Περιμένοντας τους βαρβάρους! («Συμμάχους»)
Καλώς τα δεχτήκαμε…
Πώς και πώς περιμένει η κυβέρνηση να υποδεχτεί την ερχόμενη Παρασκευή τον αρμόδιο για την Ενέργεια υφυπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, Φράνσις Φάνον, στο πλαίσιο της συμμετοχής των ΗΠΑ στην τριμερή Ελλάδας – Κύπρου – Ισραήλ (κατασκευή αγωγού «East Med»).
Ποια είναι η αποστολή του κατά το Στέιτ Ντιπάρτμεντ;
«Να προωθήσει περαιτέρω την ενεργειακή διαφοροποίηση για κοινή ευημερία και ασφάλεια στην ευρύτερη περιοχή»
και
«Για να ενθαρρύνει συζητήσεις για το πώς οι χώρες μπορούν να αξιοποιήσουν την ενεργειακή συνεργασία για ενισχυμένη περιφερειακή σταθερότητα»,
στο φόντο και του πρόσφατου «Φόρουμ για το Φυσικό Αέριο στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο», που όλως τυχαίως εξετάζεται να αναβαθμιστεί σε «διεθνή οργανισμό».
Αν θέλει δε κανείς να δει πώς μεταφράζονται αυτά τα καλέσματα «συνεργασίας» μέσα από το πρίσμα των σχεδιασμών ΗΠΑ – ΝΑΤΟ (αλλά και του Ισραήλ) που υπηρετεί η κυβέρνηση ΝΔ, σε συνέχεια αυτής του ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί να ανατρέξει στις δηλώσεις του πρωθυπουργού από την Κύπρο.
Κάνοντας την πλέον επικίνδυνη συσχέτιση που θα μπορούσε, ο Κυριάκος Μητσοτάκης έθεσε τους αμερικανικούς σχεδιασμούς στην περιοχή (για την «ενεργειακή απεξάρτηση» από τη Ρωσία) ως πλαίσιο για μια συμφωνία για το Κυπριακό και τις σχέσεις με την Τουρκία, λέγοντας ότι η επιθετική της στάση:
«Αφορά […] την ίδια την ενεργειακή πολιτική της ΕΕ ως προς την ανάγκη να διαφοροποιήσει τις πηγές Ενέργειας στη λεκάνη της Ανατολικής Μεσογείου».
Αλλά ο πρωθυπουργός δεν είναι ο μόνος που ακούει τα καλέσματα αυτά για «συνεννόηση» γύρω (και) από τον ενεργειακό πλούτο.
Κατά τον Τούρκο υπουργό Άμυνας και:
«Η Τουρκία υποστηρίζει ότι η οριοθέτηση των θαλάσσιων ζωνών στην Ανατολική Μεσόγειο και την Κύπρο, η προάσπιση των ισότιμων κυριαρχικών δικαιωμάτων και ο δίκαιος διαμοιρασμός των πηγών Ενέργειας πρέπει να γίνουν κατόπιν συνεννόησης όλων των παράκτιων χωρών»,
αλλά όλα αυτά χωρίς «τετελεσμένα» και καταπάτηση των «δικαιωμάτων» της, τις πάγιες δηλαδή διεκδικήσεις της σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων Ελλάδας και Κύπρου.
Και αν μάλιστα (κατά τον Ακάρ πάντα):
«Το καταλάβουν μια ώρα αρχύτερα όλες οι πλευρές και προσαρμόσουν αναλόγως τις ενέργειές τους τόσο το καλύτερο για όλους…»
Αν πλάι σε αυτά βάλει κανείς και δηλώσεις όπως π.χ. της πρέσβειρας του Ισραήλ πως:
«Η Τουρκία είναι ένας σημαντικός παίκτης και δεν μπορεί να αγνοηθεί. Και θα πρέπει κάπως να βρούμε ένα σχήμα μέσω του οποίου θα συνεργαζόμαστε…»
ή του Προέδρου της Κύπρου Ν. Αναστασιάδη ότι:
«Το δίκτυο συνεργασιών που έχουμε αναπτύξει δεν στρέφεται εναντίον κανενός και δεν αποκλείει καμιά των γειτονικών μας χωρών. Τουναντίον, θεσμοθετεί τη συνεργασία»,
ε, τότε δεν θέλει και πολλή φαντασία:
Τα σχέδια των επικίνδυνων «διευθετήσεων» σε βάρος των λαών είναι έτοιμα και περιμένουν τις «υπογραφές»…
Τα παραμύθια περί «τουρκικής απομόνωσης» συνεχίζονται
Η Τουρκία αποκλείστηκε από το πρόγραμμα των «F-35», γεγονός που αξιοποιήθηκε από την κυβέρνηση της ΝΔ στην προσπάθεια εφησυχασμού του λαού απέναντι στην επιθετικότητα της γείτονος, με την τόνωση του αφηγήματος περί «απομονωμένης και αδύναμης» Τουρκίας, επιχείρημα που αναπαρήγε επανειλημμένα και ο Γ. Κατρούγκαλος του ΣΥΡΙΖΑ.
Παρ’ όλα αυτά, πριν λίγες ημέρες, η πρεσβεία των ΗΠΑ στην Τουρκία ανακοίνωσε την παραλαβή τεσσάρων ακόμα πολεμικών ελικοπτέρων «CH-47F Chinook» από το στρατό, σχολιάζοντας πως:
«Κατέχει πλέον 11 από τα νεότερα και πιο σύγχρονα ελικόπτερα βαρέος φορτίου».
Λαμβάνοντας υπόψη και το γεγονός ότι η Τουρκία εισήγαγε στρατιωτικό εξοπλισμό συνολικής αξίας 184,1 εκατομμυρίων ευρώ από τη Γερμανία, μόνο τους πρώτους 4 μήνες του τρέχοντος έτους, μπορεί κάποιος να αντιληφθεί το μέγεθος των παζαριών που διαδραματίζονται μεταξύ Τουρκίας και ΝΑΤΟ – ΗΠΑ – ΕΕ.
Με το ένα χέρι υπογράφονται συμφωνίες για εξοπλιστικά – μαμούθ και με το άλλο «χαϊδεύονται» με κυρώσεις τις οποίες οι ελληνικές κυβερνήσεις πλασάρουν ως χτυπήματα που υποτίθεται θα γονατίσουν την τουρκική επιθετικότητα.
Τα επικίνδυνα αυτά πάρε – δώσε, στα οποία εμπλέκουν όλο και περισσότερο οι ελληνικές αστικές κυβερνήσεις τη χώρα, μόνο κινδύνους μπορούν να εγκυμονούν για το λαό.
Πηγή: Ριζοσπάστης
