Η καπιταλιστική Ρωσία και «οι μωρές παρθένες»

Οταν οι δείκτες του ρολογιού ρίχνουν βαριά τη σκιά τους πάνω στην ιστορία, τότε ο απλός άνθρωπος, ο εργαζόμενος, ο δάσκαλος, ο επιστήμονας, ο αγρότης, ο πραγματικός παραγωγός του πλούτου δηλαδή, πρέπει να βγει στο προσκήνιο και από κομπάρσος να γίνει πρωταγωνιστής των εξελίξεων, να υψώσει το ανάστημά του και να «παλέψει» για το αναφαίρετο δικαίωμά του να ζήσει σε ένα κόσμο ειρηνικό!

Οι τελευταίες εξελίξεις δεν είναι «κεραυνός εν αιθρία», είναι το απότοκο μιας σειράς εξελίξεων–ανταγωνισμών μεταξύ ισχυρών καπιταλιστικών κρατών προκειμένου να διασφαλίσουν από καλύτερες θέσεις τα συμφέροντα της αστικής τάξης της χώρας τους.

Τα μέτρα–κυρώσεις που «πήραν» οι δυτικοί σύμμαχοι στοχεύοντας τράπεζες και Ρώσους ολιγάρχες, δείχνουν και ποιος κρατάει την εξουσία, δείχνουν και σε πιο «στρατόπεδο» ανήκει η σημερινή Ρωσία, στο καπιταλιστικό!

Η προσπάθεια του Πούτιν –της καπιταλιστικής Ρωσίας– να δικαιολογήσει τον πόλεμο κατηγορώντας την ΕΣΣΔ, αποκρύπτει μια από τις θεμελιώδεις διαφορές ανάμεσα στον Καπιταλισμό και τον Σοσιαλισμό:

«…Ετσι, η σοβιετική εξουσία έβαζε τις βάσεις για τη λύση σ’ ένα από τα πιο δύσκολα ζητήματα, το «Εθνικό Ζήτημα», άλυτο στον καπιταλισμό. Ο καπιταλισμός αντιμετωπίζει αυτό το ζήτημα με σχέσεις κυριαρχίας, υποταγής και καταπίεσης, άρα ανισοτιμίας, λόγω των εκμεταλλευτικών σχέσεων.

Με τη σοσιαλιστική επανάσταση, οι λαοί απελευθερώνονται από τα δεσμά της ταξικής εκμετάλλευσης. Παύουν να υποδαυλίζονται οι εθνικιστικές αντιθέσεις ως συνέπεια των ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων. Και συνενώνονται στη δική τους εξουσία, κοινωνικά απελευθερωμένοι, για τον κοινό τους σκοπό, την οικοδόμηση της δικής τους κοινωνίας.

Ολ’ αυτά αποτυπώνονταν και στη Διακήρυξη ίδρυσης της ΕΣΣΔ, που διάβασε στο 1ο Συνέδριο των Σοβιέτ ο Ι. Β. Στάλιν…».^[1]

ΗΠΑ και Ε.Ε σαν τις «μωρές παρθένες σκίζουν τα ιμάτια τους» επειδή η Ρωσία τους «πήρε την μπουκιά μέσα από το στόμα», προλαμβάνοντας μια ακόμα Σούδα στο «υπογάστριό» της και έχοντας ήδη κυκλωθεί από δεκάδες νατοϊκές βάσεις φορτωμένες με οπλικά συστήματα, επιβουλεύοντας τον τεράστιο ενεργειακό της πλούτο.

Η επίκληση του «διεθνούς δικαίου» μόνο σαν υποκριτική μπορεί να χαρακτηριστεί όταν:

— Η Κύπρος διαμελίστηκε το 1974 από τη σύμμαχο νατοϊκή χώρα Τουρκία…

— Το 1989 οι ΗΠΑ εισέβαλαν στο κράτος του Παναμά προκειμένου να ανατρέψουν και να συλλάβουν τον «δικό» τους πρόεδρο Νοριέγκα…

— Εδώ, στην «γειτονιά» μας, η Ε.Ε. σε συνεργασία με τις ΗΠΑ διέλυσαν την Γιουγκοσλαβία και βομβάρδισαν την Σερβία το 1999, με τις βόμβες του απεμπλουτισμένου ουρανίου… προσθέτοντας στο λεξιλόγιο του πολέμου τον όρο: «Παράπλευρες απώλειες»…

— Ο πόλεμος του Κόλπου το 2003 έγινε με την καθοδήγηση των ΗΠΑ και των προθύμων τους μόνο και μόνο για την ανατροπή του Σαντάμ με την ψευδή κατηγορία της ύπαρξης «όπλων μαζικής καταστροφής»…

— Την «Αραβική Ανοιξη», στις χώρες της βόρειας Αφρικής το 2010 που «έφερναν»… βομβαρδίζοντας, πότε τα μαχητικά της Ιταλίας, πότε της Γαλλίας, πότε τα αεροπλανοφόρα των ΗΠΑ και πάντοτε με την αρωγή της αμερικανονατοϊκής βάσης της Σούδας, ανατρέποντας τις υφιστάμενες κυβερνήσεις σε Τυνησία, Λιβύη και Αίγυπτο και εξαπλώνοντας τη φωτιά του πολέμου και στη Συρία…

Ο κατάλογος θα μπορούσε να συμπεριλάβει πολλές ακόμα περιπτώσεις προσπάθειας «εκδημοκρατισμού» χωρών από τους νατοϊκούς συμμάχους.

Η καπιταλιστική Ρωσία και «οι μωρές παρθένες»

Ποτέ και σε κανένα σχολικό βιβλίο δεν αναφέρονται όμως οι πραγματικές αιτίες που οδήγησαν την ανθρωπότητα στους δύο Παγκόσμιους Πόλεμους… Ούτε λόγος βέβαια να γίνεται, για την παρασημοφόρηση του Φόρντ από το ναζιστικό καθεστώς!^[2]

Ο πόλεμος είναι σύμφυτος με το καπιταλιστικό σύστημα και αναγκαίο «εργαλείο» για την αναδιανομή των αγορών, πρώτων υλών και ενεργειακών πηγών μεταξύ των μονοπωλιακών ομίλων όταν οι συμφωνίες δεν επαρκούν…

Και στον πόλεμο ως συνήθως πάνε τα παιδιά του λαού και όχι ο γιος του Μπερλουσκόνι, Τράμπ, Τιμτσένκο και των άλλων «φτωχών» του πλανήτη!

Καμία συμμετοχή Ελληνα φαντάρου στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο!