Η επανάσταση «χύμα» και το ακίνητο κίνημα!
Οποιος πιστεύει ότι το να κατέβεις σε μια πλατεία να κάνεις «Μπου!» στον καπιταλισμό κι εκείνος θα τρομάξει, είναι επικίνδυνος και θα πάρει κόσμο στον λαιμό του
Πέρασαν 6 χρόνια από το κίνημα των «αγανακτισμένων». Μεσολάβησαν τόσα και τόσα γεγονότα, δεκάδες αυταπάτες συντρίφτηκαν κάτω από το βάρος της ωμής πραγματικότητας.
Η επανάσταση «χύμα» και το ακίνητο κίνημα απέδειξαν στην πράξη πως «δεν φτάνει να γεμίσουμε τις πλατείες» για να ανατραπεί η αντιλαϊκή επίθεση.
Η προβολή των «αγανακτισμένων» από τα αστικά ΜΜΕ υπήρξε κραυγαλέα, σε σχέση με την αποσιώπηση και τη συκοφάντηση των κινητοποιήσεων του ταξικού εργατικού – λαϊκού κινήματος.
Στο Σύνταγμα στήθηκε ένα παιχνίδι με έπαθλο συνειδήσεις ανθρώπων πραγματικά οργισμένων, όχι όμως αποφασισμένων για την ανάγκη να μετουσιώσουν την οργή τους σε ταξική πάλη.
Μέρος της πλατείας (άνθρωποι σκοτεινών μηχανισμών κι άλλοι) αποτέλεσε το εκκολαπτήριο φασιστικών απόψεων με αλαλαγμούς όπως: «Να καεί, να καεί το μπουρδέλο η Βουλή», οι «300 στο Γουδή», «Κλέφτες, κλέφτες» κτλ., που ξεσήκωναν ένα κόσμο με μικροαστική ανυπομονησία.
Το «πάνω μέρος» της πλατείας που εξέθρεφε τα πιο αντιδραστικά αντανακλαστικά ανώριμων πολιτικά συνειδήσεων, δε θα υπήρχε χωρίς το «κάτω μέρος» της πλατείας στο οποίο κυριαρχούσαν οι οπορτουνιστές.
Κάτω από ένα «αντιμνημονιακό περίβλημα» χωρούσε κάθε καρυδιάς καρύδι
Όχι μόνο συσκότιζαν τα ταξικά χαρακτηριστικά της επίθεσης, αλλά καλλιεργούσαν τη λογική ότι ο εργάτης μπορεί να βρεθεί παρέα με τον εργοδότη του ενάντια στην «κλεπτοκρατία», την Μέρκελ, και τους «300 της Βουλής».
Αυτή η «αντιμνημονιακή ρητορική» λειτούργησε σαν κολυμβήθρα του Σιλωάμ όπου ξεπλύθηκαν αντιδραστικές δυνάμεις. Το «όλοι μαζί ενάντια στα μνημόνια», έγινε το σύνθημα όσων δυνάμων ψάρευαν σε θολά νερά, υπηρετώντας εχθρικά για το λαό συμφέροντα, όπως η Χρυσή Αυγή.
Ήταν πολλά τα κοινά χαρακτηριστικά όλων αυτών των δυνάμεων:
Το μίσος προς το οργανωμένο, ταξικό εργατικό – λαϊκό κίνημα, που το έφερναν –σκοπίμως– σε αντιπαράθεση με το «αυθόρμητο», που όμως καθοδηγούνταν «ανώνυμα» αλλά από καλά οργανωμένα καλέσματα ακόμα και μέσω συστημικών ΜΜΕ όπως ο ΣΚΑΙ.
Ο Γ. Πρετεντέρης –την εποχή που βρισκόταν στο απόγειο της καριέρας του– έγραφε στα «Νέα»:
«Οι «αγανακτισμένων» απέδειξαν ότι η κοινωνική δράση στην Ελλάδα, ακόμη κι η διαμαρτυρία ή η αμφισβήτηση, μπορεί να εκδηλωθεί χωρίς τους λόχους του ΠΑΜΕ».
Το «έξω τα συνδικάτα – έξω τα κόμματα» ήταν το βασικό σύνθημα που μαζί με την εκκωφαντική σιωπή όλων ως προς το «ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΜΕΤΑ» φανέρωνε την διάθεση να αποκρύψουν από το λαό την ύπαρξη μιας διεξόδου που θα υπηρετετούσε τα συμφέροντά του, δηλαδή την πολιτική πρόταση διεξόδου του ΚΚΕ.
Ποιος όμως είχε συμφέρον από ένα τόσο θολό κι «ακομμάτιστο» κίνημα;
Ποιος άλλος από τον ταξικό αντίπαλο, που απέναντι στο λαό διέτασσε ήδη όλες του τις δυνάμεις και τα κόμματά του με συγκεκριμένη πολιτική και στρατηγική.
Αυτό επιβεβαίωναν τα πανομοιότυπα σχόλια στελεχών των αστικών κομμάτων όπως του – τότε κυβερνητικού εκπροσώπου του ΠΑΣΟΚ – Γ. Πεταλωτή:
«Σαφώς και δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτε από αυτά τα κινήματα, στο βαθμό που είναι αυθόρμητα, αυθεντικά και δεν καπελώνονται από κομματικές ταμπέλες και κομματικές ή άλλου είδους ιδεολογίες, παρατάξεις ή συμφέροντα […] ο κόσμος έχει δικαίωμα να εκφράζει τη βούλησή του και μάλιστα μέσα από τέτοιες κινήσεις που είναι ειρηνικές και αμφισβητούν συλλήβδην το πολιτικό σύστημα!»
Κι ο αρχηγός της ΝΔ Αντώνης Σαμαράς:
«Το κίνημά τους είναι ειρηνικό, ακομμάτιστο, ενωτικό και πανεθνικό. Κρατάνε ελληνικές σημαίες. Όπως πάντα, ο λαός στις δύσκολες στιγμές του πυκνώνει τις τάξεις του γύρω από τη σημαία του που εκφράζει ενότητα και αγώνα».
Εκθείαζαν τους αγανακτισμένους αυτοί που με την πολιτική τους πυροδοτούσαν τη λαϊκή οργή, οι ίδιοι που έστελναν τα ΜΑΤ απέναντι σε απεργούς εργάτες ακόμα και σε συνταξιούχους.
Αποθέωναν το «ακομμάτιστο» γιατί ήταν ένα (α)-κίνημα που υπηρετούσε το «ενιαίο κόμμα» της αστικής τάξης, διαμορφώνοντας παράλληλα εχθρική στάση απέναντι στον αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό.
Στην ίδια ρότα κι ο Αλέξης Τσίπρας σε ομιλία του στην Κεντρική Πολιτική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ:
«Δεν εντάσσεται σε πανό κομμάτων, οργανώσεων ή συνδικάτων και επίσης έχει παλλαϊκά χαρακτηριστικά […] Είναι ένα κίνημα ελπιδοφόρο, μια εκδήλωση της λαϊκής αγανάκτησης, τομή στα μεταπολιτευτικά χρονικά!»
Κι ο Δ. Παπαδημούλης που δήλωνε στον ΑΝΤ1:
«Τα μεγάλα προβλήματα των πολιτών είναι: Γιατί δεν πληρώνουν οι πλούσιοι; Γιατί δεν πιάνεται η φοροδιαφυγή; Γιατί δεν πάει κανένας φυλακή; […] Όλα αυτά που θέτουν επί τάπητος οι αγανακτισμένοι πολίτες».
Ηταν ο ΣΥΡΙΖΑ που σέρβιρε την άποψη ότι οι απεργίες δεν «τραβάνε» και ότι είναι κρίμα να χάνουν οι εργαζόμενοι μεροκάματο, άρα θα πρέπει το εργατικό κίνημα να σκεφτεί νέες μορφές πάλης τύπου απογευματινών συγκεντρώσεων.
Μορφές που ευχαρίστως θα υποστηρίξουν οι ίδιοι οι εργοδότες, προκειμένου να γλιτώσουν έστω τα κέρδη μιας ημέρας.
Η επανάσταση «χύμα» και το ακίνητο κίνημα! – Το ΚΚΕ ποτέ δεν χάιδεψε αυτιά!
Το ΚΚΕ με ανακοίνωσή του στις 7/6/2011 απευθύνθηκε στο λαό:
«Είναι ενθαρρυντικό στοιχείο να βρίσκεται λαός και νεολαία στο δρόμο διαδηλώνοντας τη συσσωρευμένη οργή του.
Μπορεί να διαμορφώσει ένα κλίμα πιο ουσιαστικής αγωνιστικής ανάτασης, αν μετεξελιχθεί σε πιο αποφασιστική συμμετοχή στο οργανωμένο ταξικό λαϊκό κίνημα που παλεύει για να αποκρούσει και να ανατρέψει τη βάρβαρη αντιλαϊκή πολιτική και όχι να αλλάξουν τα πρόσωπα στην κυβέρνηση ή να γίνουν μικροδιορθώσεις στα μνημόνια των μονοπωλίων».
Το ΚΚΕ εφιστούσε προσοχή ως προς τις κολακείες και τα «αγκαλιάσματα» των αστικών κομμάτων, των ΜΜΕ των μεγαλοεπιχειρηματιών, διάφορων μηχανισμών και ομάδων που παριστάνουν τους ανεξάρτητους και ακομμάτιστους.
Προειδοποίησε πως τα αστικά κόμματα κι οι μηχανισμοί του συστήματος έχουν κάθε λόγο να μείνει θολή η αυθόρμητη μαζική αγανάκτηση, υπογραμμίζοντας πως η αγανάκτηση από μόνη της δε φοβίζει την πλουτοκρατία γιατί ξέρει πως χωρίς λαϊκή οργάνωση και ταξική συνειδητοποίηση δεν μπορεί να κινδυνεύσει.
Η ανακοίνωση απαντούσε και στα συνθήματα που αντηχούσαν στις πλατείες σημειώνοντας:
«Τα λαϊκίστικα συνθήματα «κλέφτες, ψεύτες», απαλλάσσουν την πλουτοκρατία που ληστεύει νόμιμα το λαό και το φυσικό πλούτο της χώρας. […] Δίνουν συγχωροχάρτι στα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ κι άλλων κομμάτων που στηρίζουν τα βάρβαρα μέτρα για ιδεολογικούς λόγους κι ας μην έχουν κλέψει.
Τα αντιδραστικά συνθήματα «έξω τα κόμματα και τα συνδικάτα» έχουν ως κύριο στόχο να κρύψουν ότι οι ταξικές δυνάμεις που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ παλεύουν σταθερά για το δίκιο των εργαζομένων, σε αντιπαράθεση με τον εργοδοτικό – κυβερνητικό συνδικαλισμό».
Καλούσε δε το λαό:
«Να δει καθαρά ότι οι υπεύθυνοι είναι η πολιτική, τα κόμματα κι η ΕΕ που υπηρετούν την κερδοφορία και τα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων […]
Η γενική απαίτηση «κάτω το μνημόνιο» επί της ουσίας δε λέει τίποτα, αν δε γίνει αφετηρία για την παρεμπόδιση κάθε αντιλαϊκής πολιτικής, αν δε συνοδεύεται με το «κάτω τα μονοπώλια, η ΕΕ και τα κόμματα που τα υπηρετούν».
Η επανάσταση «χύμα» και το ακίνητο κίνημα
Σήμερα, είναι η ώρα να δούμε μερικές αλήθειες γυμνές και να προβούμε σε διάφορα σημαντικά συμπεράσματα.
Η πρώτη παρατήρηση που πρέπει να γίνει είναι ο βαθμός οργάνωσης της φασιστικής συμμορίας.
Προκαλεί βαθιά εντύπωση ακόμα και στα αστικά ΜΜΕ ο βαθμός με τον οποίο είχαν οργανωθεί οι φασίστες.
Δεν έκαναν τίποτα τυχαία, τίποτα δεν γίνονταν χύμα, όλα είχανε έναν κεντρικό έλεγχο, έναν κεντρικό σχεδιασμό από τον μαχαιροβγάλτη στην Νίκαια μέχρι τον στρατολογημένο αστυνομικό, όλα γίνονταν βάσει οργανωμένου σχεδίου, βάσει συγκεκριμένων εντολών.
Ολα αυτά καταδεικνύουν με τον πιο σαφή τρόπο πως ο βαθμός οργάνωσης της πιο μαύρης αντίδρασης στην Ελλάδα είναι εξαιρετικά υψηλός.
Αυτό το γεγονός από μόνο του γεννά ένα αυθόρμητο ερώτημα:
«Αφού η αντίδραση είναι τόσο καλά οργανωμένη, πόσο ηλίθιοι μπορεί να είναι όλοι αυτοί που υποστηρίζουν πως το λαϊκό κίνημα πρέπει να είναι χύμα;»
Δεν ξέρω αν μπορώ να δώσω επαρκή απάντηση σε αυτό το ερώτημα αλλά είναι φανερό πως το λαϊκό κίνημα κι η εργατική τάξη αν δεν οργανωθεί κι αυτή και μάλιστα σε υψηλού βαθμού οργάνωση τότε το αστικό κράτος και η μαύρη του αντίδραση θα την ξεκάνουν.
Σήμερα περισσότερο από ποτέ είναι ξεκάθαρο πως το να κατέβεις σε μια πλατεία και να κάνεις «Μπου!» στον καπιταλισμό, δεν υπάρχει καμιά περίπτωση να τον τρομάξεις.
Οποιος το πιστεύει αυτό είναι επικίνδυνος και θα πάρει κόσμο στον λαιμό του.
Οι σημερινές συνθήκες απαιτούν από πλευράς κινήματος υψηλότατου βαθμού οργάνωση, συντονισμένη δράση και προπαντός ταξικό προσανατολισμό.
Γιατί προπαντός ταξικό προσανατολισμό;
Γιατί αν η μέθοδος που αναλύεις τα γεγονότα δεν είναι ταξική, γιατί αν αμφισβητείς την ύπαρξη της ταξικής πάλης τότε κινδυνεύεις κι εσύ ο ίδιος να γίνεις φασίστας.
Οι κομμουνιστές πολύ σωστά επιμένουν πως δεν μπορεί να υπάρξει ειρήνη ανάμεσα στο κεφάλαιο και στη εργασία, δεν μπορεί να υπάρξει συμβιβαστική λύση ανάμεσα στις δυο αυτές τάξεις γιατί η πρώτη ζει από τις σάρκες της δεύτερης!
Ζούμε έναν πόλεμο καθημερινό κι ανελέητο ανάμεσα στο κεφάλαιο (κράτος, αστικά κόμματα, μαύρη αντίδραση) και την εργασία.
Νικητής θα είναι ένας, ο πιο οργανωμένος και ο πιο αποφασισμένος.
Για αυτό ας καταλάβουμε πως όποιος μας παροτρύνει στο «χύμα», όποιος μας τάζει εύκολες κι ανέξοδες νίκες, μας οδηγεί σε Βατερλώ.
Ο δρόμος που οδηγεί στη οριστική νίκη του λαού είναι ανηφορικός, δύσκολος, είναι κι αιματηρός, όμως η θέα από ψηλά το αξίζει.
Σημείωση:
Εμπνευσμένο από άρθρο του «Ριζοσπάστη» με τίτλο: Όταν στις πλατείες ζεσταινόταν το «αυγό του φιδιού» και από άρθρο από τα «Ταξικά Γυαλιά» με τίτλο: Επανάσταση χύμα, που δημοσιεύτηκαν τέλη Σεπτέμβρη του 2013.
