Η αντιπαράθεση Μαρξισμού – Αναρχισμού – Μέρος 2ο
Σε θέματα Ιδεολογίας και Πολιτικής
Συνέχεια από το 1ο Μέρος
Εκμετάλλευση και Κράτος
Ο μαρξισμός – λενινισμός θεωρεί ότι η καπιταλιστική εκμετάλλευση είναι η βάση του σημερινού καπιταλιστικού συστήματος.
Δε θα μπορούσε να υπάρχει καπιταλισμός χωρίς να στηρίζεται στην εκμετάλλευση της εργατικής τάξης.
Κι όταν λέμε εκμετάλλευση την εννοούμε με την οικονομική κι όχι την ηθική έννοια. Με τον όρο καπιταλιστική εκμετάλλευση εννοούμε ότι οι καπιταλιστές, οι ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής καρπώνονται την υπεραξία που είναι αποτέλεσμα της απλήρωτης εργασίας.
Το κράτος για τους μαρξιστές – λενινιστές είναι όργανο εξουσίας της εκάστοτε άρχουσας τάξης, που το χρησιμοποιεί για να επιβάλει τα ταξικά της συμφέροντα. Στον καπιταλισμό το κράτος επιβάλλει και περιφρουρεί τα συμφέροντα των κεφαλαιοκρατών.
Το κράτος λοιπόν αποτελεί μέρος του εποικοδομήματος της κοινωνίας (μαζί με τους άλλους αστικούς θεσμούς και την κυρίαρχη ιδεολογία), το οποίο στηρίζεται κι εκφράζει την οικονομική βάση της κοινωνίας, δηλαδή τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής.
Το κράτος διαμορφώνεται ιστορικά σαν μια αναγκαιότητα που προκύπτει από τον ταξικό διαχωρισμό της κοινωνίας και την εμφάνιση της εκμετάλλευσης.
Οι αναρχικοί αντίθετα θεωρούν ότι αιτία ύπαρξης της εκμετάλλευσης και κατά συνέπεια της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης είναι η εξουσία.
Γι’ αυτό και θέτουν σαν πρώτο το ζήτημα της κατάργησης του κράτους.
Η αντίληψή τους περί κράτους στηρίζεται ακριβώς στη θέση τους για απόλυτη ελευθερία.
Η ύπαρξη εξουσίας και κράτους – σύμφωνα με τους αναρχικούς – περιορίζει την αυτονομία και διαχωρίζει ταξικά την κοινωνία.
Κάθε άτομο και κάθε κοινότητα θα πρέπει να είναι απόλυτα αυτόνομα. Αυτό σημαίνει ότι δεν πρέπει να υπάρχει κεντρική διοίκηση και οργάνωση της κοινωνίας.
Το μοντέλο αυτό όταν προσπάθησαν να το εφαρμόσουν στην Ισπανία κατά τη διάρκεια του εμφυλίου συνέβαλαν στην αποδιοργάνωση της Ισπανικής δημοκρατίας και στην ήττα των δημοκρατικών δυνάμεων από τους φασίστες.
Οι αναρχικοί δίνουν στην εξουσία και στο κράτος μεταφυσικό χαρακτήρα.
- Αν η εξουσία και το κράτος σε κάθε κοινωνία δεν εκφράζουν πολιτικά αυτήν την τάξη που κυριαρχεί σε οικονομικό πρώτα από όλα επίπεδο, αν δεν εκφράζουν την οικονομική κυριαρχία μιας τάξης, τότε τι εκφράζουν;
- Μήπως εκφράζουν μια θολή μεταφυσική κυριαρχία που πηγάζει από πού;
- Πώς εξηγούν ότι η ιστορική εμφάνιση του κράτους ακολουθεί τον ταξικό διαχωρισμό της ανθρώπινης κοινωνίας;
Το ζήτημα είναι ότι δεν μπορούμε να μιλάμε περί κράτους γενικά.
Δεν υπήρξε ούτε θα υπάρξει ποτέ γενικά κράτος και γενικά εξουσία.
Κάθε κράτος κι εξουσία στην ανθρώπινη ιστορία είχε κι έχει σαφές ταξικό περιεχόμενο, είναι μηχανισμός καταπίεσης μιας τάξης από μια άλλη.
Η αταξική αντίληψη των αναρχικών για το κακό Κράτος τους οδηγεί στην άρνηση και της αναγκαιότητας της εργατικής εξουσίας, της δικτατορίας του προλεταριάτου.
Οι κομμουνιστές θεωρούν ότι η αταξική, η αναπτυγμένη κομμουνιστική κοινωνία θα είναι και α-κρατική, για τον απλούστατο λόγο, θα έχει εξαλειφθεί ο λόγος ύπαρξης του κράτους που δεν είναι άλλος από την ύπαρξη των τάξεων.
Η κατάληψη της εξουσίας από την εργατική τάξη είναι όμως απαραίτητος όρος για τη μετάβαση από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό. Αυτό ήταν συμπέρασμα του Μαρξ πριν από την Παρισινή Κομμούνα κι επιβεβαιώθηκε από αυτήν.
Η δικτατορία του προλεταριάτου είναι η εξουσία της εργατικής τάξης που σε συμμαχία με τα υπόλοιπα φτωχά λαϊκά στρώματα έχει σαν βασικό καθήκον τη σοσιαλιστική οικοδόμηση. Τα βασικά μέσα παραγωγής κοινωνικοποιούνται.
Η οικονομία μπαίνει σε κεντρικό πανεθνικό σχεδιασμό.
Η ταξική πάλη συνεχίζεται και μετά την επανάσταση και μετά την κατάληψη της εξουσίας.
Αυτή η ταξική πάλη παίρνει διάφορες μορφές.
Η προσπάθεια ιμπεριαλιστικής επέμβασης δε σταματάει, η αναγκαστική ύπαρξη σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό μικρής εμπορευματικής παραγωγής διατηρεί προϋποθέσεις καπιταλιστικής παλινόρθωσης, η ιδεολογική διαπάλη οξύνεται.
Μέχρι να εξαλειφθούν τα παραπάνω κι άλλες αντιθέσεις όπως η αντίθεση πνευματικής – χειρωνακτικής εργασίας κλπ., είναι αντικειμενική κι η ύπαρξη του κράτους.
Η δικτατορία του προλεταριάτου είναι με μια έννοια «μισό-κράτος»
- γιατί στηρίζεται στη μαζική συμμετοχή κι ενεργοποίηση της εργατικής τάξης και των συμμάχων,
- γιατί είναι όργανο καταπίεσης της μειοψηφίας από τη πλειοψηφία,
- γιατί από τη στιγμή της συγκρότησής του έχει το σπόρο της σταδιακής απονέκρωσής του,
- λειτουργεί με στόχο να διαμορφώσει τις συνθήκες, τις προϋποθέσεις απονέκρωσής του.
Το κράτος είναι αντικειμενικά αναγκαίο στο βαθμό που η ανάπτυξη της κοινωνίας δεν έχει φτάσει σε τέτοιο επίπεδο ώστε να ισχύει το
«από καθέναν ανάλογα με τις ικανότητές του στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του»,
δηλαδή κομμουνιστική κατανομή κι άρα να έχουν διαμορφωθεί οι αντικειμενικοί όροι για την εξάλειψή του.
Με αυτήν την έννοια η δικτατορία του προλεταριάτου διαφέρει ποιοτικά από το κράτος και την εξουσία των εκμεταλλευτικών συστημάτων που έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα.
Οι σύγχρονοι αναρχικοί αξιοποιούν την επικράτηση της αντεπανάστασης στην Ανατολική Ευρώπη για να στηρίξουν την επιχειρηματολογία τους ότι η εξουσία ακόμα και με τις καλύτερες προθέσεις αναπαράγει την εκμετάλλευση, να επιβεβαιώσουν τη θεωρία που διατύπωνε ο Τζ. Οργουελ στη «Φάρμα των Ζώων».[1]
Σε όλη την πορεία τους έπαιρναν «ίσες αποστάσεις» ανάμεσα στον ιμπεριαλισμό και το σοσιαλιστικό στρατόπεδο και σήμερα φτάνουν να χειροκροτούν την ανατροπή του σοσιαλισμού.
Σε αυτήν την άποψη θα βρούμε τη ρίζα του συνθήματος:
«Ούτε κομμουνισμός ούτε δημοκρατία, κάτω ο κρατισμός, ζήτω η αναρχία».
Κι επίσης την εξήγηση της παρακάτω ανάλυσης:
«Σήμερα οι δυνάμεις που υποστηρίζουν την ανατροπή δεν έχουν να αντιμετωπίσουν μόνο τις νέες συνθήκες κυριαρχίας, το νεοφιλελευθερισμό και τη Νέα Τάξη, αλλά και τα εντός του κινήματος αριστερά, συνδικαλιστικά και μεταρρυθμιστικά υπολείμματα του «Παλαιού Κόσμου» και της «Παλαιάς Τάξης Πραγμάτων»,
που μάχονται με νύχια και με δόντια για τον εξωραϊσμό του υπάρχοντος κοινωνικού και πολιτικού καθεστώτος, για τη διάσωση του έθνους-κράτους και του εθνικού καπιταλισμού.
Ο νεοφιλελευθερισμός κι ο αντίπαλός του, ο προστατευτισμός του κράτους είναι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, όπως ήταν το ίδιο και το δίπολο της καπιταλιστικής Δύσης και της γραφειοκρατικής Ανατολής, πράγμα που ταλάνισε το παλιό επαναστατικό κίνημα και ως ένα βαθμό το κατάντησε όργανο της σοβιετικής αυτοκρατορίας την εποχή της διπολικής τάξης πραγμάτων.
Η κατάρρευση των καθεστώτων του αν-υπαρκτού σοσιαλισμού και της παραδοσιακής αριστεράς άνοιξε το δρόμο για νέες ευκαιρίες στο αντικαπιταλιστικό κίνημα. Για μας όχι μόνο δεν έχει φτάσει το τέλος της ιστορίας αλλά μόλις τώρα αρχίζει…»[2]
Η αλήθεια όμως βρίσκεται στην αντίθετη κατεύθυνση. Μια σειρά παρεκκλίσεις από τον επιστημονικό κομμουνισμό οδήγησαν στις ανατροπές κι όχι η εφαρμογή των κατευθύνσεών του.
Τις αιτίες των ανατροπών δεν μπορούμε να τις αναζητήσουμε στην αναπαραγωγή εκμετάλλευσης η οποία δεν υπήρχε, αλλά στην ιδεολογική υποχώρηση στον ιμπεριαλισμό σε συνδυασμό με αδυναμίες στην αντιμετώπιση σύνθετων καθηκόντων της σοσιαλιστικής οικοδόμησης.
Συνεχίζεται με το 3ο Μέρος
Σημειώσεις:
[1]. «Αναρχικός» Βρετανός συγγραφέας – δημοσιογράφος που όπως αποδείχτηκε πρόσφατα το όνομά του υπήρχε στις λίστες της Ιντέλιτζεντ Σέρβις για τη χρηματοδότηση αντικομμουνιστικής προπαγάνδας, ενώ ο ίδιος είχε φτιάξει λίστα κομμουνιστών κι αριστερών δημοσιογράφων που είχε παραδώσει στις βρετανικές αρχές την περίοδο του ψυχρού πολέμου.
[2]. Από την ιδρυτική διακήρυξη της «Αντιεξουσιαστικής Κίνησης».
Πηγή: Τεύχος 4/2004 της ΚΟΜΕΠ
