Παιδιά χωρίς ανάμνηση και δίχως νοσταλγία!
Φαντάσου αυτούς, που όταν μεγαλώσουν δεν θα νιώθουν καμία νοσταλγία για τα παιδικά τους Χριστούγεννα, δεν θα έχουν ανάμνηση από καμία πόρτα, από κανέναν γονιό…
Μπαίνω ξανά, μετά από καιρό, στο σπίτι που μεγάλωσα.
Ανοίγω την αυλόπορτα και ακούω εκείνο το τρίξιμο, τον ήχο που πρόδιδε πάντα τον ερχομό του πατέρα από τη δουλειά, λίγα βήματα πριν φτάσει να ακουστεί το κλειδί του στην είσοδο.
Κλείνω τα μάτια και μετρώ τα βήματα.
Σ΄ αυτό το σπίτι ξέρω κάθε πετραδάκι από τα πολύχρωμα μωσαϊκά του, κάθε γραμμή στα παλιά του τζάμια, κάθε λακκάκι στα μαρμάρινα σκαλοπάτια του.
Κλείνω τα μάτια και περπατώ, βήμα το βήμα πίσω στα χρόνια…
Κάθομαι ξανά στο πρώτο μου γραφείο και σαν να ακούω τη μάνα μου να μας φωνάζει όλους για φαγητό.
Η ΕΡΤ παίζει εκείνο το σήμα των διαφημίσεων και ο αδερφός μου γρατζουνάει την κιθάρα του και τραγουδάει, ξανά και ξανά, κάποιο ρεφρέν του Άσιμου.
Τα πατρικά μας σπίτια δεν είναι τα ντουβάρια τους, ούτε τα έπιπλα, ούτε τα πράγματά τους.
Είναι η μυρωδιά τους από τα σώματα και τις αναπνοές των ανθρώπων μας.
Είναι οι ήχοι τους, από τα βήματα εκείνων.
Είναι το τρίξιμο της πόρτας που γινόταν το σινιάλο για να κλείσω εσπευσμένα το τηλέφωνο με τον συμπαθέστατο συμμαθητή μου.
Φαντάσου, λέει, όσο μεγάλωνες να μην είχες ποτέ στολίσει ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο.
Φαντάσου η μάνα σου να μην είχε μια κουζίνα για να σου φτιάξει το αγαπημένο σου γλυκό, να μην είχε ένα κιλό ζάχαρη και λίγο αλεύρι.
Φαντάσου, λέει, αντί για τη δική της φωνή να σε καλεί στο τραπέζι να άκουγες ξένες φωνές να σου λένε να πάρεις την καραβάνα σου και να στηθείς στην ουρά για το συσσίτιο.
Φαντάσου, να ήσουν σίγουρος από την αρχή, από το πρώτο σου γάλα, ότι δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης.
Φαντάσου να μεγάλωνες δίχως φαντασία, δίχως προσμονή για διακοπές.
Φαντάσου αυτούς, που όταν θα μεγαλώσουν δεν θα νιώθουν καμία νοσταλγία για τα παιδικά τους Χριστούγεννα, δεν θα έχουν την ανάμνηση από καμία πόρτα, ίσως και από κανέναν γονιό…
