Το ΝΑΤΟ «διασφαλίζει» τα σύνορα – Το παράδειγμα της Κύπρου
Όταν οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και οι χουντικοί μαριονέτες τους, διχοτομούσαν την Κύπρο – Χρήσιμα συμπεράσματα για το σήμερα και την εμπλοκή των Νατοϊκών «συμμάχων» σε Βαλκάνια και Ανατολική Μεσόγειο
Τη Δευτέρα, 15 Ιούλη του 1974, λίγο μετά τις 8 π.μ. τανκς εξήλθαν του στρατοπέδου Κοκκινοτριμιθιάς, κατευθυνόμενα προς το κτίριο Τηλεπικοινωνιών, το κτίριο της Αρχιεπισκοπής και το Προεδρικό Μέγαρο, στη Λευκωσία.
Μετά από μερικά λεπτά οι ήχοι των πυροβολισμών αναστάτωσαν την κυπριακή πρωτεύουσα.
Στο προεδρικό μέγαρο ο Μακάριος υποδεχόταν Ελληνες μαθητές από σχολεία της Αλεξάνδρειας, όταν τα άρματα μάχης, που είχαν φτάσει απέξω, άρχισαν να βάλλουν κατά του κτηρίου:
«Μακαριότατε, άρματα επιτίθενται. Είναι για σας. Πρέπει να φύγετε! Να σωθείτε!»[1]
φώναξε προς τον μακάριο, ένας συνεργάτης του.
Οι πραξικοπηματίες την ίδια στιγμή χτύπησαν :
- το Μέγαρο της Αρχιεπισκοπής,
- το κτίριο των Τηλεπικοινωνιών,
- το Αρχηγείο της αστυνομίας,
- το στρατόπεδο του εφεδρικού σώματος,
- το Ραδιοφωνικό Ιδρυμα Κύπρου (ΡΙΚ),
ενώ άνδρες της ΕΛΔΥΚ επιτέθηκαν στον Αερολιμένα της Λευκωσίας.
Αν κι υπήρξε αντίσταση, η Λευκωσία μέσα σε δύο ώρες έπεσε στα χέρα των πραξικοπηματιών.
Έτσι στις 10 π.μ. μεταδόθηκε η ανακοίνωση, εν μέσω …πατριωτικών ύμνων:
«Σήμερον την πρωίαν, η Εθνική Φρουρά επενέβη διά να σταματήση τον αδελφοκτόνον πόλεμον. Η Εθνική Φρουρά είναι την στιγμήν αυτήν κυρία της καταστάσεως. Ο Μακάριος είναι νεκρός».[2]
Ας δούμε, όμως, τι συνέβαινε στην Αθήνα εκείνες τις δραματικές ώρες.
Στην Αθήνα πανηγυρίζουν από νωρίς…
Το πρωί της Δευτέρας, 15 Ιουλίου έφθασα στο γραφείον μου πολύ ενωρίτερον της συνήθους ώρας προσελεύσεώς μου.
Κατά προηγηθείσαν συζήτησιν, ο Ιωαννίδης μου είχεν είπει ότι θα προσέλθωμεν κανονικώς στην υπηρεσία, διά να μη δοθή η εντύπωσις ότι κάτι έκτακτον συνέβαινε. Ηγνόησα την υπόδειξιν. Ητο αδύνατον να μείνω μακράν του Αρχηγείου.
Περί την 7ην πρωϊνήν, εισέρχεται στο γραφείον μου ο Ματάτσης και μου αναφέρει ότι η ενέργεια ανατροπής του Μακαρίου ήρχισε και ότι μέχρι στιγμής, ουδέν εμπόδιον παρουσιάζεται διά την επιτυχίαν της.
Μετ’ ολίγον με επεσκέφθη ο Ιωαννίδης, περιχαρής διά την επιτυχίαν και μου λέγει ότι ο Μακάριος είναι νεκρός.
Κατόπιν αυτού, την 7.30 ώραν, καλώ τους Αρχηγούς των τριών Κλάδων των Ενόπλων Δυνάμεων. Τους ενημέρωσα διά την αναληφθείσαν ενέργειαν ανατροπής και ανέφερα την πληροφορίαν του Ιωαννίδη, ότι ο Μακάριος μάλλον εφονεύθη»,[3]
έγραφε ο τότε αρχηγός των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, στρατηγός Γρ. Μπονάνος.
Ο τότε αρχηγός της Πολεμικής Αεροπορίας αντιπτέραρχος Αλέξανδρος Παπανικολάου, σε απόρρητη έκθεση που παρέδωσε αργότερα στην κυβέρνηση Καραμανλή, γράφει:
«Η αυλαία του δράματος υψώθη την 15ην Ιουλίου 1974. Ο στρατηγός Μπονάνος εκάλεσεν εις το γραφείον του άπαντας τους αρχηγούς Κλάδων Ενόπλων Δυνάμεων την 08.00 ώραν, και ανεκοίνωσεν εις αυτούς ότι η Εθνοφρουρά ανέτρεψε τον Μακάριον, όστις μάλλον είχε φονευθεί».[4]
Λαμβάνοντας υπόψην το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι το πραξικόπημα στην Κύπρο εκδηλώθηκε τη Δευτέρα 15 Ιούλη του 1974, μετά τις 8 το πρωί, από τις προαναφερόμενες μαρτυρίες του Μπονάνου και του Παπανικολάου προκύπτει το συμπέρασμα ότι:
«Η χούντα των Αθηνών άρχισε να πανηγυρίζει πριν ακόμη βγουν στους δρόμους της Λευκωσίας τα τανκς!»
Στην έκθεση δράσης της ΚΕ του ΚΚΕ, στο 9ο Συνέδριο, τονίζεται ότι:
«Η κύρια κατεύθυνση της χούντας στο Κυπριακό είναι η κατεύθυνση υπονόμευσης της ανεξαρτησίας και της δημοκρατίας του κυπριακού λαού, δηλαδή προαγωγής του ιμπεριαλιστικού, ιδιαίτερα του αμερικάνικου σχεδίου μετατροπής της μεγαλονήσου σε ΝΑΤΟϊκή βάση».
Τα τότε γεγονότα, αλλά και οι σημερινές εξελίξεις επιβεβαίωσαν την εκτίμηση του ΚΚΕ.
Οι πραγματικοί οργανωτές του πραξικοπήματος
Το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, με ανακοίνωσή του στις 15 του Ιούλη 1974, κατήγγειλε ότι:
«Η αμερικανοκίνητη φασιστική χούντα της Ελλάδας, εκτελεστής ιμπεριαλιστικής συνωμοσίας, πραγματοποίησε ωμή ένοπλη επέμβαση στην Κύπρο».
Σ’ αυτήν την εκτίμηση, η χούντα αναφέρεται ως «εκτελεστής ιμπεριαλιστικής συνωμοσίας», γεγονός που σημαίνει ότι πίσω από τη χούντα βρισκόταν ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός.
Επίσης, σε ανακοίνωση της ΚΕ του ΚΚΕ στις 29 Ιούλη 1974, αναφέρεται ότι:
«Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός και οι σύμμαχοί του προσπαθούν να μετατρέψουν την Κύπρο σε πολεμικό ορμητήριό τους».
Η επιβεβαίωση των πιο πάνω εκτιμήσεων προκύπτει και από τις καταθέσεις των πρωταγωνιστών στην επιτροπή της Βουλής, που εξέτασε το φάκελο της Κύπρου.
Η χούντα των Αθηνών είχε αποφασίσει, από τις αρχές του 1974 την πραξικοπηματική ανατροπή του Μακαρίου.
Η σχετική απόφαση λήφθηκε σε σύσκεψη που έγινε, με πρωτοβουλία του δικτάτορα Δ. Ιωαννίδη, στο σπίτι του «πρωθυπουργού» Ανδρουτσόπουλου και με τη συμμετοχή του «προέδρου Δημοκρατίας» του καθεστώτος Φ. Γκιζίκη, καθώς και του αρχηγού Ενόπλων Δυνάμεων στρατηγού Μπονάνου.[5]
Ετσι, τον Ιούλη του 1974, είχαν γίνει ουσιαστικά όλες οι σχετικές προετοιμασίες.
Ήταν, όμως, η χούντα ο πραγματικός οργανωτής του πραξικοπήματος ή έδρασε (βρώμικα) για λογαριασμό άλλων;
Δε χωράει αμφιβολία πως το δικτατορικό καθεστώς της Αθήνας, ένα καθεστώς μαριονέτα των ΗΠΑ, ήταν αδύνατο να προχωρήσει σε οποιαδήποτε ενέργεια στην Κύπρο χωρίς την αμερικανική έγκριση.
Το συμπέρασμα αυτό, άλλωστε, επιβεβαιώνεται κι απ’ όλα τα ιστορικά στοιχεία που υπάρχουν, τα οποία μαρτυρούν πως τόσο το πραξικόπημα, όσο και ο «Αττίλας» που ακολούθησε αποτελούσαν ένα ενιαίο σχέδιο των Αμερικανών, με κύριο στόχο να προωθήσουν δυναμικά την πολιτική, που από χρόνια είχαν υιοθετήσει για διχοτομική λύση του Κυπριακού.
Ο αντιπτέραρχος Παπανικολάου αναφέρει στην ίδια έκθεση πως όταν στις 16 Ιούλη του 1974 ρώτησε τον Ιωαννίδη για τις επιπτώσεις που θα είχε η ανατροπή του Μακαρίου, εισέπραξε την εξής απάντηση:
«Ούτε οι Αμερικανοί ούτε οι Τούρκοι επεθύμουν τον Μακάριον».[6]
Αλλά και ο τότε αρχηγός του Πολεμικού Ναυτικού αντιναύαρχος Πέτρος Αραπάκης, σε δική του έκθεση, υποστηρίζει πως ο Ιωαννίδης του είχε πει για το πραξικόπημα:
«Κύριε αρχηγέ, όταν κάποτε πληροφορηθείτε τα εις χείρας μου στοιχεία και τας ενθαρρύνσεις, ας είχον, θα με δικαιολογήσητε».[7]
Μια για τις ενθαρρύνσεις που είχε ο Ιωαννίδης, μας δίνει ο στρατηγός Μπονάνος, ο οποίος γράφει:
«Πολλάκις ο Ιωαννίδης με διαβεβαίωσεν ότι οι Τούρκοι δεν πρόκειται να αναμειχθούν, διότι και οι Αμερικανοί είναι υπέρ της ανατροπής του Μακαρίου και θα σταθούν δίπλα μας εις πάσαν περίπτωσιν».[8]
Παρόμοιες διαβεβαιώσεις για τις προθέσεις των Αμερικανών έπαιρνε από τη CIA – αλλά και από τον Ελληνοαμερικανό επιχειρηματία Τομ Πάππας – και ο τότε αρχηγός της ΚΥΠ Σταθόπουλος.
Το ΝΑΤΟ «διασφαλίζει» τα σύνορα – Το Ντοκουμέντο της CIA που καίει Αμερικανούς και Χούντα
Η σχετικά πρόσφατη δημοσίευση (ημερομηνία έγκρισης 22 Μαρτίου 2001) έκθεσης της CIA αποδεικνύει πως οι Αμερικανοί είχαν κάνει σχέδια για τουρκική επέμβαση στο νησί ήδη από το 1967, δηλαδή αμέσως μετά το πραξικόπημα των συνταγματαρχών στην Αθήνα.
Το ντοκουμέντο της CIA, με ημερομηνία 20 Νοεμβρίου 1967, εκθέτει ανεπανόρθωτα όσους ακόμη και σήμερα υποστηρίζουν τους χουντκούς της 21ης Απριλίου.
Υπενθυμίζουμε ότι στις 29 Νοεμβρίου 1967 η Ελληνική Μεραρχία αποσύρθηκε από την Κύπρο!
Το έγγραφο ντοκουμέντο είναι μια πλήρη περιγραφή ενός σεναρίου τουρκικής εισβολής στην Κύπρο.
Σ΄ αυτό περιλαμβάνονται όλες οι πιθανές κινήσεις των τουρκικών Ειδικών Δυνάμεων και στην Ελλάδα. Αναφέρεται η πιθανότητα εισβολής στη Θράκη και περιγράφεται η πορεία που θα ακολουθούσαν σ΄ αυτή τη περίπτωση οι τουρκικές δυνάμεις!
Αναφέρονται λεπτομέρειες για τις ελληνικές αμυντικές θέσεις, γίνεται σύγκριση δυνάμεων Ελλάδας-Τουρκίας και επισημαίνεται το πλεονέκτημα που ΄χει η δεύτερη στην Κύπρο, λόγω της εγγύτητάς της σε σχέση με την Ελλάδα.
Το έγγραφο είναι εξαιρετικά αποκαλυπτικό και δείχνει ότι τα σχέδια για τον Αττίλα είχαν αρχίσει να μπαίνουν σε εφαρμογή μαζί με το προδοτικό πραξικόπημα των συνταγματαρχών της 21ης Απριλίου 1967.
Για το ποιοι πραγματικά ήταν πίσω από το πραξικόπημα και την τραγωδία της Κύπρου, άκρως ενδιαφέρουσα είναι η μαρτυρία που καταθέτει στο βιβλίο του ο αντιναύαρχος Π. Αραπάκης, ο οποίο γράφει μεταξύ άλλων:
«Οι σχεδιασμοί των ξένων κέντρων αποφάσεων απέβλεπαν στην εξυπηρέτηση των συμμαχικών συμφερόντων σε βάρος, στην περίπτωση αυτή, της Ελλάδας και της Κύπρου και υπέρ της Τουρκίας.
Η εξόντωση του Μακαρίου απέβλεπε, πέρα από την αποτροπή του κινδύνου «κουβανοποίησης» της Κύπρου και της πρόληψης τριτοκοσμικών ενεργειών του, που θα μπορούσαν να αποβούν σε βάρος του Ισραήλ και των Δυτικών συμμάχων, στη διαμόρφωση συνθηκών ικανών να δικαιολογήσουν τη δημιουργία τουρκικής βάσης στη βόρεια Κύπρο, σύμφωνα με συμμαχική επιδίωξη».
Κατά τον Αραπάκη, ούτε η CIA γνώριζε τα σχέδια για εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο, μετά το πραξικόπημα, κι αυτό γιατί:
«Το μεγάλο σχέδιο της διχοτόμησης για την Κύπρο, το οποίο είχε καταστρωθεί στο εξωτερικό, θα ναυαγούσε. Η απόλυτη μυστικότητα αποτελούσε βασική προϋπόθεση για την υλοποίησή του».[9]
Αν σ’ όλα αυτά προστεθεί και το γεγονός ότι οι ΗΠΑ απέφυγαν επιμελώς να καταγγείλουν το πραξικόπημα και να στηρίξουν τον Μακάριο,[10] τότε δε χρειάζεται τίποτα περισσότερο για να γίνει αντιληπτό ότι ο σχεδιασμός και η υλοποίηση της κυπριακής τραγωδίας ήταν εξ ολοκλήρου αμερικανικής εμπνεύσεως.
Ο «Αττίλας»
Η 2η φάση του αμερικανικού σχεδίου για την Κύπρο, μετά το πραξικόπημα, προέβλεπε την τουρκική εισβολή και την, διά των όπλων, διχοτόμηση του νησιού.
Έτσι, στις 5 π.μ. της 20ης Ιούλη του 1974, μπήκε μπροστά ο «Αττίλας» και μέχρι τα χαράματα της 22ης Ιούλη, όπου συμφωνήθηκε ανακωχή, τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο στις εξελίξεις τον είχαν οι Αμερικανοί, οι οποίοι καθόλου δεν ενδιαφέρονταν να σταματήσουν την τουρκική εισβολή.
Αντίθετα, κύριο μέλημά τους είχαν να μην εκδηλωθεί ελληνοτουρκική σύρραξη, η οποία εκ των πραγμάτων θα είχε απρόβλεπτες συνέπειες για την νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ.
Στις 14 Αυγούστου του 1974, στις 4.30 π.μ., ξεκίνησε η δεύτερη φάση της τουρκικής εισβολής, που έχει μείνει στην ιστορία με την επωνυμία «Αττίλας 2».
Με την ολοκλήρωση και αυτής της επιχείρησης, στα χέρια των Τούρκων πέρασε το 36,3% του κυπριακού εδάφους, το νησί διχοτομήθηκε και η κατάσταση αυτή παραμένει ίδια μέχρι σήμερα.
Ο βρώμικος ρόλος των αμερικανών και του ΝΑΤΟ, στην τραγωδία της Κύπρου γίνεται ολοφάνερος κι από την στάση που κράτησε κι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, μετά τον «Αττίλα 2» και την πτώση της χούντας.
Ο «Αττίλας 2» υποχρέωσε την τότε κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, να προχωρήσει στο μέτρο της αποχώρησης της Ελλάδας από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ.[11]
Το ΝΑΤΟ «διασφαλίζει» τα σύνορα – Χρήσιμα συμπεράσματα για την εμπλοκή των Νατοϊκών «συμμάχων» στα Βαλκάνια («Μακεδονικό») και στην Ανατολική Μεσόγειο
Αυτή η ενέργεια, φανερώνει τον κύριο υπεύθυνο της τραγωδίας και καταδεικνύει πως οποιαδήποτε αναζήτηση λύσης του κυπριακού ζητήματος στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ και της αμερικανικής κηδεμονίας δεν μπορεί να οδηγήσει πουθενά, παρά μόνο στη νομιμοποίηση, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, του καθεστώτος που δημιούργησε η τουρκική εισβολή, δηλαδή στη νομιμοποίηση της διχοτόμησης του νησιού μ’ όποιο όνομα κι αν αυτή εμφανιστεί.
Τα παραπάνω επιβεβαιώνουν τις διαχρονικές θέσεις του ΚΚΕ για την επικίνδυνη για τους λαούς της περιοχής εμπλοκή του ΝΑΤΟ, τόσο στα Βαλκάνια («Μακεδονικό») όσο και στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο.
Θέσεις που ενώ το ΚΚΕ τις βάζει στο τραπέζι σε κάθε ευκαιρία, οι «πατριώτες» έκαναν και συνεχίζουν να κάνουν τις πάπιες, ενώ ταυτόχρονα σκούζουν πότε για τα ονόματα, πότε για την Αγία Σοφία, αλλά ποτέ δεν μιλούν για την ουσία.
Ειδικά στην περίτπωση του Μακεδονικού, η δικαιώση του ΚΚΕ ήταν τόσο απότομη και συνέβη μέσα σε ελάχιστους μήνες, μέχρι δηλαδή να πάρουν τη σκυτάλη από τον Σύριζα στην κυβέρνηση.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε φυσικά και τη στάση της «αριστερής» κυβέρνησης που το «Ανήκομεν εις την δύσιν», του «ψευτοεθνάρχη» Καραμανλή, το πήγε σε άλλο επίπεδο διακηρύττοντας σε όλους τους τόνους πως το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ «διασφαλίζουν τα σύνορα» και πως είναι «παράγοντες σταθεροποίησης» στην περιοχή.
Με δύο λόγια η «νατοϊκή αριστερά» το εξειδίκευσε στο: «Ανήκομεν στην Αμερική!»
Τα ίδια ιδεολογήματα αναπαράγει ακριβώς με τις ίδιες λέξεις σήμερα και η Νέα Δημοκρατία, αλλά και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, που με τη στάση τους συνυπέγραψαν τη συμφωνία για την επέκταση των Αμερικανονατοϊκών βάσεων, και εμπλέκουν τη χώρα στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, μετατρέποντας τη χώρα σε μαγνήτη κινδύνων.
Είναι εκείνοι οι «σύμμαχοι» που με τις ευλογίες τους έχουν αφήσει την Τουρκία να εισβάλει σε 3 χώρες (βόρειο Ιράκ, Συρία και Λιβύη) ενώ ταυτόχρονα διεκδικεί μερίδιο από τους υδρογονάνθρακες τόσο στο Αιγαίο όσο και στην Ανατολική Μεσόγειο…
Το παράδειγμα της Τουρκικής εισβολής στην Κύπρο είναι εξόχως διδακτικό για το λαό μας, που αν αγνοηθεί το μέλλον του θα είναι εξαιρετικά δυσοίωνο…
Σημειώσεις:
[1]. Σόλωνα Γρηγοριάδη: «Ιστορία της Σύγχρονης Ελλάδας», εκδόσεις «Καπόπουλος», τόμος 7ος, σελ. 222-225.
[2]. Ο Μακάριος είχε διαφύγει… Από Διονύσιο Καρδιανό: «Ο Αττίλας πλήττει την Κύπρον», εκδόσεις «Γ.Λαδιά», Αθήναι 1976, σελ. 35.
[3]. Στρατηγού Γρ. Μπονάνου: «Η Αλήθεια», Αθήνα 1986, σελ. 224.
[4]. Στ. Ψυχάρη: «Τα παρασκήνια της Αλλαγής», Αθήνα 1975, «Η απόρρητη έκθεση του Αντιπτέραρχου Αλ. Παπανικολάου», σελ. 205-239.
[5]. Κ. Κάππου: «Εγκλημα εναντίον της Κύπρου», εκδόσεις «ΓΝΩΣΕΙΣ», σελ. 57.
[6]. Στ. Ψυχάρη: «Τα παρασκήνια της Αλλαγής», Αθήνα 1975, σελ. 226.
[7]. Στο ίδιο, σελ. 61.
[8]. Στρατηγού Γρ. Μπονάνου: «Η Αλήθεια», Αθήνα 1986, σελ. 216, 218.
[9]. Πέτρου Αραπάκη: «Το τέλος της σιωπής», εκδόσεις «Νέα Σύνορα», Αθήνα 2000, σελ. 148-151.
[10]. Λόρενς Στερν: «Λάθος Αλογο», εκδόσεις «ΤΑΜΑΣΟΣ», Λευκωσία 1978, σελ. 143-145, 148.
[11]. Κυβερνητική ανακοίνωση: Εφημερίδες 15/8/1974.
Με πληροφορίες από Militaire και Ριζοσπάστη
