Οι Αλύγιστοι της ταξικής πάλης και οι «άλλοι»
Πολλοί διαδικτυακοί φίλοι είχαν την τύχη να έχουν γονείς που πέρασαν στην Ιστορία ως «Οι Αλύγιστοι της Ταξικής Πάλης».
Ποιος δεν θέλει να τους μοιάσει;
Ποιος δεν φιλοδοξεί, αν κι όταν κληθεί από την Ιστορία της πάλης των τάξεων, να γραφτεί τ’ όνομά του στο μακρύ κατάλογο των αλύγιστων;
Ποιος δεν φοβάται εκείνη την καθοριστική στιγμή;
Στον –σχεδόν– εκατονταετή πόλεμο των τάξεων στη χώρα μας εκτός από τους Αλύγιστους είναι κι οι άλλοι που κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες «λύγισαν». Απ’ αυτούς πολλοί προσχώρησαν στον ταξικό εχθρό.
Αλλοι, όμως, έβαλαν το κεφάλι κάτω κι υπό το βάρος των συνειδησιακών τύψεών τους, στάθηκαν δίπλα στο κίνημα. Δίπλα, όχι μέσα στο Κόμμα.
Φέτος, για πρώτη φορά, ένας παροξυσμός για τους καλεσμένους καλλιτέχνες της Οργανωτικής Επιτροπής έφτασε –αν δεν ξεπέρασε– τα όρια του αντικομμουνιστικού μένους.
Από ανθρώπους, που στο σκοτεινό κόσμο του fb, ισχυρίζονται ότι είναι κοντά, δίπλα ή εντός του ΚΚΕ.
Οι καλλιτέχνες διαιρούνται σε δυο κατηγορίες: Tους «εκτελεστές» και τους «δημιουργούς». Η δημιουργία δεν είναι κάτι που κάποιος Θεός που φοράει κόκκινα, το βάζει στο κεφάλι του Α ή Β «δημιουργού».
Οταν μιλάμε για σοσιαλιστικό ρεαλισμό τα αίτια της «δημιουργίας» βρίσκονται στην κοινωνία: Τις ταξικές αδικίες, τους καθημερινούς αγώνες, τους ηρωισμούς των μαζών, στο σπαραγμό μιας μάνας μπροστά στο δολοφονημένο παιδί της κλπ.
Στην άλλη όψη της «δημιουργίας» –της Τέχνης για την Τέχνη –η έμπνευση μπορεί να έρθει από ένα λουλουδάκι ή ένα απεγνωσμένο έρωτα για κάποιον ή κάποια.
Στις κοινωνίες –ειδικά στην Ελλάδα– πρωτοστατούν οι ταξικές δυνάμεις. Κυρίαρχος είναι ο ρόλος του ΚΚΕ. Σε περιόδους ανόδου της ταξικής πάλης, γράφονται αριστουργήματα.
Σε περιόδους υποχώρησης ή και στρατιωτικής ήττας, αρχίζει η μιζέρια, η κατήφεια, η απαισιοδοξία.
Το ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα πλήρωσε πολύ ακριβά το γεγονός ότι η Κομμουνιστική Διεθνής δεν είδε το φαινόμενο του φασισμού σαν μια άλλης μορφής άσκηση της εξουσίας από την άρχουσα τάξη.
Έτσι, δεν είδε σε βάθος το χαρακτήρα του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου σαν ιμπεριαλιστικού, όπου μια ομάδα ιμπεριαλιστικών κρατών μόνο εκ των πραγμάτων –και χάρη στην οξυδέρκεια της σοβιετικής πολιτικής με το Σύμφωνο Μολότοφ – Ρίμπεντροπ– τάχθηκε προσωρινά με το μέρος της Σοβιετικής Ενωσης.
Στόχος των καπιταλιστικών κρατών ήταν το τσάκισμα της Σοβιετικής Ενωσης.
Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα το ΚΚΕ να δει το βρετανικό παράγοντα σαν «σύμμαχο» κι όχι ως μελλοντικό εισβολέα.
Ταλαντεύτηκε το ΚΚΕ και δεν έβαλε κύριο καθήκον την εργατική λαϊκή Εξουσία, για να φτάσουμε στη Βάρκιζα.
Αργότερα, σε συνθήκες στρατιωτικής ήττας και παράνομο καθώς ήταν, πήρε μια οδυνηρή απόφαση. Να διαλύσει τις Κομματικές του Οργανώσεις και να δράσει μέσα από τις γραμμές της ΕΔΑ.
Χάθηκε μια δεκαετία στο πεδίο κομματικών μελών και στελεχών.
Ο Μίκης Θεοδωράκης ανήκει στη γενιά των μοναδικά εμπνευσμένων δημιουργών. Και μόνο που έφερε το Ρίτσο, το Λειβαδίτη, τον Αναγνωστάκη, το Νερούντα στο πλατύ κοινό, δείχνει την μουσική ιδιοφυία του.
Δεν μπορούμε να πούμε ότι ο Θεοδωράκης δεν πλήρωσε ακριβά τη συμμετοχή του στο κομμουνιστικό κι αριστερό κίνημα. Εκανε ένα λάθος, που δεν το χρεώνω εξ ολοκλήρου στον ίδιο.
Επρεπε να έχει αφιερωθεί στην Τέχνη του και να μείνει εκτός πολιτικού στίβου. Ετσι, δεν θα βαρυνόταν με το περίφημο: Καραμανλής ή τανκς.
Ένα σύνθημα που έστειλε οριστικά στην αγκαλιά της άρχουσας τάξης, ένα μεγάλο αριθμό νεολαίων – Λαμπράκηδων.
Δεν τον αδικώ που τόσα χρόνια στις φυλακές κι εξορίες δεν απέκτησε Ταξικό Κριτήριο κι έβλεπε τα πράγματα από την ‘ανανεωτική-αναθεωρητική’ σκοπιά της συνεργασίας των τάξεων.
Μετά το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ, δεν είχαμε τη θεωρία της «ειρηνικής συνύπαρξης»;
Γιατί να έχω απαιτήσεις από το Μίκη;
Όση πίκρα και να αισθάνομαι για κείνο το: Γενίτσαροι, δεν μπορώ παρά να του αναγνωρίσω μια μουσική ιδιοφυία, την οποία μόνο ο Μάνος Χατζηδάκις συναγωνίζεται.
Το ΚΚΕ έχει σαλπίσει άνοιγμα στο πλατύ κοινό. Αγωνίζεται για την Κοινωνική Συμμαχία, από την οποία μόνο οι φασίστες αποκλείονται. Άνοιγμα σε αντικαπιταλιστική κοινή δράση, με στόχο την εργατική λαϊκή εξουσία.
Κομμάτι αυτής της προσπάθειας αποτελεί κι ο πνευματικός και καλλιτεχνικός κόσμος, ο οποίος έχει τα σκαμπανεβάσματά του, όπως όλοι, δεν είναι στατικός.
Το πόσο σημαντικό ρόλο παίζει ο Πολιτισμός για το ΚΚΕ είναι περισσότερο από εμφανές τα τελευταία χρόνια, με τα αφιερώματά μου στην έδρα της ΚΕ στον Περισσό. Τάσος, Χικμέτ, Μαρκόπουλος μερικοί πνευματικοί άνθρωποι, οι οποίοι τιμήθηκαν δεόντως.
Τα πάντα κι οι πάντες, ρει. Τίποτα δεν είναι στατικό κι αναλλοίωτο στο πέρασμα του χρόνου, στους δρόμους του ταξικού αγώνα.
Αν ήταν έτσι στατικά κι αναλλοίωτα πράγματα κι άνθρωποι, τότε πρέπει να δεχτούμε ότι η πρόταση του ΚΚΕ στην ελληνική κοινωνία για την Κοινωνική Συμμαχία είναι λαθεμένη.
Κι όμως. Οι Αποφάσεις του 20ου Συνεδρίου του ΚΚΕ βρήκαν την ολόπλευρη επιδοκιμασία, τόσο των κομματικών μελών και των στενών φίλων του Κόμματος, όσο και της ευρύτερης κοινωνίας, μέσα στους εργαζόμενους και τους πνευματικούς ανθρώπους.
Αν ένας οποιοσδήποτε καλλιτέχνης δεν βαρύνεται με αντικομματικές δηλώσεις, ή αν έχει εκφράσει μια διαφορετική προσέγγιση, σωστά καλείται από την ΚΝΕ να παρουσιάσει τη δουλειά του.
Αν εκμεταλλευτεί το βήμα του Φεστιβάλ, για να ποτίσει φαρμάκι αυτούς που τον/την κάλεσαν είναι δικό του/της θέμα.
Το ΚΚΕ κι η ΚΝΕ απευθύνονται πλατιά, συσπειρωτικά και στους καλλιτέχνες
Ούτε εμένα αρέσει ιδιαίτερα ο Νταλάρας κι αυτό γιατί δεν έμεινε μόνο στο λαϊκό τραγούδι, αλλά επιχείρησε –ανεπιτυχώς, κατά την ταπεινότατη άποψή μου– στο δημοτικό και στο ρεμπέτικο.
«Ποιος εμποδίζει ένα καλλιτέχνη να πειραματιστεί και σε κάτι άλλο;»
με ρώτησε η Ελένη και με φίμωσε.
Και στο κάτω-κάτω. Το να μου αρέσει εμένα ο Α ή η Β καλλιτέχνης είναι κριτήριο για να αποκλειστεί από το Φεστιβάλ;
Βρήκαν αφορμή από τους ανεγκέφαλους «υπέρ-κομμουνιστές» οι επαγγελματίες αντικομμουνιστές να πουν ότι το ΚΚΕ «ξεπλένει» τον Νταλάρα.
Μάλιστα, το διαβάσαμε κι αυτό.
Ανθρωποι που στους καθημερινούς ταξικούς αγώνες είναι απέναντι από τις ταξικές δυνάμεις, πασοκοθρεμένοι συριζαίοι βρήκαν βήμα για να χύσουν το φαρμάκι τους.
Επειδή πιστεύω ότι δίπλα στους Αλύγιστους έχουν κι οι μη προδότες να πουν κάτι, θέλω να επισημάνω στους κατ’ επίκληση υπερκομμουνιστάδες.
Το αντικομμουνιστικό μένος σας δεν αγγίζει το ΚΚΕ.
Τα ξερά σκατά δεν πιάνουν σε κόκκινους από αίμα τοίχους.
