Η «µαύρη τρύπα» στα ευρωψηφοδέλτια των αστικών κοµµάτων

Πώς εξηγείται µε όρους πολιτικούς η πλήρης απουσία -µε εξαίρεση το ψηφοδέλτιο του ΚΚΕ- των εργαζοµένων και των αυτοαπασχολούµενων;

Ρίχνοντας µια πρόχειρη µατιά στα ψηφοδέλτια των κοµµάτων για τις ευρωεκλογές, βρίσκεις, οµολογουµένως, εντυπωσιακά βιογραφικά υποψηφίων.

Επιστήµονες, καλλιτέχνες, επιχειρηµατίες, δηµοσιογράφοι, εκπρόσωποι µειονοτήτων, κοµµατικά στελέχη.

Οι περισσότεροι µε περγαµηνές που θα τους καθιστούσαν περιζήτητους στην αγορά εργασίας. Είναι µια επιτυχία των κοµµάτων που κατάφεραν να προσελκύσουν τόσο δυνατές υποψηφιότητες.

Θα µπορούσαµε να µιλάµε για «σύγκρουση αρίστων» – αφού η «αριστεία» έχει καταστεί εν πολλοίς απαραίτητο ζητούµενο για την ενασχόληση µε τα κοινά.

Όποιος κοιτάξει τα ψηφοδέλτια θα φανταστεί ότι οι κάτοικοι της Ελλάδας ανήκουν σε µία από τις παραπάνω κατηγορίες.

Θα σκεφτεί ότι αφού τα κόµµατα «γεννιούνται» για να εκπροσωπήσουν συγκεκριµένα συµφέροντα που επιτάσσει η εποχή, αυτή θα είναι και η κοινωνική σύνθεση της χώρας.

Αστείο…

• Πώς όµως εξηγείται µε όρους πολιτικούς η πλήρης απουσία –µε εξαίρεση το ψηφοδέλτιο του ΚΚΕ– των εργαζοµένων και των αυτοαπασχολούµενων;

• Πώς γίνεται κανένα κόµµα να µη σκέφτηκε ότι µε την ανεργία στο 20%, καλό θα ήταν να εντάξει έναν/µία άνεργο-η στο ψηφοδέλτιό του;

Τρεις είναι οι πιθανές απαντήσεις.

Η πρώτη, ότι η επιλογή υποψηφίων -πέραν του «σκληρού» κοµµατικού µηχανισµού- έχει εξελιχθεί σε «πασαρέλα» αναγνωρίσιµων προσώπων.

Ετσι κι αλλιώς, ελπίδες εκλογής σε ένα πανελλαδικό ψηφοδέλτιο έχουν µόνο αυτοί.

Δεύτερη πιθανή απάντηση είναι η παντελής αποκοπή των κοµµάτων από τις πραγµατικές κοινωνικές συνθήκες.

Η τρίτη, ότι τα κόµµατα εξουσίας αλλά και εκείνα που ονειρεύονται ένα κοµµατάκι της εκπροσωπούν από θέση αρχής άλλα συµφέροντα, εποµένως στα ψηφοδέλτιά τους εντάσσουν πρόσωπα προερχόµενα από αυτές τις κοινωνικές οµάδες.

Μπορεί να το καταλάβει κανείς στις τοποθετήσεις του αρχηγού της Ν∆, Κυριάκου Μητσοτάκη, και του υπουργού Οικονοµικών, Ευκλείδη Τσακαλώτου.

Εστιάζουν στο να «ελαφρύνουν» τη λεγόµενη «µεσαία» τάξη – άλλωστε, τα όποια βάρη της κυρίαρχης τάξης είναι παραδοσιακά «ελαφρά».

Κανείς τους όµως δεν µιλάει για την αποκατάσταση των αδικιών σε βάρος των εργαζοµένων, που σήκωσαν και σηκώνουν ακόµα όλο το βάρος της κρίσης.

Εκείνων δηλαδή που «ξέχασαν» να εντάξουν στα ψηφοδέλτιά τους.

Οι «αποκλεισµένοι», λοιπόν, θα πρέπει να σκεφτούν τη δική τους πολιτική εκπροσώπηση, αλλά και τον τρόπο µε τον οποίο θα αποκατασταθούν οι σε βάρος τους αδικίες.