Μια απορία από το «βρώμικο ’89»
Ένα κείμενο του Θοδωρή (Cogito Ergo Sum) από το μακρινό 2015 για το ακόμα πιο μακρινό 1989
Με τον Βασίλη Λεβέντη δεν είχα σκοπό να ασχοληθώ, όπως δεν ασχολήθηκα ποτέ στην ζωή μου μέχρι σήμερα.
Όμως, παίρνω αφορμή από κάτι που είπε προ ημερών[1] στην βουλή, ώστε να μιλήσω για κάτι άλλο που μου κάθεται εδώ και χρόνια στον λαιμό.
Η ιστορία μάλλον σας είναι γνωστή.
Το ΚΚΕ χαρακτηρίζει την Ένωση Κεντρώων ως «λαγό τού συστήματος», με την έννοια ότι το εν λόγω κόμμα και ο αρχηγός του μας έχουν πρήξει με τα «εννιά σημεία» τους, τα οποία συνιστούν στο σύνολό τους ευχής έργον για την εξουσία.
Έτσι, ο Βασίλης Λεβέντης είπε από το βήμα τής βουλής, απευθυνόμενος σε βουλευτή τού ΚΚΕ:
«Εσείς μάλλον με είπατε λαγό χθες. Θα δούμε ποιος είναι ο λαγός θα το δείξει η ιστορία. Με τον Μητσοτάκη είδαμε ποιος είναι ο λαγός»,
εννοώντας προφανώς την συγκυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας με τον – ενιαίο τότε – Συνασπισμό το 1989.
Επειδή, λοιπόν, έχω βαρεθεί να ακούω τον κάθε ηλίθιο, τον κάθε άσχετο, τον κάθε ανιστόρητο αλλά και τον κάθε προβοκάτορα (από Λεβέντη μέχρι Χρυσή Αυγή) να μιλάει για «βρώμικο ’89» δείχνοντας με το δάχτυλο το ΚΚΕ, ας γυρίσουμε πίσω στον χρόνο για να βάλουμε τα πράγματα στην σειρά τους.
Εκείνη την εποχή, εν όψει ευρωεκλογών και εθνικών εκλογών, συστάθηκε από το ΚΚΕ και την ΕΑΡ (την μετεξέλιξη του ΚΚΕ-εσωτερικού), ο Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου, στον οποίο προσχώρησαν η «Σοσιαλιστική Πορεία» του Νίκου Κωνσταντόπουλου αλλά και κάποιοι πρώην πασόκοι, όπως ο Μανώλης Δρεττάκης, ο Στάθης Γιώτας και ο Στάθης Παναγούλης.
Παρένθεση: Όσοι δοκησισοφούν ακόμη και σήμερα, διατυμπανίζοντας ότι πρέπει να ενωθεί όλη η αριστερά (π.χ. Λαζόπουλος), ας ηρεμήσουν κι ας ανοίξουν και κανένα βιβλίο να ξεστραβωθούν.
Η ενότητα που ζητούν, έχει δοκιμαστεί στην πράξη από το 1989, τα δε αποτελέσματά της είναι γνωστά και ιστορικώς καταγεγραμμένα. Κλείνει η παρένθεση.
Στις εκλογές του Ιουνίου 1989, ο νεοπαγής Συνασπισμός κλπ. παίρνει 13,1% και εκλέγει 28 βουλευτές. Τους αναφέρω αλφαβητικά:
Ανδρουλάκης Μίμης, Γαλανός Νίκος, Γιάνναρος Γρηγόρης, Γιώτας Στάθης, Δαμανάκη Μαρία, Δραγασάκης Γιάννης, Δρεττάκης Μανώλης, Καλούδης Νίκος, Κάππος Κώστας, Κατσαρός Γιάννης, Κόρακας Στρατής, Κοσιώνης Παναγιώτης, Κοταμανίδου Εύα, Κύρκος Λεωνίδας, Κωστόπουλος Μήτσος, Λεβέντης Θανάσης, Λεντάκης Ανδρέας, Μπιτσάνης Ηλίας, Νέστωρ Στέλιος, Παφίλης Θανάσης, Ρήγας Κώστας, Σκοτινιώτης Παναγιώτης, Σκυλλάκος Αντώνης, Σπαθής Θόδωρος, Στριφτάρης Σπύρος, Φαράκος Γρηγόρης, Φλωράκης Χαρίλαος, Χατζηδημητρίου Τραϊανός.
Παρατήρηση: Όσοι καταλαβαίνουν, αντιλαμβάνονται ότι στην παραπάνω κοινοβουλευτική ομάδα τού Συνασπισμού, οι «σκληροπυρηνικοί» (συγγνώμη για τον όρο) του ΚΚΕ αποτελούν μειοψηφία.
Από τους υπόλοιπους, κάποιοι προέρχονται από το ΠαΣοΚ, κάποιοι από την ΕΑΡ/ΚΚΕ-εσωτερικού και κάποιοι ανήκουν μεν στο ΚΚΕ αλλά επρόκειτο να αποχωρήσουν σύντομα, μιας και ήσαν από εκείνους που ονειρεύονταν την μετάλλαξη του κόμματος σε ευρωκομμουνιστικό (όπως το ιταλικό ΚΚ υπό τον Μπερλίνγκουερ ή το γαλλικό ΚΚ υπό τον Μαρσαί), αλλά δεν τους έκατσε.
Σ’ εκείνες τις εκλογές, λοιπόν, κανένα κόμμα δεν κατάφερε να πετύχει αυτοδυναμία.
Κι ενώ η χώρα συγκλονίζεται από – πραγματικά ή μη – σκάνδαλα των πασοκικών κυβερνήσεων, τον Κοσκωτά με τα πάμπερς του και τις περιπέτειες του Ανδρέα με την αρρώστια του, με την Μιμή και με το «κωλόσπιτο» της Εκάλης, οι επιλογές είναι δυο:
Ή νέες εκλογές ή κυβέρνηση συνεργασίας.
Το πρόβλημα είναι πως οι οποιεσδήποτε διώξεις κατά πολιτικών προσώπων για οποιοδήποτε σκάνδαλο της προηγούμενης περιόδου, πρέπει να ασκηθούν από την νεοεκλεγμένη βουλή αλλιώς θα παραγραφούν.
Το δίλημμα είναι τεράστιο για τους ηγέτες της αριστεράς.
Αν δεν συμφωνήσουν σε κυβέρνηση συνεργασίας, τα σκάνδαλα θα παραγραφούν και η αριστερά θα κατηγορηθεί για συναίνεση στο κουκούλωμα.
Με το ΠαΣοΚ δεν γίνεται να συνεργαστούν αφού το ΠαΣοΚ είναι που κατηγορείται για τα σκάνδαλα.
Μόνο με την Νέα Δημοκρατία μπορούν να συνεργαστούν αλλά πώς είναι δυνατόν να συγκυβερνήσει η δεξιά με την αριστερά;
Ακολουθεί έντονη και μακρά συζήτηση στην κοινοβουλευτική ομάδα και το θέμα μπαίνει σε ψηφοφορία.
Οι δώδεκα «σκληροπυρηνικοί» βουλευτές του ΚΚΕ ψηφίζουν όχι στην συνεργασία, οι υπόλοιποι δεκάξι ψηφίζουν ναι.
Οι υπέρμαχοι του ναι επιχειρηματολογούν τονίζοντας ότι, αν δεν διαλυθεί η βουλή και ασκηθούν διώξεις, το ΠαΣοΚ θα οδηγηθεί στην διάλυση, οπότε ο Συνασπισμός θα αναδειχθεί σε αξιωματική αντιπολίτευση στην επόμενη βουλή.
Όμως, οι διαφωνούντες εμμένουν ανυποχώρητα στις θέσεις τους, με πρώτο και καλύτερο τον Κώστα Κάππο.
Όταν ο Φλωράκης παρατηρεί ότι ο Συνασπισμός θα διαλυθεί αν δεν βρεθεί λύση, κάποιοι επιμένουν «να διαλυθεί» και κάποιοι αρχίζουν να το ξανασκέφτονται, μη θέλοντας να δυναμιτίσουν την περιβόητη ενότητα της αριστεράς.
Τελικά, η κοινοβουλευτική ομάδα αποφασίζει κατά πλειοψηφία την συμμετοχή τού Συνασπισμού σε κυβέρνηση συνεργασίας με την Νέα Δημοκρατία, υπό τον όρο ότι η θητεία αυτής της κυβέρνησης θα είναι τρίμηνη και θα εστιαστεί στην άσκηση διώξεων κατά των πολιτικών προσώπων που είχαν οποιαδήποτε εμπλοκή σε οποιοδήποτε σκάνδαλο.
Έτσι, δυο βδομάδες μετά τις εκλογές, στις 2 Ιουλίου ορκίζεται ως πρωθυπουργός της κυβέρνησης συνεργασίας ο Τζαννής Τζαννετάκης.
Στην κυβέρνησή του συμμετέχουν τέσσερα στελέχη τού Συνασπισμού αλλά κανένας από τους «σκληροπυρηνικούς».
Ο Νίκος Κωνσταντόπουλος αναλαμβάνει το υπουργείο εσωτερικών, ο Φώτης Κουβέλης το δικαιοσύνης και ο Γιώργος Μυλωνάς το πολιτισμού, ενώ ο Γιάννης Δραγασάκης τοποθετείται αρχικά υφυπουργός εμπορίου και κατόπιν υφυπουργός εθνικής οικονομίας.
Μια απορία από το «βρώμικο ’89» – Επίλογος
Σκοπός του σημερινού κειμένου δεν είναι η παρουσίαση ή η ανατομία όσων έγιναν εκείνο το «βρώμικο ’89».
Ούτε, βέβαια, η ανάλυση των τριγμών που επεφύλασσε στο ΚΚΕ εκείνη η απόφαση της κοινοβουλευτικής ομάδας τού Συνασπισμού.
Σκοπός των όσων είπα παραπάνω ήταν να φτάσω ως εδώ για να διατυπώσω μια απορία που την έχω χρόνια:
Αφού η συνεργασία τού ενιαίου τότε Συνασπισμού με την δεξιά αποφασίστηκε από την κοινοβουλευτική του ομάδα, με μια απόφαση που καταψηφίστηκε από τους καθαρόαιμους κουκουέδες και υπερψηφίστηκε από όλα τα –τοτινά ή κατοπινά– μέλη της που είτε ανήκαν είτε θα μετακόμιζαν στον Σύριζα, τα οποία και την υποστήριξαν διά της συμμετοχής τους στην κυβέρνηση, γιατί κατηγορείται το ΚΚΕ γι’ αυτή την συνεργασία; Δεν θα ήταν πιο λογικό αυτή η κατηγορία να απευθύνεται στον Σύριζα;
Ας μου λύσει κάποιος αυτή την απορία, επί τέλους! Κάποιος! Κι ας είναι κι ο Βασίλης Λεβέντης!
Σημείωση:
[1]. Το κείμενο δημοσιεύτηκε στις 14 Οκτωβρίου του 2015 και αναφέρεται σε ομιλία του Βασίλη Λεβέντη που έγινε στις 6 του Οκτώβρη, αμέσως μετά τις εκλογές του Σεπτέμβρη του 2015.
Πηγή: Cogito Ergo Sum
