Μερικές σκέψεις σχετικά με την επίθεση στον Μπουτάρη
Πριν εισέλθω στην ουσία του άρθρου πρέπει να σας πω ότι θεωρώ «πολιτική κατάντια» και μόνο το άνοιγμα της συζήτησης για το εάν η φασιστική επίθεση στον Μπουτάρη είναι δικαιολογημένη ή όχι.
Ο εκφασισμός της κοινωνίας έχει ξεπεράσει προ πολλού τα «κόκκινα» και φτάσαμε πια να συζητάμε ακόμα και τα αυτονόητα.
Γιατί είναι αρκετοί που έχουν πέσει στο «τρυπάκι» να δικαιολογούν ή ακόμα και να επικροτούν αυτή την επίθεση. Και δεν μιλώ για σεσημασμένους χρυσαυγίτες.
Θα πω μια κουβέντα μόνο και το κλείνω εδώ: Η πολιτική διαφωνία δεν λύνεται με ξυλοδαρμούς. Άλλο πράγμα η πολιτική αντιπαράθεση, έστω η αποδοκιμασία κι άλλο πράγμα ο προπυλακισμός.
Κάθε οργανωμένη επίθεση από αγέλες ανθρώπων που κρύβονται πίσω από την μάζα ή πίσω από την ανωνυμία που τους προσφέρει η κουκούλα, εναντίον κάθε ανθρώπου ανήμπορου να υπερασπιστεί τον εαυτό του κι ειδικά ενός πολιτικά «τελειωμένου» 75χρονου, χαρακτηρίζεται από μία και μόνο λέξη: Θρασυδειλία!
Και η θρασυδειλία είναι το βασικότερο χρυσαυγίτικο γνώρισμα.
Τέτοιες επιθέσεις δίνουν το καλύτερο πάτημα στο σύστημα, ώστε αύριο – μεθαύριο να χτυπήσει τους ανθρώπους που φοβάται πραγματικά και θέλει να ξεμπερδεύει μαζί τους.
Για το λόγο αυτό τέτοια περιστατικά όχι απλά ανοίγουν επικίνδυνους δρόμους αλλά ανοίγουν τον χειρότερο, εκείνον που οδηγεί στον φασισμό.
Αφού το ξεκαθαρίσαμε λοιπόν αυτό ας πάμε παρακάτω:
Βλέποντας αρκετές φορές το βίντεο από την φασιστική επίθεση στο Δήμαρχο, παρατήρησα ένα χαρακτηριστικό τύπο με αθλητική περιβολή και βερμούδα, που μου προκάλεσε απορία:
Πήγε ντυμένος έτσι για να τιμήσει την Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ποντιακού Ελληνισμού; Κι είχε πάρει μαζί του μια full face (ολοπρόσωπη) μάσκα έτσι για «παν ενδεχόμενο»;
Όπως φαίνεται στο βίντεο – παρά την μέτρια ποιότητα της ανάλυσης – και στις φωτογραφίες που επισυνάπτω ο συγκεκριμένος κουκουλοφόρος εμφανίζεται στην αρχή των επεισοδίων – χωρίς μάσκα – αρχικά προσπαθώντας να παρασύρει 2 – 3 «φιλαράκια» του, ώστε να επιτεθούν από άλλη πλευρά, όπου δεν υπήρχε τόσος κόσμος.
Από τα ρούχα και τις τις κινήσεις του νεαρού είμαι 95%, να μην πω 100%, σίγουρος πως πρόκειται για το ίδιο πρόσωπο.
Δευτερόλεπτα μετά εμφανίζεται ξανά τρέχοντας να πετάει ένα μπουκάλι κι αμέσως μετά – αφού έχει προλάβει να μασκαρευτεί – σαν «Αίλυνας Νίτζα» τρέχει ξοπίσω από τον Δήμαρχο, που εμφανώς παραπέει, επιχειρώντας να τον χτυπήσει και στο τέλος πέφτει με λύσσα πάνω στο αυτοκίνητο με γροθιές και κλωτσιές.
Αν λοιπόν δεν με γελούν τα μάτια μου, θα προσπαθήσω με βάση τα γεγονότα να κάνω έναν συλλογισμό:
Κοιτώντας βήμα – βήμα την επίθεση γίνεται αμέσως φανερό πως οι χρυσαυγίτες περίμεναν πως ο Μπουτάρης θα έδινε το παρόν στην εκδήλωση.
Υπενθυμίζω πως ήταν ήδη γνωστή η απαράδεκτη δήλωση «I don’t give a shit» που είχε κάνει σε διεθνή ΜΜΕ, προσφέροντάς μας μια ακόμα απόδειξη για το πόσο κυνικά βλέπει η ελληνική αστική τάξη (γνήσιος εκπρόσωπός της οποίας είναι κι ο Γ. Μπουτάρης) τον λαό και τις θυσίες του, προκειμένου να εξυπηρετήσει το δικό της «εθνικό» συμφέρον (εδώ, τα κέρδη της από τον τουρισμό).
Επίσης εδώ κι αρκετό καιρό ο Δήμαρχος – «Ατραξιόν» είχε συκοφαντηθεί από γνωστούς «ψεκασμένους» κύκλους πως και καλά:
«Έδωσε (ως δήμαρχος) την άδεια για να γίνει η παρέλαση του Gay Pride την ίδια ημέρα και ώρα με την εκδήλωση Μνήμης της Γενοκτονίας των Ποντίων»
κατηγορώντας τον πως υποβαθμίζει την Ημέρα της Γενοκτονίας σε μέρα… καρναβαλιού!
Μετά από όλα αυτά κάθε λογικός άνθρωπος μπορεί να καταλάβει πως ο Γ. Μπουτάρης ήταν ήδη στοχοποιημένος από ακροδεξιά στοιχεία, που στην πόλη του όχι μόνο ευδοκιμούν αλλά ζουν και βασιλεύουν μαζί του.
Δείτε πχ. τις δηλώσεις του Παναγιώτη Ψωμιάδη και του Κυριάκου Βελόπουλου που ουσιαστικά ρίχνουν την ευθύνη για την επίθεση στον ίδιο τον Μπουτάρη αρνούμενοι έστω και να καταδικάσουν την άνανδρη επίθεση.
Κι οι χρυσαυγίτες, που προφανώς επιζητούσαν την παρουσία του Δημάρχου, είχαν πάρει τα μέτρα τους για «όλα τα ενδεχόμενα».
Αν ο Μπουτάρης δεν πήγαινε θα τον έλεγαν «εθνοπροδότη»… ενώ έαν πήγαινε θα τον τουλούμιαζαν στο ξύλο. Μια κατάσταση win- win όπως θα έλεγε κι ο …αγαπητός Μπαρουφάκης.
Εδώ όμως γεννιούνται κάποια ερωτήματα:
Γιατί δεν βγήκε εγκαίρως και δημόσια να διαψεύσει τους ψεκασμένους συκοφάντες Βελόπουλους, Καρατζαφέρηδες και λοιπούς γκεμπελίσκους, που τον είχαν στοχοποιήσει ειδικά για αυτή την εκδήλωση;
Γιατί τελικά πήγε στην εκδήλωση Μνήμης χωρίς καμιά συνοδεία; Χωρίς καθόλου αστυνομικούς ή έστω ασφαλίτες με πολιτικά δίπλα του να τον προστατεύσουν;
Δεν ήξερε τι «κουμάσια παρεμβαίνουν» συνήθως σε τέτοιες εκδηλώσεις, προσπαθώντας να τις καπηλευτούν για δικούς τους λόγους;
Δεν ξέρω για εσάς αλλά εδώ κάτι βρωμάει…
Δεν μπορώ να ισχυριστώ πως ο Μπουτάρης ήθελε να συμβεί ένα τέτοιο επεισόδιο στο πρόσωπό του, άλλωστε δεν έχω στοιχεία να υποστηρίξω μια τέτοια άποψη, αλλά επειδή οι καιροί είναι πονηροί κι έχουν δει πολλά τα μάτια μου, πλησιάζουν επιπλέον κι οι Δημοτικές εκλογές, δεν σας κρύβω πως αυτή η σκέψη πέρασε αυθόρμητα από το μυαλό μου.
Είναι επίσης γνωστό, πως οι πρόσφατες πλημμύρες που προξένησαν σοβαρές καταστροφές στη θεσσαλονίκη, σε συνδυασμό με τις συνεχιζόμενες διακοπές της υδροδότησης είχαν δημιουργήσει ένα πολύ άσχημο κλίμα για τον νυν Δήμαρχο και η δημοτικότητά του είχε πέσει πιο χαμηλά από ποτέ.
Αυτό το καταδικαστέο περιστατικό (χωρίς «ναι μεν αλλά») – ανεξαρτήτως της σοβαρής πολιτικής διαφωνίας που έχω με τα όσα έκπροσωπεί ο Γιάννης Μπουτάρης – θέλοντας και μη μου δημιούργησε συναισθήματα οίκτου, ακόμα και συμπάθειας εδικά όταν βλέπεις έναν γέρο άνθρωπο να σέρνεται στο δρόμο.
Γενικά μιλώντας αυτή η επίθεση άλλαξε αντικειμενικά την πολιτική ατζέντα και την επικαιρότητα όχι μόνο της θεσσαλονίκης κι ο Μπουτάρης αρχίζει να μοιάζει στα μάτια αρκετών ως ένας αντιφασίστας – ήρωας.
Ο Μπουτάρης δεν είναι κανένας βλάκας και φυσικά δεν είναι ούτε χτεσινός. Και μπορεί να έχει πατήσει για τα καλά τα 76 αλλά το μυαλό του εξακολουθεί να δουλεύει ρολόϊ κι ας τον κατηγορούνε πολλοί πως είναι (ακόμα) αλκοολικός.
Και δεν πρέπει να μας διαφεύγει το μακρύ ιστορικό που έχει επιδείξει, στο να τραβά τα φώτα της δημοσιότητας πάνω του, πότε με τους τσακωμούς του με τον Άνθιμο κι άλλοτε με τον Παναγιώτη Ψωμιάδη (άλλη «ατραξιόν» της πόλης αυτός).
Παρά τις δήθεν ριζοσπαστικές δηλώσεις του, ουσιαστικά ο Μπουτάρης δεν έπαψε ποτέ να είναι υποστηρικτής κι εκφραστής της βαθιά αντιδραστικής «θεωρίας των δύο άκρων».
Πιστεύω πως είναι ένας άνθρωπος που θα κάνει το οτιδήποτε προκειμένου να πετύχει τους σκοπούς που υπηρετούν τον ίδιο και την τάξη του.
Ακόμα και να θέσει – συνειδητά – τον εαυτό του στον (μη) ελεγχόμενο κίνδυνο, να τσιμπηθεί από το φίδι που και ο ίδιος εκτρέφει.
