Οι «πλην Λακεδαιμονίων» κι αυτοί που φυλάνε θερμοπύλες!
Και είναι και το άλλο το τσιτάτο:
«Αριστερά είναι αυτό που κάνει πορείες για την Παλαιστίνη, τη Συρία κλπ και δεν κάνει για την πατρίδα του»
ή κάπως έτσι.
Ο αληθινός πατριώτης, καταρχήν, έχει ταξική συνείδηση. Δεν είναι ό,τι κι ό,τι.
Σε κάθε χώρα υπάρχουν δύο «έθνη»
Οι πλούσιοι κι οι φτωχοί. Οι μπουρζουάδες κι οι προλετάριοι. Οι εκμεταλλευτές κι οι εκμεταλλευόμενοι.
Άλλο είναι το «εθνικό» συμφέρον του μεταλλεργάτη Δημήτρη, κι άλλο είναι το «εθνικό» συμφέρον του εφοπλιστή Λάτση. Ποτέ στην ιστορία αυτά τα δύο συμφέροντα δεν ταυτίστηκαν.
Αντιθέτως, το συμφέρον του εργάτη στην Ελλάδα είναι ακριβώς το ίδιο με το συμφέρον του Παλαιστίνιου ή του Τούρκου εργάτη. Γιατί και οι δυο έχουν τον ίδιο εχθρό. Τον πλούσιο.
Οπότε ο αληθινός πατριώτης είναι και διεθνιστής
Για αυτό θα διαμαρτυρηθεί όταν γίνει άδικος πόλεμος κατά της Παλαιστίνης, όταν καταπατηθούν οι ελευθερίες στην Τουρκία κλπ.
Ο πλούσιος για τα δικά του «εθνικά» συμφέροντα θα τους σπρώξει και τους δυο λαούς, και τους τρεις λαούς, σε ένα πόλεμο από τον οποίο κερδισμένος θα βγει αυτός.
Και θα τον βαπτίσει πόλεμο για τα «εθνικά συμφέροντα». Αλλά θα είναι πόλεμος για τα δικά του συμφέροντα.
Κι ενδεχομένως να πείσει και το φτωχό υπάλληλο γραφείου, και τον Έλληνα και τον «Σκοπιανό», ότι είναι πόλεμος εθνικών συμφερόντων.
Έτσι έγινε και με τη Μικρασιατική Καταστροφή κι έφτασε ο ελληνικός στρατός ως τα βάθη της Ασίας.
Ήταν πόλεμος για τα εθνικά συμφέροντα…της αστικής τάξης. Γιατί στα βάθη της Ασίας δεν υπήρχε ελληνικό χωριό για να το απελευθερώσει ο ελληνικός στρατός.
Πορείες έγιναν λοιπόν για τα εθνικά θέματα. Πορείες ταξικές. Που τα βάζανε με τον υπαίτιο. Με τον εκμεταλλευτή.
Πορείες άγριες. Με την αστυνομία και το κράτος απέναντι σου, κι όχι την αστυνομία με το μέρος σου (ξέρετε εσείς που συμμετείχατε στο συλλαλητήριο, φίσκα στους απόστρατους κ τους αστυνομικούς ήσασταν…).
Εσείς όμως αυτές τις πορείες δεν τις πήρατε χαμπάρι. Γιατί πέρα βρέχει. Γιατί φοβάστε. Γιατί είναι δύσκολες.
Πού να τρεχεις τώρα να κλείνεις δρόμους βάζοντας το ίδιο σου το σώμα για να μην περάσουν νατοϊκά κοντέινερ. Με ασφαλίτες να σε φωτογραφίζουν. Με μηνύσεις να πέφτουν. Αυτά άλλωστε τα κάνουν μόνο πατριώτες διεθνιστές.
Αυτοί που θα τρέξουν και για τον Τούρκο συνάδελφο, και για το Σύριο εργάτη.
Πορείες που τα βάζουν με το γειτονικό λαό δεν είναι ταξικές. Ούτε πατριωτικές. Είναι εθνικιστικές. Πορείες μίσους. Για αυτό ούτε ένα σύνθημα σοβαρό δεν ακούστηκε.
Ναι, να μην έχει αλλυτρωτικές βλέψεις κι ο γείτονας. Να μην έχει για να ζήσουμε ειρηνικά.
Θα πρέπει όμως κι ο εργαζόμενος του γειτονικού κράτους να καταλάβει ότι το συμφέρον του δεν ταυτίζεται με αυτό του πλούσιου του δικού του έθνους, που του πιπιλάει το μυαλό με εθνικιστικά παραμύθια.
Στα εθνικιστικά όμως συλλαλητήρια δεν υπάρχει χώρος για σοβαρά αιτήματα ένθεν κι ένθεν.
Δε διαδήλωσε κανένας «πατριώτης» για:
- τη μη αλλαγή συνόρων,
- να κατοχυρωθεί συνταγματικά από το γειτονικό κράτος ότι δε θα έχει βλέψεις μέχρι την ελληνική Μακεδονία,
- να φύγει το ΝΑΤΟ από την περιοχή που είναι εγγυητής αστάθειας.
Οι Λακεδαιμόνιοι όμως με τα ταξικά γυαλιά τους τα λέγανε αυτά από το 1991
Ως εκ τούτου για τον πραγματικό, τον ταξικό, εχθρό τέτοιες πορείες είναι ακίνδυνες. Κοινώς δεν έκλασε μέντες ουδείς. Ίσως αυτός (ο ταξικός εχθρός) να τις διοργανώνει κιόλας.
Τέτοιες πορείες όμως είναι επικίνδυνες για τους λαούς.
Κάπως έτσι ξεκίνησαν τα πράγματα κι έγινε το 1922 για τους Μικρασιάτες, το 1991 για τους Γιουγκοσλάβους, τους Τσετσένους και το 2014 για τους Ουκρανούς.
Κάτι τέτοιες στιγμές νιώθω περήφανη για το «πλην Λακεδαιμονίων».
Γιατί κρύβει μέσα του πολύ μεγάλη πατριωτική, προλεταριακή μαγκιά.
Που σε δικαιώνει όσα χρόνια κι αν περάσουν.
«Πλην Λακεδαιμονίων» λοιπόν και στην Αθήνα!
