Πρόταση εξουσίας ή αντιπολίτευσης;
Ανάμεσα στο ΚΚΕ και τα άλλα κόμματα, υπάρχει μια βασική, κομβική διαφορά ουσίας από την οποία απορρέουν και όλες οι άλλες.
Το ΚΚΕ πιστεύει πως ο αποφασιστικός παράγοντας και πρωταγωνιστής της κοινωνικής εξέλιξης και της ζωής είναι ο λαός και πως ο ρόλος του αυτός πρέπει διαρκώς να ενδυναμώνεται, να βαθαίνει και κάθε μέρα να αποκτάει όλο και πιο πλούσιο περιεχόμενο.
Αντίθετα τα άλλα κόμματα θέλουν το λαό αδύναμο, παρατηρητή ή το πολύ ψηφοφόρο, μόνιμο κάτοικο μιας αίθουσας αναμονής όπου το σίγουρο και καίριο που μαθαίνει κανείς «περιμένοντας» και μένοντας μακριά από την κοινωνική δράση, είναι να αναθέτει τις ελπίδες του στη μοίρα, στο θεό και τους ειδικούς της εξουσίας.
Αυτό βέβαια είναι απόλυτα λογικό αφού οι κομμουνιστές πιστεύουν στην ριζική αλλαγή του κόσμου και το πέρασμα της εξουσίας (επομένως της οικονομίας) στα χέρια των εργαζόμενων και του λαού
ενώ τα άλλα κόμματα σκοπό έχουν τη διατήρηση της εξουσίας στα χέρια των λίγων και την προσπάθεια «βελτίωσης» ενός κόσμου, μιας οικονομίας δηλαδή που έχει αποδείξει ότι δεν μπορεί πλέον να γίνει πιο ανθρώπινη.
Όσο προσπαθεί να βελτιώσει τη θέση της (δηλαδή τα κέρδη των επιχειρήσεων) τόσο δολοφονικότερη γίνεται.
Ο μόνος τρόπος για να γυρίσει πραγματικά η σελίδα και να περάσει ο κόσμος στο κεφάλαιο της πραγματικής ποιοτικής ανόδου είναι η οικονομια να πάψει να είναι ένα πεδίο μάχης και ανταγωνισμού και να γίνει πεδίο δημιουργίας πλούτου για το λαό, δηλαδή να περάσει στα χέρια των εργαζόμενων.
Και σε αυτή την εκλογική μάχη λοιπόν συγκρούστηκαν 2 γραμμές:
Η μία είναι εκείνη του ΚΚΕ που θέλει το λαό πρωταγωνιστή και φορέα μιας πρότασης εξουσίας που είναι η εξουσία του λαού, με κύριο χαρακτηριστικό της την ιδιοκτησία των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής από τον ίδιο και την απεμπλοκή από άλλα κέντρα εξουσίας (ΕΕ, ΝΑΤΟ) που όχι μόνο δεν έχουν σχέση με αυτήν την εξουσία αλλά αντίθετα έχουν κάθε λόγο να την πολεμήσουν.
Από την άλλη βρίσκονται οι προτάσεις εξουσίας όλων των αστικών κομμάτων που θεωρούν» (γιατί έτσι τους βολεύει) ότι ο λαός «δεν είναι ικανός» να διοικεί την οικονομία και επομένως πιστεύουν σε μια εξουσία που εκπορεύεται από τις επιχειρήσεις, τους «ταλαντούχους» επιχειρηματίες και τις «πρωτότυπες ιδέες» τους.
Το ότι κάποια κόμματα ζητούν δήθεν λιγότερο ή περισσότερο έλεγχο της επιχειρηματικότητας, δεν αλλάζει το βασικό που είναι ότι αναγνωρίζουν όχι το λαό αλλά τους λίγους και ικανούς ως διοικητές-ιδιοκτήτες της οικονομίας και κατόχους της εξουσίας.
Στην ερώτηση λοιπόν αν έχει πρόταση εξουσίας το ΚΚΕ η απάντηση είναι απλή:
Το ΚΚΕ έχει πρόταση εξουσίας και διακυβέρνησης από το λαό για το λαό, από τους πολλούς για τους πολλούς.
Η πρόταση αυτή είναι εντελώς συγκεκριμένη και επεξεργασμένη μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια σύμφωνα με τα σύγχρονα δεδομένα και με τον πιο επιστημονικό τρόπο.
Οι άλλοι όμως τι σόϊ πρόταση εξουσίας έχουν;
Ποιον υπηρετεί η διακυβέρνησή τους;
Γιατί δεν το λένε με την ίδια καθαρότητα που το κάνει το ΚΚΕ;
Η απάντηση είναι ολοφάνερη.
Η ψήφος στο ΚΚΕ λοιπόν δεν είναι άλλη μια ψήφος σε κάποιο κόμμα.
Είναι κύρια ψήφος του λαού στον εαυτό του.
Είναι ψήφος στο δικό του όραμα εξουσίας που δεν μπορεί να δεσμεύεται από οποιονδήποτε εκβιασμό ή από οποιοδήποτε ενδεχόμενο αποτέλεσμα.
Είναι δήλωση ότι πιστεύει στη δύναμή του και απορρίπτει αυτούς που τον θεωρούν χρήσιμο μόνο ως δούλο, ψηφοφόρο ή πιστό σκυλί τους και άχρηστο για οποιαδήποτε άλλη ευθύνη.
Είναι ένα καρφί που στερεώνει σε όλους την ιδέα ενός άλλου κόσμου διαφορετικού όπου η οικονομία θα τρέχει με πολύ γρηγορότερους και ποιοτικότερους ρυθμούς απαλλαγμένη από τις τρικλοποδιές του ατομικού κέρδους.
Ενός κόσμου όπου ο απλός, ο ταπεινός και καταφρονεμένος, επειδή ακριβώς έχει κάθε λόγο να το κάνει, γίνεται συνειδητά πρωταγωνιστής, δημιουργός και κύριος της ζωής του, πιασμένος χέρι χέρι με την τεράστια πλειοψηφία.
Παραχωρεί τις δυνατότητές του στο σύνολο και απολαμβάνει και από τους άλλους την παραχώρηση των δυνατοτήτων τους, σε μια διαδικασία όπου παραχωρώντας γίνεται ισχυρότερος και πλουσιότερος σε όλα.
Είναι ακόμη μια δήλωση ότι διεκδικεί τη συμμετοχή του σε κάθε εξέλιξη και κυρίως σε κάθε αγώνα που αφορά τη ζωή του και τα δικαιώματά του.
Στο τώρα είναι μια απόφαση αντίστασης και αντεπίθεσης για να πάρει πίσω ό,τι του έχουν αρπάξει και να κατακτήσει ακόμη περισσότερα κοιτάζοντας προς το μέλλον.
Είναι με λίγα λόγια η δύναμή του για την επόμενη μέρα.
Μπαίνει λοιπόν ένα ερώτημα στον λαό:
Με ποιά πλευρά θα συνταχθεί;
Με αυτήν που τον βάζει στο επίκεντρο της ιστορίας αλλά και κάθε δράσης ή με αυτήν που τον θεωρεί βαστάζο και χειροκροτητή μιας εξουσίας που δεν είναι δική του και που του τσακίζει αντικειμενικά τη ζωή, πέρα και έξω από την οποιαδήποτέ «βούληση» (υπαρκτή ή υποκριτική) κάποιων ηγετών;
Από τα προηγούμενα απαντώνται και τα ερωτήματα που προκύπτουν.
– «Θέλει να κυβερνήσει το ΚΚΕ;»
– Φυσικά ναι και μάλιστα όχι με μία αλλά με χίλιες φωνές!
Θα το κάνει όμως μόνο στο βαθμό που ο λαός θα του δώσει τη δυνατότητα με την συμμετοχή του, την πίστη στον εαυτό του, τον αγώνα, την ψήφο του όπου χρειαστεί να εφαρμόσει το δικό του πρόγραμμα.
– «Τι θα έκανε το ΚΚΕ αν έπαιρνε ένα μεγάλο ποσοστό 30 – 40%;»
Είναι μια συνηθισμένη ερώτηση που μας κάνουν αφαιρώντας από μια τέτοια πραγματικότητα τα κύρια συστατικά της.
Βασικά ξεχνούν μια φράση που θα ολοκλήρωνε την ερώτηση.
Δηλαδή:
«Τι θα έκανε το ΚΚΕ αν δεν επενέβαιναν στρατοί, τανκς, καταστολή κλπ, οικονομικοί εκβιασμοί, μπουκοτάζ κοκ;»
Από την ολοκληρωμένη αυτή ερώτηση προκύπτει και απάντηση.
Θα έκανε ότι θα χρειαζόταν για να ηττηθεί η αντίδραση που με βεβαιότητα θα εκδηλωνόταν.
Θα οργάνωνε δηλαδή το λαό για να κρατήσει την εξουσία που ήδη θα πέρναγε στα χέρια του αφού συνειδητά και έμπρακτα θα ενεργούσε για αυτήν με κάθε αναγκαίο τρόπο.
Θα οργάνωνε νικηφόρα δηλαδή την άμυνα και αντεπίθεση του λαού για να μη χαθούν πολύ σοβαρές κατακτήσεις που βεβαια θα κερδιζόντουσαν με αγώνες πολυ σοβαρότερους και δυναμικότερους από ότι μια εκλογική αναμέτρηση.
Ουσιαστικά δεν θα μπορούσε να κάνει τίποτα λιγότερο από τη στιγμή που μέσα στην κοινωνία με όλους τους τρόπους θα αποτυπωνόταν ένας άλλος συσχετισμός δύναμης (υπέρ του λαού πλέον) αλλά και μια άλλη ποιότητα του «διακυβεύματος»
που σε μια τέτοια στιγμή δεν θα ήταν κάτι γενικόλογο του τύπου «Το δίκαιο εναντίον του άδικου» ή «το αύριο εναντίον του χθες» κλπ, αλλά η ιδια η εξουσία.
Από το blog του Γιώργου Σαρρή
