Πώς νικάει μια απεργία στο λιμάνι
Η διοίκηση της ΠΕΝΕΝ έβγαλε μια μακροσκελή ανακοίνωση για όσα (δεν) έγιναν στις 3 Ιουνίου στο λιμάνι, με διάφορες κορόνες και «επιχειρήματα» που περιμένει κανείς να ακούσει στο καφενείο ή σε ένα φοιτητικό πηγαδάκι, όχι όμως και σε μια ανακοίνωση εργατικού σωματείου.
Σε αυτήν, μεταξύ άλλων, αφιερώνει μπόλικο χώρο στο ΠΑΜΕ, στα «ΜΜΕ του ΚΚΕ»[1] κάνει λόγο για λίβελους και βοθρώδη δημοσιεύματα, και άλλα βαρύγδουπα.
Παρόλα αυτά, και παρά τη μεγάλη έκταση του κειμένου της ανακοίνωσης, καταφέρνει να μην πει σχεδόν τίποτα για την ταμπακέρα.
Αφού αναλύει πόσο πετυχημένη (!) ήταν η… απεργιακή απειθαρχία της περασμένης βδομάδας, όχι απλά δεν εξηγεί για ποιον λόγο αναδιπλώθηκε και εξελίχθηκε σε ολιγόωρη στάση εργασίας –παρά τη «μαζική της επιτυχία», όπως μας βεβαιώνει η διοίκηση της ΠΕΝΕΝ– αλλά δεν αναφέρει καν το γεγονός της αναδίπλωσης, ότι δηλαδή είχε σταματήσει μετά από λίγες μόνο ώρες.
Το κείμενο της ανακοίνωσης έχει μια ενότητα με τον τίτλο «τι έγινε πραγματικά στο λιμάνι», όπου ο ανυποψίαστος αναγνώστης δε μαθαίνει ποτέ για τη λήξη της απεργίας, μένει με την εντύπωση πως αυτή έγινε κανονικά –και εμείς με την απορία, γιατί σταμάτησε.
Η ανακοίνωση αναλύει την… «υποχώρηση του ΠΑΜΕ» και πώς αυτό έχει ξεκοπεί από τις μάζες τα τελευταία χρόνια, αλλά δε γράφει έστω μια γραμμούλα για τη δική της υποχώρηση, παρά τη μαζικότατη συμμετοχή –όπως μας βεβαιώνει η ίδια– που είχε η δική της κινητοποίηση και τις λιγοστές αψιμαχνίες με το επιβατικό κοινό.
Αλλά αν ήταν έτσι, τότε γιατί έληξε η απεργία;
Και επιπλέον:
Πώς μπορεί κανείς να δει αυτοκριτικά τη στάση του και να αναλύσει πραγματικά τα γεγονότα, όταν στην πράξη τα αποσιωπά;
Κατανοούμε την ανάγκη του Νταλακογιώργου και του πολιτικού χώρου με τον οποίο συνεργάζεται να υποστηρίξει το αφήγημά του πως «το ΠΑΜΕ τα δίπλωσε στη γραμμή της ΓΣΕΕ» και να αυτοπροβληθούν ως η μόνη συνεπής δύναμη, καλό είναι όμως οι ανακοινώσεις να πατάνε σε γεγονότα, αντί να τα αγνοούν προκλητικά.
Είναι στοιχειώδης προϋπόθεση για οποιαδήποτε αντιπαράθεση –με όσους μπορούν δηλαδή να την αντέξουν και δεν καταφεύγουν σε κορώνες για «βοθρώδη δημοσιεύματα» και άλλα συναφή.
Και κάτι τελευταίο: Η ανακοίνωση της διοίκησης της ΠΕΝΕΝ, μας ενημερώνει πως:
«Σημείωνουμε ότι τα τελευταία 15 χρόνια δεν έχουμε την παραδοσιακή καταστολή σε απεργίες που είναι πολυήμερες, ή έχουν βγει παράνομες και καταχρηστικές…».
Αντί άλλης απάντησης, αναδημοσιεύουμε ένα πολύ ενδιαφέρον αφιέρωμα του Αντώνη Αναστασόπουλου από το D news, για τις μεγάλες απεργίες των τελευταίων ετών στο λιμάνι.
Και όχι, δεν είναι μόνο των τελευταίων 15 ετών. Και ναι, μαντέψτε, το μενού του αστικού κράτους είχε άγρια καταστολή και επιστράτευση απεργών.[2]
Πώς νικάει μια απεργία στο λιμάνι – Η απεργία του 2002
Οι κινητοποιήσεις του 2002, έρχονται ως απόνερα εκείνων που έφερε η μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού από την κυβέρνηση Σημίτη και τον Τάσο Γιαννίτση το 2001.
Δύο ναυτεργατικά σωματεία, αυτά των Μηχανικών και των κατώτερων πληρωμάτων, παίρνουν απόφαση για συμμετοχή στην πανεργατική απεργία της 29 Μαΐου και δεν κάνουν πίσω ούτε όταν το δικαστήριο κηρύσσει την απεργία τους παράνομη και καταχρηστική.
Οι ναυτεργάτες διεκδικούν αιτήματα που έχουν να κάνουν με την ασφάλιση και τις συντάξεις τους.
Το υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας, παίρνει ως δεδομένη την απόφαση του δικαστηρίου και ανακοινώνει πως τα πλοία θα κινηθούν κανονικά.
Οι ειδικές δυνάμεις του λιμενικού βρίσκονται σε μάχη σώμα με σώμα με τους απεργούς για να επιτρέψουν στα πλοία να φύγουν, έστω και… χωρίς πληρώματα.
Σε ένα από τα πλοία που επιχειρούν απόπλου, ο τότε πρόεδρος της ΠΕΜΕΝ και αργότερα ευρωβουλευτής του ΚΚΕ, Γιώργος Τούσσας, πιάνεται από τον καταπέλτη που ανεβαίνει.
Το πλοίο συνεχίζει να απομακρύνεται από την προβλήτα και σταματάει στην αρχή της μπούκας του λιμανιού.
Ο συνδικαλιστής παραμένει εκεί κρεμασμένος επί ένα τέταρτο.
Το πλοίο πλευρίζει πλωτό του Λιμενικού και βατραχάνθρωποι τον κατεβάζουν βίαια. Τον συλλαμβάνουν και τον οδηγούν στο Κεντρικό Λιμεναρχείο Πειραιά.
Οι Ειδικές Δυνάμεις, συνεχίζουν με επίθεση στην απεργιακή φρουρά του «High Speed 2». Εκεί συλλαμβάνεται και ο β’ γραμματέας της ΠΕΜΕΝ.
Το πλοίο φεύγει χωρίς όλους τους επιβάτες και χωρίς να επιβιβάσει κανένα όχημα. Ακολουθούν το «ΕΞΠΡΕΣ ΑΠΟΛΛΩΝ» και το «ΕΞΠΡΕΣ ΠΗΓΑΣΟΣ».
Οι δυνάμεις του Λιμενικού, παρουσία του εφοπλιστή Αγούδημου, απειλούν απεργούς να αποπλεύσουν με τα πλοία.
Από βεβιασμένους χειρισμούς προκαλείται βλάβη στα υδραυλικά συστήματα του καταπέλτη του «ΑΠΟΛΛΩΝ».
Το πλοίο αποπλέει με τον καταπέλτη μισάνοιχτο.
Απεργίες τον Ιούνιο 2010 για την άρση του καμποτάζ
Το 2010, στα χρόνια δηλαδή του πρώτου μνημονίου, στην ημερήσια διάταξη –ως μια από τις βασικές μνημονιακές δεσμεύσεις– είναι και η άρση του καμποτάζ.
Η άρση του καμποτάζ στα κρουαζιερόπλοια, έδινε τη δυνατότητα σε πλοία με σημαία εκτός Ευρωπαϊκής Eνωσης να έχουν ως λιμάνι αφετηρίας ή κατάληξης της κρουαζιέρας τα ελληνικά λιμάνια, κάτι που μέχρι τότε δεν επιτρεπόταν.
Σύμφωνα με τους ναυτεργάτες μια τέτοια εξέλιξη θα επέτρεπε στους πλοιοκτήτες να πάψουν να απασχολούν Eλληνες ναυτικούς –που θεωρούνται «ακριβοί» με συλλογικές συμβάσεις εργασίας και «ακριβά» ασφαλιστικά δικαιώματα– και να προσλαμβάνουν απ’ όπου θέλουν όπου τα μεροκάματα είναι μικρότερα.
Τον Απρίλιο μπλοκάρεταιαπό τους ναυτεργάτες η πρόσβαση των επιβατών του κρουαζιερόπλοιου «Ζενιθ» που βρίσκεται στην Ακτή Ξαβερίου.
Τον Ιούνιο οι ναυτεργάτες συμμετέχουν στην 48ωρη πανελλαδική πανεργατική απεργία.
Την δεύτερη μέρα της απεργίας, το Λιμενικό με σχέδιο κάνει… λοκ άουτ στο Λιμάνι του Πειραιά.
Οι επιβάτες των ακτοπλοϊκών περνούν από face control και έπειτα επιβιβάζονται στα πλοία, ενώ οι απεργοί έχουν κλειδωθεί έξω από το λιμάνι.
Οι απεργοί οργανώνονται και εισβάλλουν στο λιμάνι κόβοντας τις αλυσίδες από τις πόρτες με επαγγελματικούς κόφτες.
Το τελευταίο επεισόδιο των ναυτεργατικών κινητοποιήσεων λαμβάνει χώρα στο λιμάνι του Πειραιά τον Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς.
Οι ναυτεργάτες πραγματοποιούν συνεχόμενες 48ωρες απεργίες κλιμακώνοντας τις κινητοποιήσεις τους, με την κυβέρνηση να αποφασίζει την επιστράτευσή τους.
Πολυήμερη απεργία τον Φεβρουάριο του 2013
Τον Φεβρουάριο του 2013, η κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά φέρνει πολυνομοσχέδιο που μεταξύ άλλων προβλέπει επιχειρησιακές συμβάσεις στα πλοία, δρομολόγηση πλοίου «ασφαλείας» σε περίπτωση απεργιών.
Στα ναυτεργατικά σωματεία σημαίνει «συναγερμός» και η ΠΝΟ ξεκινά 48ωρες επαναλαμβανόμενες απεργίες,
Οι παραγωγοί προϊόντων –κυρίως στην Κρήτη– πιέζουν τα πληρώματα να σταματήσουν την απεργία και να βάλουν μπροστά τα πλοία ώστε τα προϊόντα τους να φτάσουν στον προορισμό τους και να μην σαπίσουν.
Επειτα από 6 μέρες απεργίας και αρκετές άκαρπες συναντήσεις μεταξύ υπουργείου Ναυτιλίας και εκπροσώπων των ναυτεργατών, η κυβέρνηση παίρνει απόφαση για εκ νέου επιστράτευση των εργαζομένων στα πλοία.
Το βράδυ της 6ης Φεβρουαρίου του 2013, η περιφρούρηση των ναυτεργατών που έχουν αποφασίσει να απειθαρχήσουν στην επιστράτευση από την κυβέρνηση παρατάσσεται απέναντι από τις δυνάμεις του λιμενικού μπροστά από τα κρητικά πλοία στο λιμάνι του Πειραιά.
Οι ώρες περνούν με τους απεργούς να φωνάζουν συνθήματα, όμως τελικά οι μάχες σώμα με σώμα αποφεύγονται.
Οι επιστρατευμένοι ναυτεργάτες το πρωί της επόμενης αναστέλουν τις απεργιακές τους κινητοποιήσεις.
Σημειώσεις:
[1]. Στα οποία περιλαμβάνει καταχρηστικά και εκ του πονηρού την Κατιούσα.
[2]. Αυτά ως προς το κομμάτι της καταστολής. Ως προς το πώς γίνεται μια όντως πετυχημένη απεργία και περιφρούρηση, αρκεί το φρέσκο δείγμα της απεργίας στο λιμάνι, όπου δεν κινήθηκε ούτε ένα πλοίο.
Πηγή: Κατιούσα
