Κλιματική αλλαγή: Πολλοί μύθοι λίγες αλήθειες – Μέρος 1ο
Η κλιματική αλλαγή (παλιότερα την αποκαλούσαν «παγκόσμια υπερθέρμανση») έχει τρυπώσει για τα καλά στην πολιτική επικαιρότητα.
Το φαινόμενο έχει ξεκινήσει πολύ πριν εμφανιστεί στο προσκήνιο το 16χρονο κορίτσι από τη Σουηδία.
Εδώ και αρκετές ημέρες έχουν γραφτεί σειρά άρθρων που την έχουν αγιοποιήσει (για τους δικούς τους λόγους) ενώ υπάρχουν κι αρκετά άρθρα που την έχουν αποδομήσει πλήρως, έτσι θα αποφύγουμε να μπούμε στο ίδιο αδιέξοδο τρυπάκι και δεν θα αναφερθούμε καθόλου στην περίπτωσή της.
Εμείς θα προσπαθήσουμε να αναδείξουμε την ουσία που βρίσκεται πίσω από τα επιστημονικά στοιχεία σχετικά με το κλίμα και τα οποία πιστεύουμε θα προβληματίσουν πολύ τους αναγνώστες κι ιδιαιτέρως τους υποστηρικτές της «παγκόσμιας υπερθέρμανσης» και του φαινομένου του «θερμοκηπίου».
Στοιχεία σημαντικά που όμως δεν έχουν τύχει αντίστοιχης προβολής κι αυτό είναι ένα δείγμα της «ποιότητας της πληροφορίας» που διαχέεται από τα αστικά ΜΜΕ και το διαδίκτυο γενικότερα.
Την τελευταία δεκαετία η προπαγάνδα του φόβου σχετικά με την επικείμενη καταστροφή του πλανήτη περνάει, από παιδιά ακόμα, μέσα από το σχολείο και τα λεγόμενα «εκπαιδευτικά προγράμματα» με θέμα το περιβάλλον.
Προγράμματα όπου κυριαρχούν οι ιδέες της συνυπευθυνότητας και της ατομικής ευθύνης για την μόλυνση του πλανήτη, αθωώνοντας τους μονοπωλιακούς ομίλους και τις πολυεθνικές που είναι υπεύθυνες για το 95% της καταστροφής των δασών, των υδάτινων πόρων και της μόλυνσης της θάλασσας και του αέρα.
Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά:
Η καταστροφή στον Αμαζόνιο και η Φουκοσίμα είναι κλασικά παραδείγματα που συνέβησαν πρόσφατα ενώ η τεράστια οικολογική καταστροφή που συντελείται στις Σκουριές στη Χαλκιδική ή η καύση των απορριμάτων στον ΧΥΤΑ Φυλής είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα από τον ελληνικό χώρο, οι επιπτώσεις των οποίων εξισώνονται με το …πέταγμα ενός χαρτιού ή πλαστικού στο δρόμο…
Το σύστημα ακολουθεί την ίδια πρακτική (σε μεγαλύτερο βαθμό) με την προπαγάνδα της δεκαετίας του ’80 σχετικά με την «τρύπα του όζοντος», όπου οι πιο παλιοί θα θυμόσαστε ότι για 15 χρόνια κυριαρχούσε στις συζητήσεις για το περιβάλλον. (Αλήθεια τι έγινε με αυτό το θέμα, δεν πουλάει πια;)
Από τότε πέρασαν αρκετά χρόνια μέχρι να φτάσουμε στον πρόεδρο Ομπάμα, όπου σε κάθε ευκαιρία μιλούσε για τους κινδύνους της κλιματικής αλλαγής, ενώ την ίδια στιγμή τα drones του συνέχιζαν να σκοτώνουν όσους επιβίωσαν από την «εξαγωγή δημοκρατίας» των Κλίντον και Μπους.
Όλα ξεκίνησαν από έναν άλλον υποψήφιο πρόεδρο, και νομπελίστα πλέον, τον Αλ Γκορ και μια αμφιλεγόμενη παραγωγή της Paramount Classics το 2007 με τίτλο: «An inconvenient Truth» («Μια άβολη αλήθεια»).
Χρησιμοποιώντας γιγαντοοθόνες και δραματικές αφηγήσεις παρέθετε την – εξαιρετικά βολική για τους ομίλους της «πράσινης» ενέργειας – άποψη ότι ο πλανήτης υπερθερμαίνεται εξαιτίας των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα (C02) που προκαλεί η «ανθρώπινη δραστηριότητα» (δηλαδή άλλοι ενεργειακοί μονοπωλιακοί κολοσσοί που θησαυρίζουν με την λεγόμενη «βρώμικη» ενέργεια).
Είναι όντως έτσι;
Το να προβλέψεις τον καιρό σε μια περιοχή ακόμα και για λίγες μέρες αποτελεί ένα από τα πιο σύνθετα προβλήματα στην επιστήμη.
Το πρόβλημα πηγάζει από το γεγονός ότι ο καιρός αποτελεί ένα δυναμικό σύστημα, μη γραμμικό το οποίο μπορεί να αλλάξει από λεπτό σε λεπτό.
Πόσες φορές η Μετεωρολογική Υπηρεσία δεν έχει ανακοινώσει έκτακτα καιρικά φαινόμενα κι η επόμενη μέρα έχει ηλιοφάνεια;
Ο γενικευμένος όρος «κλιματική αλλαγή», που έχει ταυτιστεί με άκρως αρνητικούς συνειρμούς είναι τελείως παραπλανητικός.
Οι επιστήμονες γνωρίζουν πια πως η κλιματική αλλαγή είναι κανόνας στη Γη αφού το κλίμα μεταβάλλεται διαρκώς εδώ και 2,5 δισεκατομμύρια χρόνια, πολύ πριν εμφανιστεί ο άνθρωπος κι ότι δεν πρόκειται για ανθρωπογενές φαινόμενο.
Έτσι επινοήθηκε ο όρος «ανθρωπογενής κλιματική αλλαγή».
Ναι! Ο άνθρωπος επηρεάζει το περιβάλλον της Γης. Κανένας σοβαρός άνθρωπος δεν μπορεί να το αρνηθεί αυτό.
Εδώ ακόμα και τα μυρμήγκια και οι τερμίτες επηρεάζουν το τροπικό κλίμα στα δάση του Αμαζονίου και στη δημιουργία της όξινης βροχής με το οξύ που απελευθερώνουν στην ατμόσφαιρα.
Έτσι λοιπόν, μόνο ένας τρελός θα μπορούσε να υποστηρίξει πως ο άνθρωπος, με τόσες παρεμβάσεις που πραγματοποιεί στο φυσικό περιβάλλον, δεν επηρεάζει το μικροκλίμα της εκάστοτε περιοχής.
Τι γίνεται όμως με το παγκόσμιο κλίμα;
Είναι το διοξείδιο του άνθρακα ο παράγοντας που κατευθύνει την παγκόσμια κλιματική αλλαγή ή απλά έχουμε να κάνουμε με ένα μηδενικό παράγοντα;
Μερικά στοιχεία σχετικά με το Διοξείδιο του Άνθρακα (C02)
Μέσω της προπαγάνδας του συστήματος το C02 έχει εντυπωθεί πλέον στη συλλογική συνείδηση ως ένα «κακό» αέριο.
Είναι όμως έτσι;
Κατ αρχήν όλοι οι οργανισμοί είναι φτιαγμένοι από διοξείδιο του άνθρακα, εφόσον έχουμε να κάνουμε με ένα από τα θεμελιώδη στοιχεία της ζωής.
Όλοι οι άνθρωποι και τα ζώα με κάθε τους ανάσα αποβάλλουν διοξείδιο του άνθρακα. Το C02 υπάρχει και εκπέμπεται από δεκάδες λειτουργίες και μηχανισμούς της φύσης.
Κάθε χρόνο τα ηφαίστεια παράγουν περισσότερο C02 από όλα τα εργοστάσια συνολικά.
Ακόμα περισσότερο διοξείδιο προέρχεται από τα ζώα, τη βλάστηση και τα βακτήρια που παράγουν περίπου 150 δισεκατομμύρια τόνους ετησίως.
Όμως η μεγαλύτερη πηγή C02 μακράν του επόμενου είναι οι ωκεανοί καθώς αποτελούν τη μεγαλύτερη δεξαμενή αποθήκευσης C02.
Η ανθρωπογενής παραγωγή C02 είναι ένα πολύ μικρό ποσοστό σε σχέση με αυτό το ποσοστό του C02 που παράγεται με φυσικό τρόπο στον πλανήτη.
Ποια είναι τα αέρια του θερμοκηπίου και ποια η θέση του C02 σε αυτά;
Το C02 κατέχει ένα πολύ μικρό ποσοστό κάτω του 5% στο συνολικό ποσοστό των αέριων του θερμοκηπίου που υπάρχουν στην ατμόσφαιρα.
Το ποσοστό μάλιστα του C02 σε σχέση με τη συνολική ποσότητα αερίων στην ατμόσφαιρα είναι μόλις 0,054%.[1]
Έτσι λοιπόν έχουμε τους ωκεανούς όπου η διαδικασία της εξάτμισης του νερού μας δίνει το ισχυρότερο αέριο του θερμοκηπίου, τους υδρατμούς, το ποσοστό τους κυμαίνεται, οποιαδήποτε εποχή του χρόνου, από 36% μέχρι 72% των συνολικών αερίων του θερμοκηπίου, αν συμπεριληφθούν και τα σύννεφα αγγίζει το 90%.[2]
Αν αφαιρούσαμε την ανθρώπινη παραγωγή διοξειδίου του άνθρακα θα είχαμε απλά μια μείωση κατά 3% από το συνολικό C02.
Άρα συνολικά ο άνθρωπος ευθύνεται για λιγότερο από το 1% του πιθανού δυναμικού όλων των αερίων του θερμοκηπίου που υπάρχουν σήμερα στην ατμόσφαιρα.[3]
Κλιματική αλλαγή: Πολλοί μύθοι λίγες αλήθειες – Αδυναμία πρόβλεψης ακόμα και του τοπικού καιρού
Οι μηχανισμοί που διέπουν το παγκόσμιο κλίμα αποτελούν τουλάχιστον για την ώρα ένα ανεξιχνίαστο πεδίο. Ο λόγος είναι πως υπάρχουν πολλοί παράγοντες που το επηρεάζουν.
Όπως είπαμε το κλίμα του πλανήτη είναι ένα μη γραμμικό σύστημα επομένως η μακροπρόθεσμη πρόβλεψη των μελλοντικών κλιματικών καταστάσεων δεν είναι δυνατή.
Οι προβλέψεις που μπορούν να γίνουν αφορούν μόνο στατιστικές πιθανότητες πιθανών μελλοντικών κλιματικών συνθηκών.
Το σύστημα του γήινου κλίματος είναι ιδιαιτέρως μη γραμμικό και οι εξισώσεις του κατατάσσονται στα χαοτικά μαθηματικά.
Αυτό σημαίνει πως ακόμα και ο πλέον μικρός η ασήμαντος παράγοντας εάν εξαλειφθεί από το κλιματολογικό μοντέλο, τα αποτελέσματα θα είναι εντελώς λανθασμένα.
Ένα ακόμα χαρακτηριστικό της μη γραμμικότητας του παγκόσμιου κλίματος είναι πως οι αλλαγές είναι συχνά προσωρινές και απότομες, παρά αργές και βαθμιαίες.
Αν πάμε πίσω στον χρόνο στην τελευταία περίοδο παγετώνων και τον χρόνο που τέλειωσε, περίπου πριν 15.000 χρόνια, πέρασαν 2.000 με 3.000 χρόνια για να ζεσταθεί κατά 5 βαθμούς η Γη.
Κι η μετάβαση δεν έγινε ομαλά σαν τις καμπύλες που φτιάχνουν τα διάφορα κλιματολογικά μοντέλα αλλά αντίθετα έγινε ανώμαλα!
Η θερμοκρασία ανέβηκε περίπου στα σημερινά επίπεδα και μετά κατακρημνίσθηκε σε επίπεδα χαμηλότερα από αυτά της περιόδου των παγετώνων, για περίπου 1.000 χρόνια πριν αρχίσει να ανεβαίνει τους 5 βαθμούς που τελικά ανέβηκε.
Η Γη δεν αλλάζει θερμοκρασία προβλέψιμα, για να συμμορφωθεί με μοντέλα, αλλάζει με ανεξιχνίαστους ακόμα τρόπους.[4]
Η πρόβλεψη του καιρού για μια συγκεκριμένη περιοχή, ακόμα και για λίγες μέρες εκ των προτέρων, είναι ένα από τα πιο σύνθετα προβλήματα στην επιστήμη της μετεωρολογίας.[5]
Και μιας και μιλάμε για θερμοκρασίες δεν το βρίσκετε παράξενο που δεν γίνεται καθόλου κουβέντα για κείνο το παράγοντα, που ευθύνεται για όλη την ενέργεια που έρχεται στην Γη;
Είναι δυνατόν να μελετάμε τις θερμοκρασίες της Γης χωρίς να παίρνουμε υπόψιν μας τι αλλαγές συμβαίνουν στον Ήλιο;
Ή μήπως θεωρούμε ότι ο Ήλιος ήταν, είναι και θα παραμείνει πάντα ίδιος;
Κλιματική αλλαγή: Πολλοί μύθοι λίγες αλήθειες – Ηλιακή δραστηριότητα και κηλίδες
Λίγο πολύ έχουμε όλοι ακούσει για τον 11ετή κύκλο των ηλιακών κηλίδων που εμφανίζονται στον Ήλιο, κύκλος που όμως δεν είναι τόσο σταθερός ούτε σε διάρκεια ούτε σε ένταση.
Μερικά από τα αποτελέσματα της ηλιακής δραστηριότητας στη γήινη ατμόσφαιρα τώρα αρχίζουν να μελετώνται.
Οι αναδημιουργίες των παρελθοντικών κλιμάτων αποκαλύπτουν έναν στενό συσχετισμό μεταξύ της ηλιακής δραστηριότητας και των θερμοκρασιών στη Γη.
Η σχέση κλίματος και ηλιακής δραστηριότητας συν την ωκεάνια μεταφορά θερμότητας είναι αρκετά πιο ισχυρή από τη σχέση κλίματος και αύξησης του διοξειδίου του άνθρακα (C02) στην ατμόσφαιρα.
Οκτώ ερευνητές από Κίνα, Φινλανδία, Ρωσία και Ελβετία πραγματοποίησαν μια άκρως ενδιαφέρουσα έρευνα για τη σχέση του ήλιου και των ηλιακών ανέμων με το κλίμα τη γης.[6]
Η ηλιακή δραστηριότητα καθορίζει τη ζωή στο πλανήτη ωστόσο η δραστηριότητα του δε κυμαίνεται σε σταθερά πλαίσια με αποτέλεσμα διάφορες κλιματολογικές διακυμάνσεις.
Για να καταλάβουμε για τι μέγεθος μιλάμε, οι ηλιακές κηλίδες ξεπερνούν κατά πολύ σε μέγεθος ακόμα και τον πλανήτη-γίγαντα του ηλιακού μας συστήματος, τον Δία!
Η πιο πρόσφατη είναι η μίνι περίοδος παγετώνων του 17ου αιώνα που έμεινε γνωστή ως «The Maunder minimum».
Τα παρελθοντικά αρχεία των ηλιακών κηλίδων υποδεικνύουν ότι ο ήλιος πέρασε από μια περίοδο αδράνειας προς το τέλος του 17ου αιώνα.
Ελάχιστες ηλιακές κηλίδες παρατηρήθηκαν στον ήλιο στο διάστημα μεταξύ 1645 και 1715.
Αν και οι παρατηρήσεις τότε δεν ήταν τόσο εκτενείς όσο στα τελευταία χρόνια, ο ήλιος στην πραγματικότητα παρατηρούταν τακτικότητα εκείνη την περίοδο και η μείωση ηλιακών κηλίδων είναι αρκετά τεκμηριωμένη.
Αυτή η περίοδος ηλιακής αδράνειας αντιστοιχεί επίσης σε μια κλιματολογική περίοδο αποκαλούμενη η «μικρή εποχή των παγετώνων» όταν ακόμα και ποταμοί άρχισαν να παγώνουν.
Έτσι τα κανάλια της Βρετανίας και της Ολλανδίας μετατράπηκαν σε παγοδρόμια και φιλοξενούσαν όλο το χρόνο τα χειμερινά σπορ της εποχής.
Αρκετά λιμάνια της Βόρειας Ευρώπης έκλεισαν για χρόνια καθώς υπήρχαν παντού παγόβουνα, ενώ στα λιμάνια της μεσογείου συχνές χιονοθύελλες άρχισαν να κάνουν την εμφάνιση τους.
Το 1976 αναλύοντας τα στοιχεία σχετικά με την ηλιακή δραστηριότητα, ο Αμερικάνος αστροφυσικός John Eddy παρατήρησε έναν συσχετισμό μεταξύ των περιόδων σημαντικής αλλαγής στον αριθμό των κηλίδων στην προηγούμενη χιλιετία και των μεγάλων αλλαγών στο κλίμα της Γης.
Αλλαγές που επηρέασαν βαθιά τη ζωή των λαών και προκάλεσαν αρκετές οικονομικές και δημογραφικές κρίσεις.
Το 1988 ο Σοβιετικός γεωφυσικός Eugene Borisenkov παρουσίασε στο Λένινγκραντ μία μελέτη που έδειχνε ότι σε κάθε μία από τις 18 ισχυρές μειώσεις της ηλιακής δραστηριότητας που έχουν εμφανιστεί τα τελευταία 7.500 χρόνια, ταυτίζονται με περιόδους βαθιάς πτώσης της θερμοκρασίας, ενώ οι περίοδοι υψηλής συχνότητας ηλιακών κηλίδων συμπίπτουν με την παγκόσμια αύξηση της θερμοκρασίας.[7]
Τέτοιες αλλαγές στο κλίμα της γης θα μπορούσαν να προκληθούν μόνο από σημαντικές αλλαγές στον ήλιο, καθώς δεν υπήρξε καμία απολύτως βιομηχανική επίδραση στη φύση σε εκείνα τα χρόνια.
Ολοκληρώνεται με το 2ο Μέρος
Σημειώσεις:
[1]. Bob Tisdale, Climate Observations: «Are Manmade Greenhouse Gases Important or Impotent?», September 16, 2012.
[2]. Doug L. Hoffman & Allen Simmons: «The Resilient Earth», 2008.
[3]. Δες αρθρο: «Carbon Dioxide and Global Warming».
[4]. Δες την μελέτη του IPCC: «Advancing our understanding about the climate system».
[5]. Στο ίδιο, Κεφάλαιο 14.2.2: «Predictability in a Chaotic System».
[6]. Άρθρο των Sherwood, Keith and Craig Idso στο C02 Science με τίτλο: «Solar Forcing of Multiple Climatic Parameters», June 4, 2008.
[7]. Habibullo Abdussamatov, Dr. Sc. Head of Space research laboratory of the Pulkovo Observatory, Head of the Russian/Ukrainian joint project Astrometria: «The sun defines the climate» (Μετάφραση από τα Ρωσικά Lucy Hancock)
Με πληροφορίες από Brain Change
