Ρε κάνε μας τη χάρη…
«Οι μεγαλύτεροι φελλοί, στα δικά μου μάτια, είναι κείνοι οι καλλιτέχνες που τα «ήρεμα» χρόνια πούλαγαν το προφίλ του εναλλακτικού, του ριζοσπάστη, του επαναστάτη και σήμερα θυμίζουν καρικατούρα του μύθου τους»
Η δεκαετία του 1990 ήταν μια δεκαετία πολιτικής νηνεμίας. Ο σοσιαλισμός που γνωρίσαμε ανατράπηκε η κρίση ήταν μακριά από τα μυαλά όλων μας.
Και στην νηνεμία, τότε που τα λόγια είναι τσάμπα, οι φελλοί έχουν τη τάση να επιπλέουν.
Ένα από τα θετικά της όλης κρισιακής εμπειρίας της τελευταίας δεκαετίας είναι ότι μέσα από την πόλωση και την αναταραχή, πολλοί από τους φελλούς της ελληνικής κοινωνίας βγάλαν την πραγματική τους φάτσα προς τα έξω.
Και οι μεγαλύτεροι φελλοί, στα δικά μου μάτια, δεν είναι άλλοι από τους καλλιτέχνες που εκείνα τα ήρεμα χρόνια πούλαγαν το προφίλ του εναλλακτικού, του ριζοσπάστη, του επαναστάτη και σήμερα θυμίζουν καρικατούρα του μύθου τους.
Από τον Γιάννη Αγγελάκα που κατέληξε απολογητής του τσιπρισμού,[1] τον Τζίμη Πανούση που την ώρα που χτυπούσε το ΚΚΕ,[2] κατάντησε να τον χαιρετάει ο Παναγιώταρος και ο Τζήμερος, μέχρι το Μιχάλη Μυτακίδη, κατά κόσμο BD Foxmoor, των Active Member.
Τη τελευταία αυτή δεκαετία πολλοί από μας που μεγαλώσαμε κοιτώντας προς αυτόν με ένα θαυμασμό και μια έμπνευση, είδαμε τις νεανικές μας φαντασιώσεις να γίνονται στάχτη, μια απογοήτευση τη φορά.
Τι να πρωτοθυμηθούμε.
Από αντιμεταναστευτικές δηλώσεις[3] μέχρι χαριεντίσματα στο VICE ότι:
«H επανάσταση έγινε χίπστερ».[4]
Και που σηκώνει την ερώτηση:
Που την έμαθες ρε Μιχάλη την επανάσταση για να την κρίνεις κιόλας;
Από την όλη παρουσία στην ΕΣΗΕΑ τότε για τον Φύσσα, που κινούνταν από το σήκωμα λευκής σημαίας στους φασίστες μέχρι μετατροπή της φάσης σε ένα δημόσιο παράπονο για τους συναυλιακούς χώρους.
Από τη σιγή ασυρμάτου όταν οι φασίστες τσακίσαν στο ξύλο έξω από τα δικαστήρια τον Afaza, με τον οποίο είχε και προσωπικές σχέσεις μιας και οι Rebellion Connexion ξεκίνησαν από εκεί.
Από το μενού σαφέστατα δεν θα μπορούσε να λείπει και ο αντικομμουνισμός.
Τη δεκαετία του ’90 ο αντικομμουνισμός αποτελούνταν από δηλώσεις περηφάνιας για το γεγονός ότι δεν έπαιζε στο φεστιβάλ της ΚΝΕ (την εποχή που έπαιζε βέβαια στον ΣΥΝ του Κωνσταντόπουλου) μέχρι στίχοι στο «Είναι Θυσία»[5] που έκανε επίθεση στο συνδικάτο στη Ν/Ζ Περάματος.
Τα τελευταία δέκα χρόνια στο μενού έχει παίξει πολύ στην εξίσωση ναζισμού με κομμουνισμό.
Δηλώσεις σε συνεντεύξεις όπως:
«Για μένα ο φασισμός είναι αισθητική. Αν ο φασίστας είναι αυτός που δέρνει στο δρόμο τότε είμαστε γεμάτοι φασίστες. Στα γήπεδα, τα ΚΝΑΤ είναι φασίστες, οι μπάτσοι είναι φασίστες. Όλοι όσοι μαζεύονται σε μπουλούκια και δέρνουν είναι φασίστες».[6]
Kαι στίχοι όπως:
«Δεν προσκυνήσαμε ποτέ σταυρούς, σβάστικες, σφυριά, δρεπάνια»,[7]
μοιάζουν βγαλμένα από τις σελίδες κάποιου φρι πρες έντυπου.
Η μεγάλη ειρωνεία ότι όλα αυτά γράφονται με επίκεντρο το Πέραμα.
Στο οποίο Πέραμα, πέρα από την ιστορία του, κυριολεκτικά παίχτηκε μια από τις σημαντικότερες στρατηγικά μάχες ενάντια στη ΧΑ, η οποία είχε πίσω της την πλήρη στήριξη του εφοπλιστικού Κεφαλαίου το οποίο προσπάθησε να την χρησιμοποιήσει για να:
«Εξαφανίσει το ΠΑΜΕ από τη Ζώνη»
όπως χαρακτηριστικά λέγαν οι ίδιοι οι ναζίδες.
Στην αλυσίδα αυτών των στιγμών, έρχεται να προστεθεί άλλο ένα επεισόδιο.
Την ημέρα που αγωνιστές στη COSCO έρχονται αντιμέτωποι με το αστικό κράτος, τον κινέζικο ιμπεριαλισμό και τους χαφιέδες του,[8] οι AM δημοσιεύουν το νέο κομμάτι τους.
Στο «Σ’ αυτή τη γειτονιά»[9] με θέμα τη κατάντια του Περάματος υπάρχει ο εξής στίχος:
«Από τη μια ο de Ambris και τα γενήμματα του Μαρινέτι κι από την άλλη του Μπουχάριν και του Γκράμσι τ’ απολειφάδια»
Για όποιον τυχών δεν γνωρίζει τα δύο πρώτα ονόματα, ο de Ambris ήταν εθνικιστής συνδικαλιστής και πρωτοστάτησε στην πρώτη εποχή του φασιστικού κινήματος στην Ιταλία, τότε που ο Μουσολίνι πούλαγε μια θολή «αντιπλουτοκρατία».
Ο Μαρινέτι ήταν Ιταλός λογοτέχνης, ηγετική φιγούρα του ιταλικού φουτουρισμού, ο οποίος επίσης έγινε μέλος του μουσολινικού κόμματος.
Τι μας λέει λοιπόν ο ποιητής;
Ότι τι κομμουνιστές, τι φασίστες, όλοι τα ίδια. Φταίνε όλοι.
Και οι συνδικαλιστές που βάζουν τα κορμιά τους στη πρώτη γραμμή ενάντια στους μεγαλύτερους καρχαρίες του ελληνικού Κεφαλαίου, τους εφοπλιστές, και τα σκυλιά των εφοπλιστών.
Σαν ένας Γεώργιος Παπανδρέου, δηλώνει το νέο:
«Σκοτώνουν οι Γερμανοί, σκοτώνουν και οι αντάρτες»
και ονειρεύεται προφανώς ένα Πέραμα στο οποίο δεν θα υπάρχουν «άκρα», μόνο εθνική και ταξική ειρήνη.
Ας είναι. Η αποκαθήλωση των κάθε μορφής «πατρικών φιγούρων» είναι μέρος της δικής μας ενηλικίωσης.
Και σε αντίθεση με τους προαναφερθέντες… καλλιτεχνάδες, σήμερα υπάρχει μια μαγιά ανθρώπων που δεν κάνουμε hiphop και εν γένει Τέχνη για να δείξουμε από τον θρόνο του διανοούμενου καλλιτέχνη στους αγωνιστές τι να κάνουν.
Κάνουμε τέχνη για να εκφράσουμε τους αγώνες που εμείς οι ίδιοι παίρνουμε μέρος. Και σε αυτό δεν έχουμε ανάγκη την παρουσία καμιάς «πατρικής φιγούρας».
Ακόμα «σκατά στο conscious» και στους όποιους όσιους.
Σημειώσεις:
[1]. «Μέσα στον τρόμο του μικροαστού φτιάχνονται τα φοβιστικά ιδεολογήματα», ΕφΣυν.
[2]. «10 αποχαιρετηστήρια status για να γυρνά πάντα στο τάφο του ο Τζίμης Πανούσης», luben.
[3]. «Φτάνουν μόνο τα τραγούδια να φωτήσουν τα 23 χρόνια των Active Member», popaganda.
[4]. «Ο BD Foxmoor θεωρεί ότι η επαναστάση έχει γίνει χίπστερ», Vice.
[5]. «Είναι Θυσία», stixoi.info.
[6]. «Φτάνουν μόνο τα τραγούδια να φωτήσουν τα 23 χρόνια των Active Member», popaganda.
[7]. Active Member: «Όλα Εδώ Χρεώνονται».
[8]. «ΕΝΕΔΕΠ: Καταγγέλει τη ποινικοποίηση του αγώνα της από τη Cosco», 902.gr
[9]. Active Member: «Σ’ αυτή τη γειτονιά».
Πηγή: Κατιούσα
