Οταν οι ΗΠΑ νικήθηκαν από τους Μπολσεβίκους – Επίλογος
Χιλιάδες Αμερικανοί στρατιώτες που στάλθηκαν για να φυλάξουν στρατιωτικές αποθήκες από τους Γερμανούς, διατάχτηκαν να πολεμήσουν τους Μπολσεβίκους…
Συνέχεια από το 3ο Μέρος
«Απαρέγκλιτη πίστη»
Πίσω στο Μίτσιγκαν, ο ενθουσιασμός καταλάγιασε, μετά τις απαισιόδοξες ειδήσεις της αποστολής και τις ιστορίες φρίκης που άκουγαν από τραυματισμένους στρατιώτες, οι οποίοι είχαν επιστρέψει.
Ο πατέρας του σκοτωμένου γιατρού ο Δρ Harry W. Powers, έστειλε επιστολή στον επικεφαλής Συνταγματάρχη λίγες εβδομάδες μετά τον θάνατο του γιου του:
«Θέλουμε το σώμα του να επιστρέψει στις Ηνωμένες Πολιτείες, όταν θα το επιτρέψουν οι συνθήκες»
Τον Φεβρουάριο του 1919, χιλιάδες πολίτες γύρω από το Ντιτρόιτ ζήτησαν το Κογκρέσο να απαιτήσει την αποχώρηση των αμερικανικών δυνάμεων από βόρεια Ρωσία.
Τον Φεβρουάριο, χιλιάδες μέλη των οικογενειών και οι υποστηρικτές τους υπέγραψαν μια αναφορά πρός το Κογκρέσο, απαιτώντας απόσυρση από τη Βόρεια Ρωσία — ή τουλάχιστον αποστολή ενισχύσειων και καλύτερη τροφή.
Οι οικογένειες ορκίστηκαν την «απαρέγκλιτη πίστη τους» στις ΗΠΑ.
Την ίδια στιγμή, διαμαρτύρονταν για το γεγονός ότι τα αμερικανικά στρατεύματα στη Βόρεια Ρωσία:
«Όχι μόνο υφίστανται απίστευτες κακουχίες, αλλά είναι σε σοβαρό κίνδυνο».
Ο διοικητής του 339ου, ο συνταγματάρχης George Stewart, ήταν πλημμυρισμένος με γράμματα από γονείς που ήθελαν να ξέρουν εάν οι γιοι τους ήταν ακόμα ζωντανοί.
Ο κατακλυσμός των επιστολών ήταν «ανάμειξη σε επίσημη επιχείρηση», έγραψε ο συνταγματάρχης, παρακαλώντας το Αρχηγείο να δώσει ανακοίνωση στις εφημερίδες στο Ντιτρόιτ και το Σικάγο ότι η κατάσταση γύρω από τον Αρχάγγελο ήταν υπό έλεγχο.
Η δυσαρέσκεια του χειμώνα
Οι Λευκοί στρατιώτες ήταν οι πρώτοι που έκαναν ανταρσία τον χειμώνα.
Στις 11 Δεκεμβρίου 1918, δύο λόχοι από το Σύνταγμα των Λευκών του Αρχαγγέλου αρνήθηκε να υπακούσει στις εντολές για να προωθηθεί.
Οι επαναστάτες κλείστηκαν στους στρατώνες Alexandra Nevsky και πυροβόλησαν στα ρωσικά στρατεύματα των Λευκών που στάλθηκαν για να τους μεταπείσουν.
Αμερικανικά στρατεύματα, που κλήθηκαν να αναχαιτίσουν την εξέγερση, έριξαν ριπές από πολυβόλα μέσα στα παράθυρα.
Οι στασιαστές παραδόθηκαν υπό λευκή σημαία.
Ο Ρώσος διοικητής των Λευκών διέταξε τους στρατιώτες να του υποδείξουν ποιοί ήταν οι υποκινητές της εξέγερσης, απειλώντας να εκτελέσει κάθε 10ο στρατιώτη αν δεν το έκαναν.
Πιστοί προς τους Λευκούς στρατιώτες έστησαν 13 από τους φερόμενους αρχηγούς σε έναν τοίχο και τους εκτέλεσαν.
Την 1η Μαρτίου, το γαλλικό 2ο Τάγμα αρνήθηκε να βοηθήσει τα αμερικανικά στρατεύματα κατά μήκος της γραμμής σιδηροδρόμων Αρχαγγέλου- Vologda.
Οι Γάλλοι στρατιώτες συμφώνησαν τελικά να συμμετέχουν, αλλά μόνο σε μια θέση πίσω από το μέτωπο, όπου το έριξαν στο ποτό. Αμέσως μετά, οι Γάλλοι σταμάτησαν να πολεμούν.
Τον Μάρτιο, ένα απόσπασμα από το Βασιλικό Σκωτσέζικο σώμα αγνόησε τις εντολές να κινηθεί μέσα στο βαθύ χιόνι κατά μήκος του ποταμού Dvina και να κάψει ένα κοντινό χωριό.
Οι Σκοτσέζοι, οι οποίοι είχαν πολεμήσει σκληρά το καλοκαίρι του 1918, «χαρακτηρίστηκαν ως μια αναξιόπιστη μάχιμη μονάδα» αναφέρει μια αμερικανική στρατιωτική έκθεση.
Η δυσαρέσκεια μετατράπηκε σε ανυπακοή μεταξύ των αμερικανικών στρατευμάτων.
Στρατιώτες του Α’ τάγματος του 339ου Συντάγματος προσπάθησαν να πετύχουν μόνοι τους ξεχωριστή ειρήνη με τους στρατιώτες των Μπολσεβίκων που βρισκόταν απέναντι από τις γραμμές τους.
Ένας Αμερικανός, προφανώς γιος Ρώσων ή από την Ανατολική Ευρώπη μεταναστών, συνέταξε το κείμενο της εκεχειρίας σε πρόχειρα Ρωσικά σε επιστολόχαρτο Ιπποτών του Κολόμβου διακοσμημένο με μια αμερικανική σημαία.
Ο συγγραφέας διαμαρτυρόταν για την εξαπάτηση των αμερικάνων στρατιωτών από τους βρετανούς αξιωματικούς και την απουσία των βρετανικών στρατευμάτων στις γραμμές του μετώπου.
«Πολεμούμε και αγωνιζόμαστε εναντίον σας μόνο και μόνο για να κρατηθούμε ζωντανοί. Υποστηρίζουμε την επιθυμία σας να απορρίψετε το Στέμμα και να πατήσετε τον τσαρισμό και είμαστε έτοιμοι να σας βοηθήσουμε γιατί είναι για το καλό των εργαζομένων»,
έγραφε στο κείμενο.
Το κείμενο που είχε υπογραφή «οι Στρατιώτες των Ηνωμένων Πολιτειών» συνέχιζε:
«Εμείς δεν θα σας επιτεθούμε και αν εσείς, αγαπητοί σύντροφοι, κρατηθείτε μακριά μας για δύο- δυόμιση μήνες, θα φύγουμε από την Ρωσία πίσω στα σπίτια μας».
Δεν είναι σαφές αν το κείμενο παραδόθηκε ποτέ.
Ο διοικητής του 339ου, συνταγματάρχης Stewart, έστειλε σήμα στο Στρατηγείο στις 13 Φεβρουαρίου 1919 πως όλα είναι ρόδινα.
«Η κατάσταση του πεζικού από άποψη υγείας, πειθαρχίας ηθικού, ιματισμού και εξοπλισμού είναι εξαιρετική».
Οι φήμες περί του αντιθέτου στο Μίτσιγκαν, συμπλήρωσε, είναι «προσβολή… για το Σύνταγμα»
Υπήρχαν πράγματι πολλές αναφορές για ηρωισμούς στην μάχη.
Τα Αμερικάνικα στρατεύματα έλαβαν Γαλλικά, Βρετανικά και από τους Λευκούς, μετάλλια ανδρείας. Άλλοι αμερικάνοι αξιωματικοί ήταν λιγότερο αισιόδοξοι.
Ο λοχαγός Eugene Prince, ο οποίος παρείχε εκτιμήσεις της υπηρεσίας πληροφοριών στον Συνταγματάρχη Διοικητή έστειλε μιά κριτική αναφορά για το πεσμένο ηθικό των στρατιωτών.
Μόλις λίγες εβδομάδες μετά την έκθεση του λοχαγού, ο στρατιώτης Henkelman και το 2ο τάγμα ήταν σε εξέγερση.
Περισσότεροι από 65 άνδρες υπέγραψαν το τελεσίγραφο, απαιτώντας την απόσυρση τους από το μέτωπο μέχρι τις 15 Μαρτίου.
Το τελεσίγραφο, ωστόσο, ήταν ένα τέχνασμα. Οι εξεγερμένοι το κυκλοφορούσαν για να δούν πόσοι στρατιώτες ήταν πρόθυμοι να ξεσηκωθούν εναντίον των διοικητών.
Μόλις θα ήξεραν ποιον να εμπιστευτούν, σκόπευαν να αφοπλίσουν τους αξιωματικούς, να πάρουν τον έλεγχο του 2ου τάγματος και να λιποτακτήσουν από το μέτωπο.
Ένας από τους εξεγερμένους, ο λοχίας Parrish Silver, γεννήθηκε στο Jenny Lind Ark. Εργάστηκε στο Οχάϊο στα ορυχεία άνθρακα σαν έφηβος, και εργαζόταν σαν ρυθμιστής στη Fisher Body στο Ντιτρόιτ, όταν κλήθηκε στο στρατό.
Δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί –αφού είχε τελειώσει ο πόλεμος ενάντια στη Γερμανία– αυτός και οι φίλοι του συνέχιζαν να μάχονται εναντίον των Ρώσων βγαζοντάς τους από τα δικά τους ορυχεία άνθρακα και εργοστάσια.
«Η πλειοψηφία των ανθρώπων εδώ συμπαθούν τους Bolo (Μπολσεβίκους) δεν τους κατηγορώ»,
έγραφε στο ημερολόγιό του.
Ο λόχος του Parrish είχε μήνες νωρίτερα διαταχθεί να κάψει ένα χωριό που έδινε κάλυψη, στους ελεύθερους σκοπευτές του εχθρού.
Γυναίκες του χωριού έπεσαν στο έδαφος και άρπαξαν τα πόδια του λοχία, ικετεύοντας για έλεος.
Οι στρατιώτες έκαψαν τα σπίτια παρόλα αυτά. «Οι διαταγές είναι διαταγές» έγραψε ο Parrish στο ημερολόγιό του.
Περί τα τέλη Φεβρουαρίου, είχε πια εξαντληθεί.
«Αυτή η ζωή είναι το ένα διαολεμένο πράγμα μετά το άλλο».
Οταν οι ΗΠΑ νικήθηκαν από τους Μπολσεβίκους – Επίλογος
Ο στρατός έφερε πίσω 120 σωρούς Αμερικάνων στρατιωτών από την Βόρεια Ρωσία το φθινόπωρο του 1919.
Όταν έφτασαν στο Ντιτρόιτ, μια σάλπιγγα ήχησε για να επιβληθεί σιγή στους δρόμους. Ο Theodore McPhail, του οποίου ο αδελφός είχε υπηρετήσει στη Ρωσία, παρακολούθησε την παρέλαση.
«Σκεφτόμουν την ανόητα σκληρή εκστρατεία εκείνων των δύστυχων που σκοτώθηκαν και για την ξεχασμένη ( εγκαταλειμμένη) από τον Θεό τρύπα που χάθηκαν».
Η δραματική απόσυρση των ΗΠΑ οδήγεί σε ένα συμπέρασμα. Μια στρατιωτική έκθεση θαμμένη στα εθνικά αρχεία συνοψίζει τον αδήλωτο πόλεμο μέσα σε έναν άλλο πόλεμο.
Ο λοχαγός Hugh S. Martin έγραφε στην επιστολή του προς τον Συνταγματάρχη στον Αρχάγγελο:
«Η πραγματική αλήθεια, είναι ότι κάναμε πόλεμο κατά του Μπολσεβικισμού. Όλοι το γνώριζαν. Ακόμα καμία Συμμαχική κυβέρνηση δεν έχει δηλώσει ότι αυτή ήταν πολιτική παρέμβαση…
Το αποτέλεσμα ήταν ότι κατά τη διάρκεια της ημέρας ο στρατιώτης θα ακούσει οποιοδήποτε αριθμό των ποικίλων — και μερικές φορές αντιφατικών — απαντήσεων στα ερωτήματα που συνεχώς τίθενται, για παράδειγμα, γιατί κλήθηκε να πολεμήσει εδώ μετά την λήξη των μαχών στο Δυτικό Μέτωπο;
Ποιοί ήταν οι λόγοι μας για να κάνουμε πόλεμο κατά των Μπολσεβίκων; Γιατί να μην αφήσουμε τη Ρωσία να φροντίσει μόνη της τις δικές της Εσωτερικές Υποθέσεις, κλπ;»
Βετεράνοι της εκστρατείας στη Βόρεια Ρωσία – που αποκαλούν τον πόλεμο «Εκστρατεία Πολική Αρκούδα» – ίδρυσαν τον Σύλλογο Πολική Αρκούδα το 1922.
Μοιράστηκαν μια αίσθηση της υποχρέωσης να ανακτήσουν τους σωρούς των 120 συντρόφους τους που παρέμειναν στην Ρωσία.
Οι Βετεράνοι του Αρχάγγελου και πολιτικοί του Michigan πίεσαν το Κογκρέσο και το κράτος για χρηματοδότηση, και τον Ιούλιο του 1929 μια πενταμελής επιτροπή ορίστηκε για τη Ρωσία.
Συνέταξαν χάρτες με σημειώσεις όπως:
«Ο λοχίας Ballard σκοτώθηκε εδώ» ή «6 τάφοι υπάρχουν κοντά στα σπίτια».
Οι επίτροποι ξέθαψαν και πήραν πίσω τους σωρούς 86 Αμερικανών.
Μεταξύ αυτών που είχαν επιστρέψει ήταν του υπολοχαγού Powers του γιατρού από το Οχάϊο οποίου το σώμα έμεινε πίσω σε ένα νοσοκομείο κατά τη διάρκεια της υποχώρησης από το Ust Padenga.
Ενα ειδικό τρένο μετέφερε τους σωρούς στο Ντιτρόιτ, όπου θάφτηκαν σε δημόσια γη πολλοί από αυτούς μέχρι το 1930.
Στη συνέχεια, ενταφιάστηκαν στο Troy δίπλα σε ένα λευκό μαρμάρινο άγαλμα του μιας Πολικής Αρκούδας. Μια ντουζίνα σωροί επιστράφηκαν το 1934 και 20 ακόμη εξακολουθούν να λείπουν.
Ο λοχαγός Τζόελ Μουρ, ο οποίος ήταν διοικητής του 40ού τάγματος έγραψε ένα ποίημα για τους άνδρες που έχασε σε μια ξεχασμένη γωνιά του πολέμου:
Στα πεδία της Ρωσίας
δεν μεγαλώνουν παπαρούνες.
Δεν υπάρχει καμία γραμμή σταυρών σε σειρά
για να σηματοδοτήσει
τα μέρη όπου κείτονται,
ούτε κορυδαλλοί να πουν το τραγούδι τους
όπως και στα πεδία της Φλάνδρας.
Κρατούν καλά κρυμμένη αυτή την εκστρατεία και δεν έχουν ποτέ παραδεχτεί τον στόχο που είχε οι ΗΠΑ.
Η επιχείρησή τους απέτυχε. Απέτυχε γιατί η φλόγα της Επανάστασης έδινε φτερά στους Μπολσεβίκους που κι αυτοί πάλευαν μέσα στους βάλτους και το κρύο.
Υπερασπιζόταν την πατρίδα τους και την Επανάσταση όμως και νίκησαν.
Οι εξαπατημένοι Αμερικάνοι στρατιώτες αναρωτιόταν μέχρι τέλους τι δουλειά είχαν να πολεμούν τους Μπολσεβίκους που στο τέλος συμπάθησαν τον αγώνα τους και ήθελαν να ενωθούν μαζί τους.
Η ανωτερότητα του ηθικού των Επαναστατών κατατρόπωσε τα σχέδια και των Αμερικάνων και όλων των συμμάχων τους και υπεράσπισε την νίκη του σοσιαλισμού.
Ετσι την μοναδική φορά που οι ΗΠΑ έστειλαν στρατό ενάντια στους Μπολσεβίκους έμαθαν τι σημαίνει επαναστάτης.
Οταν οι ΗΠΑ νικήθηκαν από τους Μπολσεβίκους – Επίλογος (vid)
Πηγή: Ατέχνως
