμ»
Ο πρόεδρος Bush (ο πρεσβύτερος) χαρακτήρησε τον «Πρώτο Πόλεμο του Κόλπου» σαν την στιγμή που η Αμερική:
«Κλώτσησε το σύνδρομο του Βιετνάμ μια για πάντα».
Οι παραπληροφόρηση σχετικά με τους «χειρουργικής ακρίβειας» βομβαρδισμούς διαδραμάτισαν κρίσιμο ρόλο στην αναζωογόνηση του αμερικανικού μιλιταρισμού μετά την ήττα στο Βιετνάμ.
Σύμφωνα με την έκθεση του ΟΗΕ οι ΗΠΑ κι οι σύμμαχοί τους βομβάρδισαν αδίστακτα το Ιράκ, μετατρέποντάς το από:
«Μια πολύ αστικοποιημένη και σχετικά εκβιομηχανοποιημένη κοινωνία σε ένα έθνος προ-βιομηχανικής εποχής».
Αλλά τα δυτικά ΜΜΕ κατάπιναν με ενθουσιασμό τις ενημερώσεις του Πενταγώνου που μετέδιδαν επί 24ώρου βάσεως, τις εικόνες μιας χούφτας πετυχημένων χτυπημάτων «ακριβείας», σα να ήταν αυτά τα αντιπροσωπευτικά δείγματα ολόκληρης της εκστρατείας.
Οι μεταγενέστερες αναφορές αποκάλυψαν ότι μόνο το 7% των 88,5 χιλιάδων τόνων βομβών και πυραύλων που έπληξαν το Ιράκ ήταν όπλα «ακρίβειας».
Οι ΗΠΑ μετέτρεψαν τον βομβαρδισμό του Ιράκ σε έκθεση μάρκετινγκ για την αμερικανική πολεμική βιομηχανία, στέλνοντας πιλότους κι αεροπλάνα από το Κουβέιτ κατευθείαν στο Αεροπορική Έκθεση του Παρισιού.
Τα τρία επόμενα χρόνια οι εξαγωγές αμερικανικών όπλων έφτασαν σε επίπεδα ρεκόρ, αντισταθμίζοντας τις μικρές μειώσεις στις προμήθειες όπλων των ΗΠΑ μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου.
Ο μύθος των «χειρουργικών» βομβαρδισμών που βοήθησε τον Μπους και το Πεντάγωνο να «κλωτσήσει το σύνδρομο του Βιετνάμ» ήταν τόσο επιτυχής που έγινε το πρότυπο για τη διαχείριση ειδήσεων του Πενταγώνου στους αεροπορικούς βομβαρδισμούς που έκαναν αργότερα οι ΗΠΑ.
Μας χάρισε επίσης τον ενοχλητικό ευφημισμό «παράπλευρες απώλειες» για να χαρακτηρίσει τους άμαχους που σκοτώθηκαν από τους βίαιους βομβαρδισμούς.
Η αλλόκοτη ιδέα πως η ρίψη δεκάδων χιλιάδων βομβών και πυραύλων σε άλλη χώρα μπορεί να εκπληρώσει την «ευθύνη να προστατεύσει» το λαό της ή να λειτουργήσει ως «ανθρωπιστική παρέμβαση» για να σώσει το λαό από έναν «δικτάτορα», έχει γίνει μια αδιαμφισβήτητη προϋπόθεση για την παράνομη και παρεμβατική αμερικανική εξωτερική πολιτική.
Στην πραγματικότητα, οι αφορμές που δόθηκαν στις ΗΠΑ για να διεξαγάγουν τόσες και τέτοιας έκτασης πολεμικές επιχειρήσεις, ήταν σχεδόν πάντοτε ασήμαντες κι ανίκανες να τις δικαιολογήσει.
«Σοκ και Δέος»
Καθώς οι ΗΠΑ και η Μ. Βρετανία ξεκινούσαν την επίθεση «Σοκ και Δέος» ενάντια στο Ιράκ το 2003, ο Rob Hewson, εκδότης του Jane’s Air-Launched Weapons εκτιμούσε πως περίπου 20-25% των αμερικανικών και βρετανικών όπλων «ακριβείας» έχαναν τους στόχους τους,
τονίζοντας ότι αυτό ήταν μια σημαντική βελτίωση σε σχέση με τους βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας το 1999, όταν το 30-40% ήταν εκτός στόχου:
«Υπάρχει ένα σημαντικό χάσμα μεταξύ του 100% και της πραγματικότητας. Κι όσο περισσότερες βόμβες ρίξετε, τόσο μεγαλύτερες είναι οι πιθανότητες για μια καταστροφική αποτυχία».
Από τον Β’ ΠΠ, η Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ έχει χαλαρώσει τον ορισμό της «ακρίβειας» από τα 25 πόδια (7,6 μέτρα) στα 39 πόδια (11,9 μέτρα), αλλά αυτή η απόσταση παραμένει μικρότερη από την ακτίνα της έκρηξης ακόμη και των μικρότερων βομβών των 500 λιβρών.
Έτσι, διατηρείται η εντύπωση ότι αυτά τα όπλα μπορούν να χρησιμοποιηθούν για «χειρουργικά» χτυπήματα σε ένα σπίτι ή ένα μικρό κτίριο εντός μιας αστικής περιοχής δίχως να προκληθούν απώλειες ή θάνατοι στην γύρω περιοχή.
Οι βόμβες «ακριβείας» ήταν περίπου τα 2/3 από τις 30.000 βόμβες και πυραύλους που προορίζονταν για να χτυπήσουν το στρατό, τους ανθρώπους και τις υποδομές του Ιράκ το 2003.
Ωστόσο, ο συνδυασμός των 10.000 «ηλίθιων» βομβών και των 4.000 – 5.000 «έξυπνων» βόμβων και πυραύλων, που έχασαν τον στόχο τους σήμαινε ότι περίπου οι μισές βόμβες που έπεσαν στο Ιράκ κατά την διάρκεια της επιχείρησης «Σοκ και Δέος» χτυπούσαν στα τυφλά ακριβώς όπως συνεβαινε και παλιότερα.
Η Σαουδική Αραβία και η Τουρκία ζήτησαν από τις ΗΠΑ να σταματήσει να εκτοξεύει πυραύλους Κρουζ διαμέσω της επικράτειάς τους, όταν κάποιοι βγήκαν τόσο εκτός στόχου, που έπληξαν τις περιοχές τους. Τρεις πύραυλοι επιπλέον έπληξαν και το Ιράν.
Οι «χειρουργικοί» βομβαρδισμοί σήμερα
Από τότε που ο Μπαράκ Ομπάμα ξεκίνησε εκ νέου τον βομβαρδισμό του Ιράκ και της Συρίας το 2014, έχουν εκτοξευθεί περισσότερες από 107 χιλιάδες βλήματα και πύραυλοι.
- Αμερικανοί αξιωματούχοι ισχυρίζονται ότι μόνο 800 άτομα έχουν σκοτωθεί.
- Η βρετανική κυβέρνηση εμμένει στον εντελώς φανταστικό ισχυρισμό ότι καμία από τις 3.700 βόμβες που έριξε δεν σκότωσε κάποιον άμαχο. (Τελευταία αφήνει ανοικτό το ενδεχόμενο κάποιοι άμαχοι ίσως να έχουν χάσει τη ζωή τους)
Ο πρώην υπουργός Εξωτερικών του Ιράκ, Hoshyar Zebari, ένας Κούρδος από τη Μοσούλη, δήλωσε σε μια βρετανική ανεξάρτητη εφημερίδα ότι είχε δει εκθέσεις των Κουρδικών Στρατιωτικών Υπηρεσιών που ανέφεραν πως:
«Οι αμερικανικές αεροπορικές επιδρομές και το αμερικανικό, γαλλικό και Ιρακινό πυροβολικό είχαν σκοτώσει τουλάχιστον 40.000 πολίτες στην Μοσούλη κι ακόμη περισσότερα πτώματα βρίσκονταν ακόμα θαμένα κάτω από τα ερείπια».
Σχεδόν ένα χρόνο αργότερα, η αναφορά αυτή παραμένει η μόνη ρεαλιστική επίσημη εκτίμηση του αριθμού των νεκρών αμάχων στη Μοσούλη, αλλά κανένα δυτικό μέσο δεν την ερεύνησε.
Η φρικτή πραγματικότητα του πολέμου κρύβεται από τον Αμερικανικό και Βρετανικό λαό, παρά την καταγραφή της σε ατελείωτες φωτογραφίες και βίντεο.
Το Πεντάγωνο και τα ΜΜΕ των πολυεθνικών μπορεί να κρύβουν τα αποδεικτικά στοιχεία, αλλά τα όπλα που χρυσοπληρώνει ο αμερικανικός λαός καταστρέφουν τα σπίτια και τις ζωές εκατομμύριων ανθρώπων, στα διάφορα θέατρα των επιχειρήσεων.
Πηγή: Antiwar.com
[1]. Ο Nicolas J. S. Davies είναι ο συγγραφέας του βιβλίου, «Το Αίμα είναι στα χέρια μας – Η Αμερικανική Εισβολή κι η Καταστροφή του Ιράκ».
Μετάφραση: Ροβεσπιέρος
