Η κρίση του 1929 – 1933 και το «New Deal» (Επίλογος)
Αποσπάσματα από το βιβλίο της «Σύγχρονης Εποχής» «Η άγνωστη ιστορία του εργατικού κινήματος των ΗΠΑ»
Συνέχεια από το Γ’ Μέρος
Στο τέταρτο και τελευταίο μέρος των αναδημοσιεύσεων από το βιβλίο «Η άγνωστη ιστορία του εργατικού κινήματος των ΗΠΑ», οι συγγραφείς του Ρίτσαρντ Ο. Μπόγιερ και Χέμπερτ Μ. Μορέ «κάνουν ταμείο» μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Εχουν προηγηθεί η βαθιά κρίση του 1929 – 1933, το New Deal της κυβέρνησης Ρούσβελτ, η παροδική αναζωογόνηση της αμερικανικής οικονομίας, η νέα κρίση στα 1938 και η είσοδος των ΗΠΑ στον πόλεμο, που η έκβασή του εγκαινίασε μια νέα περίοδο πρωτόγνωρης συσσώρευσης για το κεφάλαιο.
Από τα στοιχεία που παραθέτουν οι δυο συγγραφείς, δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς ότι η πολιτική του New Deal ήταν το «δυνατό χαρτί», για να αποσπάσει η αστική τάξη αμέριστη κρατική στήριξη σε περίοδο κρίσης και έντασης των διεθνών ανταγωνισμών, αλλά κυρίως για να ενσωματώσει τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα στα πολεμικά της σχέδια, μετατρέποντάς τους σε «κρέας για τα κανόνια», με τα οποία κατοχύρωσε μεταπολεμικά την πρωτοκαθεδρία στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα.
Με πλήθος στοιχείων, το βιβλίο περιγράφει γλαφυρά τους κερδισμένους και τους χαμένους στις ΗΠΑ μετά το τέλος του πολέμου, δίνοντας τροφή για χρήσιμα συμπεράσματα στο σήμερα, που οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί οξύνονται, όπως και η πολεμική προπαρασκευή, ενώ πυκνώνουν τα προσκλητήρια για «εθνική ενότητα» στην αντιμετώπιση των αλλεπάλληλων οικονομικών κρίσεων, ή ενός ενδεχόμενου πολέμου.
Η κρίση του 1929 – 1933 και το «New Deal» – Κρέας για τα κανόνια και τα κέρδη…
Κάπου 12.500.000 Αμερικανοί και Αμερικανίδες κάθε θρησκεύματος, εθνικότητας, χρώματος, δόγματος και πολιτικών πεποιθήσεων κατατάχτηκαν στις Ενοπλες Δυνάμεις, πολέμησαν και πέθαναν από το Πέρασμα Κασερίν στην Αφρική μέχρι τη Θάλασσα των Κοραλλιών στον Ειρηνικό.
Πριν από το τέλος του πολέμου 300.000 Αμερικανοί ήταν νεκροί ή αγνοούμενοι και 700.000 τραυματίες. […]
Ξανά, όπως στον Εμφύλιο, οι Ενοπλες Δυνάμεις των ΗΠΑ αποτελούνταν στην πλειοψηφία τους από εργάτες, αγρότες, τους γιους και τις κόρες εργατών και αγροτών.
Περισσότερα από 3.250.000 μέλη συνδικάτων, άντρες και γυναίκες, είχαν καταταγεί, και ακόμη περισσότερα εκατομμύρια των Ενόπλων Δυνάμεων προέρχονταν από οικογένειες συνδικαλιστών.
Χιλιάδες συνδικαλιστές έχυναν το αίμα τους στην ξηρά, στη θάλασσα και στον αέρα, ενώ η μεγάλη επιχείρηση βρισκόταν ασφαλής στην πατρίδα και κέρδιζε από τον πόλεμο κατά μέσο όρο 22 δισεκατομμύρια δολάρια κάθε χρόνο, τα μεγαλύτερα κέρδη στη μέχρι τότε Ιστορία, υπερδιπλάσια των κερδών του 1929, τα οποία μέχρι τον πόλεμο ήταν τα υψηλότερα όλων των εποχών στην αμερικανική βιομηχανία.
Ακόμα ηχούσαν οι βόμβες στο Περλ Χάρμπορ, όταν οι εργάτες, η AFL, η CIO και τ’ ανεξάρτητα συνδικάτα δεσμεύτηκαν να μην απεργήσουν σε όλη τη διάρκεια του πολέμου. […]
Πρωτοφανής ηρωισμός εκδηλώθηκε στις αλυσίδες παραγωγής, ενώ το ωράριο γενικεύτηκε στις 48 ώρες τη βδομάδα.
Περισσότερα από 300.000 αεροπλάνα κατασκευάστηκαν, περισσότερα από 5.000 εμπορικά πλοία ναυπηγήθηκαν, μαζί με 65.000 πολεμικά σκάφη, μικρά και μεγάλα. Η παραγωγή πολυβόλων έφτασε τα 3 εκατομμύρια.
Στα εργοστάσια και στα ορυχεία η εργασία ήταν σε 24ωρη βάση με τρεις βάρδιες. Χιλιάδες άτομα εργάζονταν 60 και 70 ώρες τη βδομάδα και παρήγαγαν 6.500.000 τουφέκια, πάνω από 75.000 τανκς, 5.500.000 καραμπίνες, πάνω από 2.000.000 οπλοπολυβόλα και περίπου 1.000.000 φορτηγά αυτοκίνητα.
Αντρες και γυναίκες εξαντλούσαν τα όρια της αντοχής τους στη δουλειά –ενώ τα ατυχήματα συνεχώς αυξάνονταν μπροστά στις αεικίνητες αλυσίδες παραγωγής– και κατασκεύασαν 73.000.000 βλήματα όλμων, πάνω από 40.000.000.000 σφαίρες μικρών όπλων, περίπου 400.000.000 αντιαεροπορικές οβίδες.
Οι συνδικαλιστές δεν έφτιαχναν μόνο τα όπλα, αλλά τα μετέφεραν και στα πεδία των μαχών.
Περίπου 5.000 συνδικαλισμένοι ναυτικοί σκοτώθηκαν από εχθρικές επιθέσεις, ενώ μετέφεραν τόνους αεροπλάνα, τανκς, φορτηγά, όπλα, εκρηκτικά, βενζίνη, τζιπ, βόμβες, τρόφιμα, σφαίρες, εκσκαφείς και στρατιώτες στα μέτωπα όλου του κόσμου […]
Ηταν οι εργάτες και όχι οι διευθυντές εκείνοι που πίεζαν μέσα από τα συνδικάτα τους για ακόμα μεγαλύτερη αύξηση της παραγωγής.
Σαν χρυσός ποταμός
Ο κόσμος παρατηρούσε ότι είχε χρειαστεί να γίνει πόλεμος για να θεραπευτεί η κρίση που είχε ξεσπάσει το 1929 και ξαναχτύπησε το 1937-1938 […] Τα κέρδη έρεαν προς τα αμερικανικά τραστ σαν χρυσός ποταμός, τα μονοπώλια καταβρόχθιζαν τους ανίσχυρους αντιπάλους τους.
Περισσότερες από 2.450 αμερικανικές εταιρείες βιομηχανικών και μεταλλευτικών προϊόντων απορροφήθηκαν από τις συνεχώς επεκτεινόμενες κοινοπραξίες.
Το ενεργητικό των νικημένων εταιρειών, που άλλαξαν ιδιοκτήτη κατά τη διάρκεια του πολέμου και τα αμέσως επόμενα χρόνια, ανερχόταν σε περισσότερα από 5 δισεκατομμύρια δολάρια […]
Σύμφωνα με το Γραφείο Εργασιακών Στατιστικών, η αλήθεια ήταν ότι οι συνδικαλισμένοι εργάτες κράτησαν την υπόσχεσή τους για τη μη διεξαγωγή απεργιών.
Μόνο το 1% των προγραμματισμένων ωρών εργασίας χάθηκε από απεργίες. Η αλήθεια ήταν ότι οι μισθοί είχαν παγώσει στο 15% πάνω από εκείνους του 1941 και οι τιμές είχαν σημειώσει αύξηση 45%, ενώ τα κέρδη αυξήθηκαν κατά 250%.
Τα κύρια θύματα του Ψυχρού Πολέμου ήταν τα συνδικάτα. Από τις τσέπες των Αμερικανών εργατών ληστεύτηκαν δισεκατομμύρια για να πληρωθούν τα ψυχροπολεμικά συμβόλαια των μονοπωλίων στο εσωτερικό και στο εξωτερικό.
Οι ελευθερίες τους καταπατήθηκαν, οι ζωές τους απειλήθηκαν με πυρηνικό πόλεμο. Οι πραγματικοί εβδομαδιαίοι μισθοί τους μειώθηκαν κατά 5% κάτω από την επίδραση του Ψυχρού Πολέμου, ενώ τα καθαρά κέρδη των εταιρειών αυξήθηκαν κατά 69%.
Οι γιοι και τ’ αδέρφια τους πέθαναν στην Κορέα, σε έναν τόσο μακρινό πόλεμο […] Ο ιδρώτας και τα χρήματά τους, παρμένα από τη φορολογία επί του λαού, δημιούργησαν τα 113,3 δισεκατομμύρια δολάρια καθαρά κέρδη που δηλώθηκαν από τις αμερικανικές εταιρείες στο διάστημα 1947-1952.
Τα 300 δισεκατομμύρια δολάρια που διέθεσε το κράτος για να βάλει σε ενέργεια τον Ψυχρό Πόλεμο προήλθαν ως επί το πλείστον από τον λαό και πήγαν ως επί το πλείστον στις εταιρείες.
Πηγή: Ριζοσπάστης
