Μια φορά κι έναν καιρό στη Λαϊκή Δημοκρατία της Βουλγαρίας!
Αλμπένα: Το τουριστικό στολίδι της Σοσιαλιστικής Βουλγαρίας!
Μια φορά κι έναν καιρό αποφασίσαμε να πάμε διακοπές στη Μαύρη Θάλασσα.
Στη Βουλγαρία. Να δούμε πόσο μαύρη είναι!!
Γιατί εντάξει…σαν τη Χαλκιδική δεν έχει, αλλά να δούμε και κάτι άλλο.
Βρήκα ένα μέρος που λέγανε ό,τι είναι από τα καλύτερα θέρετρα. Αλμπένα λέγεται, ψηλά, κοντά στα βουλγαρορουμανικά σύνορα, δίπλα στη Βάρνα.
Μπαίνοντας στη Βουλγαρία οι περιοχές κοντά στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα προκαλούν θλίψη: Εγκαταλελειμμένα εργοστάσια σε κάθε χωριό, δημόσια κτήρια που σαπίζουν, ετοιμόρροπα σπίτια, σου θυμίζουν ότι κάποτε εκεί ζούσε και δούλευε κόσμος, ότι εκεί υπήρχε όντως ανάπτυξη.
Οι δρόμοι, όλα, λες και σταμάτησαν στο 1990. Δεν είχε γίνει καμία προσπάθεια εκσυγχρονισμού.
Κάποια στιγμή μετά από ώρες βλέπουμε μια πινακίδα που λέει Αλμπένα και στρίβουμε δεξιά. Θάλασσα δε φαίνεται πουθενά.
Ξαφνικά βλέπουμε μπροστά μας ένα δάσος!! Τεράστια δέντρα. Πράσινο να φαν κι οι κότες. Θάλασσα όμως πουθενά.
Προχωράμε κι άλλο και βλέπουμε ότι αυτή η περιοχή ήταν περιφραγμένη κι είχε είσοδο για να μπεις κι όποτε έμπαινες ή έβγαινες πλήρωνες, άσχετα αν διέμενες σε ξενοδοχείο!!!
Δώσαμε τα στοιχεία μας, πληρώσαμε, μπήκαμε.
Και ξαφνικά σαν να έγινε κάτι μαγικό, η εικόνα αλλάζει και είδαμε μπροστά μας ξενοδοχεία γιγάντια!
Βουνά, κι άλλα δέντρα, πράσινο πολύ, γήπεδα γκολφ, μπάσκετ, ποδοσφαίρου, πισίνες, πάρκα. ένα τρενάκι που σε πήγαινε από τη μια άκρη στην άλλη, θαλάσσια φουσκωτά τεράστια, πολλά χιλιόμετρα θάλασσα/παραλία, ταβέρνες, σούπερ μάρκετ, ό,τι μπορεί να χρειάζεται ένας άνθρωπος!
Μια μικρή πολιτεία μέσα σε ένα φυσικό παράδεισο με τη θάλασσα δίπλα σου. Ποια Χαλκιδική και κουραφέξελα…
Περιττό να πω ότι το δικό μας Toyota Corolla ήταν πασέ.
Ό,τι κυκλοφορούσε σε τροχό εκεί ήταν από καγιέν κ πάνω και φυσικά πολλές μη βουλγάρικες πινάκίδες..
Δεν μπόρεσα να μη ρωτήσω έναν σερβιτόρο καμιά 50 χρονών:
«Τι είναι αυτή η περιοχή;; Εδώ έρχονται οι Βούλγαροι για μπάνιο;»
Ο Βούλγαρος εργαζόμενος μου είπε πως ότι βλέπω γύρω μου σε αυτή την περιοχή που λέγεται Αλμπένα δεν κάνουν τα μπάνια τους οι Βούλγαροι εργάτες, αλλά πλέον μόνο πλούσιοι από όλο τον κόσμο.
Οι Βούλγαροι δεν μπορούν πια να κάνουν διακοπές, χώρια που σε κάθε παραλία της Βουλγαρίας πρέπει να πληρώσεις για να μπεις!
Τα ξενοδοχεία που βλέπαμε με την παράξενη αρχιτεκτονική κι όλη η γύρω περιοχή είχαν σχεδιαστεί, κατασκευαστεί κι ανήκαν στο σοσιαλιστικό βουλγαρικό κράτος!
Ναι, ήταν λαϊκή περιουσία για να κάνουν διακοπές δωρεάν οι Βούλγαροι εργάτες επί 45 χρόνια.
Στα πολυτελείας ξενοδοχεία μπροστά στη θάλασσα κάποτε πήγαιναν για πολυημέρες διακοπές οι εργαζόμενοι από κάθε εργοστάσιο, από κάθε εργασιακό χώρο, από το πιο απομακρυσμένο χωριό/πόλη της Βουλγαρίας, και ξαναλέω για να το εμπεδώσουμε, δωρεάν, με έναν σχεδιασμό κεντρικό, σε συνεννόηση με τις κρατικές υπηρεσίες.
Αυτά ήταν τα λόγια του σερβιτόρου.
Το 1990 η Βουλγαρία γύρισε ξανά πίσω στο Μεσαίωνα κι όλα αυτά ανήκουν πλέον σε μεγιστάνες του πλούτου που τα εκμεταλλεύονται για την πάρτη τους.
