Παράδεισος και κόλαση – Οι δύο όψεις του πλανήτη Γη
Από την μια…
— Στις ΗΠΑ, σχεδόν ένας στους πέντε κατοίκους (κάπου 45 εκατομμύρια ψυχές) ζει κάτω από το όριο της φτώχειας.
— Στην Ελλάδα, σύμφωνα με στοιχεία της Unicef για το 2016, περισσότερα από τα μισά παιδιά ζουν σε συνθήκες υλικής αποστέρησης.
— Στην Ισπανία, το κράτος ανέλαβε να διασώσει την αμαρτωλή τράπεζα Bankia, φορτώνοντας τις πλάτες των πολιτών με 32 δισεκατομμύρια ευρώ.
— Στη Γερμανία, σχεδόν ένας στους τέσσερις εργαζόμενους ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, αναλογία πρωτοφανής για ανθρώπους που δεν είναι άνεργοι, γεγονός που πιστοποιεί τον εξευτελισμό της αμοιβής της εργασίας.
— Στη Μεγάλη Βρεττανία, σχεδόν δυο στους τρεις πολίτες δηλώνουν ότι δυσκολεύονται – λιγότερο ή περισσότερο – να εξυπηρετήσουν με συνέπεια τις οικογενειακές τους υποχρεώσεις.
— Στη Βουλγαρία, το 2012, ο υπουργός οικονομικών και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Σίμεον Τζάνκοφ παρέδωσε την ηλεκτρική ενέργεια σε ξένους επενδυτές, γεγονός που αύξησε τους λογαριασμούς των νοικοκυριών σε ύψη μεγαλύτερα από την χορηγούμενη βασική σύνταξη.
— Περισσότεροι από τους μισούς κατοίκους του πλανήτη, οι οποίοι υποφέρουν από έλλειψη βασικών αγαθών (τροφή, νερό κλπ) ζουν σε περιοχές πλούσιες αλλά ρημαγμένες από την εκμετάλλευση ή τους πολέμους.
Από την άλλη…
— Στις ΗΠΑ, οι διευθυντές των είκοσι μεγαλύτερων εταιρειών, οι οποίες δραστηριοποιούνται στον χώρο των επενδυτικών αμοιβαίων κεφαλαίων, έχουν μέση μηνιαία αμοιβή κάτι λιγότερο από εκατό εκατομμύρια δολάρια.
— Στην Ελλάδα, σύμφωνα με στοιχεία της Κομμισσιόν για το 2016, το πλουσιότερο ένα πέμπτο του πληθυσμού έχει συνολικά εισοδήματα 6,5 φορές υψηλότερα από το φτωχότερο ένα πέμπτο.
— Στην Ισπανία, ο μεγαλοκουμανταδόρος της αμαρτωλής τράπεζας Bankia Αουρέλιο Ιθκιέρδο πήρε αποζημίωση λόγω συνταξιοδοτήσεως 7,6 εκατομμύρια ευρώ.
— Στη Γερμανία, η μέση αμοιβή των επί κεφαλής των τριάντα μεγαλύτερων εισηγμένων εταιρειών αυξήθηκε κατά 62% μέσα σε μια πενταετία.
— Στη Μεγάλη Βρεττανία, η περιουσία των χιλίων πλουσιότερων πολιτών τετραπλασιάστηκε κατά την τελευταία εικοσαετία.
— Στη Βουλγαρία, το 2013, ο λαϊκός ξεσηκωμός ανάγκασε τον πρωθυπουργό Μπόικο Μπορίσοφ να αποπέμψει τον υπουργό οικονομικών και αντιπρόεδρο της κυβέρνησής του, ο οποίος προσλήφθηκε αμέσως ως καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ.
— Περισσότερο από το μισό τού παγκόσμιου πλούτου βρίσκεται συγκεντρωμένο στα χέρια μόλις πενήντα χιλιάδων ανθρώπων.
Παράλληλα,
— Ενώ κατά την δεκαετία της κρίσης περισσότεροι από δέκα εκατομμύρια άνθρωποι παγκοσμίως έχασαν τα σπίτια τους λόγω κατασχέσεων, οι λεφτάδες όλου του κόσμου συναγωνίζονται για το πολυτελέστερο σπίτι και το πολυτελέστερο γιωτ.
— Ενώ κατά την δεκαετία της κρίσης η αμοιβή της εργασίας μειώθηκε παγκοσμίως, ο συνολικά παραγόμενος πλούτος (αυτό που αδόκιμα λέμε «παγκόσμιο ΑΕΠ» αυξήθηκε από 63 τρισ. δολάρια σε 74 τρισ. δολάρια, ήτοι κατά 17,5% περίπου.
— Ενώ κατά την δεκαετία της κρίσης αυξήθηκαν κατακόρυφα οι άνθρωποι που προσπαθούν να επιβιώσουν σε συνθήκες φτώχειας, οι εκατομμυριούχοι που καταγράφονται στην περίφημη λίστα Forbes υπερδιπλασιάστηκαν (από 946 το 2007 έφτασαν τους 2.043 το 2017), όπως συνέβη και με την συνολική περιουσία τους (από 3,5 τρισ. έφτασε τα 7,7 τρισ. δολάρια.)
— Ενώ κατά την διάρκεια της κρίσης τα κέρδη των δέκα μεγαλύτερων φαρμακευτικών εταιρειών του πλανήτη αυξήθηκαν σε σημείο να υπερβούν αθροιστικά τα σαράντα δισ. δολάρια ετησίως, η εξαθλίωση των απλών ανθρώπων έγινε αιτία επανεμφάνισης λοιμωδών νοσημάτων εδώ και πολλά χρόνια εξαφανισμένων, ακόμη και σε χώρες του πρώτου κόσμου.
Κι ενώ, όπως δείχνουν όλα αυτά, οι πλούσιοι συνεχίζουν να πλουτίζουν ακόμη και στην περίοδο της κρίσης, η ελπίδα για την πολυθρύλητη παγκόσμια ειρήνη όσο πάει και ξεθωριάζει, γεγονός που συνιστά χαστούκι της Ιστορίας στα μούτρα του Φρήντμαν και του Φουκουγιάμα.
Αντίθετα απ’ ό,τι θα περίμενε κανείς, με δεδομένο ότι τα αίτια όλων των πολέμων είναι οικονομικά, η οπισθοχώρηση του σοσιαλισμού και η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση κάθε άλλο παρά μείωσαν τις συγκρούσεις.
Οπως σημείωνε εδώ και 70 χρόνια ο πολιτειακός οικονομολόγος Κλάρενς Έντγουιν Αίυρες στο έργο του «Το θείο δίκαιο του κεφαλαίου», μπορεί οι πόλεμοι να οφείλονται στην επιθανάτια αγωνία του καπιταλισμού αλλά ταυτόχρονα παρατείνουν αυτή την αγωνία.
Ετσι, λοιπόν, όσο κι αν πολλοί επιμένουν να την θεωρούν ουτοπική, η μόνη ελπίδα να αντιστραφεί η κατάσταση είναι να επαναστατήσουν οι πολλοί κατά των ελαχίστων και να επιβάλουν τις αξίες που περιλαμβάνονται στον απλό όρο ανθρωπιά, τις αξίες που δεν συνάδουν με την καπιταλιστική βαρβαρότητα, τις αξίες που απορρίπτουν με τα βδελυγμίας την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Μπορεί κάτι τέτοιο να φαντάζει από εξαιρετικά δύσκολο μέχρι αδύνατο αλλά γίνεται πανεύκολο υπό την προϋπόθεση ότι οι πολλοί θα συνειδητοποιήσουν την δύναμή τους και θα πάψουν να ονειρεύονται την έλευση ενός μεσσία που θα τους πάρει από το χέρι και θα τους οδηγήσει στην γη της επαγγελίας.
Στο κάτω – κάτω, αν κάτι θα έπρεπε να θεωρείται αδύνατο, αυτό είναι η συγκέντρωση του παγκόσμιου πλούτου στα χέρια μερικών χιλιάδων ανθρώπων και όχι η διανομή του σ’ εκείνους που τον παράγουν.
Κάνω λάθος;
Πηγή: Cogito Ergo Sum
(Σκέφτομαι άρα υπάρχω)
