Τα παιδιά με το κόκκινο γαρύφαλλο στο μέρος της καρδιάς!
Ένα πολιτιστικό – πολιτικό τριήμερο στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ
«Καλά… Δεν βαρέθηκες; Πάλι τα ίδια. Κι αν κατάλαβα καλά… πάλι στο ίδιο έργο θεατές; Στα Κνιτάκια; Δεν λέει… Μια φορά λάθος …για πάντα λάθος; Είπαμε, δεν λέει… Και με το συμπάθιο, δηλαδή. Άσε…»
Ομολογώ πως δεν ξαφνιάστηκα, ούτε που ένοιωσα άβολα από το – φως φανάρι – απαξιωτικό σχόλιο και τους χαρακτηρισμούς – δήθεν – συμπάθειας του καλοπροαίρετου φίλου… συνέλληνα. Γεμάτη η πατρίς Ελλάς.
Και δεν είναι, φαντάζομαι, προς εμένα μόνο ο τέτοιος και ο όποιος σκεπτικισμός για την ακολουθία και την συνέπεια της μνήμης…
Η ΚΝΕ (σχολείο ονείρων και ρεαλισμού… γνωστό τοις πάσι) διοργανώνει για 45η φορά – 19, 20, 21 του Σεπτέμβρη – στο Πάρκο Τρίτση γιορτή πολιτισμού και ιδεολογικό-πολιτικής ενημέρωσης.
Με σεμνότητα, με σοβαρότητα, με ενδελέχεια, με ευθύνη. Όπως το συνηθίζει…
Για τους νέους …και τους λιγότερο νέους. Τους νεοπροσήλυτους και τους βετεράνους. Ή, τέλος πάντων για όλους αυτούς που δεν φοβούνται, όπως λένε, να μπούνε, στην βάρκα.
Κι ας μιλάνε τα δελτία καιρού για μποφόρια… Αρκεί …ο σκοπός.
Και η γιορτή (αγαπητική πάνω από όλα) να γίνεται κοντά μας… Από Αγίους Αναργύρους μισό τσιγάρο (τσιγάρο …μα, τι λέω!) δρόμο.
Στο Πάρκο Τρίτση.
Μοναδική, το χρόνο, ευκαιρία καθαριότητας, στη βαρβαρότητα της εγκατάλειψης του.
Με την καθοριστική, ασφαλώς, αποκλειστική, ασφαλώς, συμβολή και δουλειά των παιδιών, της ΚΝΕ.
Και τα θέματα, είπαμε, ενδιαφέροντα και πολύπλευρα.
Και οι παρουσιάσεις -«το κενό υπάρχει, όσο δεν πέφτεις μέσα του» (Οδ. Ελύτης) – διαδραστικές. Το ίδιο και οι αναλύσεις. Για να τα καταλαβαίνουμε όλοι όλα. Απλά πράγματα.
Γιατί για γιορτή «ευφρόσυνον» μιλάμε. Δρόμους σποράς…
Και ο πολιτισμός, σχεδόν σε όλες του τις εκφάνσεις, παρών. Εικαστικά, θέατρο, βιβλία, μουσική.
Κάτω από ένα ξέσκεπο, αβάσταχτα γαλάζιο, ουρανό. Και ένα φεγγάρι «άγρυπνο». Αγκαλιά με την ανεμολύπη των δεκαοχτώ χρονώ. Στον Πύργο… (Για όσους με ξέρουν αυτό).
Όλα γιορτινά στην ευγενική γιορτή των παιδιών.
Το Γούντστοκ (Woodstock), πενήντα χρόνια πριν, άλλη γιορτή αυτό – μια αυθόρμητη στιγμή στις γιορτές αμφισβήτησης.
Τα γεγονότα: Στο Βιετνάμ (και στο Βίτσι, πάνε εβδομήντα χρόνια…) οι επί γης ειρηνοποιοί, καίγανε με ναπάλμ ψυχές και σάρκες…
Και έτσι, από το …πουθενά, ανέμελοι νεαροί «πάθανε μια ψυχολογία άλλο πράγμα». Που εξελίχθηκε σε τεράστια «μουσική γιορτή».
Άρνησης και αμφισβήτησης – όχι, όμως και ανυπακοής – του κατεστημένου American Dream.
Επουλωμένες ρωγμές, αυτά τώρα. Όμως, πάλι, κάτι έμεινε…
Και εδώ …κάθε χρόνο – «Ήλιε, ήλιε αρχηγέ» – γιορτή ελπίδας. Κάτι πολύ περισσότερο από πολύ.
Μια υποψία επιθυμίας… Μια υποψία οργάνωσης. Μια υποψία ανάγκης και χρέους. Το Προμηθεϊκό φως… Το προζύμι. Και όλα, μετά, μια αυτενέργεια.
Η κορύφωση της συνειδητής αυτοκαθοδήγησης.
«Θάλασσα λανθασμένη δεν υπάρχει» (Οδ. Ελύτης).
Και νά τα ευγενικά παιδιά της ΚΝΕ…
Αυθόρμητα, εθελοντικά, άμεσα, αποφασιστικά. Και αισιόδοξα. Να κάνουν την ανηφόρα της ζωής γήπεδο και λειμώνα. Θάλασσα και κυπαρισσόμηλα. Μέλι και γάλα. Για «πεινώντες» και «διψώντες». Θροφήν νοός και καρδίας.
Γιορτή νοός. Γιορτή καρδίας. Και οι παρόντες… Όλοι μέλη μιας ισότιμης συντροφιάς.
Και οι καλλιτέχνες …κορυφαίοι …αστέρια λάμποντα. Με χαρά για τη συμμετοχή στη γιορτή… Με συνείδηση.
Δεν πας έτσι, στη γιορτή της ΚΝΕ. Ξέρεις… Και πας με ευθύνη. Στο κορυφαίο – «Ήλιε, ηλιάτορα …» – λαϊκό μουσικό – πολιτικό γεγονός της χρονιάς.
Ο Αγαμέμνωνας, ο Αχιλλέας, ο Ορφέας, ο Χαλκιάς, ο Οδυσσέας, η Σαπφώ, ο Χρύσανθος, ο Μενέλαος, ο Αίας, ο Ξυλούρης, ο Θερσίτης και οι άλλοι Αχαιοί δεν φθάσανε, εδώ, τυχαία.
Ξέρουνε πως «από εδώ» θα ξεκινήσει ο νέος κόσμος. Τα τείχη της Ιεριχούς πέσανε… Της Τροίας αντέχουνε ακόμη… Κανείς, όμως, δεν θέλει να χάσει «την κροκάτη γάζα» της αυγής.
Εξάλλου:
«Ψαρεύοντας έρχεται η θάλασσα» (Οδ. Ελύτης).
Γι’ αυτό και ίσως τώρα είναι χρήσιμο να ξαναγυρίσω, για λίγο, στην αρχή του κειμένου μου. Στη …συμπαθητικά απαξιωτική φράση – απορία του φίλου συνέλληνα:
«Καλά …πάλι τα ίδια…» κτλ, κτλ.
Τώρα …λέω να πω και λέω:
Πέστε μου, φίλοι. Σαν φίλοι …και δεν απολογούμαι καθόλου γι’ αυτό. Τη γίδα μας την πήρανε; Μας την πήρανε…
Τα νερά στη λίμνη σαπίζουνε; Σαπίζουνε.
Και εγώ, τώρα, τι θέλετε να πω…
Και τι να …μολογήσω. Στον απορούντα συνέλληνα. Αληθινά δεν ξέρω …δεν ξέρω, αν με την παρουσία μου …θα σώσω τον κόσμο… – Μάλλον, κομμάτι δύσκολο το βλέπω.
Κι ούτε που ξέρω αν θα προλάβω, καν, στη στροφή το γιδοκλέφτη.
Όμως, εκείνο που καταλαβαίνω καθαρά, εκείνο που νοιώνω – έτσι έλεγε η μάνα μου – περισσότερο είναι πως τα παιδιά ξέρουνε.
Ξέρουνε καλά τι θέλουν και τι κάνουν. Γι’ αυτό και παλεύουνε…
Με ψυχή …με ανθρώπινη αγάπη. Για ένα κόσμο στο ανθρώπινο μέτρο.
«Πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος»,
έλεγε ο Πρωταγόρας (490 π.Χ.).
Γι’ αυτό – παλεύουνε και σήμερα, με ευγένεια, τα παιδιά. Όρθια. Με τα μάτια στον ήλιο. Τον Ηλιάτορα. Και στη Μεσόγειο των χαμένων ζωών.
Για να μείνει η γίδα στο βοσκό …και το κουβέλι να ‘χει πάντα μέλι. Για το παιδί. Κι αυτό είναι καλό. Και μ’ αρέσει.
Και το γαρύφαλλο μ’ αρέσει. Που «φοράνε» τα παιδιά στο μέρος της καρδιάς…
Έτσι, λοιπόν κι εγώ επειδή ξέρω πως στη γιορτή των παιδιών:
«Με τα μεγάλα μάτια, σαν εκκλησίες χωρίς στασίδια…» (Ο Γ. Ρίτσος το λέει αυτό, για τα παιδιά της ΚΝΕ)
δεν ζητάνε ταυτότητες κι ούτε που κοιτάνε χρόνια, λέω, να πάω…
Εξάλλου τα εμπιστεύομαι…
Κι ας τα λένε, συχνά, – άκου… άκου…- με απαξία περισσή, κνιτάκια. Πια…«Τα παιδιά με τα μεγάλα…» κτλ, κτλ.
Κι ο φίλος …καλά θα κάνει να το ξανασκεφτεί… Εμείς …τον περιμένουμε.
Θέση, πάντως, δεν του κρατάμε.
Μόνο την ευθύνη μας …και το παγούρι.
Ντιρλέμ ντε ντιρλέμ…
Του Δημήτρη Φεργάδη
Ιστορικό στέλεχος της Βιομηχανίας της Δισκογραφίας σε Κολούμπια και Minos – EMI.
Συγγραφέας του βιβλίου «Με αφορμή την ΚΟΛΟΥΜΠΙΑ. Η Βιομηχανία της δισκογραφίας στην Ελλάδα κατά τον 20ο αιώνα». Εκδόσεις ΚΨΜ.
Πηγή: 902.gr
