Τι θα κάνουν οι κομμουνιστές σε περίπτωση πολέμου;
Η πρόσφατη κλιμάκωση της τουρκικής προκλητικότητας, στο πλαίσιο της ευρύτερης όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών στην περιοχή, έδωσε λαβή σε ακροδεξιούς – φασιστικούς κύκλους να προπαγανδίσουν τις γνωστές εθνικιστικές τους «ονειρώξεις».
Αναπόσπαστο κομμάτι της ακροδεξιάς, εθνικιστικής προπαγάνδας αποτελούσε και αποτελεί η στάση του ΚΚΕ σε περίπτωση πολεμικής εμπλοκής Ελλάδας-Τουρκίας.
Ανακυκλώνοντας την ανιστόρητη, εμετικά αντικομμουνιστική τους θεωρία περί «προδοτικού ΚΚΕ», τα διάφορα φασιστοειδή – από το θλιβερό ανυπόληπτο ανθρωπάκι που σκίζει απεργιακές αφίσες και επιτίθεται σε γυναίκες στο Περιφερειακό Συμβούλιο Αττικής, μέχρι τους εγκληματίες της ναζιστικής Χρυσής Αυγής – βγήκαν «παγανιά» να διατυμπανίσουν ψέματα και χυδαιότητες.
«Σε περίπτωση πολέμου της Ελλάδας με άλλη χώρα, το ΚΚΕ έχει δώσει εντολή στα μέλη του να μην πολεμήσουν»
τιτλοφορείται κείμενο που, τις τελευταίες μέρες, αναδημοσιεύουν διάφορες, ακροδεξιές και μη, ιστοσελίδες.
Παλιά μου τέχνη κόσκινο, για τη σπορά του «Μανιαδάκη», να κάνει το άσπρο – μαύρο, επιχειρώντας να πολεμήσει το ΚΚΕ με τόνους λάσπης.
Ποια είναι, όμως, η πραγματικότητα που ξεμπροστιάζει τις αθλιότητες των Τζημεροχρυσαυγιτών;
Τι θα κάνουν οι έλληνες κομμουνιστές σε περίπτωση πολεμικής εμπλοκής της Ελλάδας με άλλη χώρα;
1. Το ΚΚΕ, τα μέλη και οι οπαδοί του, υπήρξε ο αιμοδότης και καθοδηγητής της ΕΑΜικής Αντίστασης κατά την περίοδο της Κατοχής.
Ο λαϊκός – απελευθερωτικός αγώνας του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ έδειξε στην πράξη πως αντιλαμβάνονται οι κομμουνιστές τον πατριωτισμό, δίνοντας στον αγώνα τα καλύτερα παιδιά τους και πληρώνοντας βαρύτατο φόρο αίματος.
Χαρακτηριστικό έχει μείνει το παράδειγμα των φυλακισμένων και εξόριστων από τη φασιστική μεταξική δικτατορία κομμουνιστών, οι οποίοι ζήτησαν να σταλούν στο μέτωπο, κάτι που η δικτατορία τους αρνήθηκε, ενώ στην συνέχεια τους παρέδωσε στους κατακτητές, ανάμεσα τους και τον ΓΓ της ΚΕ του Κόμματος Νίκο Ζαχαριάδη που στάλθηκε στο Νταχάου.
Τι θα κάνουν οι κομμουνιστές σε περίπτωση πολέμου; Ποιος πολέμησε, λοιπόν, τους κατακτητές στην Κατοχή;
– Οι αστικές δυνάμεις που κατέφυγαν στο εξωτερικό;
– Μήπως οι ιδεολογικοί και πολιτικοί πρόγονοι των χρυσαυγιτών, οι ταγματασφαλίτες και οι δωσίλογοι που αποδείχθηκαν οι καλύτεροι σύμμαχοι των Ναζί;
Την απάντηση τη γνωρίζει ο ελληνικός λαός και η Ιστορία δεν ξεγράφεται.
Μιας όμως και αναφερθήκαμε στην περίοδο της Κατοχής, αξίζει να αντιπαραθέσουμε, για όσους τυχόν δεν θυμούνται, τον όρκο του αντάρτη του ΕΛΑΣ και τον αντίστοιχο του ταγματασφαλίτη.
Ο όρκος του μαχητή του ΕΛΑΣ (δημοσιεύθηκε στον «Απελευθερωτή», όργανο της ΚΕ του ΕΛΑΣ, 27 Απρίλη 1943:
«Ορκίζομαι στον Ελληνικό Λαό και τη συνείδησή μου, ότι θ’ αγωνισθώ έως την τελευταία σταγόνα του αίματός μου για την πλήρη απελευθέρωση της Ελλάδας από τον ξένο ζυγό.
Ότι θα αγωνιστώ για την περιφρούρηση των συμφερόντων του Ελληνικού Λαού και την αποκατάσταση και κατοχύρωση των ελευθεριών και όλων των κυριαρχικών δικαιωμάτων του.
Για τον σκοπό αυτό θα εκτελώ ευσυνείδητα και πειθαρχικά τις εντολές και οδηγίες των ανωτέρων μου οργάνων και θ’ αποφεύγω κάθε πράξη που θα με ατιμάζη σαν άτομο και σαν αγωνιστή του Εργαζόμενου Ελληνικού Λαού».
Και, από την άλλη, ο όρκος των Ταγμάτων Ασφαλείας:
«Ορκίζομαι εις τον Θεόν τον άγιον τούτον όρκον, ότι θα υπακούω απολύτως εις τας Διαταγάς του Ανωτάτου Αρχηγού του Γερμανικού Στρατού Αδόλφου Χίτλερ.
Θα εκτελώ πιστώς απάσας τας ανατεθεισομένας μοι υπηρεσίας και θα υπακούω άνευ όρων εις τας διαταγάς των ανωτέρων μου.
Γνωρίζω καλώς, ότι διά μίαν αντίρρησιν εναντίον των υποχρεώσεών μου, τας οποίας διά του παρόντος αναλαμβάνω, θέλω τιμωρηθή παρά των Γερμανικών Στρατιωτικών Νόμων.»
2. Μιλώντας χθες στην ανοιχτή συγκέντρωση του ΚΚΕ στη Θεσσαλονίκη, ενάντια στα ιμπεριαλιστικά σχέδια ΝΑΤΟ – ΕΕ και την εμπλοκή της Ελλάδας σε αυτά, ο Δημήτρης Κουτσούμπας σημείωσε, μεταξύ άλλων:
«Οι κομμουνιστές, όπως πάντα στην ηρωική 100χρονη Ιστορία μας, θα πρωτοστατήσουμε στον αγώνα για την υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας, των κυριαρχικών δικαιωμάτων μας. Για να συντριβεί ο όποιος ξένος εισβολέας εάν τολμήσει και επιτεθεί στην Ελλάδα.
Ταυτόχρονα όμως επισημαίνουμε από τώρα ότι δεν θα δείξουμε καμιά εμπιστοσύνη στην αστική κυβέρνηση που θα κάνει τον πόλεμο. Καμιά ανοχή στην άρχουσα τάξη που συμμετέχει στον πόλεμο για την προώθηση των δικών της οικονομικών συμφερόντων, βάζοντας το λαό μας να χύνει το αίμα του.
Θα επιδιώξουμε να τη βάλουμε με την πάλη μας στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας, με την ανατροπή της, για την οριστική νίκη του λαού».
Στα παραπάνω λόγια του Γεν. Γραμματέα συνοψίζεται με ξεκάθαρο τρόπο η λενινιστική θεωρία για την στάση των κομμουνιστών σε περίπτωση πολέμου.
Πάλη ενάντια στον όποιο ξένο εισβολέα αλλά και οργάνωση του αγώνα ενάντια στους ντόπιους πλουτοκράτες – δήμιους του εργαζόμενου λαού.
Τα παιδιά του ελληνικού λαού δεν έχουν κανένα λόγο να δεχθούν να γίνουν «κρέας στα κανόνια» των οικονομικών συμφερόντων αυτών που λυμαίνονται τον πλούτο του εργαζόμενου – είτε αυτοί ονομάζονται «έλληνες» είτε «τούρκοι» είτε «αμερικάνοι» κεφαλαιοκράτες.
3. Στις ταξικές κοινωνίες, ο πατριωτισμός έχει ταξικό περιεχόμενο.
Η Ελλάδα των μεγαλοβιομηχάνων και μεγαλοεφοπλιστών δεν είναι ίδια με την Ελλάδα του μεροκαματιάρη εργάτη.
Η Ελλάδα του Λάτση (του κάθε «Λάτση», «Βαρδινογιάννη», «Νιάρχου» κλπ) δεν είναι ίδια με την Ελλάδα του ναυτεργάτη που παλεύει για ένα κομμάτι ψωμί με κατακρεουργημένα εργασιακά δικαιώματα.
Το καθήκον της πολιτικής πρωτοπορίας της εργατικής τάξης, του Κόμματος της, είναι, στις συνθήκες ενός ιμπεριαλιστικού πολέμου, να αναδείξει την ανάγκη της ταξικής ενότητας των εργαζόμενων, της συμμαχίας με τα λαϊκά στρώματα, τη διεθνιστική διάσταση της αλληλεγγύης μεταξύ της εργατικής τάξης κάθε χώρας.
Με λίγα λόγια, το καθήκον των κομμουνιστών είναι να δείξουν στους εργαζόμενους, στο λαό, ότι δεν πρέπει να συνταχθεί με κανέναν ιμπεριαλιστή, είτε ξένο, είτε ντόπιο.
Ως «μοναδικό απελευθερωτικό πόλεμο» ο Βλ. Ι. Λένιν χαρακτήριζε την πάλη για μετατροπή του πολέμου σε ένοπλη ταξική πάλη, με στόχο την σοσιαλιστική επανάσταση.
Αυτή η στάση – την οποία τα αστικά επιτελεία και οι φασίστες κολαούζοι τους λοιδορούν ως δήθεν «προδοτική» – είναι η αληθινά πατριωτική στάση κάθε εργάτη, κάθε ανθρώπου της δουλειάς, του μεροκάματου, κάθε νέου και νέας που θέλει μια πατρίδα λεύτερη από τα δεσμά της καπιταλιστικής σαπίλας και εκμετάλλευσης.
Τι θα κάνουν οι κομμουνιστές σε περίπτωση πολέμου; Για να τελειώνουμε:
«Μαθήματα πατριωτισμού» οι κομμουνιστές δεν δέχονται από τους ιδεολογικούς και πολιτικούς απογόνους αυτών που οδήγησαν τη χώρα και το λαό σε τραγωδίες (βλ. Μικρασιατική εκστρατεία, διχοτόμηση Κύπρου κλπ).
Το ΚΚΕ, από την ίδρυση του μέχρι σήμερα, στην 100χρονη πορεία του, παραμένει κόμμα διεθνιστικό και, γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, είναι γνήσια πατριωτικό.
Όχι με την έννοια που προσδίδουν στον «πατριωτισμό» οι διάφοροι γυμνοσάλιαγκες της αστικής εξουσίας, αλλά με την ανόθευτη, αγνή, λαϊκή αντίληψη που έχει για την πατρίδα κάθε άνθρωπος που αγωνίζεται για να ξημερώσουν καλύτερες μέρες.
Έτσι, όπως το έθετε με παρρησία και γενναιότητα ο ήρωας Νίκος Μπελογιάννης, μπροστά στους κατηγόρους του:
«Ο πατριωτισμός ενός κόμματος ή και ατόμων ακόμα, κρίνεται όταν κινδυνεύει η ανεξαρτησία, ελευθερία και ακεραιότητα της πατρίδας μας. Εκεί βρίσκεται η λυδία λίθος. Αυτό είναι το κριτήριο για τον πατριωτισμό ενός κόμματος.
Κι αν θελήσει κανείς με τέτοια κριτήρια να κρίνει το ΚΚΕ θα δει ότι δεν είναι κόμμα προδοτικό, αλλά αντίθετα είναι καθαρά ελληνικό και πατριωτικό… Αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από τους κατηγόρους μας.
Το δείξαμε όταν εκινδύνευε η ελευθερία, η ανεξαρτησία και η ακεραιότητά της. Και ακριβώς αγωνιζόμαστε για να ξημερώσουν στη χώρα μας καλύτερες μέρες, χωρίς πείνα και πόλεμο. Για το σκοπό αυτό αγωνιζόμαστε και όταν χρειαστεί θυσιάζουμε και τη ζωή μας.
Πιστεύω ότι δικάζοντάς μας σήμερα, δικάζετε τον αγώνα για την ειρήνη, δικάζετε την Ελλάδα. Δεν έχω τίποτα άλλο να προσθέσω».
Του Νίκου Μόττα
___________________
Ο Νίκος Μόττας γεννήθηκε το 1984 στη Θεσσαλονίκη. Είναι υποψήφιος διδάκτορας (Phd) Πολιτικής Επιστήμης, Διεθνών Σχέσεων και Ιστορίας. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες από το Πανεπιστήμιο Westminster του Λονδίνου και είναι κάτοχος δύο μεταπτυχιακών τίτλων (Master of Arts) στις διπλωματικές σπουδές (Παρίσι) και στις διεθνείς διπλωματικές σχέσεις (Πανεπιστήμιο Τελ Αβίβ).
Πηγή: Ατέχνως
