Λέων Αυδής: Ένας «ανθρώπινος» Άνθρωπος!
Φτιαγμένος από τη σπάνια στόφα, με την οποία φτιάχνονται – όπως θα ‘λεγε ο Μαγιακόφσκι – οι «ανθρώπινοι άνθρωποι»
Λίγο πριν από τις δημοτικές εκλογές του ’98 ήτανε καλεσμένος σ’ ένα από τα προεκλογικά τηλεοπτικά «πάνελ».
Ο δημοσιογράφος που νόμιζε ότι είχε να κάνει με ένα συνηθισμένο καλεσμένο, άρχισε να διατυπώνει το ερώτημα με στόμφο.
Ήταν από κείνα τα ερωτήματα που η διατύπωσή τους κρατάει κάνα «μισάωρο».
Ο Λέων παρακολουθούσε ατάραχος το μακροσκελές του ερωτήματος.
Ο ερωτών ήθελε να μάθει τι νιώθει ο Λέων όταν οδηγάει το αυτοκίνητό του, όταν πέφτει σε μποτιλιάρισμα, όταν δε βρίσκει πάρκινγκ στην Αθήνα.
Και δώστου να ρωτάει, να ξαναρωτάει και να μη βάζει μια τελεία.
Ο Λέων τον άφηνε. Δεν τον διέκοψε.
Με εκείνο το χαμόγελο, περίμενε υπομονετικά να ολοκληρωθεί το λογύδριο.
Όταν κάποτε ο δημοσιογράφος τελείωσε, ο Λέων του απάντησε:
«Δεν έχω αυτοκίνητο…»
Τον συναντούσαμε συχνά στο κέντρο της πόλης, κατά το μεσημέρι, να περιμένει το λεωφορείο στη στάση.
Άλλοτε, χωρίς εκείνος να μας έχει δει, τον παρακολουθούμε να περπατά στην πόλη του, στην Αθήνα.
Σε κάθε βήμα του, όλο και κάποιος να τον χαιρετά, να τον σταματούν, να του μιλούν. Κουβέντες ανθρώπινες.
Ήτανε «ένα» με τους ανθρώπους της πόλης του, της Αθήνας, ο Λέων. Τους ήξερε.
Και κείνοι τον ήξεραν. Ήτανε δικός τους.
Την τελευταία φορά που ειδωθήκαμε, πόναγε. Ήταν λίγο πριν «φύγει» πριν 5 χρόνια.[1]
Πόναγε πολύ. Ξέραμε για την αρρώστια. Και κείνος ήξερε.
«Μια χαρά είμαι, αν σκεφτείς τι έχω»,
είπε… Και γέλασε.
Είπανε ότι ήταν ανιδιοτελής. Ηθικός. Σεμνός.
Διανοούμενος. Εργάτης. Αγωνιστής.
Ότι ήταν «κύριος» με κεφαλαίο «Κ». Όλα όσα ειπώθηκαν για τον Λέων ήταν έτσι.
Τίποτα παραπανίσιο. Τίποτα ψεύτικο.
Γιατί ο Αυδής ήταν Κομμουνιστής.
Ήταν τύχη να τον έχεις σύντροφο. Ήταν τιμή να τον έχεις αντίπαλο.
«Ο Λέων Αυδής διέψευσε πανηγυρικά -είχε πει η Αλέκα Παπαρήγα– όλους εκείνους που διακηρύσσουν ότι η ένταξη ενός διανοούμενου στον οργανωμένο αγώνα, στον αγώνα του λαού, στον κομμουνιστικό αγώνα, οδηγεί στην ισοπέδωση της προσωπικότητας.
Η προσωπικότητά του αναδείχτηκε μέσα στο συλλογικό αγώνα, καθώς και οι ιδιαίτερες αρετές του».
Ο Λέων Αυδής ήταν φτιαγμένος από τη σπάνια στόφα, με την οποία φτιάχνονται – όπως θα ‘λεγε ο Μαγιακόφσκι – οι «ανθρώπινοι άνθρωποι».
Χτυπημένος από τον καρκίνο έφυγε, σαν σήμερα, στις 24 του Σεπτέμβρη 2000 στα 63 του χρόνια αφήνοντας πίσω του ένα μεγάλο έργο και μια πλούσια παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές.
Σημείωση:
[1]. Εννοεί το 2000.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο Ριζοσπάστη το 2005.
