Μάχεσαι για το όνομα χάνοντας την ουσία!
Στη Νεάπολη Θεσσαλονίκης υπήρχε το στρατόπεδο Στρεμπενιώτη. Στην Καλαμαριά το στρατόπεδο Νταλίπη.
Στρεμπενιώτης, Νταλίπης, Κύρου, Γκόνος, Γκογκολάκης κι άλλοι και φυσικά ο καπετάν Κώττας ήταν μακεδονομάχοι, αγαπημένοι ονοματομάχοι (Εσείς που μάχεστε για το όνομα, βλέπετε το δέντρο αλλά χάνετε το δάσος).
Μάλιστα ο ξακουστός Κώττας όταν τον πήγαν για κρεμάλα οι Τούρκοι απαίτησε να του λύσουν τα χέρια. Ανέβηκε μόνος του στο ικρίωμα και φώναξε:
«Ντα ζίβι Γκ(ά)ρτσκο!» (Ζήτω το Ελληνικό),
και κλώτσησε μόνος του το υποπόδιο.
Αυτοί οι μακεδονομάχοι ήταν σλαβόφωνοι, που αν και δεν μιλούσαν καν τα ελληνικά, είχαν ελληνική συνείδηση. Στα συλλαλητήρια αυτούς δεν τους μνημονεύσανε και πολύ. Δεν ήταν λοιπόν μόνο ο Μελάς.
Οι Βούλγαροι τους λέγανε «Γραικομάνους» (μανιώδεις Έλληνες)
Οι περισσότεροι σλαβόφωνονοι στην μεριά της ελληνικής Μακεδονίας δεν είχαν όλοι καθαρή συνείδηση για το πού ανήκουν σε μια εποχή γενικά πολύ ρευστή.
Και γινόντουσαν μπαλάκι πολιτικών σκοπιμοτήτων.
Το 19ο αιώνα όλοι αποκαλούν όλους τους σλαβόφωνους «Βούλγαρους», εξ ου κι οι ονοματομάχοι εθνικιστές της Αθήνας όταν παίζουν με ομάδα της Θεσσαλονίκης φωνάζουν «Βούλγαροι».
Το 1913 η Μακεδονία (ΟΧΙ όλη, μόλις το 51%) προσαρτάται στο ελληνικό βασίλειο. Το 1913 είναι η χρονιά που όλη η γεωργραφική περιοχή της Μακεδονίας διαμελίζεται.
Για αυτό κι οι ονοματομάχοι εθνικιστές της Αθήνας φωνάζουν:
«Ελλάδα είναι μέχρι τη Λαμία, από κει και πάνω είναι Βουλγαρία.»
Γιατί προσαρτήθηκε αργότερα κι είχε πολλούς σλαβόφωνους. Και σαν γνήσιοι «πατριώτες» που κρατούν ελληνικές σημαίες δε θεωρούν τους Μακεδόνες Έλληνες.
Μέχρι το 1919 (Συνθήκη του Νεϊγύ) στη Δυτική Μακεδονία τα 3/4 του πληθυσμού είναι σλαβόφωνοι.
Υπολογίζεται ότι 53.000 Σλαβόφωνοι και 348.000 Τουρκόφωνοι εγκατέλειψαν τη Μακεδονία και τη Θράκη μετά το Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και τις υποχρεωτικές ανταλλαγές πληθυσμών.
Τα κενά υπερκάλυψαν οι σχεδόν 1 εκατομμύριο Μικρασιάτες πρόσφυγες που εγκαταστάθηκαν μετά το 1922 στη Μακεδονία και τη Θράκη και δυστυχώς για τους ονοματομάχους δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν σαν γνήσιοι απογόνοι των αρχαίων Μακεδονών.
Όπως δεν μπορούμε να βρούμε κανένα «γνήσιο» απόγονο κανενός μέσα σε αυτό το «μωσαϊκό» των λαών της Μακεδονίας. Κι είναι και τόσο γελοίο να ψάχνεις απογόνους μετά από 2.500 χρόνια!
Το 1912 στη Φλώρινα υπήρχαν 76.500 σλαβόφωνοι σε σύνολο 126.000 κατοίκων…
Οι σλαβόφωνοι κάτοικοι της ελληνικής Μακεδονίας κυνηγήθηκαν απάνθρωπα ειδικά από την δικτατορία του Μεταξά, με σκοπό την περιθωριοποίησή τους.
Το 1940 ο αριθμός τους έχει μειωθεί σημαντικά, εντάσσονται οι περισσότεροι στον ΕΛΑΣ και αργότερα στον ΔΣΕ.
Για αυτό κι οι ονοματομάχοι εθνικιστές αποκαλούσαν τους κομμουνιστές «εαμοβούλγαρους».
Μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο πλέον τα πράγματα έχουν ξεκαθαρίσει.
Δεν υπάρχει μακεδονικό έθνος ούτε μακεδονική γλώσσα ούτε μακεδονική μειονότητα στην Ελλάδα.
Υπάρχει μια Μακεδονία ως γεωγραφικός προσδιορισμός την οποία μοιράζονται τρεις (και 4 μη σας πω) λαοί. Και καλά κάνουν.
Τα σύνορα αυτά που ισχύουν από το 1913 χαράχτηκαν με αίμα. Με το αίμα των λαών της Μακεδονίας.
Για αυτό πιο σημαντικό από το όνομα είναι τα τρία «Σ»:
Σύνορα, Σύνταγμα, Σύμβολα.
Μόνο όταν αυτά εξασφαλιστούν πως δε θα είναι διαποτισμένα με αλυτρωτισμούς εξασφαλίζουμε εμείς τα σύνορά μας.
Μόνο όταν δε θα επαναλαμβάνουμε το αλυτρωτικό σύνθημα «Η Μακεδονία είναι μία και ελληνική», εξασφαλίζουν εκείνοι τα σύνορά τους.
Οπότε:
«Επί μακεδονικού εδάφους όλοι μαζί, το χώμα της Μακεδονίας είναι δικό τους και δικό μας!»
(από σχόλιο της Έρης Ρίτσου, κόρης του Γ. Ρίτσου για τη Ρωμιοσύνη που ακούστηκε στο συλλαλητήριο της Κυριακής).
Υ/Γ.: Στην ΠΓΔΜ αλλάζουν τα ονόματα όπως θέλετε κι εσείς κι όπως θέλει και το ΝΑΤΟ με σκοπό να ενταχθεί το κρατίδιο αυτό στο ΝΑΤΟ (που εμείς με τα τρία Σ, δε θέλουμε),
αλλά ο πρωθυπουργός τους δηλώνει ότι δεν υπάρχει περίπτωση να απαλοιφεί η παράγραφος του αλυτρωτισμού από το Σύνταγμά τους.
Τι πετύχατε λοιπόν; Μια τρύπα στο νερό.
