«Οι κομμουνιστές ατίμωσαν τα κορίτσια μας! Τους έμαθαν γραφή και ανάγνωση!»
«Ημουν δεκατριών χρονών όταν οι μπολσεβίκοι πέρασαν από το χωριό μου…
Ρώτησαν:
«Ποιος θέλει να μάθει να διαβάζει;»
Σήκωσα το χέρι μου: «Εγώ!»
Ημουν το μοναδικό κορίτσι. Η μητέρα μου έβαλε τα κλάματα λέγοντας ότι θα έπαιρνα τον κακό τον δρόμο.
Κι αυτό ήταν η αρχή της περιπέτειας: Ο,τι μάθαινα στην οργάνωση των γυναικών το μετέδιδα στις άλλες, ήμουν συγχρόνως δασκάλα και μαθήτρια.
Δεν επρόκειτο μόνο για ανάγνωση, αλλά και για προετοιμασία για τη βιομηχανική παραγωγή. Μόλις άφηνα την οργάνωση ξανάβαζα το πέπλο στο κεφάλι μου.
Μια μέρα αποφασίστηκε να στείλουν μια αντιπροσωπεία στη Μόσχα κι εγώ συμμετείχα.
Οταν η μητέρα μου έμαθε ότι θα έφευγα κι ότι το κεφάλι μου θα ήταν ακάλυπτο, γι’ αυτήν εγώ ήμουν νεκρή και θ’ έπρεπε να μην επιστρέψω ποτέ.
Στην επιστροφή μου έβαλα πάλι την καλύπτρα και πήγα στο χωριό μου.
Ολος ο κόσμος μαζεύτηκε, καθόμουν σε μια γωνιά, με το πέπλο στο πρόσωπο και έλεγα με χαμηλή φωνή στο θείο μου όλα, όσα είχα δει στη Μόσχα, την υποδοχή που επιφυλάχτηκε στην αντιπροσωπεία του Τατζικιστάν.
Ο θείος μου επαναλάμβανε τα λόγια μου στον κόσμο. Ενιωθα ότι ήταν όλοι κολακευμένοι και ότι κάτι πήγαινε ν’ αλλάξει, το στοίχημα είχε κερδηθεί»! [1]
Μια γυναίκα, τα πρώτα χρόνια της Οκτωβριανής επανάστασης στα βάθη της Ασίας που έγινε αργότερα αντιπρόεδρος του προεδρείου του Ανωτάτου Σοβιέτ του Τατζικιστάν…
Μια γυναίκα που έβαλε το δικό της λιθαράκι στο να σηκωθεί ο άνθρωπος λίγο ψηλότερα και να κοιτάξει τον ήλιο κατάματα!
Το θυμήθηκα το παραπάνω για να πω πως παρόμοιες μάχες με το κορίτσι του Τατζικιστάν εδωσαν και χιλιάδες κορίτσια και γυναίκες στο πολύπαθο Αφγανιστάν κατά τη διάρκεια της Λαϊκής Επανάστασης το 1978 για ν’ ανατρέψουν τον σκοταδισμό στη χώρα τους και να ζήσουν σαν άνθρωποι… και παρά τα λίγα χρόνια της λαϊκής εξουσίας –ούτε δέκα– δεν πέτυχαν και λίγα!
Πρώτα απ’ όλα κατά την διάρκεια της Λαϊκής διακυβέρνησης της χώρας, η γυναίκα του Αφγανιστάν μπήκε στην παραγωγή.
Μεγάλα τμήματά τους πέταξαν από πάνω τους το τσαντόρ και τις μαντίλες και ντύθηκαν ανθρώπινα.
Αρχισαν να μαθαίνουν γράμματα, στα πλαίσια της καταπολέμησης του αναλφαβητισμού γενικά, να σπουδάζουν.
Κι επιπλέον δημιούργησαν τις μαζικές γυναικείες οργανώσεις, μπήκαν στον πολιτικό στίβο, πολλές στελέχωσαν το Λαϊκό Δημοκρατικό Κόμμα, πήραν τα όπλα, εντάχθηκαν στις λαϊκές επιτροπές κατά της αντεπανάστασης.
Με απόφαση του Επαναστατικού Συμβουλίου απαγορεύτηκε να αρραβωνιάζει ο άντρας τις γυναίκες – παιδιά του ή να τις παντρεύει, για να πάρει χρήματα ή εμπορεύματα.
Με ανάλογα διατάγματα πάρθηκαν μέτρα για τη μητρότητα, καταργήθηκαν όλοι οι νόμοι που καθιέρωναν την ανισότητα των δύο φύλων.
Μέσα σε λίγα χρόνια από την επανάσταση μόνο στην Καμπούλ υπήρχαν 7.454 δασκάλες και στην ύπαιθρο 9.000!
Πως να μην προκαλούσε τις μύριες αντιδράσεις αυτή η κοσμογονία;
Η ανατροπή της λαϊκής εξουσίας έγινε πλέον ο κύριος στόχος των ΗΠΑ και των γαιοκτημόνων και των αντιδραστικών μουλάδων και ουλεμάδων, που οργάνωσαν την αντεπανάσταση!
Το που οδήγησε η επικράτηση της αντεπανάστασης το είδαμε τα τελευταία 30 χρόνια το βλέπουμε και στις μέρες μας!
Μακέλεμα του Αφγανικού λαού και ολοταχώς πίσω στο σκοταδισμό!
Κι όλο το παραπάνω περίτρανα αποτυπωμένο στην κραυγή του γέρου μουλά στο διεθνές δικαστήριο της Στοκχόλμης όπως την περιγράφει ο Εντουάρντο Γκαλεάνο:
«Οι κομμουνιστές ατίμωσαν τα κορίτσια μας! Τους έμαθαν γραφή και ανάγνωση!».
Σημείωση:
[1]. Η αφήγηση – μαρτυρία έγινε στη Γαλλίδα δημοσιογράφο Ντάνιελ Μπλεϊτράς, του εβδομαδιαίου περιοδικού «Επανάσταση», η οποια επισκέφθηκε στις αρχές της δεκαετίας του ’80 το μακρινό Τατζικιστάν και κατέγραψε τις εντυπώσεις της στο βιβλίο «Οι γυναίκες σήμερα», κοινωνικές εκδόσεις «Μεσιντόρ».
