Το μέλλον είναι τώρα!
«Εγώ, τελευταία, προτιμώ να βλέπω πάνω, ψηλά, στα άστρα. Με ενδιαφέρει ο Σοσιαλισμός που θα κτίσουμε. Με ενδιαφέρει να τον ζήσω. Για αυτό λέω να αφήσουμε πίσω μαυρομάτηδες και αυγουλομάτηδες και να μιλήσουμε για το Μέλλον»
«Μνημόνια , 20ωρα , 300 ευρώ μισθοί για όλους και πολλά άλλα. Την ευχαρίστηση να δούμε τους Συριζαίους άνεργους και στην φυλακή δεν συγκρίνεται με τίποτα».[1]
Ο ανόητος πόλεμος μεταξύ Karagöz και Yumurtagöz στο ελληνικό πολιτικό θέατρο σκιών έχει ενταθεί.
Λίγες μέρες πριν να ανοίξουν οι κάλπες το επίπεδο έχει πιάσει πάτο μα συνεχίζει την ελεύθερη πτώση τρυπώντας με την δυναμική του κάθε εμπόδιο προς το μείον άπειρο.
Σκιαμαχίες για αδειανά πουκάμισα νούμερο 43/30 – το νούμερο που φοράει ο Καπιταλισμός και το δίδυμο αδελφάκι του ο Ιμπεριαλισμός.
Μόνο αυτοί θα έχουν βγει κερδισμένοι το βράδυ των εκλογών.
Οι μεν τους κάνουν όλα τα χατίρια από το 2015 –«Για τις βρώμικες δουλειές έχουμε την αριστερά», είπε σε μια στιγμή ειλικρίνειας ο Ανιέλλι, μεγαλομέτοχος της Φιατ– φόρτωσαν ένα τρίτο Μνημόνιο στο σβέρκο του κόσμου, ψήφισαν αντεργατικούς νόμους (τι έγινε με την απεργία ρε παιδιά στο νέο συνδικαλιστικό νόμο;) λοβοτόμησαν την ελληνική αριστερά, την έκλεισαν σε εισαγωγικά, αλλά και ανέβασαν την Ελλάδα στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα.
Τους προσέλαβαν μπάτσους στα Βαλκάνια, εκτοπίζοντας την Τουρκία που μουλάρωσε τώρα τελευταία και δεν υπακούει.
Στα ζόρικα ικανοποίησαν και τον Θείο Σαμ και τον Γιούγκερ και την Μέρκελ και τον Σόιμπλε και την Λανγκάρτ και τους Έλληνες εφοπλιστές και τους Έλληνες βιομηχάνους και τους Έλληνες τραπεζίτες.
Πολύ καλοί πραγματικά. Μετρ.
Οι δε ένα τάγμα SS, θεούσων, κλεφτών, αγράμματων δήθεναρίστων, κακομαθημένων βουτυρόπαιδων, πολιτισμικά καθυστερημένων, αισθητικά κωφάλαλων, φοβικών ρατσιστών. ψεκασμένων και περήφανων.
Ο κάλλος της Ανθρωπότητας.
Πάντως και οι δύο προσλαμβάνουν πληρωμένα τρολάκια για να παρεμβαίνουν στα «δίκτυα» και να μεταδίδουν τον ιό της βλακείας σε ανύποπτους.
Δεν είναι όλοι οι ίδιοι, δεν λέω αυτό. Λέω ότι όλοι δουλεύουν για τον ίδιο μάστρο, εξυπηρετούν τα ίδια συμφέροντα.
Χαρακτηρίστε με αυτιστικό ή στρουθοκάμηλο αλλά εγώ, τελευταία, προτιμώ να βλέπω πάνω, ψηλά, στα άστρα.
Εμένα με ενδιαφέρει ο Σοσιαλισμός που θα κτίσουμε. Με ενδιαφέρει να τον ζήσω.
Για αυτό λέω να αφήσουμε πίσω μαυρομάτηδες και αυγουλομάτηδες και να μιλήσουμε για το Μέλλον. Που είναι Τώρα.
Σοσιαλισμός και Κεντρικός Σχεδιασμός λοιπόν – Το μέλλον είναι τώρα!
Ένα πρόβλημα που καλείται να λύσει ο Κεντρικός Σχεδιασμός είναι και η κατανομή του ανθρώπινου δυναμικού στην Παραγωγή.
Ας δούμε ένα συγκεκριμένο αλλά απλοϊκό παράδειγμα που να μπορεί να επεκταθεί και σε κάτι πιο γενικό, π.χ. σε ένα εργοστάσιο, στην αγροτική παραγωγή, στους φοιτητές που αποφασίζουν τον κλάδο σπουδών τους.
Εστιάζω στην Υπολογιστική δυνατότητα να λύνονται τέτοια προβλήματα και ταυτόγχρονα να ικανοποιούνται και οι προτιμήσεις των εργαζομένων. Αυτό και μόνο για τώρα.
Λοιπόν, σε κάποια κοινότητα, αριθμός Ν «δουλειών» πρέπει να γίνουν από Ν άτομα σε 24 ώρες (τα εισαγωγικά για να τονίσω ότι μιλώ για ένα προσωρινό καθήκον, π.χ. να ποτίσει τα δέντρα για σήμερα και όχι το επάγγελμα του κηπουρού).
Έτσι, ένα άτομο θα εκτελέσει ένα καθήκον μόνο για σήμερα ώστε όλα τα καθήκοντα της ημέρας να τελειώσουν.
Ας αφήσουμε κατά μέρος την εξειδίκευση, δηλαδή ότι είναι πιο παραγωγικό κάποιος να κάνει το ίδιο καθήκον κάθε μέρα. Προς το παρόν.
Φυσικά τα Ν άτομα δεν έχουν όλα την κατάλληλη δύναμη ή εκπαίδευση για να κάνουν όλες τις δουλειές. Ούτε και τις ίδιες προτιμήσεις.
Π.χ. «μουσική ψυχαγωγία» μπορεί να τελεστεί μόνο από αυτούς που ξέρουν ένα μουσικό όργανο και απολαμβάνουν να τραγουδούν δημόσια. Ενώ σε κάποιους αρέσουν τα ζώα και σε άλλους τα φυτά.
Για να ισορροπούν οι προτιμήσεις μα και για να βγαίνει η δουλειά, οι ελαφρές δουλειές θα διαρκούν περισσότερο και οι δύσκολες λιγότερο.
Έτσι, στο χωριό μας, πριν την ανάθεση των «δουλειών» της ημέρας σχηματίζουμε τον Πίνακα με τις Προτιμήσεις των εργαζομένων και μετά προσπαθούμε να βρούμε μια πιθανή κατανομή.
Εδώ ξεκινούν τα δύσκολα!
Γιατί αν κάθε άτομο δηλώσει έστω μόνο 3 προτιμήσεις τότε 3N πιθανότητες πρέπει να διερευνηθούν για να βρούμε μία που να ικανοποιεί τις προτιμήσεις όλων. Μα και να φέρνει σε πέρας όλες τις δουλειές.
Αν έχουμε μόνο Ν=100 άτομα αυτό σημαίνει:
3100 = 515.377.520.732.011.331.036.461.129.765.621.272.702.107.522.001 πιθανότητες που πρέπει να διερευνηθούν.
Δηλαδή αν κάνουμε 1.000 διερευνήσεις το δευτερόλεπτο σε ένα χαρτάκι τότε θέλουμε τρισεκατομμύρια χρόνια και όλο το χαρτί του πλανήτη!
Τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο περίπλοκα αν προσθέσουμε βαθμούς προτίμησης αντί το θέλω / δεν θέλω. Φυσικά αυτό δεν είναι εφικτό.
Πρέπει να βρούμε αλγόριθμους που θα λύνουν το πρόβλημα σε ρεαλιστικά πλαίσια.
Που πράγματι υπάρχουν εδώ και 70 χρόνια και χρειάζονται μόνο 1003 = 1.000.000 ή και λιγότερες διερευνήσεις, (απλοϊστική μετάφραση για το μαθηματικό Ο(Ν3)).
Δηλαδή, λίγα δευτερόλεπτα στον υπολογιστή μου.
Θέλουμε να εξυπηρετούμε τις ανάγκες (και τις ευαισθησίες) όλων μας, καταρχάς με το να σεβόμαστε τις προτιμήσεις του κάθε μέλους της κοινότητας μας.
Η επιστήμη, τα μαθηματικά, οι αλγόριθμοι, οι υπολογιστές είναι το κλειδί.
Και έχουν εξελιχτεί σε τέτοιο βαθμό που είναι εφικτό σήμερα, τώρα να οργανώσουμε όχι ένα χωριό 100 ανθρώπων αλλά μια χώρα 10 εκατομμυρίων. Ακόμα και Ελλήνων!
Στην Ιστορία της Ανθρωπότητας, οι αλγόριθμοι για να λύνονται τέτοια προβλήματα και σε τέτοια κλίμακα πραγματικά άρχισαν να εξελίσσονται με την γέννηση της Σοβιετικής Ένωσης. Και συγκεκριμένα από τον σοβιετικό μαθηματικό Leonid Kantorovich.
Αντιγράφω από την πηγή:
«Ο Καντόροβιτς ανέπτυξε τις θεωρίες του στα βιβλία «Μαθηματικές μέθοδοι Οργάνωσης και Σχεδιασμού» και «Βέλτιστες χρήσεις των οικονομικών πόρων». Για το έργο του τιμήθηκε με το Βραβείο Στάλιν το 1949.)»
Για να μετατραπεί η Ουτοπία σε Πραγματικότητα χρειάζονται οι αλγόριθμοι του Kantorovich και τόσων άλλων αλλά χρειάζονται και οι Υπολογιστές για να εφαρμόζουν τους αλγόριθμους, διαφορετικά θα θέλαμε μια τεράστια στρατιά από γραφειοκράτες με άβακες.
Πολλές φορές ακούμε ότι για να γίνει το πέρασμα στον Σοσιαλισμό πρέπει να είναι ώριμες οι συνθήκες.
Ε αυτές οι συνθήκες περικλείουν και την Υπολογιστική Ανάπτυξη (check), μαζί με την Επιστημονική (check), Βιομηχανική (check) και Συνειδησιακή (χμμμμ).
Μόνο τότε είναι εφικτό το άλμα της οργάνωσης της Σοσιαλιστικής Κοινωνίας με τον Κεντρικό Σχεδιασμό.
Η δουλειά του Kantorovich έγινε όταν η ΕΣΣΔ ήταν ήδη 15 χρονών και όχι πριν την επανάσταση όπως ίσως θα ευνοούσε η θεωρία.
Αλλά στην πράξη έχουμε συγκυρίες και ζητήματα επιβίωσης. Ίσως να μην έχουμε την πολυτέλεια να περιμένουμε να ταιριάξουν όλα…
Ο Kantorovich λοιπόν είναι ο Πατέρας του Γραμμικού Προγραμματισμού και η Σοβιετική Ένωση και οι μελλοντικές Σοσιαλιστικές Κοινωνίες του χρωστούν πολλά.[2]
Χωρίς αυτόν η βιομηχανία (και στον Καπιταλισμό) θα είχε ξεψυχήσει ανίκανη να σχεδιάσει και να οργανώσει.
Μια καλή ερώτηση είναι:
Γιατί ο Καπιταλισμός που τότε ήδη μετρούσε 150, 200 χρόνια ζωής δεν ανακάλυψε πρώτος αυτή την μέθοδο;
Γιατί ένας Σοβιετικός το 1939 ανακάλυψε τον Γραμμικό Σχεδιασμό για χρήση στην Βιομηχανία, όταν στις Ηνωμένες Πολιτείες είχαν την γραμμή παραγωγής του Ford ήδη από το 1913 και οι Βρετανοί την Βιομηχανική Επανάσταση από τα 1800;
Δεν βρέθηκαν αντιμέτωποι με τέτοια προβλήματα οι βιομήχανοι της Δύσης;
Για να το απαντήσουμε αυτό ας δούμε στο χωριό του παραδείγματός μας πώς ο καπιταλισμός θα έλυνε το πρόβλημα.
Το όπλο του καπιταλισμού ως γνωστόν είναι η ελεύθερη (δήθεν) αγορά.[3]
Τι θα έκανε λοιπόν η αγορά για να τελεσφορήσουν όλες οι δουλειές της ημέρας;
Πολύ απλή η απάντηση αφού την έχουμε εμπεδώσει από νηπιακή ηλικία – την ζούμε στο πετσί μας. Αλλά οι περισσότεροι είμαστε στραβοί, την νιώθουμε αλλά δεν την βλέπουμε, δεν μπορούμε να την αρθρώσουμε, δεν την έχουμε συνειδητοποιήσει.
Να τι θα έκανε.
Πρώτα-πρώτα θα πετούσε στον κάλαθο των αχρήστων τις προτιμήσεις των εργαζομένων:
«Στ’ @@$!*# μου οι προτιμήσεις σας!»
και θα έκανε πλειστηριασμό για την ανταμοιβή της κάθε δουλειάς.
Αν δεν βρήκαμε σκουπιδιάρη ακόμα, ο μισθός ψηλώνει όσο να τον βρούμε.
Και αυτός που έχει πληγή στο χέρι θα το αγνοήσει για να πάει να μαζεύει σκουπίδια, ρισκάροντας μια μόλυνση, αν ο μισθός είναι καλός ή τον έχει ανάγκη για να αγοράσει κάτι άλλο από την Αγορά αφού τώρα δεν ικανοποιεί τις ανάγκες του η κοινότητα αλλά τις αγοράζει, αν έχει.
Με αυτόν τον τρόπο η διερεύνηση των πιθανοτήτων δεν χρειάζεται γιατί δεν χρειάζεται να ικανοποιηθεί καμιά προτίμηση των εργαζομένων.
Μόνο να γίνουν οι δουλειές.
Δεν υπάρχουν προτιμήσεις, μόνο δουλειές.
Ή, τις προτιμήσεις τις κερδίζεις με επένδυση χρήματος σε σπουδές και εξειδίκευση.
Αν τα έχεις. Και αν παίρνεις τα γράμματα. Διαφορετικά, ψυκτικός στο Περιστέρι.
Επίσης θα «έσπαζε» την κοινωνικότητα των εργασιών.
Το μάζεμα των σκουπιδιών, το πότισμα των δέντρων, η μουσική ψυχαγωγία που ήταν οι εργασίες ώστε το χωριό να συνεχίσει να επιβιώνει σε συνθήκες χαράς, θα μετατραπούν σε αγγαρείες και εργαλεία για να κερδίζει ο εργολάβος που θα αναλαμβάνει να τα οργανώνει εκ μέρους του χωριού δηλαδή των ίδιων των εργαζομένων.
Θα ξεζουμίζει την υπεραξία της εργασίας των υπαλλήλων του.
Θα παίρνει και μερίδιο γιατί τα οργάνωσε, δηλαδή έλυσε το πρόβλημα του ποιοι εργαζόμενοι θα αναλάβουν.
Καταπατώντας τις προτιμήσεις τους μα διαπραγματευόμενος τον μισθό τους.
Σιγά-σιγά θα ανακαλύψει το λάδωμα αλλά και τις προσωπικές συμβάσεις εργασίας.
Μετά θα εφεύρει και άλλες ανάγκες για το χωριό ή θα καταργήσει αυτές που δεν του φέρνουν κέρδος — τι να έχουμε λεμονιές τώρα αφού εισάγουμε από Αργεντινή.
Μετά θα εναλλάσσει αυγουλομάτηδες και μαυρομάτηδες στην διοίκηση του χωριού και αυτός από πίσω θα τους κατευθύνει.
«Then came the churches, then came the schools
Then came the lawyers, and then came the rules
Then came the trains and the trucks with their loads…
Then there was the hard times, then there was a war…
I used to like to go to work, but they shut it down
I’ve got a right to go to work, but there’s no work here to be found
Yes, and they say we’re gonna have to pay what’s owed»
«Telegraph Road», Dire Straits
Ο εργαζόμενος τώρα παίρνει μισθό για αυτό που θα κάνει αλλά πληρώνει αυτό που του αναλογεί για όλες τις εργασίες που πρέπει να γίνουν και για όλες τις προμήθειες και τα κέρδη των εργολάβων.
Αυτά ίσως και να διπλασιάσουν το κόστος.
— Ευχαριστώ, έτσι θα έλυνε το πρόβλημα και ένας ελέφαντας. Πατώντας σαν μπουλντόζα πάνω του.
Οι Υπολογιστές σήμερα έχουν φτάσει σε τρελά επίπεδα εξέλιξης.
Με την υπολογιστική δύναμη των μισών κινητών της Ελλάδας θα «τρέχαμε» όλη την Βιομηχανική και Αγροτική παραγωγή της χώρας, μαζί και τα τρένα της, τα πλοία της ακόμα και τα φανάρια της τροχαίας.
Σήμερα. Τώρα.
Σημειώσεις:
[1]. Από σχόλιο στην ιστοσελίδα TVXS.
[2]. Βασίλης Κωστόγλου: «Γραμμικός Προγραμματισμός», Διεθνές Πανεπιστήμιο Ελλάδας, Τμήμα Μηχανικών Πληροφορικής και Ηλεκτρονικών Συστημάτων.
[3]. Βλέπε: Ο Κεντρικός Σχεδιασμός στον σοσιαλισμό – Ο von Mises και η «ελεύθερη» αγορά και Ακόμα λίγα για την «ελεύθερη» αγορά.
Δημοσιεύτηκε στις 6 Ιουλίου 2019 στην Κατιούσα
