Σεμίνα Διγενή: Η σιωπή σπάει με αγώνες!
Με αφορμή την 8η Μάρτη – Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας
Κάποτε το 1857, οι εργάτριες στα ραφτάδικα της Ν. Υόρκης κατέβηκαν σε απεργία, απαιτώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας, ωράριο 10 ωρών και ισότιμα δικαιώματα. Η αστυνομία απάντησε με σφοδρή επίθεση!
Ηταν 8 του Μάρτη κι αυτή ήταν μια μεγάλη στιγμή στο παγκόσμιο εργατικό κίνημα.
Είχε προηγηθεί η πρώτη γυναικεία απεργία των Αγγλίδων εργατριών στα γάντια, στο Ουόρτσεστερ το 1804, ενώ το 1831 ακολούθησαν οι Γαλλίδες καπελούδες.
Στην Αμερική, η σπίθα ανάμεσα στις γυναίκες άναψε το 1820, στο Νιου Ιγκλαντ, στις βιοτεχνίες ενδυμάτων, με αιτήματα καλύτερες συνθήκες δουλειάς, αξιοπρεπείς μισθούς και μικρότερα ωράρια.
Να σημειωθεί πως η απεργία των υφαντριών στο Ντόβερ, το 1828, είχε τόσο μεγάλη επιτυχία, που παραλίγο να επέμβει η πολιτοφυλακή, για να αποσοβηθεί η …γυναικοκρατία!
Εγιναν κι άλλες πολλές κινητοποιήσεις, ώσπου ιδρύθηκε το 1844 το πρώτο γυναικείο εργατικό σωματείο.
Οι γυναίκες πέτυχαν τότε και τις πρώτες μεταρρυθμίσεις στις συνθήκες εργασίας στην κλωστοϋφαντουργία.
Ακολούθησε η δημιουργία σωματείων και στους κλάδους των καπνεργατριών, των ραφτρών, των τυπογράφων, των μοδιστρών και των εργαζομένων σε πλυντήρια.
Από τότε μέχρι σήμερα, οι γυναίκες δεν σταμάτησαν να αγωνίζονται για τα αυτονόητα.
Στις σημερινές συνθήκες όμως, του γενικευμένου φόβου και της ανασφάλειας, ζουν στο πετσί τους ακόμα πιο επώδυνα την αντιδραστικότητα της κοινωνίας της εκμετάλλευσης και την όξυνση απαράδεκτων συμπεριφορών απέναντί τους, που φτάνουν μέχρι την ενδοοικογενειακή βία, τη σεξουαλική παρενόχληση, τον βιασμό, ακόμη και τις δολοφονίες.
Οι πρόσφατες πρώτες καταγγελίες άνοιξαν το δρόμο της αποκάλυψης και της ανατριχιαστικής περιγραφής μιας κόλασης.
Εργοδοτική βία και τρομοκρατία με την απειλή απόλυσης και ανεργίας, σεξουαλική παρενόχληση και κακοποίηση, εκβιασμοί μεγαλοπαραγόντων του αθλητισμού, του θεάτρου, χυδαίες πιέσεις του πανεπιστημιακού, δημοσιογραφικού κι επιχειρηματικού κατεστημένου.
Υποκριτικό κυβερνητικό ενδιαφέρον
Παρατηρήθηκε όμως και το εξής περίεργο: Οι δήθεν πολέμιοι της κοινωνικής αδικίας και της υπεράσπισης των γυναικείων δικαιωμάτων είναι οι ίδιοι που προωθούν νόμους για την ακόμη πιο στυγνή εκμετάλλευσή τους, την κατάργηση π.χ. του 8ωρου και τη συντριβή κάθε εργατικού δικαιώματος.
Οι –τάχα– εχθροί της βίας κατά των γυναικών χρησιμοποιούν την πιο άγρια καταστολή, για να θωρακίσουν την κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων.
Αυτό που πραγματικά τους νοιάζει είναι να κρύψουν την πραγματικότητα της εμπορευματοποίησης και του ανταγωνισμού, που αποθεώνει την ατομικότητα έναντι της συλλογικότητας.
Τους εξυπηρετεί η σιγή κι η αφωνία για τις πραγματικές ταξικές αιτίες της πολύμορφης βίας σε βάρος των γυναικών.
Καλούν τις γυναίκες να διαμαρτυρηθούν για την ενδοοικογενειακή βία και τη βία στους χώρους δουλειάς, αλλά ταυτόχρονα να …σιωπήσουν για τις πολιτικές που τσακίζουν τη ζωή τους, να μην καταγγείλουν την εργοδοτική και κρατική βία και να ανεχθούν την καταστολή στους αγώνες για τα δικαιώματά τους.
Η ανεργία είναι μορφή βίας
Υπάρχουν βαθιές κοινωνικές και οικονομικές αιτίες που υφίστανται οι γυναίκες τη βία. Γιατί μορφή βίας είναι και η ανεργία, η ανασφάλιστη εργασία, τα σπασμένα ωράρια, η υποαπασχόληση, οι ευέλικτες μορφές απασχόλησης, οι άδειες μητρότητας…
Ολα αυτά είναι μορφές κρατικής και εργοδοτικής βίας που υφίστανται γυναίκες και κανένας δεν τις προστατεύει.
Η ρίζα της γυναικείας ανισοτιμίας είναι ταξική.
Ποτέ το απάνθρωπο σύστημα του καπιταλισμού δεν πρόκειται να παραχωρήσει πραγματική ισοτιμία, γιατί απλά κάτι τέτοιο δεν συμβαδίζει με τον εκμεταλλευτικό του χαρακτήρα.
Το βολεύει η εργασιακή ζούγκλα και όσα απαράδεκτα συμβαίνουν σ’ αυτήν.
Μάλιστα, με τον νέο Ποινικό Κώδικα που ψηφίστηκε επί κυβέρνησης Σύριζα και διατηρήθηκε από την κυβέρνηση της ΝΔ, απαλείφθηκε ακόμα και η κατώτατη ποινή για τη σεξουαλική παρενόχληση εργαζόμενων γυναικών από εργοδότη, δηλαδή από άτομο
«που εξαρτάται εργασιακά από αυτόν ή εκμεταλλευόμενος την ανάγκη ενός προσώπου να εργαστεί»,
ρίχνοντας «στα μαλακά» τους ενόχους (άρθρο 337).
Μόνες στα δύσκολα
Στα δύσκολα, οι γυναίκες μένουν χωρίς στοιχειώδη νομική προστασία, αφού με τον νέο Ποινικό Κώδικα π.χ. οι μαστροποί διώκονται μόνο βάσει του άρθρου 323Α για την «εμπορία ανθρώπων», εφόσον δηλαδή αποδειχθεί ότι υπάρχει κακοποίηση.
Οπότε, αν θεωρηθεί ότι υπάρχει «συναίνεση» της γυναίκας, δεν υπάρχει καν δίωξη.
Οι γυναίκες –μην ξεχνάμε– έρχονται αντιμέτωπες με τη βία των ιμπεριαλιστικών πολέμων των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ.
Αφήνουν την κόλαση των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων για να βρεθούν στα κολαστήρια των hot spots τύπου Μόριας, εκτεθειμένες στα κυκλώματα εμπορίας ανθρώπων και σε κάθε είδους κινδύνους.
Δεν πείθει κανέναν το κακοπαιγμένο ενδιαφέρον της ΝΔ, όπως και του ΣΥΡΙΖΑ, για την προστασία των γυναικών προσφύγων, όταν η ελληνική κυβέρνηση συμμετέχει ενεργά στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ, όταν δίνει το 2% του ΑΕΠ το χρόνο για τους εξοπλισμούς της δολοφονικής μηχανής του ΝΑΤΟ, που προκαλεί πόλεμο και προσφυγιά.
Οταν στηρίζει την απαράδεκτη Συμφωνία ΕΕ – Τουρκίας, μαζί με τον αντιδραστικό Κανονισμό του Δουβλίνου, εμποδίζοντας τους πρόσφυγες να φτάσουν στις χώρες πραγματικού προορισμού τους.
Οσοι νόμοι και αν ψηφιστούν, όσες διεθνείς συμβάσεις για την καταπολέμηση της βίας και αν κυρωθούν, όσα Εθνικά Σχέδια Δράσης για την ισότητα των φύλων και αν καταστρωθούν, η βία θα εντείνεται, όσο παραμένουν οι παράγοντες του οικονομικού και κοινωνικού καταναγκασμού των γυναικών.
Σεμίνα Διγενή: Η σιωπή σπάει με αγώνες!
Αυτό που πρέπει να διεκδικηθεί είναι:
Μέτρα στήριξης άνεργων γυναικών, γυναικών από μονογονεϊκές και πολύτεκνες οικογένειες, μόνιμη και σταθερή δουλειά με αξιοπρεπείς μισθούς, κατοχυρωμένους από Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα. Επίδομα ανεργίας χωρίς όρους και προϋποθέσεις.
Χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό για λειτουργία κρατικών κοινωνικών υπηρεσιών και υποδομών, για την πρόληψη του φαινομένου της βίας κατά των γυναικών και για τη στήριξη των κακοποιημένων γυναικών (ξενώνες, τηλεφωνικές γραμμές κ.ά.), με την άμεση και πλήρη στελέχωσή τους από εξειδικευμένο προσωπικό με μόνιμη και σταθερή εργασία χωρίς καμία εμπλοκή ΜΚΟ και ΚΟΙΝΣΕΠ.
Ενημερωτικά προγράμματα σε σχολεία και σχολές από επιστημονικούς κρατικούς φορείς.
Η σιωπή για την πολύμορφη βία που δέχονται οι γυναίκες, μπορεί να σπάσει μόνο μέσα από τον συλλογικό αγώνα. Μόνο έτσι μπορεί να γιορτάζεται η 8η του Μάρτη, όπως της αξίζει.
Πηγή: Ριζοσπάστης
