Ο Μανώλης Καψής και ο Στάλιν στο Κουκάκι!
Οι μέρες περνούν, αλλά ο πόνος των φιλελέδων για το πορτρέτο του Στάλιν πλάι στο οποίο φωτογραφήθηκε ο Δημήτρης Κουτσούμπας φαίνεται πως αντί να καταλαγιάζει θεριεύει.
Για την ακρίβεια, κάνουν σαν να τους σκότωσαν τη μάνα, ή μάλλον …τον πατερούλη.
Μετά το «εναρκτήριο λάκτισμα» με το meme των δαπιτόσκυλων της «Ομάδας Αλήθειας», ακολούθησε μπαράζ «σοβαρών» και «σατιρικών» προσεγγίσεων, με κοινό θεματικό άξονα ότι δε γίνεται να είμαστε τελευταία σοβιετική γωνιά της Ευρώπης όπου ο Στάλιν έχει ακόμα θαυμαστές.
Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες που έκανε σήμερα ο Μάνος Βουλαρίνος στην «Athens Voice», να ξεπεράσει τα τρολ της ΝΔ με ακόμα πιο γραφικά memes, την προσοχή μας τελικά απέσπασε άρθρο του Μανώλη Καψή στο Capital.gr, όχι μόνο λόγω του πολλά υποσχόμενου τίτλου
«Δ. Κουτσούμπας: Ο τελευταίος εν ζωή οπαδός του Ιωσήφ Στάλιν (sic)»,
αλλά και λόγω του βιωματικού χαρακτήρα του κειμένου.
Θα παραθέσουμε αναγκαστικά όλη την εισαγωγή, καθότι είναι από μόνη της ένα μικρό έπος που θα αδικούσαμε κατάφωρα αν το πετσοκόβαμε έστω και λίγο, ίσως μάλιστα κάποιος καλλιτέχνης θα μπορούσε να εμπνευστεί και με κάποιο τρόπο να το μελοποιήσει:
«Προ ημερών, καθώς περπατούσα στο Κουκάκι, πέρασα μπροστά από τα γραφεία της τοπικής οργάνωσης του ΚΚΕ στη γειτονιά.
Το θέαμα μού κίνησε την περιέργεια. Ανοιχτά γραφεία κομματικών οργανώσεων σπανίζουν πλέον – τα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ μερικές δεκάδες μέτρα πιο πάνω είναι μονίμως κλειστά και σκοτεινά – τα δε γραφεία της ΝΔ παραδίπλα, έχουν εμφανώς εγκαταλειφθεί.
Αντίθετα, στα γραφεία του ΚΚΕ, όχι απλώς υπήρχαν φώτα, αλλά κόσμος μπαινόβγαινε και συζητούσε με την κυρία που καθόταν στο κέντρο της μικρής αίθουσας και ήλεγχε την κατάσταση.
Κοιτώντας με περιέργεια το ισόγειο των μικροσκοπικών γραφείων του ΚΚΕ, παρατήρησα έκπληκτος στο βάθος, ένα υπερμεγέθες πορτρέτο του Στάλιν.
Αν είναι δυνατόν σκέφτηκα. Ακόμα πορτρέτο του Στάλιν; Του ανθρώπου που ευθύνεται για εκατομμύρια νεκρούς;
Για τις δίκες της Μόσχας; Για την εκτέλεση των Εβραίων γιατρών; Για τον λιμό της Ουκρανίας; Για τις εκτοπίσεις ολόκληρων πληθυσμών;
Για την προσάρτηση στη Σοβιετική Ένωση των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης; Τον συνώνυμο της φρίκης, της βίας και του ολοκληρωτισμού;»
Η συνέχεια παραμένει σε εξίσου υψηλά επίπεδα, αφού ο τιτάνας της ενημέρωσης και του λόγου,μας λέει ότι αρχικά νόμισε ότι το πορτρέτο ήταν κάποια «ιδιαιτερότητα» των κομμουνιστών του Κουκακίου, ίσως προσφύγων από την Τασκένδη, αλλά στη συνέχεια είδε τη «σεμνή τελετή» με τη δωρεά του πορτρέτου στον Περισσό και οι μνήμες επέστρεψαν καταιγιστικά.
Παραθέτουμε εκ νέου απόσπασμα, απλώς και μόνο επειδή αισθανόμαστε πολύ ταπεινοί για να αναμετρηθούμε με τη γραφίδα του Μανώλη Καψή:
«Ο Δ. Κουτσούμπας, ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, ποζάρει πανευτυχής δίπλα στο πορτρέτο του Ιωσήφ Στάλιν που ζωγράφισε ο Σοβιετικός ζωγράφος Βολκόφ και προσέφερε στο κόμμα ο παλαιός καθηγητής του ΕΜΠ Γιώργος Μπάφας. Μαζί με ένα μικρότερο πορτρέτο του (σ.σ. εξίσου αιμοσταγούς) Βλαδίμηρου Λένιν.
Από το ύφος του επικεφαλής του Περισσού, αλλά και του δωρητή -που απέκτησε τους πίνακες την εποχή που σπούδαζε στην Ανατολική Γερμανία- είναι σαφές ότι οι λόγοι για τα πλατιά χαμόγελα και την υπερηφάνεια για τη δωρεά, δεν είναι εικαστικοί.
Νοσταλγοί του «πατερούλη Στάλιν», που έκανε την φρικώδη βία μέθοδο διακυβέρνησης, οι δυο άνδρες κοιτούν προς τον φακό και είναι σαν να διατυμπανίζουν το σύνθημα:
«Έτσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη. Ή κόκκινη από ζωή ή κόκκινη από θάνατο. Θα φροντίσουμε εμείς γι’ αυτό», που έγραψε και ο στρατευμένος ποιητής».
Ξέχασε βέβαια να γκουγκλάρει για το «στρατευμένο ποιητή» Βολφ Μπίρμαν και την πολιτική του πορεία, αλλά όταν ίπτασαι σε τέτοια πνευματικά ύψη δεν μπορεί να αναλώνεσαι σε τέτοιες λεπτομέρειες.
Στη συνέχεια ο δημοσιογράφος – λαγωνικό βγάζει πραγματικό λαβράκι ανακαλύπτοντας:
«Αναθεωρητική ματιά στην πρόσφατη ιστορία από πλευράς του ΚΚΕ»,
την οποία εκτός από το πορτρέτο επιβεβαιώνει το ταξίδι του γγ στις Πρέσπες για τα εγκαίνια του μουσείου ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΔΣΕ.
Για να αναρωτηθεί στη συνέχεια:
«Γιορτάζει το ΚΚΕ τον εμφύλιο, την απόπειρα της βίαιης κατάληψης της εξουσίας; Την αποτυχημένη απόπειρα να ακολουθήσει η Ελλάδα τη μοίρα των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης; Ο «πατερούλης Στάλιν» ζει και μας οδηγεί; Στα μυαλά των συντρόφων του Περισσού έτσι φαίνεται».
Στο επόμενο επεισόδιο, θα μας αφηγηθεί ιστορίες για ναυτικούς και καλτσόν στη Βουλγαρία, μείνετε συντονισμένοι.
Επειδή όμως ο Μανώλης μας γνωρίζει άψογα και την επιστημονική βιβλιογραφία, επικαλείται τους εξπέρ Καλύβα και Μαραντζίδη και το εξαιρετικό αντικομμουνιστικό άρλεκιν «Εμφύλια» πάθη, προς επίρρωση των ισχυρισμών του περί «αναθεώρησης».
Για να το λένε εξάλλου, οι υπ’ αριθμόν ένα αναθεωρητές της ιστορίας, κάτι παραπάνω θα ξέρουν βρε αδερφέ.
Επειδή όμως το ανήσυχο πνεύμα του Καψή δεν επαναπαύεται σε αυθεντίες, κλείνει το πόνημά του με μια σειρά ακόμα ρητορικά ερωτήματα, που θα μπορούσαν να συνοψιστούν και «γιατί δεν μπορούμε να βγάλουμε παράνομο το ΚΚΕ ρε παιδιά»:
«Οι ταυτοτικές ανάγκες του ΚΚΕ είναι μια ερμηνεία, αλλά υποθέτω για τους περισσότερους από εμάς, το γεγονός παραμένει πάντα ένα μυστήριο. Πώς είναι δυνατόν να γιορτάζεις και να υμνείς τον εμφύλιο;
Τι συμβαίνει και στην Ελλάδα έχουμε τους πιο ακραιφνείς σταλινικούς κομμουνιστές; Τους τελευταίους εν ζωή οπαδούς του «πατερούλη εξολοθρευτή»; Τι κάνουμε λάθος;»
Η κλάψα των Καψήδων, παρά το άφθονο γέλιο για το οποίο προσφέρεται, σίγουρα δεν πρέπει από την άλλη να υποτιμάται.
Αποτελεί – έστω στη φαιδρή της εκδοχής – αντανάκλαση μιας εντεινόμενης αντικομμουνιστικής εκστρατείας, όχι μόνο στη χώρα μας, αλλά και σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, όπως απέδειξε και το πρόσφατο ψήφισμα εξίσωσης ναζισμού – κομμουνισμού στο ευρωκοινοβούλιο.
Από την άλλη, αποτελεί επίσης και τεκμήριο ότι το κομμουνιστικό κίνημα στην Ελλάδα παραμένει ένα ενοχλητικό «παρατράγουδο στα ωραία άσματα» που αυτές τις μέρες ειδικά ηχούν με τέρμα τα ντεσιμπέλ, ενόψει και της 30ής επετείου από την πτώση του τείχους.
Α, και για να μην ξεχνιόμαστε: Όντως, έτσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη, θα φροντίσουμε εμείς γι’ αυτό.
Πηγή: Κατιούσα
