Η πρίζα στο χέρι τους!
Πολλή συζήτηση έχει προκαλέσει ο αποκλεισμός του απερχόμενου Προέδρου των ΗΠΑ από τους λογαριασμούς του στο Τwitter και στο Facebook, με τους υπέρμαχους και τους επικριτές της απόφασης να σπάνε τα κοντέρ της υποκρισίας.
Γιατί, βέβαια, οι τωρινοί επικριτές της απόφασης δεν ξύπνησαν μια «ωραία πρωία» για να ανακαλύψουν ότι:
«Ένας διευθύνων σύμβουλος μιας εταιρείας μπορεί να βγάλει από την πρίζα το μεγάφωνο του Προέδρου των ΗΠΑ»,
όπως έλεγε τις προάλλες ο Ευρωπαίος επίτροπος Τ. Μπρετόν, εκφράζοντας «προβληματισμούς».
Ξέρουν καλά ποιος δίνει και ποιος παίρνει το «μεγάφωνο» στο πλαίσιο αυτού του σάπιου συστήματος, όσο και το απύθμενο βάθος των αντιθέσεων ανάμεσα στους μετόχους και τους «διευθύνοντες συμβούλους» που αντανακλά μια τέτοια απόφαση.
Και επειδή το ξέρουν όλοι τους καλά, το ίδιο υποκριτικές και επικίνδυνες είναι και οι φωνές που υπερασπίζονται την απόφαση αυτή, παρουσιάζοντας λίγο πολύ τα μονοπώλια του διαδικτύου ως «θεματοφύλακες» της «δημοκρατίας», που με μερικές παραπάνω νομοθετικές ρυθμίσεις και περιορισμούς δεν θα αφήνουν τάχα να διαδίδονται ο ρατσισμός, η βία και όλα τα υπόλοιπα που το ίδιο το σύστημά τους γεννάει.
Με άλλα λόγια, στο πλαίσιο του ενδοαστικού καβγά, κατά τον οποίο βγήκαν ακόμα και όπλα, οι επιχειρηματικοί όμιλοι που ελέγχουν τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης παίρνουν θέση, στηρίζουν τη μία ή την άλλη πλευρά με πρακτικό τρόπο.
Και σίγουρα η «Facebook», το Τwitter κλπ. στηρίζουν Μπάιντεν σε αυτήν την κόντρα, ο οποίος άλλωστε έχει και στην προμετωπίδα του τα περί «ψηφιακής ανάπτυξης».
Πρόκειται όμως για τα ίδια μέσα που δίνουν το «ελεύθερο» σε αντιδραστικές, ανορθολογικές απόψεις, που γίνονται εργαλεία για «πορτοκαλί πραξικοπήματα», υπηρετώντας ιμπεριαλιστικά σχέδια.
Τα ίδια αυτά μέσα είναι ενταγμένα σε σχέδια παρακολούθησης, ελέγχου και καταστολής από μυστικές υπηρεσίες, βάζουν «φραγή» σε απόψεις και θέσεις που καλούν σε αγώνα ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα.
Αυτοί που σιωπούν εκκωφαντικά είναι όσοι που με κάθε ευκαιρία παρουσιάζουν τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης σαν υποκατάστατα της συλλογικής δράσης και της εργατικής – λαϊκής πάλης, σαν κάποιο «ουδέτερο» πεδίο παρέμβασης τάχα για τους εργαζόμενους, ακριβώς γιατί όλο και πληθαίνουν οι αποδείξεις για το ρόλο τους, αλλά και για το ποιος βάζει τα όριά τους, που δεν είναι άλλος από όσους κρατάνε την «πρίζα»…
Πηγή: Ριζοσπάστης
