Η παιδική ηλικία και τα όρια του νόμου!
Όταν η σχέση δεν είναι μεταξύ ίσων, είναι σχέση εξουσίας, όχι έρωτα!
Με αφορμή συζήτηση που με προβλημάτισε για την παιδική ηλικία και για τα όρια του νόμου.
Προσωπικά τους Νόμους δεν τους γνωρίζω, ούτε είναι το πεδίο μου.
Ούτε μπορώ να ξέρω τι σκεφτόταν ο νομοθέτης όταν όριζε ότι ένα παιδί 14 χρονών είναι ανώριμο να αποφασίσει αν θα έχει ερωτικές σχέσεις, αλλά έναν χρόνο μετά έχει κάνει τέτοια άλματα ωρίμανσης που έχει το δικαίωμα να διαχειριστεί ένα τόσο λεπτό και σημαντικό θέμα.
Ωστόσο, για να καταλάβουμε τι σημαίνει 15 χρονών, ας θυμηθούμε λιγάκι πώς ήμασταν οι ίδιοι σε αυτή την ηλικία.
Δεν ξέρω αν μεγάλωσα αργότερα ή νωρίτερα από τον μέσο όρο. Αυτό που ξέρω είναι, ότι τότε δεν είχα καμία έγνοια να προστατεύσω τον εαυτό μου από τίποτα.
Μεγάλωνα στην αγκαλιά της οικογένειάς μου, που με προστάτευε και με αγαπούσε (ακόμα το ίδιο κάνει, ευτυχώς!).
Έμοιαζα μεγαλύτερη, κι αυτό δημιουργούσε πάντα παρεξηγήσεις. Ωστόσο, όποιος μεγαλύτερος με προσέγγιζε, μόλις άκουγε την ηλικία μου έφευγε τρέχοντας.
Ενώ η αφέλειά μου ήταν παροιμιώδης, απότοκο μιας ζωής εξαιρετικά φροντισμένης και τρυφερής στο πατρικό σπίτι, ο κόσμος είχε τη βασική νοημοσύνη και ευπρέπεια να καταλάβει ότι:
Ένα πλάσμα στα δεκαπέντε του χρόνια ήταν πολύ άγουρο ακόμα για να αντέξει τους κλυδωνισμούς που φέρνει σε έναν άνθρωπο η απαρχή προσωπικών σχέσεων.
Σε έναν βαθμό ήμουν τυχερή, που δεν συνάντησα διεστραμμένους ανθρώπους.
Από ένα σημείο και μετά, όμως, σκέφτομαι ότι οι περισσότεροι άνθρωποι που συνάντησα δεν μπήκαν ποτέ στον προβληματισμό να αναρωτηθούν περί του νομίμου ή παρανόμου του πράγματος.
Ήταν ηθικά απαγορευμένο, ήταν ντροπιαστικό, ήταν απαράδεκτο για τους ίδιους να προσεγγίσουν μια 15χρονη.
Αυτή η ηλικία θεωρούνταν τόσο πρώιμη, τόσο κοντά στην παιδική, που το μόνο σχόλιο που θυμάμαι να κάνουν οι περισσότεροι, κάνοντας μικρά βήματα προς τα πίσω, ήταν:
«Συγγνώμη, μοιάζεις μεγαλύτερη».
Καταλαβαίνω ότι τα χρόνια έχουν περάσει, τα πράγματα έχουν αλλάξει, τα παιδιά μεγαλώνουν πιο γρήγορα.
Δέχομαι ότι στην κοινωνία της πληροφορίας, τα ερεθίσματα είναι τόσο πολλά που ο σημερινός 15χρονος δεν αντιστοιχίζεται με τον 15χρονο του χθες, πολύ περισσότερο του προχθές.
Παρόλα αυτά, απορώ
Απορώ με μας, τους ενήλικους που προβληματιζόμαστε για το αν ο έφηβος είναι ώριμος ή όχι! Μα να ήταν ώριμος δεν θα ήταν έφηβος!
Απορώ που προβληματιζόμαστε για το αν ο ενήλικας έχει δικαίωμα να προσεγγίζει ερωτικά ένα παιδί στην εφηβεία ή όχι!
Απορώ με εκείνους που δεν έχουν τα εσωτερικά φρένα που θα τους απαγορεύσουν να κοιτάξουν έναν έφηβο με ερωτική ματιά και ψάχνουν να βρούν τους νόμους και τα τερτίπια τους για να ορίσουν το σωστό και το λάθος!
Υποτίθεται, ότι μεγαλώνοντας αυτό που καταφέρνουμε είναι να γνωρίζουμε το σωστό και να το επιλέγουμε έναντι του λάθους, δίχως να χρειάζεται να έχουμε τον μπαμπούλα – νόμο πάνω από κεφάλι μας!
Απορώ ακόμα και για τη χρήση του όρου «ερωτική σχέση». Θα έπρεπε να ξέραμε, ότι οι προσωπικές σχέσεις για να είναι ερωτικές πρέπει να είναι σχέσεις μεταξύ ίσων.
Όταν η σχέση δεν είναι μεταξύ ίσων, είναι σχέση εξουσίας, όχι έρωτα.
