Ποιος επενδύει στο φασισμό; (Μέρος 1ο)
Υπάρχουν μερικές καταστάσεις στην ιστορία που προϊδεάζουν για τα όσα έρχονται, για τα όσα πρόκειται να ακολουθήσουν.
Η προδιαγραμμένη πορεία, λόγου χάρη, ενός πολιτικού συστήματος που βρίσκεται σε αποσύνθεση, σε αμηχανία, σε παρακμή.
Ετούτο το σύστημα περνά μια εποχή λεονταρισμών που συνήθως φέρνουν στο προσκήνιο ασήμαντους «καραγκιόζηδες» (ζητώ συγγνώμη για την προσβολή στον ευφυέστατο Καραγκιόζη αλλά, δυστυχώς, είναι η μόνη παραβολή που ταιριάζει στην εδώ περίπτωση).
Εκείνοι που:
«θα έσχιζαν τα μνημόνια, που θα τα καταργούσαν με ένα νόμο και ένα άρθρο, που θα έβαζαν τις αγορές να χορεύουν…»,
διαπομπεύουν τον εαυτό τους και το λαό που τους στήριξε και γίνονται οι αφοσιωμένοι διεκπεραιωτές των συστημάτων και των πολιτικών που λίγο πριν καταδίκαζαν.
Ολόγυρα σε αυτούς, για να συμπληρωθεί το σκηνικό και να αποκτήσει «βάθος» συνωστίζονται μικρότερης εμβέλειας «καραγκιόζηδες», προερχόμενοι είτε από το Χάρβαρντ, είτε από τον κόσμο των κακών μαγισσών («να βγάλει καρκίνο…», αν θυμάστε).
Αυτό το σκηνικό του θεάτρου σκιών των «καραγκιόζηδων» έχει όμως ημερομηνία λήξης.
Η χρησιμότητά του ολοκληρώνεται, η αποστολή την οποία ανέλαβε εξετελέσθη.
Τα λάβαρα της πολιτικής, της μαζικής αντίστασης ξεσκίστηκαν και ξεφτιλίστηκαν, η λεηλασία, η εκμετάλλευση και η μιζέρια έγιναν θεσμικές έννοιες και «νόμιμες» καταστάσεις, η πρόσδεση στις υποθέσεις των ισχυρών εγγράφηκε ως δουλική πραγματικότητα.
Τι άλλο να τους ζητήσει κανείς;
Όταν τίποτε άλλο δεν μπορεί να σου δώσει το σύστημα τότε, πολύ απλά, το αλλάζεις.
Χρειάζονται πλέον νέα εργαλεία για να ποδηγετηθούν οι πολλοί, όσοι στενάζουν κάτω από το βάρος των απάνθρωπων πολιτικών του κεφαλαίου.
Πέρα από τους «καραγκιόζηδες» χρειάζεται πλέον κάτι άλλο, κάτι «βαρύτερο». Ίσως να μην ήρθε ακόμα η ώρα των «σωτήρων», οπωσδήποτε όμως εντατικά προετοιμάζεται.
Ο ναζισμός, ο νέο-ναζισμός αν προτιμάτε, εγγράφεται στο πολιτικό σκηνικό με κάθε τρόπο, με κάθε μέσο, με κάθε κίνηση.
Δεν πρόκειται μόνο για τη διαμέσου των «εθνικών» σχολικών καταλήψεων απόπειρα δημιουργίας ταγμάτων εφόδου.
Από την κορυφή του κράτους, ως το πιο ασήμαντο πεδίο της κοινωνικής λειτουργίας η προσπάθεια είναι πλέον ορατή και ψηλαφήσιμη.
Αίφνης, για παράδειγμα, εμφανίστηκε ένας πολύ παράξενος θεσμός.
«Τμήμα Προστασίας του Κράτους και του Δημοκρατικού Πολιτεύματος»,
το όνομα που φέρει.
Ανήκει στην Κρατική Ασφάλεια και αναβαθμίστηκε, ως προς τις δικαιοδοσίες του με το Π.Δ. 7/2017 (ΦΕΚ 14Α/9-2-2017).
Στην περίπτωση που έχετε απορία για τους πολιτικούς που αναβάθμισαν το Τμήμα αυτό, οι υποψίες σας είναι σωστές:
Ετούτο το θεσμικό ανάχωμα στις λαϊκές κινητοποιήσεις αναβαθμίστηκε από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.
Στην περίπτωση που έχετε απορία για τις «απειλές εναντίον του Κράτους» που διαχειρίζεται η εν λόγω υπηρεσία, πάλι οι υποψίες σας επιβεβαιώνονται:
Ύψιστος κίνδυνος για το Κράτος και τη Δημοκρατία είναι οι όποιες κινητοποιήσεις εναντίον των πλειστηριασμών.
Να είμαστε βέβαιοι ότι στην πορεία θα βρεθούν πλήθος ανάλογες απειλές….
Πρόκειται για μέτρα θεσμικής θωράκισης της κορυφής.
Κάτι σαν το «Ιδιώνυμο» το οποίο επιστράτευσε η «φιλελεύθερη» κυβέρνηση του Ελευθερίου Βενιζέλου λίγο πριν λήξει η εποπτεία της Κοινωνίας των Εθνών στην χώρα και αναλάβουν οι «εθνικές κυβερνήσεις» τη διαχείριση της εξαθλίωσης των λαϊκών στρωμάτων που η μικρασιατική περιπέτεια είχε γεννήσει.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα όμως δεν εντοπίζεται εκεί.
Η μεθοδικότητα με την οποία η άρχουσα τάξη εφαρμόζει πρακτικές μαζικής δηλητηρίασης της σκέψης των νέων παιδιών και εμφύτευση σε αυτή κάθε αντι-λαϊκού, αντι-δημοκρατικού, νέο ή παλαιο-ναζιστικού και οπωσδήποτε αντικομμουνιστικού στοιχείου είναι εντυπωσιακή σε όγκο και σε παρουσία.
Ας πάρουμε την περίπτωση όπου ένας νέος άνθρωπος επιθυμεί να μάθει τι συνέβη στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ποιος πολέμησε ποιον, γιατί τον πολέμησε, με ποιον τρόπο πολέμησε, τι συνέβη στους λαούς, τι συνέβη στους Εβραίους, τι ήταν η Αντίσταση και όλα τα συναφή.
Ο νέος αυτός άνθρωπος, πολύ σωστά ποιών, θα καταφύγει είτε σε βιβλιοθήκη, είτε σε βιβλιοπωλείο για να πάρει τις απαντήσεις που επιθυμεί. Το τι θα βρει σε αυτές είναι το ζήτημα.
Τα τελευταία 10-15 χρόνια τα τέσσερα στα πέντε βιβλία που κυκλοφορούν με θέμα το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και τα περί αυτόν, ανήκουν σε μια παρα-επιστημονική «σχολή» (ας την πούμε έτσι) ιστοριογραφίας που συνοπτικά ονομάζουμε αναθεωρητική.
Ακόμα χειρότερα είναι τα πράγματα στο χώρο του λεγόμενου «ιστορικού μυθιστορήματος» που πραγματοποιεί κολοσσιαίες, για τα μέτρα της μη αναγνωστικής εποχής μας, κυκλοφορίες.
Στο ελληνικό εκδοτικό στερέωμα οι βασικοί εκπρόσωποι του αναθεωρητικού ρεύματος πλέον κυριαρχούν.
Πρόσφατα στην Κρήτη έγινε θλιβερά γνωστό το έργο οι ημέρες του Χάιντς Ρίχτερ.
Είναι εκείνος που κατηγόρησε το λαό της Κρήτης ότι:
«Έφερε τη βαρβαρότητα» στον πόλεμο διαπράττοντας, ερήμην του «Διεθνούς Δικαίου» αποτρόπαια εγκλήματα σε βάρος των Γερμανών αλεξιπτωτιστών.
Εκτός από το θλιβερά γνωστό βιβλίο του για τη «μάχη της Κρήτης», έχουν πρόσφατα μεταφραστεί και εκδοθεί στη χώρα μας άλλα έξι ενώ παλαιότερα τουλάχιστον άλλα τρία.
Χωρίς αμφιβολία πρόκειται για μια έντονη παρουσία στον ελληνικό εκδοτικό χώρο, ιδιαίτερα στην εποχή των ισχνών αγελάδων που ο τελευταίος περνά.
Ένας εξωτερικός απληροφόρητος παρατηρητής θα νόμιζε ότι πρόκειται για τον «εθνικό ιστορικό» της χώρας μας με άποψη στα πάντα, από το Κυπριακό, ως τη Μικρασιατική Εκστρατεία.
Υπάρχουν όμως και χειρότερα. Ποιος θα περίμενε στη χώρα μας, ο πιο αμφιλεγόμενος «ιστορικός» του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου,
ο Νταίηβιντ Ίρβιγκ (David Irving) να έχει δει το σύνολο σχεδόν των βιβλίων του να μεταφράζεται και να εκδίδεται στη χώρα μας.
Οκτώ (!) βιβλία του κου Ίρβιγκ έχουν εκδοθεί από αξιοπρεπείς ελληνικούς εκδοτικούς οίκους – Γκοβόστης, Ιωλκός– ανάμεσα στα 2003 και στα 2017.
Για να μείνουμε στον χώρο «ιστορικών» που έχουν στιγματιστεί από τη διεθνή επιστημονική κοινότητα των ιστορικών ή και έχουν ποινικά καταδικαστεί (ενίοτε και φυλακιστεί),
ας αναφερθούμε στην περίπτωση του Έρνστ Νόλτε (Ernst Nolte, ελληνική έκδοση 2015) και του Νόρμαν Νταίηβις (Norman Davies).
Από εκεί και πέρα ολοένα και πιο συχνά εμφανίζονται στις προθήκες των βιβλιοπωλείων έργα λιγότερο προβεβλημένων συγγραφέων της ίδιας ποιότητας και των ίδιων προθέσεων και επιδιώξεων:
Bessel Richard, Merridale Catherine, Sajer Guy, Conquest Robert και πολλοί άλλοι.
Οφείλω να σημειώσω εδώ ότι οι εκδοτικές ετούτες εμμονές δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό φαινόμενο και ίσως να μην οφείλονται σε κάποια συνειδητή πρόθεση των εκδοτών να προβάλουν απόψεις και ιδέες ενίοτε εξαιρετικά συγγενικές ως προς αυτές που εκφράζει η «Χρυσή Αυγή».
Απλά πρόκειται για βιβλία που διαφημίζονται, που ανήκουν σε αυτό που λέμε ελληνικά «mainstream» που πουλάνε και, ως εκ τούτου μεταφράζονται για να πουλήσουν και αλλού.
Από την άλλη πλευρά καθώς οι μηχανισμοί προμήθειας βιβλίων από τις πανεπιστημιακές, δημόσιες ή σχολικές βιβλιοθήκες στηρίζονται πλέον στα περίφημα «προγράμματα» με ειδικούς όρους και προθεσμίες, τα βιβλία αυτά κατακλύζουν τους χώρους ανάγνωσης και μελέτης.
Μια επίσκεψη στα σχετικά με το θέμα ράφια της όποιας πανεπιστημιακής βιβλιοθήκης ή σπουδαστηρίου θα σας πείσει καλύτερα για το τι εννοώ.
Ένας νέος ερευνητής, ένας φοιτητής ή μαθητής που θέλει να διαβάσει για το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο θα περάσει υποχρεωτικά από αυτά τα βιβλία.
Η κεντρική ιδέα όλων αυτών των – ιδεολογικά, πολιτικά, εμπορικά, ίσως και άμεσα οικονομικά – «επιδοτούμενων» εκδόσεων είναι η προοδευτική αποκάθαρση του φασισμού και του ναζισμού –ιδιαίτερα της ναζιστικής Γερμανίας– από τα εγκλήματα πολέμου
και η απόδοση των όσων εγκληματικών συνέβησαν στον τρομερό αυτό πόλεμο στη Σοβιετική Ένωση, την Αντίσταση και τους κομμουνιστές.
Πρόκειται για την ακύρωση και την ανατροπή των δικών της Νυρεμβέργης και όλων των φρικαλεοτήτων που συνάδουν με το ναζιστικό φαινόμενο.
Ολοκληρώνεται με το 2ο Μέρος
Πηγή: Κατιούσα
