Ποιος χαίρεται και ποιος φταίει για μια απεργία χωρίς απεργούς;
Αν όλα στην τέχνη από τη ζωή είναι βγαλμένα, το ίδιο ασφαλώς ισχύει με το θέατρο του παραλόγου. Π.χ. σαν το έργο που είδαμε μπροστά μας να διεκτυλίσσεται τις τελευταίες ημέρες.
Μερικοί λένε πως η ΓΣΕΕ δεν έκανε τίποτα σχετικά με την απεργία. Και θα είχαν άδικο, γιατί η κλίκα των εργατοπατέρων ξεπέρασε τον εαυτό της και έκανε ό,τι μπορούσε για να αποτύχει η απεργία, δίνοντας τον ορισμό της διαλυτικής δράσης για λήμμα σε λεξικό δίπλα από τη φωτό του Παναγόπουλου με το μπεγλέρι, που αν μη τι άλλο, κάνει ό,τι μπορεί για να ξεπληρώσει γραμμάτια προς την κυβέρνηση για την υψηλή προστασία των ΜΑΤ, στο συνέδριό της στο Καβούρι, μακριά από ενοχλητικούς εργάτες…
Αφησαν τον χρόνο να κυλήσει, είπαν «να δούμε ακριβώς τι θα έρθει προς ψήφιση», βρήκαν θετικά σημεία –όπως ακριβώς και ο ΣΕΒ– και τελικά έβαλαν απεργία μία βδομάδα μετά από την ΑΔΕΔΥ και μια σειρά ΕΚ, Ομοσπονδίες και Σωματεία, για να τορπιλίσουν κάθε αγώνα εν τη γενέσει του.
Τι έκανε απέναντι σε αυτή τη μεθόδευση το ΠΑΜΕ;
Πήρε θέση, κατήγγειλε τον άθλιο σχεδιασμό και αφού δεν είχε τους συσχετισμούς να τον αποτρέψει, εκτίμησε πως είναι καλύτερο να μεταφερθεί η απεργία μία βδομάδα αργότερα.
Οχι για να συρθεί πίσω από τη ΓΣΕΕ, αλλά για να διευκολύνει τη μεγαλύτερη συμμετοχή στην απεργία και από κλάδους που αλλιώς δε θα καλύπτονταν.
Αν κάποιος συμπεραίνει από όλα αυτά πως το ΠΑΜΕ προσχώρησε στη γραμμή της ΓΣΕΕ, είτε έχει μικρή επαφή με την πραγματικότητα ή απλά έχει σύνδρομα και καφάσια στα μάτια. Και το ένα δεν αναιρεί απαραίτητα το άλλο.
Κι όμως, αυτή ακριβώς ήταν η γραμμή που άρχισαν από την πρώτη ώρα να παίζουν δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς.
Και δε μιλάμε για κάποια σχόλια στο διαδίκτυο, αλλά για επίσημες ανακοινώσεις οργανώσεων, παρατάξεων, συνδικαλιστών και μέσων του χώρου.
- Απεργοσπαστικό πραξικόπημα με συναίνεση ΠΑΜΕ….
- Συνδικαλιστικό ’89…
- Διγλωσσία του ΠΑΜΕ που δεν είναι ταξικά αδιάλλακτο και κρατά το νήμα σύνδεσης με τις δυνάμεις της υποχώρησης…
- Τακτική «χαμηλών πτήσεων» από το ΠΑΜΕ που δεν ξερπερνά τον εργοδοτικό συνδικαλισμό…
- Σε γραμμή Παναγόπουλου, ΑΔΕΔΥ-ΕΚΑ ακολουθεί το ΠΑΜΕ…
- Αλλοι θυμήθηκαν τα αναλογικά προεδρεία –γιατί δεν είχαν κάτι άλλο να πουν– και άλλοι είπαν πως το σχέδιο είναι να πάμε σε μια μόνο απεργία-τουφεκιά και να τελειώνει το έργο…
Και αυτά είναι απλώς ένα πρόχειρο ανθολόγιο χαρακτηριστικών τοποθετήσεων.
Δικαιούμαστε όμως και εμείς να ρωτήσουμε:
Αν το ΠΑΜΕ κάνει «χαμηλές πτήσεις», πού είναι οι δικές τους «υψηλές πτήσεις» προς την έφοδο στον ουρανό;
Και αν έχουμε ένα «συνδικαλιστικό ’89» (έννοια-φετίχ για τον χώρο), πού αποτυπώθηκε το δικό τους «δε θα υπακούσω»;
Στην απεργία της ΠΕΝΕΝ στο λιμάνι και άλλες σημερινές κινητοποιήσεις, είναι η απάντηση.
Αφήνουμε εκτός ανάλυσης τη χτεσινή κινητοποίηση, που έκλεισε μια λωρίδα στην Πανεπιστημίου και πάμε να δούμε τι έγινε το χτες το πρωί στο λιμάνι.
Αν διαβάζει κανείς σελίδες και μέσα του χώρου, θα πιστέψει πως είχαμε μια πετυχημένη απεργιακή απεθαρχία που πήγε κόντρα στο ρεύμα και απέδειξε πως «υπάρχει κι άλλος δρόμος για το κίνημα» και λοιπές βαρύγδουπες ελαφρότητες.
Αν πάλι παρακολουθεί κανείς τα γεγονότα, γνωρίζει πως η απεργιακή φρουρά περιορίστηκε σε ένα μόνο πλοίο και η απεργία μετατράπηκε γρήγορα σε… τρίωρη στάση εργασίας, που δε σφράγισε κάποιου είδους κλιμάκωση αλλά την αναδίπλωση.
Κάποιες πιο αποστασιοποιημένες ματιές στέκονται στον αντι-απεργιακό σχεδιασμό των εταιριών που δεν ειδοποίησαν τους επιβάτες και μια ύποπτη ειδοποίηση για βόμβα στον ΗΣΑΠ του Πειραιά, που εγκλώβισε τους επιβάτες στο λιμάνι.
Αυτά όμως είναι γνωστά και αναμενόμενα σε μια απεργία και δεν προσεγγίζουν καν τις μεθοδεύσεις άλλων απεργιών του παρελθόντος, με τους ΟΥΚάδες, τους βαλτούς «επιβάτες» που έκαναν τους αγανακτισμένους, τον Αγούδημο να καθοδηγεί επιχειρησιακά τα ΜΑΤ κοκ.
Η αλήθεια είναι πως η απεργία ηττήθηκε και διαλύθηκε εν τη γενέσει της γιατί δεν είχε μαζικότητα και γιατί η καθοδήγησή της δεν εκτίμησε σωστά τη δυναμική και τους συσχετισμούς.
Και το θέτουμε έτσι επιεικώς, χωρίς να επεκταθούμε στο κεφάλαιο «τι εστί Νταλακογιώργος» και τι ρόλο έχει παίξει διαχρονικά στην ΠΕΝΕΝ και μια σειρά αγώνες.
Και ας μη συζητήσουμε καλύτερα τι θα έλεγε ο χώρος αν το ΠΑΜΕ έκανε ποτέ (που δε θα έκανε) αντίστοιχη αναδίπλωση, και τι φλογερούς, βαρύγδουπους τίτλους θα έβαζαν στη θέση της «απεργιακής απειθαρχίας» και άλλων παρόμοιων φράσεων που δεν πείθουν ούτε τον στενό πυρήνα.
Τα γεγονότα στο λιμάνι (δηλαδή η απεργία που έγινε στάση εργασίας) έδωσαν την αφορμή για ένα ρεσιτάλ αστικής βλακείας και λύσσας ενάντια στην έννοια της απεργία συνολικά, τους αγώνες της τάξης μας.
Ενα από τα αφανή-επιφανή τρολ του Μαξίμου ανέλυσε τη «λαϊκή οργή και απαίτηση» που εισέπραξε η… ΚΝΕ!
Τα αντανακλαστικά θείτσας – χωροφύλακα κάνουν το δεξιό τρολ να βλέπει παντού κομμουνιστές –εδώ το κάνουν με τον Τσίπρα, πόσο μάλλον αν δουν κόκκινα σημαιάκια. Εκτός και αν «μπερδεύτηκε» επίτηδες, για να δημιουργήσει εντυπώσεις.
Η ΚΝΕ πήρε μια καλή γεύση για το τι σημαίνει «λαϊκή οργή» και «λαϊκή απαίτηση». Εναντίον της βεβαια, αλλά τι να κάνουμε σύντροφοι; Η ζωή συνήθως δεν συμφωνεί με ιδεοληψίες του 1900. Και αυτό απεδείχθη περίτρανα από την αναστολή της απεργίας. pic.twitter.com/l1iT6oh7iC
— Georgy Zhukov ☭ (@GeorghyZhukov) June 3, 2021
Κι αν ένα τρολ έχει περίπου το ακαταλόγιστο, τα επαγγελματικά site δεν έχουν τέτοιο άλλοθι.
Κατάφεραν όμως να ανακαλύψουν το ΠΑΜΕ και μαζί τον πάτο του βαρελιού της προβοκάτσιας, πριν αρχίσουν να σβήνουν όσα αντέγραψαν από την «Ομάδα Αλήθειας» της ΝΔ.
Όταν η @omadaalithias γίνεται ομάδα καρπαζοεισπρακτορων και κατεβάζει τουιτ pic.twitter.com/oIqVyngBZb
— ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΙΓΑΛΕΩ (@christosaigaleo) June 3, 2021
Οι δεξιοί δημοσιολόγοι μπορεί να συναγωνίζονται σε βλακεία τη Λατινοπούλου, είναι όμως αρκετά έξυπνοι για να βρίσκουν πάτημα και να πανηγυρίζουν για ό,τι θεωρούν νίκη της τάξης τους –ή ήττα της δικής μας.
Η ανακοίνωση του ΠΑΜΕ απαντά πολύ σωστά στις βρωμιές τους, τα fake news και τη φτηνή προβοκάτσια, τονίζοντας πως εν προκειμένω «μικρή σημασία έχει» ότι η ΠΕΝΕΝ δε συσπειρώνεται στο ΠΑΜΕ, γιατί η στόχευσή τους είναι συνολική.
Οι μόνοι που χαίρονται με τέτοιες εικόνες είναι οι παθιασμένοι –και μπουκωμένοι με χρήμα– υπερασπιστές της κυβέρνησης και της αστικής τάξης, που χαιρέτισε το έκτρωμα του Χατζηδάκη.
Αφού το λύσαμε αυτό όμως, πρέπει να απαντήσουμε και στο δεύτερο ερώτημα του τίτλου της ανάρτησης:
Ποιος χαίρεται και ποιος φταίει για μια απεργία χωρίς απεργούς;
Οσοι πετάνε κορώνες για «απεργίες – τουφεκιές», καλό είναι να διδαχτούν από όσα έγιναν σήμερα και να αποκτείουν στοιχειώδη γείωση με την πραγματικότητα.
Οσοι έχουν για ψωμοτύρι το σύνθημα για «απεργία διαρκείας», καλό είναι να έχουν στοιχειώδη διάρκεια στις απεργίες που οργανώνουν και να μην τις αφήνουν να ευτελιστούν, δίνοντας πάτημα στα τρολ της ΝΔ.
Η οργάνωση μιας απεργίας δεν είναι παίξε – γέλασε.
Η απεργία γενικώς δεν είναι παιχνιδάκι, πολλώ δε μάλλον μικροκομματικό παιχνιδάκι για να «την βγεις από τα αριστερά» στο ΠΑΜΕ, που έχει παρακάμψει δεκάδες φορές το γραφειοκρατικό βαρίδιο της ΓΣΕΕ, έχει οργανώσει δεκάδες απεργίες και είναι μπροστά στην οργάνωση κάθε εργατικού αγώνα, για να βάλει εμπόδια στην πολιτική τους.
Η απεργία χρειάζεται περιφρούρηση και αυτή δεν εξαντλείται στα παιδιά με τα κοντόξυλα, αλλά είναι πρωτίστως έννοια πολιτική.
Σημαίνει πρωτίστως να παλεύεις για τη μαζικότητα του αγώνα σου και να τον προστατεύσεις από φαιδρές εικόνες που μπορούν εύκολα να γυρίσουν μπούμερανγκ για την υπόθεση που υπερασπίζεσαι.
Η απεργία σημαίνει να συσπειρώνεις εργάτες στους χώρους δουλειάς και να αλλάζεις συνειδήσεις με όπλο τον αγώνα που σπάει το απόστημα της ακινησίας και της καταθλιπτικής σιωπής.
Σημαίνει πάνω από όλα γείωση –προτού πάρουμε φόρα για την απογείωση.
Και όποιος δεν έχει τέτοια σε χώρους δουλειάς, καλό είναι να έχει τουλάχιστον μια γείωση στην πραγματικότητα, προτού εκτοξεύσει κορόνες προς εσωτερική κατανάλωση και εντυπωσιοθηρία.
Αυτά και τέλος. Τα πιο σημαντικά και δύσκολα είναι μπροστά μας.
Ολοι στον αγώνα για την οργάνωση της απεργίας στις 10 Ιουνίου. Και να είστε βέβαιοι πως δε θα είναι η μόνη…
Πηγή: Κατιούσα
